Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Μην μας γαμάτε, αφήστε μας να παίξουμε

Το ποδόσφαιρο είναι ένα γοητευτικό και ιδιαίτερο άθλημα. Μπορείς να το παρακολουθήσεις ανέμελα, με παρέα ή χωρίς, φλερτάροντας με ξανθιές μπύρες ή τρώγοντας πίτσες και σουβλάκια. Μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις τις τακτικές συγκινήσεις και τη λογική που κρύβεται από πίσω του. Όμως, πέρα από τις αισθητική απόλαυση, την τακτική και το -συχνά αμφίρροπο- αποτέλεσμα, υπάρχουν και κάποια άλλα στοιχεία που το κάνουν ενδιαφέρον. Κι αυτό συνήθως εξαρτάται από την ομάδα που υποστηρίζεις.


Και, χωρίς ίχνος υποτίμησης προς τις λοιπές ομάδες που στελεχώνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Άρης συνιστά μια άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση: συνιστά μια μεγάλη ομάδα. Κι ας έχει να κατακτήσει τίτλο 43 ολόκληρα χρόνια. Η λειψυδρία τίτλων, βλέπετε, δεν αρκεί για να στερήσει από τον κόσμο το πάθος, την πίστη και την ελπίδα. Κι αυτά τα πράγματα, δεν περιγράφονται με λόγια. Η λεκτική φυλακή είναι πολύ μικρή για να το αποτυπώσεις. Και, φυσικά, αν δεν είσαι Αρειανός ή, έστω, άνθρωπος με ψυχραιμία, συναίσθημα και λογική, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Να το αντιληφθείς. Να το κατανοήσεις. Κι όπως έχουμε πει, ό,τι δεν καταλαβαίνουμε το κοροϊδεύουμε. Το χλευάζουμε. Το υποβαθμίζουμε. Αλλά έτσι είναι ο κόσμος του ποδοσφαίρου. Μονολιθικός και απρόσωπος. Άδικος και υπερβολικός. Αλλά σπάνια ρομαντικός. Και ο κόσμος του Άρη μπορεί να έχει υποπέσει σε σωρεία λαθών και να μην αποτελεί το τέλειο είδος οπαδών στον πλανήτη του ποδοσφαίρου, αλλά όταν έρχεται η ώρα να στηρίξει ανιδιοτελώς την ομάδα, χωρίς πάντοτε η ίδια η ομάδα να στηρίζει εκείνον, τότε τα λόγια περιττεύουν και αντικαθίστανται από τη μαγική σιωπή που ηχούν οι εικόνες.

Χθες, λοιπόν, στο Περιστέρι, διεξήχθη ένα κομβικό ματς για το αύριο του Άρη. Όχι, δεν είναι από τους αγώνες που φλερτάρεις με ξανθιές μπύρες ή αναλύεις τις τακτικές των προπονητών. Είναι ένα από εκείνα τα ματς που σε καθηλώνουν. Που, καθώς τα παρακολουθείς, σου δημιουργούν άπειρες νοητές εικόνες και ακόμα περισσότερα συναισθήματα. Που, ασχέτως το αποτέλεσμα του αγώνα, δεν τα ξεχνάς ποτέ. Είναι ένα από εκείνα τα ματς που διακρίνεις, για μια ακόμα φορά, ότι το πάθος, η πίστη και η ελπίδα αποτελούν ανεξάντλητα στοιχεία. Ξεχυλίζουν. Το ρεπερτόριο ήταν πλούσιο. Από συνθήματα μέχρι κλάμματα. Κι ας ισχυρίζονται ορισμένοι, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους, ότι οι άντρες δεν (πρέπει να) κλαίνε. Ποιος διαδίδει τέτοια ψεύδη; Μια χαρά κλαίνε οι άντρες. Αυτό δείχνει ότι έχουν όρια, στόχους και γνώση. Ποιος δεν έχει κλάψει για μια αγάπη που έχασε; Για μια αποτυχία ή επιτυχία; Υπάρχουν, βέβαια, και οι αναίσθητοι, αυτοί οι οποίοι δεν πιστεύουν σε τίποτα, που χαλάνε την πιάτσα. Και οι παίχτες του Άρη απέδειξαν εμπράκτως ότι δεν είναι αναίσθητοι -μερική εξαίρεση αποτελεί ο Αγκάνθο. Η δική μας κοσμοθεωρία το γνώριζε εκ των προτέρων. Για τους υπόλοιπους που μιλούν εκ μέρους της συνομωσιολογίας και του παρασκηνίου, δεν ξέρω.

