Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Το άγχος του πρωταγωνιστή

Πριν περάσουμε στο κυρίως πιάτο, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Όταν αγωνίζεσαι απέναντι σε μια ομάδα υψηλού επιπέδου, όπως είναι η Παρί, και μάλιστα εκτός έδρας, δεν τίθεται θέμα άγχους. Θέλω να πω ότι ο προπονητής, δηλαδή ο κατεξοχήν αρμόδιος άνθρωπος για τα των αποδυτηρίων, δεν χρειάζεται να επιβαρύνει την ομάδα ψυχολογικά, περιμένοντας ή επιβάλλοντας πράγματα, καθώς το ρίσκο και οι επιπτώσεις από ενδεχόμενη ήττα είναι σχετικά μικρά. Τουναντίον, από τέτοια παιχνίδια έχεις μόνο οφέλη και ιδιαίτερο κίνητρο. Το ματς, αντίθετα, που εμπεριέχει άγχος είναι το εντός έδρας με την Άντερλεχτ. Σε αυτά τα ματς έχεις να χάσεις περισσότερα από αυτά που έχεις να κερδίσεις. Βέβαια, το ότι οι παίχτες δεν πρέπει να έχουν άγχος απέναντι σε ανώτερους αντιπάλους, δεν σημαίνει ότι οφείλουν να παρατήσουν το παιχνίδι. Να περπατάνε. Να είναι ανέμελοι ή χαλαροί. Να δουν, δηλαδή, ότι αγωνίζονται με την Παρί και να γυρίσουν σελίδα στο καλεντάρι. Τότε ο διασυρμός είναι βέβαιος. Και μην ακούτε τους δημοσιογράφους που λένε ότι η τάδε ομάδα προσπάθησε, πάλεψε και πολέμησε. Σαν να είναι εξαίρεση στον κανόνα. Λες και οι περισσότερες ομάδες δεν προσπαθούν, δεν παλεύουν, δεν πολεμάνε. Και τι κάνουν; Μπαίνουν στο γήπεδο, κάθονται ανάσκελα και μετράνε τα αστέρια; Τέλος πάντων.


Πάμε, λοιπόν, στα του αγώνα. Η αποστολή του Ολυμπιακού ήταν πολύ απλή. Τα απλά, όμως, είναι τα δύσκολα. Τι έπρεπε να κάνει; Να κρατήσει μπάλα. Να μην δώσει κατοχή στον αντίπαλο. Και, συνήθως, όταν δίνεις κατοχή, δίνεις και χώρο. Πάνε μαζί αυτά. Ζευγαράκι. Αλλά, όπως έχουμε πει, ο Ολυμπιακός δεν είναι καλός σε αυτό το είδος ποδοσφαίρου. Δεν είναι εκπαιδευμένος. Επομένως, τι θα έκανε ο Μίτσελ; Νομίζω ότι ούτε ο ίδιος γνώριζε. Μάλλον σε τέτοιες περιπτώσεις κάνεις απλώς τον σταυρό σου. Διότι είναι άλλο να λες στον Σάμαρη ''μάρκαρε μαν του μαν τον Ιμπραΐμοβιτς'' και τελείως διαφορετικό να το βλέπεις να γίνεται. Ένας Ιμπραΐμοβιτς που προσπαθεί να προσαρμοστεί με τον Καβάνι. Για να συμβεί αυτό, τον βλέπουμε να γυρνάει (πιο) συχνά πίσω, να παίρνει μπάλα και να την σπάει δεξιά και αριστερά, ανοίγοντας, παράλληλα, χώρους. Το έγκλημα σε αυτή την περίπτωση είναι να ακολουθήσει το σέντερ μπακ τον Σουηδό εκτός περιοχής. Και είναι έγκλημα, διότι, εκτός του Ίμπρα, καιροφυλακτούν, τουλάχιστον άλλοι τέσσερις παίχτες που μπορούν να πατήσουν περιοχή. Με τελευταίο τρικ την μετατροπή του Ματουιντί σε κρυφό φορ. Κι όταν αυτό το μοντέλο πραγματοποιείται από μια ομάδα που ανοίγει το πλάτος (overlap, κυρίως από την πλευρά του Φαν ντερ Βιλ) και υψώνει το τέμπο (transition game), τότε τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα δύσκολα για τον αντίπαλο. Όμως, ακόμα κι αν δεν ακολουθήσει το σέντερ μπακ, αλλά κολλήσει πάνω στον Σουηδό το αμυντικό χαφ, πάλι ανοίγονται χώροι, καθώς η μεσαία γραμμή κυριαρχείται αποκλειστικά από την ικανότητα των Παριζιάνων στη διαχείριση πίεσης και τετραγωνικών. Η κατάσταση, βέβαια, άλλαξε άρδην με την αποβολή του Βεράτι. Η Παρί δεν γουστάρει να παίζει ποδόσφαιρο αναμονής, ειδικά εντός έδρας, αν και υποτίθεται ότι είναι ιταλικοποιημένη σε μεγάλο βαθμό, και ο Ολυμπιακός μάλλον αποδίδει καλύτερα με την μπάλα στα πόδια. Οι γηπεδούχοι, λοιπόν, βραχυκύκλωσαν όταν έπρεπε να παίξουν με παίχτη λιγότερο. Τι έκανε ο Μίτσελ για αυτό; Σωστές κινήσεις. Και μπράβο του. Έδειξε να καταλαβαίνει τη ροή του αγώνα και προσπάθησε να επέμβει με τακτικές ενέσεις. Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να φύγει με το Χ. Δεν έφυγε, όμως, παρά την φιλότιμη, ελέω Μίτσελ, αντίδραση του δευτέρου ημιχρόνου. Αντίθετα, τώρα έρχεται το άγχος με την Άντερλεχτ.