Υ.Γ.1 Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε μπαράζ δηλώσεων από πρώην και νυν διοικούντες. Το χρυσό βατόμουρο πάει στον Γιάννη Ψηφίδη, τέως Πρόεδρο της Π.Α.Ε. Άρης: «Λένε ότι είμαι λαμόγιο και με κατηγορούν οι Σουπεράδες που έχουν αποδείξει ότι είναι οι χειρότεροι οπαδοί αυτή της χώρας». Και συνεχίζει: «Ο Άρης είναι θύμα των ίδιων των Αρειανών. Δεν έχουμε διάθεση να φύγουμε με τέτοιες προϋποθέσεις. Έχουμε και μία αξιοπρέπεια. Δεν είναι τρόπος αυτός. Εγώ δεν δέχομαι τέτοια πράγματα». Η απάντηση από τον Super 3 ήρθε μέσω του επίσημου σάιτ: «Εμείς, ''οι χειρότεροι οπαδοί'', θα πάμε Περιστέρι. Εσείς, κύριε Ψηφίδη, θα περάσετε καμιά βόλτα;».

Υ.Γ.2 Το Σάββατο αντιμετωπίσαμε την Δράμα. Το πρώτο κλου του αγώνα ήταν το, αλά A.C. Green, κούρεμα του Χαντ. Με γύρισε σε άλλες εποχές. Δεύτερον, η ευστοχία μας στα σουτ τριών πόντων. Νταξ, δεν υπήρχε. Τρίτον, να υποβάλλω τα σέβη μου στον Ασημακόπουλο, ο οποίος στα 36 του χρόνια έχει στατιστικά καριέρας που αποτυπώνονται στο παρκέ. Τρίτον, με πιάνει θλίψη όταν διαπιστώνω ότι η επόμενη μεγάλη εξαφάνιση, μετά από εκείνη των αυθεντικών σέντερ, θα είναι στη θέση του play maker. Όπως με πιάνει θλίψη όταν βλέπω να κατεβάζει την μπάλα ο Καραποστόλου κι ο Βεργίνης. Τέταρτον, αυτός ο Βεζένκοφ με έχει εντυπωσιάσει. Πολύ ουσιαστικός, πολύ ώριμος, πολύ αθόρυβος. Και το κυριότερο; Σε αντίθεση με τον Παπανικολάου και, ειδικά, τον Χρυσικόπουλο, δεν παίζει σαν φοβισμένο γατάκι. Το σίγουρο είναι ότι η Κ.Α.Ε. δεν θα έχει πρόβλημα να κρατήσει τα γραφεία της.

Υ.Γ.3 Πάντοτε, όταν πεθαίνει κάποιος, βγαίνει στην επιφάνεια η μία όψη του νομίσματος. Και καλά από σεβασμό και τιμή. Λες και οι κακές πράξεις διαγράφονται. Σαν να μην έγιναν ποτέ. Κι αυτό το μοτίβο παρουσιάζεται για όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικού στάτους και πλούτου. Λέτε ο Πέτρος Θεοδωρίδης να αποτελεί εξαίρεση; Είναι πιθανόν. Καλό του ταξίδι.

Υ.Γ.4 Γιατί δεν το παίζουν στις live εμφανίσεις τους;

12 σχόλια:

  1. Δεν ξέρω αν έχει νόημα όταν πεθαίνει κάποιος να βγαίνει μονο η καλή του πλευρά αλλα σίγουρα δεν έχει παραπάνω νόημα να βγάζεις και την κακή του πλευρά, αρκεί που την ξέρεις και να την ΘΥΜΑΣΑΙ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χάρης

    Το Ατρόμητος-Άρης δεν το είδα. Θα πω όμως κάτι, επειδή το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο, με την προϊστορία του και την "φιλοσοφία" του, μου δίνει το δικαίωμα. Από αυτά τα λίγα που διάβασα (αποβολή Αγκάνθο στο 20', ανύπαρκτος Ατρόμητος), μου φαίνεται ότι ο Ατρόμητος (που σε καμία περίπτωση δεν έχει χειρότερους παίκτες από τον Άρη) το έδωσε το ματσάκι. Όχι με στυγνό "στήσιμο" α λα Παράγκα (πού λεφτά, άλλωστε, στον Άρη, για να το "αγοράσει"...), αλλά επειδή φυλάει δυνάμεις για τα play-off (και ίσως να εποφθαλμιά κάποιον παίκτη του Άρη, ώστε να τον "θυμηθούν" τον Σπανό αν έρθει η ώρα). Και στην βαθμολογία, ούτε παραπάνω μπορεί να πάει ο Ατρόμητος, ούτε παρακάτω.

    Επίσης, δεν καταλαβαίνω την μαγκιά που πουλάνε οι οργανωμένοι οπαδοί της κάθε ομάδας, επειδή "δεν την αφήνουν ποτέ μόνη". Σιγά το πράγμα που κάνουν, που θέλουν κι αναγνώριση κιόλας. Το να πας εκδρομή με μια ομάδα, απαιτεί τρία πραγματάκια: χρόνο, όρεξη και λεφτά (και μάλιστα, όχι πολλά). Δεν λέω ότι οι παράγοντες γενικά είναι τέλειοι, αλλά αυτοί βάζουν κάτι άλλο, πέρα από όρεξη και λεφτά: βάζουν την υπογραφή τους, που σημαίνει ότι φέρουν ευθύνη για ό,τι συμβεί. Ο οπαδός, παρ' ότι θεωρητικά είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του (βιαιοπραγίες, φθορές, ναρκωτικά, καπνογόνα, κλπ), κάθε φορά που συμβαίνουν "έκτακτα" περιστατικά, τρέχει η ΠΑΕ να τον σώσει. Ας μην συνεχίσω.

    Τέλος, δεν συμφωνώ με το "ο νεκρός δεδικαίωται". Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του, καλές και κακές, οι οποίες δεν διαγράφονται. Δηλαδή τί, ο Χίτλερ π.χ. δεδικαίωται αν πεθάνει, και όλα ξεχνιόνται? Ή ο Τζένγκις Χαν? Τέλος πάντων. Επειδή μιλάμε για τον Πέτρο Θεοδωρίδη, δεν είναι τυχαίο ότι για αυτόν δεν έχει ακουστεί ποτέ τίποτα. Πρέπει να τα είχε καλά με όλους χωρίς να προσκυνήσει πουθενά, και δεν έδωσε δικαιώματα, όπως ο Μαρινάκης, ο Κόκκαλης, ο Πανόπουλος, ο Θωμάς Μητρόπουλος, ο Μπέος, και άλλοι λοιποί. Κι αν ακόμα είχε 2-3 δημοσιογράφους "δικούς" του να τον προστατεύουν, θα υπήρχαν άλλοι 1000 να πουν τα καθέκαστα του ανδρός. Σιγά που θα 'ταν σαν τον Κόκκαλη, να ελέγχει τα πάντα. Κι όμως, τίποτα. Χωρίς να σημαίνει ότι τον έχω για άγιο. Απλώς, πιστεύω ότι έζησε καλά χωρίς να πειράξει ή να σκοτώσει κανέναν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ιταλέ, δεν υπονοώ να βγάζουν (μόνο) στη φόρα όλες τις μαλακίες και τα λάθη που έχει κάνει κάποιος, ούτε να συκοφαντούμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι το παραξηλώνουμε. Λες κι αν πεις ότι έκανε εκείνο το λάθος και το άλλο το λάθος, θα έρθει το φάντασμα και θα σε φάει.