Αρκετά, ωστόσο, με τα ποδοσφαιρικά. Την παράσταση, εξάλλου, δεν την έκλεψε κάποιος ποδοσφαιριστής. Ούτε καν ο διαιτητής, προς απογοήτευση πολλών. Ο πρωταγωνιστής του αγώνα ήταν ο σπίκερ. Ονόματι, αν δεν κάνω λάθος, Βασίλης Μπακόπουλος. Ο άνθρωπος αυτός είναι λάτρης των φανταχτερών επιθέτων. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πρέπει να ζει την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Με ένταση. Υπερβολή. Ισως λόγω του άγχους του. Αν δεν ξέρεις τι να πεις, λες παπαριές. Οι αγαπημένες του λέξεις, πάντως, είναι οι ''καταπλητικό'' και ''απίστευτο''. Για παράδειγμα, στοπάρει, όντας μόνος, την μπάλα ο Μήτρογλου, έπειτα από συρτή πάσα πέντε μέτρων, και ακούς τον εκφωνητή να λέει ''καταπληκτικό κοντρόλ''. Αποκρούει ο Ρομπέρτο το σουτ που πηγαίνει πάνω του, και ο σπίκερ, σε κατάσταση έκστασης, αναφωνεί ''απίστευτη επέμβαση''. Με την αποθέωση να έρχεται στο γκολ του Μανωλά. Μόλις, λοιπόν, παίρνει πρέφα ότι ο Τσόρι Ντομίνγκεζ βρίσκεται σε θέση οφσάιντ, κατεβάζει μούτρα, ρίχνει τον τόνο της φωνής του μία σκάλα και λέει το υπέρτατο δημοσιογραφικό ευφυολόγημα: «Δεν πειράζει. Τον Μανωλά δεν πρέπει να τον απασχολούν τέτοια πράγματα». Και έχει απόλυτο δίκιο. Από πού κι ως πού πρέπει να ασχολείται ένας ποδοσφαιριστής με το οφσάιντ; Πόθεν προκύπτει τέτοια αστειότητα; Το οφσάιντ, σαν κανόνας, είναι για τους οπαδούς του διαιτητόσφαιρου και τους τηλεδιαιτητές. Όχι για τους ποδοσφαιριστές. Ειδικά όταν αυτοί ανήκουν σε ελληνική ομάδα και δη (και) στον Ολυμπιακό. Πραγματικά ξεχνάς κι αυτά που ξέρεις.

Υ.Γ.1 Βαρέθηκα να ακούω για υποψήφιους επενδυτές. Όποιος θέλει να μπει στον Άρη, και στον κάθε Άρη, πάει στην Α.Μ.Κ. και ρίχνει φράγκα. Τέλος. Όσο για το άρθρο 99, δεν γνωρίζω νομικά κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο απόρριψης. Από ό,τι άκουσα, πάντως, το σκεπτικό είναι ότι για να υλοποιηθεί το πλάνο βιωσιμότητας που κατέθεσε η Π.Α.Ε. Άρης, η ομάδα πρέπει να βρίσκεται στην Α' Εθνική...