    Χάρη, επίτρεψέ μου να διαφωνήσω σφόδρα με την πρώτη παράγραφο. Ο Ατρόμητος έχει επιθετικό πρόβλημα από την αρχή της σεζόν, με προπονητή τον Μπάγιεβιτς. Δεν έχει σκοράρει εδώ και τέσσερις συνεχόμενες αγωνιστικές, αν δεν κάνω λάθος. Το κουτσάρισμα, αλλά και οι φωνές, του Αναστόπουλου έδειχνε ότι έψαχνε τρόπους να βγει η ομάδα στην επίθεση και να ψάξει το γκολ. Η απόλυση του Αναστόπουλου δείχνει ότι η ήττα και η εμφάνιση πόνεσαν. Ο διαιτητής, σε μια φάση που ξεκάθαρα έκανε λάθος, με τη συνδρομή της πνευματικής ανεπάρκειας του Αγκάνθο, μας άφησε με δέκα. Οι σχέσεις μεταξύ του Άρη και του Ατρόμητου, λόγω του πρώτου ματς στο Χαριλάου και της μεταξύ τους παράδοση στο Περιστέρι, δεν είναι και οι καλύτερες. Ο Αναστόπουλος με τον Σούλη έχουν εδώ και χρόνια κόντρα. Και, τέλος, η φιλία του Αγγελόπουλου με τον Σούλη, ήδη από τα χρόνια της Προοδευτικής, έκανε τα πράγματα αρκετά πιο δύσκολα για να πούμε ότι ο ένας έκανε τη χάρη στον άλλον. Νομίζω ότι απάντησα για το αν υπήρχε στήσιμο, στυγνό ή καλής θέλησης. Ας μην μειώνουμε την προσπάθεια του Άρη, την πολύ καλή εμφάνιση και τη νίκη, κι ας μην τα ερμηνεύουμε όλα ως στημένα. Για τους οργανωμένους έχουμε πει ότι έχουν την τάση να αυτοηρωποιούνται. Και στον 'Αρη αυτό συμβαίνει συχνά, καθώς πολλές φορές οι μόνοι που ''βγήκαν μπροστά'' και έπαιξαν ένα ρόλο ασπίδας, ήταν οι οργανωμένοι. Αυτό, μαζί με την δεδομένη στήριξη μέσα στο γήπεδο, δηλαδή με το λεγόμενο ''οπαδόσημο'', τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν; Όχι, βέβαια! Αλλά, αν με ρωτάς, στην προκειμένη περίπτωση σωστά απάντησαν στον Ψηφίδη. Ο οποίος από λόγια πήγαινε καλά. Από έργα; Όσο για τον Θεοδωρίδη, κι εγώ δεν έχω ακούσει περίεργα πράγματα. Για την ακρίβεια, έχω ακούσει περισσότερα καλά παρά κακά. Νταξ, σίγουρα υπήρχαν ορισμένοι που τον έλεγαν τσιγκούνη, απόμακρο ή περούκα, αλλά, με τα λίγα που γνωρίζω, ήταν πολύ μπροστά σε σχέση με άλλους Προέδρους. Και σε αυτό το φτωχό ποδόσφαιρο, δεν χωράνε τέτοιες απώλειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στις τελευταίες 2 αγωνιστικές οι αγώνες γίνονται ταυτόχρονα, στις 19:00 της Κυριακής. Για να μη γίνονται μόντες σου λέει. Άει καλά. Ακόμα κι' εγώ, που είμαι αθώος σαν αρνί, δεν τα μασάω αυτά.

    Πάντως αν το Πιτσούνι κερδίσει τον Όφι, τον ρίχνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπουργέ, αυτό το πράγμα με τους αγώνες να διεξάγονται διαφορετικές ώρες και μέρες είναι πασάλειμμα ολκής. Είναι απαράδεκτο! Για να μην πω τίποτα χειρότερο. Μηδενική αξιοπιστία. Να χαρώ τα τηλεοπτικά τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βάζελος είμαι αλλά δε σου κρύβω πως όταν είδα το στιγμιότυπο με το κλάμα του Παπαζαχαρία στην κόκκινη του Αγκάνθο συγκινήθηκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χάρης

    Κάνθαρε, δεν απαξιώνω τον ιδρώτα των παικτών του Άρη κόντρα στον Ατρόμητο, και οποιασδήποτε ομάδας. Όπως και την ΑΕΚ στον πρώτο γύρο. Τα παιδιά ιδρώνανε, αλλά μόνο τόσο μπορούσαν. Και πολλούς βαθμούς είχαν μαζέψει στον πρώτο γύρο, εδώ που τα λέμε. Ο Άρης έπαιξε, ίδρωσε, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι ο Ατρόμητος ήταν υποτονικός, παρά το δοκάρι.

    Οι "ομορφιές" του ελληνικού πρωταθλήματος όμως παραμένουν "ομορφιές". Είναι ακόμα εδώ. Θα τις δούμε την επόμενη αγωνιστική, που παίζουν ΑΕΚ-Πανθρακικός, Άρης-Αστέρας Τρίπολης, Βέροια-Πλατανιάς, ΟΦΗ-Ατρόμητος. Δεν το συζητάω ότι πιθανότατα ο Άρης θα κερδίσει τον Αστέρα. Το ΟΦΗ-Ατρόμητος όμως είναι επικίνδυνο, γιατί ο Σπανός μετά την εκδίωξη του Αναστόπουλου μάλλον θα γκαζώσει τους πάντες, απαιτώντας την νίκη. Τα άλλα 2 ματς, είναι φωτιά και λάβρα. Και την τελευταία αγωνιστική, έχει Πανθρακικό με την Κέρκυρα, Ατρόμητο με την ΑΕΚ, Αστέρα με ΟΦΗ, και Ξάνθη με Άρη. Αν δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο την επόμενη αγωνιστική, στην τελευταία θα γίνουν όλες οι "ομορφιές" μαζεμένες και θα γελάει η υφήλιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλό παιδί, μόλις είδα τον Παπαζαχαρία και τον Οικονομόπουλο να κλαίνε ξαφνιάστηκα. Μετά απόρησα. Και μετά κατάλαβα, με αρκετή δόση ευχαρίστησης, ότι αυτό που λέμε '''παίζω για την φανέλα'' δεν έχει πεθάνει ακόμα.

    Χάρη, μπορεί οι παίχτες του Ατρομήτου να ήταν κάπως υποτονικοί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρχε κάτι περίεργο ή μεμπτό. Να σου πω και κάτι; Και στο παιχνίδι με την Ξάνθη πάλι υποτονικοί ήταν. Και μάλιστα πολύ χειρότερα από το εντός παιχνίδι με τον Άρη. Επι της ευκαιρίας, να πω ότι η αποβολή απελευθέρωσε και πείσμωσε τον ηρωικό Αρη, ενώ μπέρδεψε τον Ατρόμητο. Θυμήσου τι έγραφα για το Φενέρμπατχτε - Λάτσιο. Μακάρι να κερδίσουμε τον Αστέρα. Αλλά μιλάμε για την καλύτερη ομάδα του φετινού πρωταθλήματος. Δεν έχει κάνει καν αγωνιστική κοιλιά! Και οι δυο ήττες στα δυο τελευταία ματς μάλλον είναι άδικες. Πάντως, πιστεύω ότι το γήπεδο θα έχει πολύ κόσμο και οι παίχτες θα είναι ορεξάτοι και παθιασμένοι. Ούτως ή άλλως, η ικανότητα δεν αλλάζει από την μια βδομάδα στην άλλη. Το απέδειξε (και) η τραγική ΑΕΚ απέναντι στα Γιάννενα. Για τις ''ομορφιές'' που λες δεν μπορώ να διαφωνήσω. Συμβαίνουν. Αλλά ας μην θεωρούμε ''ομορφιά'' οποιοδήποτε αποτέλεσμα μας φαίνεται απροσδόκητο ή δεν μας αρέσει. Ο καλύτερος τρόπος για να διαπιστώσει κανείς ότι πρόκειται για ''ομορφιά'' είναι να έχει δει το ματς. Κι αυτό λίγοι το κάνουν. Απλά ερμηνεύουν το αποτέλεσμα. Τέλος, πρέπει να λάβουμε υπόψη και τον παράγοντα ''είμαι αδιάφορος''. Εδώ μεγάλες ομάδες όταν είναι αδιάφορες χάνουν. Και θα κολλήσει π.χ. η Ξάνθη κι ο Πανιώνιος; Τέλος πάντων.

    Καλό ξημέρωμα να έχουμε! Και καλό τσου λου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ομορφιές στο ποδόσφαιρο πάντα γίνονταν και θα εξακολουθήσουν να γίνονται. Στησίματα γίνονται και με πολύ όμορφο τρόπο και καθόλου εξώφθαλμα έτσι που να προκαλούν την οργή του κόσμου. Παρόλα αυτά πιστεύω ότι ο Άρης κέρδισε σπαθάτα στο Περιστέρι. Ο Ατρόμητος έχει πολύ καιρό που παραπαίει. Το ματς που ίσως να μη χτύπησε και τόσο φανατικά ήταν εκείνο με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη. Πάντως ο Ατρόμητος, μαζί με τον Πανιώνιο, δεν έχουν χαρακτηριστεί άδικα ομάδες-ασνασέρ του ελληνικού πρωυαθλήματος. Μια ζωή φρόντιζαν να σώζουν την κατηγορία και μετά να προχωράνε κατά το δοκούν σε "ψυχικά". Αλλά για τον Σπανό θα αποτελούσε τεράστιο ρίσκο να έδινε το ματς στον Σκόνδρα. Είδαμε ότι η ομάδα του έγινε κουλουβάχατα μετά από αυτό το αποτέλεσμα. Λεφτά στον Άρη δεν υπάρχουν για να ισχυριστεί κανείς ότι τα πήρε. Οι πιτσιρικάδες του Άρη δικαιούνταν και ένα παιχνίδι να τους πάνε όλα κατ' ευχήν και να πετύχουν το θαύμα. Ο Πλατανιάς μη ξεχνάμε ότι κέρδισε τον Παναθηναϊκό και άλλες ομάδες επίσης βρήκαν την ευκαιρία σε κάποιο ματς να κάνουν την έκπληξη. Όλες εκτός ίσως από την ΑΕΚ. Πάντως για να πω την αμαρτία μου έχω μια περιέργεια να δω πώς θα παίξουν οι παίκτες του Ατρομήτου στο τελευταίο παιχνίδι με την ΑΕΚ. Θα τις σκίσουν τις καλτσοδέτες τους ή θα κάνουν υγιεινούς περιπάτους στη γραμμή του πλαγίου άουτ;