Υ.Γ.2 Στενοχωρήθηκα με τον τραυματισμό του Τριανταφυλλάκου. Να επιστρέψει γερός και δυνατός!

Υ.Γ.3 Ενδεχόμενη συμμετοχή/εμπλοκή του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στην Π.Α.Ε. Παναθηναϊκός δείχνει περίτρανα τον δρόμο που θα ακολουθήσει η ομάδα. Ελπίζω οι γνήσιοι φίλοι της ομάδας να μην συμφωνούν με αυτήν την είσοδο.

Υ.Γ.4 Ρε παιδιά, έρχονται Χριστούγεννα!

Υ.Γ.5 Σωστοί οι Αυστραλοί!


4 σχόλια:

  1. Έτυχε να ήμουν κάπου που έδειχνε τον αγώνα ψες. Ειλικρινά, στην ισοφάριση χασκογελούσα σαν τρελλός με την αντίδραση του τύπου! Ο άλλος έσπρωξε τη μπάλα σε άδεια εστία κι αυτός έχασε τα λογικά του! Χαχαχαχα, επικός!

    Γεια σου, Κάνθαρε μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χάρης

    Το χθεσινό ματσάκι ήταν ενδιαφέρον, και είχε μερικά αξιοπερίεργα. Η Παρί Σαιν Ζερμαίν, παρ' ότι κέρδιζε με 1-0, δεν κυνήγησε καθόλου το 2ο γκολ, να κλειδώσει την νίκη και την πρωτιά στον όμιλο. Αντιθέτως, το ματς έγινε πιο ανοιχτό, και ο Ολυμπιακός είχε 2 καλές ευκαιρίες για γκολ που σπατάλησε ο Μήτρογλου (ειδικά στην 2η φάση, τον ψέγω που έκανε άψυχο πλασέ με το αριστερό στην κλειστή γωνία αντί να κάνει γυριστό με το δεξί, για να στείλει την μπάλα στην απέναντι γωνία). Στο δεύτερο ημίχρονο ήρθε η ανόητη αποβολή του Βερράττι με το ξεκίνημα, και έκανε το παιχνίδι άνω-κάτω, οι παίκτες της ΠΣΖ βραχυκύκλωσαν και κώλωσαν, και έδωσαν μέτρα στον Ολυμπιακό, που βελτιώθηκε επιθετικά με την είσοδο του Τσόρι, αλλά είχαν τον βραχνά του περιπλανώμενου Βάις (περπατούσε τόσο πολύ που ειλικρινά, ακόμα κι εγώ θα τον έκανα αλλαγή στην αλλαγή). Παρά την κατοχή της μπάλας (και παρά τον Βάις), ο Ολυμπιακός δεν απείλησε σοβαρά την ΠΣΖ. Αντιθέτως, οι Γάλλοι ανέβηκαν μετά το 60' και είχαν μερικές καλές φάσεις (φάουλ του Ιμπραΐμοβιτς, διώξιμο Σάμαρη-κόντρα στον Ματουιντί, σουτ του Ραμπιό). Τελικά στο 85' βάζει γκολ-οφσάιντ ο Μανωλάς, με τον επόπτη να έχει χάσει τον Τσόρι. Εντάξει, συμβαίνουν και τέτοια. Με τις χαρές και τα πανηγύρια να μην έχουν τελειώσει, έρχεται ο Καβάνι στο 90' και κάνει το 2-1, με τους Μανιάτη και Μανωλά να κοιτάνε την πλάτη του. Έτσι είναι οι μεγάλες ομάδες. Και με 10 να παίζουν, σε μια φάση αν σε βρουν ανοργάνωτο, σου βάζουν γκολ χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Τέλος πάντων, ο γαύρος αν είναι μάγκας, νικάει την Άντερλεχτ (χωρίς τον Μήτρογλου απ' ό,τι φαίνεται) σε 15 μέρες και περνάει στους 16. Αλλιώς, θα είναι άξις της μοίρας του.