    Ο Παπαζαχαρίας, όπως και πολλοί άλλοι ποδοσφαιριστές, σε κάποια στιγμή μιας τόσο δύσκολης προσπάθειας καταβάλλονται από τη συναισθηματική φόρτιση και ξεσπάνε. Εγώ τους χαίρομαι όταν τους βλέπω. Δεν μπόρεσα ποτέ να συμβιβαστώ με τον απόλυτο επαγγελματισμό που απαιτεί από τους παίκτες να είναι άψυχα ρομπότ που απαγορεύεται να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους όταν είναι φορτισμένοι.

    Ο κόσμος σε όλες τις ομάδες παθιάζεται και υποστηρίζει με θέρμη την ομάδα του. Οι οπαδοί του Άρη, όπως και της ΑΕΚ, ίσως να είναι λίγο παραπάνω εκδηλωτικοί. Εκείνο που με ενοχλούσε πάντα όμως και που συμβαίνει σ' αυτές τις δύο ομάδες, είναι να προσπαθούν οι οπαδοί να ανακατευτούν στα διοικητικά. Όπου το έκαναν αυτό μόνο μπάχαλο κατάφεραν να επακολουθήσει. Όσο για τον ρομαντισμό, υπάρχει ακόμα, δεν είναι τόσο εύκολο να πεθάνει από παντού. Υπάρχει περισσότερο στις τάξεις των οπαδών και λιγότερο μεταξύ των ποδοσφαιριστών. Αλλά υπάρχει πάντως και στους δύο.

    Για την αλλαγή διοίκησης στον Άρη δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα. Εσύ πιστεύεις ότι ο Σκόνδρας είναι σε θέση να λύσει τα προβλήματα του Άρη; Και γιατί έφυγε τότε που είχε στα χέρια του τις τύχες της ομάδας; Και τώρα τι διαφορετικό μπορεί να προσφέρει ώστε να βγει η ομάδα από το αδιέξοδο; Μακάρι πάντως να τα καταφέρει, αν και εγώ από αυτούς τους παλαιάς κοπής παράγοντες δεν πείθομαι τόσο εύκολα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αετόπουλο, απλά να επισημάνω ότι ''ομορφιές'' δεν γίνονται μόνο τις τελευταίες αγωνιστικές. Δεν χρειάζεται να φέρω παραδείγματα. Ή μήπως χρειάζεται;

    Η ΑΕΚ μετά και το αποτέλεσμα στα Γιάννενα βρίσκεται σε περίεργη θέση. Και το λέω αυτό, διότι δεν έχασε μόνο το παιχνίδι. Έχασε την ηρεμία της. Αντί, λοιπόν, να σε απασχολεί πως θα παρουσιαστεί ο Ατρόμητος, νομίζω ότι καλό είναι να σκέφτεσαι τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει η ΑΕΚ, δηλαδή πως θα παρουσιαστεί στο χόρτο.

    Όσο για τον Ατρόμητο, από την αρχή της σεζόν, με τον Μπάγεβιτς προπονητή, είχε σοβαρό πρόβλημα στην επίθεση. Δεν παρουσιάστηκε ξαφνικά στο ματς με τον Άρη. Και προφανώς δεν υπήρχε βελτίωση με τον Αναστόπουλο -το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Σπανός βιάστηκε να τον απολύσει. Δεν ξέρω, ίσως να φταίω εγώ που δεν είμαι φαν των ''φαντασμάτων'' και της ερασιτεχνικής προπαγάνδας.

    Δεν είναι όλοι οι παίχτες στυγνοί επαγγελματίες. Νταξ, θα μου πει κάποιος ότι ο Παπαζαχαρίας κι ο Οικονοπούλος που έκλαιγαν είναι Αρειανάκια και την πονάνε την ομάδα. Δεκτό. Αλλά εδώ μέχρι κι ο Πουλίδο '''λύγισε''. Αρειανάκι κι αυτός; Απλά κάποιες στιγμές η πίεση είναι τόσο μεγάλη που, κάποιες φορές, σε σπάει σε χίλια κομμάτια και απελευθερώνονται τεράστιες ποσότητες ενέργειας, πείσματος και συναισθήματος. Δεν είναι κακό. Το χαίρομαι -ίσως διότι κι εγώ είμαι ρομαντικός. Το ίδιο θα έλεγα κι αν χάναμε από τον Ατρόμητο. Σε αυτές τις εκδηλώσεις δεν μετράνε τα αποτελέσματα.

    Αν ζητάς την γνώμη μου, θεωρώ ότι ο κόσμος πρέπει να πάψει να βγαίνει συνεχώς μπροστά. Και το λέω αυτό, διότι πολλές φορές βιάζεται να το κάνει. Αδημονεί να αυτοηρωποιηθεί. Ο κόσμος του Άρη και της ΑΕΚ έχει λάθος νοοτροπία σε αυτό το θέμα και θα πρέπει να εμποτιστεί με σύνεση και υπομονή.

    Για τον Σκόρδα πιστεύω ότι είναι αρκετά παρεξηγημένος, χωρίς να έχω διάθεση να τον υπερασπιστώ -κάποια στιγμή θα γράψουμε και για αυτό το θέμα. Προσοχή: ο Σκόρδας δεν έφυγε οικιοθελώς. Υποχρεώθηκε σε άτακτη φυγή από τους οργανωμένους και μάλιστα εν μία νυκτί. Κυριολεκτικά εν μία νυκτί. Τι μπορεί να προσφέρει; Λίγο τρέλα, αρκετές αλήθειες και ελπίζω ισχυρές δόσεις αυτοκριτικής. Αν έχει καταλάβει τι έκανε λάθος την περίοδο που ήταν Πρόεδρος, θα πάμε καλά. Ειδάλλως, θα χάσουμε. Κι ο Άρης την βιωσιμότητά του, κι ο Σκόρδας την περιουσία του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και δεν αποτελούν προνόμιο των τελευταίων αγωνιστικών τα περίεργα αποτελέσματα. Παραδείγματα δεν χρειάζονται γιατί θα πρέπει να γράφουμε για μέρες.

      Με απασχολεί τι θα κάνει ο Ατρόμητος γιατί η ΑΕΚ ξέρω τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει. Ή για να είμαι πιο ακριβής, μέχρι στιγμής ξέρω μόνο τι δεν μπορεί να κάνει. Το τι μπορεί δεν το έχει δει κανείς ακόμα και πολύ φοβάμαι ότι με το συγκεκριμένο υλικό μάλλον δεν πρόκειται να το δει.

      Ο Ατρόμητος καίει λάδια εδώ και πολύ καιρό. Ίσως και πριν τον Μπάγεβιτς. Πάντως η βεβιασμένη ενέργεια του Σπανού να καθαρίσει Μάντζιο και Επστάιν έχει την σημειολογία της. Είναι σα να παραδέχεται ότι κάτι πονηρό έγινε στο παιχνίδι με τον Άρη και το χρέωσε στον προπονητή και σε συγκεκριμένους παίχτες. Και να θέλεις δηλαδή να κρατήσεις αποστάσεις από τη συνομωσιολογία, σε παίρνουν από το χεράκι και σε σπρώχνουν κατά πάνω της.

      Δεν είναι απαραίτητο να είναι ρομαντικοί κάποιοι παίκτες και να έχουν ευαισθησίες μόνο αν είναι ταυτόχρονα και οπαδοί των ομάδων τους. Ούτε και ο στυγνός επαγγελματισμός μπορεί να στερήσει από τις ευαισθησίες του έναν ποδοσφαιριστή, όπως κι αν λέγεται, απ' όπου κι αν προέρχεται και όπου και να παίζει. Προσωπικά τους γουστάρω αυτούς τους παίκτες και τους βλέπω πάντα με συμπάθεια, είτε παίζουν στην ομάδα μου είτε είναι αντίπαλοι.