    Για τον εκφωνητή που λες, έμαθα ότι τα πήρε ο χοντρός με την "στάση του καναλιού απέναντι στον ΟΣΦΠ", και απαγόρευσε λέει στην ομάδα να κάνει δηλώσεις στην ΔΤ (μάλλονεπειδή τόλμησε να πει "οφσάιντ ο Τσόρι στο γκολ του Μανωλά"). Πού να μην φώναζε τα "εκπληκτικό" και "φοβερό" κατά ριπάς δηλαδή!

    Για τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, δεν νομίζω ότι στο τέλος ο Δημητράκης θα μπει στην ομάδα. Και κυρίως, μην περιμένει κανείς ότι θα ξαναγίνει αμέσως ο Παναθηναϊκός όπως τον ξέραμε, έχει και 30 εκατομμύρια ευρώ χρέη. Είναι πολλά τα λεφτά, και διαφορετικά τα οικονομικά μεγέθη μεταξύ ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Με μπάτζετ 10-15 εκατομμύρια ευρώ για συμβόλαια παικτών κάνεις μπασκετική ομάδα που σηκώνει την Ευρωλίγκα για πλάκα, στο ποδόσφαιρο με αυτά τα λεφτά πας το πολύ μέχρι 2η-3η θέση στο Πρωτάθλημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. TwistedTool, δυστυχώς οι Έλληνες σπίκερ δεν ξέρουν να περιγράφουν αγώνα. Μερική εξαίρεση αποτελεί ο Σωτηρακόπουλος για τον απλό λόγο ότι είναι εγκυκλοπαίδεια ποδοσφαιρικής ιστορίας κι ο Σπυρόπουλος που πραγματικά προσπαθεί σκληρά και έχει ικανότητα. Οι υπόλοιποι, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, είναι για τα θηρία. Με την αποθέωση να έρχεται στην περιγραφή από ραδιόφωνο. Ανάθεμα αν καταλαβαίνεις τι γίνεται στο γήπεδο και που βρίσκεται η μπάλα. Βέβαια, σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι υπάχουν και οι cult μορφές. Και στο Μουντιάλ νομίζω ότι όλοι πρέπει να απαιτήσουμε την επιστροφή των Μαυρομάτη και Θεοφιλόπουλου. Θα πέσουν τα τσιμέντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χάρη, ομολογώ ότι κι εγώ απόρησα για το λόγο που η Παρί δεν κυνήγησε το δεύτερο γκολ. Σκόραρε με τον Ζλάταν και μετά κωλοέκατσε. Ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Ειδικά όταν ο προπονητής σου, ελέω της γκέλας με την Άντερλεχτ, έχει κάνει και τις ανάλογες δηλώσεις. Συμφωνώ με αυτό που λες για την ποιότητα των μεγάλων ομάδων. Που σε βρίσκουν ανοργλανωτο και σε καρφώνουν. Ακόμα και σε μέτριες ή κακές βραδιές.

    Τώρα το τι θα γίνει με την Άντερλεχτ αποτελεί αίνιγμα ολκής. Και το λέω αυτό, διότι οι Βέλγοι αποτελούν μια άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση. Η λογική, πάντως, λέει, ότι θα μπουν πολλά γκολ.

    Αυτό που λες για τον σπίκερ, δηλαδή τον εκνευρισμό του Μαρινάκη, είναι από παραμυθάκι. Μόνο εκεί γίνονται τέτοια πράγματα. Τι να έλεγε ο σπίκερ; Του έπεσαν τα μούτρα και χαμήλωσε τον τόνο της φωνής. Τι άλλο να κάνει; Τι άλλο να πει; Ότι το γκολ είναι καθαρό; Είπε αυτή τη μαλακία ότι ο Μανωλάς δεν πρέπει να ασχολείται με τέτοια πράγματα και τέλος. Να μην το ανέφερε ότι είναι οφσάιντ; Αφού και οι τυφλοί το είδαν.

    Ένα καλό ερώτημα είναι το γιατί ο Δ. Γιαννακόπουλος θέλει να μπει στην ΠΑΕ. Και γιατί διάλεξε αυτό το timing; Ποιος μπορεί να μου λύσει τις απορίες μου; Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται απάντηση είναι τι είδους κουλτούρα θα φέρει μαζί του αυτός ο άνθρωπος. Όσοι στενοχωρήθηκαν με την φυγή του Πατέρα, μπορούν να ξαναχαρούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...