      Οι οργανωμένοι οπαδοί στην Ελλάδα κάπου έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο τους. Βέβαια αυτή την ψευδαίσθηση ισχύος τους την έχουν παραχωρήσει οι παράγοντες που μια ζωή τους κανακεύουν και τους κάνουν όλα τα χατίρια, αλλά και ο τύπος που τους έχει αναγάγει σε σούπερ ήρωες και δεν χάνει ευκαιρία να τους εξιδανικεύσει. Πώς να καταλάβουν ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλοί οπαδοί όπως όλοι μας;

      Καλή η τρέλα, αν αυτό είναι που μπορεί να προσφέρει ο Σκόνδρας, αλλά περισσότερη από την τρέλα των οργανωμένων που επιχείρησαν να διοικήσουν μπορεί να διαθέτει; Και οι αλήθειες καλές είναι, αν και στον παράξενο χώρο του ποδοσφαίρου δεν ξέρω αν κάνουν πάντα καλό. Όσο για την αυτοκριτική, τι να την κάνεις αν δεν περιλαμβάνει και μπόλικη μετάνοια και διάθεση για διορθωτικές κινήσεις; Και τέλος, καλά όλα αυτά, αλλά αν δεν διαθέτει λεφτά ένας παράγοντας, η τρέλα του και η αυτοκριτική του από μόνες τους δεν φτάνουν για να αλλάξουν τα δεδομένα σε μια ομάδα. Πόσο μάλλον σε μια ομάδα σαν τον Άρη...

      Διαγραφή
  11. Έτσι όπως το θέτεις, καταλαβαίνω γιατί λες ότι σε ενδιαφέρει πως θα παρουσιαστεί ο Ατρόμητος. Έχεις δίκιο.

    Ρε παιδιά, τι πονηρό να συνέβη στο ματς με τον Άρη; Στο τέλος θα βγει κάποιος να πει ότι και τα κλάματα ήταν σκηνοθετημένα. Όπως συμβαίνει στις ταινίες της Μάρθας Βούρτσης και των ελληνικών εκπομπών περί life style. Απλά ο Σπανός είναι Έλληνας παράγοντας. Πήρε τον Αναστόπουλο και τον έδιωξε μετά από δυο μήνες. Και πολύ τον κράτησε, σου λέω εγώ. Άκου δυο μήνες. Και επειδή δεν μπορεί να διώξει και όλους τους παίχτες τώρα, έδιωξε δυο για εκφοβισμό των υπολοίπων. Λες και ξαφνικά ο Μπρίτο θα αρχίζει να πατάει περιοχή. Τέλος πάντων.

    Έγραψα ότι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο σπάνια επικρατεί ο ρομαντισμός. Φαίνεται, όμως, ότι κι αυτή η μικρή δόση ρομαντισμού αρκεί για να κατευθύνει το ποδόσφαιρο. Και δεν εννοώ μόνο το ελληνικό.

    Προφανώς και έχουν παρεξηγήσει το ρόλο τους. Συχνά εγωιστές, υπερβολικοί και ξεροκέφαλοι. Άσε που αν κάνεις ένα λάθος δεν στο συγχωρούν ποτέ. Έχω ετοιμάσει ένα σχετικό κείμενο που μάλλον θα ανέβει την Παρασκευή ή το Σάββατο.

    Κοίτα, αυτή τη στιγμή ο Άρης χρειάζεται λίγο τρέλα -ακόμα και άγνοια κινδύνου. Ο Σούλης, για παράδειγμα την κουβαλάει. Το ίδιο κι ο Σκόρδας. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά. Αν πέσουμε, πως μαζεύουμε τα κομμάτια μας ή αν σωθούμε τι πρέπει να κάνουμε για να βρούμε τον δρόμο μας. Και στις δυο περιπτώσεις, πάντως, αυτό που χρειάζεται είναι σχέδιο. Ούτε λεφτά, ούτε επενδυτές, ούτε μαγικές σφαίρες. Σχέδιο. Κι ακριβώς επειδή είσαι ο Άρης, δηλαδή μια ομάδα με δυναμική, απαιτείται σχέδιο. Διότι, μην ξεχνάς, υπάρχουν και κάποιοι πελάρες που πρέπει να ικανοποιηθούν. Όμως, επειδή είμαστε τραγικά ανήμποροι να βρούμε ένα εταιρικό σχέδιο και να το εφαρμόσουμε, ψάχνουμε να βρούμε κανά κορόιδο, λαμόγιο ή μπατίρη -ή νας μας βρει αυτός. Κι αυτό, δυστυχώς, δεν ισχύει μόνο στην περίπτωση του Άρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...