Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Το μονοπάτι του κόστους ευκαιρίας

«Εναλλακτικό κόστος ή κόστος ευκαιρίας», γράφουν οι γκουρού των οικονομικών, «είναι η αμοιβή του παραγωγικού συντελεστή που απαιτείται για να εμποδίσει την μεταφορά του από μια χρήση σε άλλη ή, αλλιώς, η αξία ενός προϊόντος που πρέπει να θυσιαστεί για να χρησιμοποιηθούν οι παραγωγικοί συντελεστές για την παραγωγή της μονάδας ενός άλλου προϊόντος». Για παράδειγμα, το κόστος ευκαιρίας του να δαπανήσεις τέσσερα ευρώ για την αγορά μιας ζεστής σοκολάτας σε κάποια καφετέρια, είναι τα αντίστοιχα αγαθά που μπορείς να αγοράσεις με αυτό το ποσό, όπως δύο πιτόγυρα, οχτώ παστέλια ή μια μπομπάτη κρέμα χεριών. Κόστος ευκαιρίας, με άλλα λόγια, είναι το κόστος που προκύπτει από τη θυσία ενός αγαθού, για την παραγωγή ενός άλλου. Όλα αυτά που θυσιάζουμε για να αποκτήσουμε το επιθυμητό αγαθό. Όλα αυτά που χάνουμε από την δεύτερη, τρίτη ή τέταρτη επιλογή, όταν, εν τέλει, επιλέγουμε την πρώτη.


Μολαταύτα, η θεωρία του κόστους ευκαιρίας βρίσκει άριστη εφαρμογή και σε ένα από τα πλέον υποτιμημένα αγαθά: τον χρόνο. Και γράφω ''υποτιμημένα'', διότι τον διοχετεύουμε σε (αξιο)περίεργα μονοπάτια. Τον ξοδεύουμε, τον σπαταλούμε πιο σωστά, σε ατέρμονες γκρίνιες και εξωπραγματικές μιζέριες -δεν μπορούμε, άραγε, να τον αξιοποιήσουμε διαφορετικά; Με την πνευματική μας αναπηρία, πραγματικά εμφατική και έκδηλη, να δημιουργεί κοινωνικές δυσκαμψίες πάσης φύσεως. Και ηθικές απρέπειες. Εντούτοις, αυτή η ταλανίζουσα κατάσταση πρέπει -επιτέλους!- να αλλάξει. Προσοχή, όμως: να αλλάξει προς το καλύτερο. Να υπάρξει στροφή προς την ποιότητα. Κι αυτό θα συμβεί μόνο όταν αποφασίσουμε να δραπετεύσουμε από το κλουβί της μικροπρέπειας. Όταν αποφασίσουμε να αποδεσμευτούμε από την ψυχολογική φθορά που μας καταδυναστεύει. Και φανούμε ρεαλιστές και ονειροπόλοι.

Κάποια πράγματα, λοιπόν, ισχύουν επειδή πράγματι ισχύουν, ενώ κάποια άλλα ισχύουν επειδή νομίζουμε ότι ισχύουν. Ο μέσος άνθρωπος, συνήθως, ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Και αυτό, πιστεύω, συμβαίνει συνειδητά. Δεν πρόκειται για συνήθεια. Έστω κάποιο μηχανιστικό αντανακλαστικό. Οι απαντήσεις, εξάλλου, που δίνουμε σε ερωτήματα ή προκλήσεις, θεωρούνται ειλημμένες. Τελεσίδικες. Αμετάκλητες. Ο μέσος άνθρωπος, επομένως, προτιμά να βρίσκεται σε έναν νοητικό ύπνο παρά σε μια νοητική εγρήγορση: αποδεχόμαστε πολύ εύκολα αυτά που δύσκολα υποβάλλουμε σε νοητική επεξεργασία. Έχουμε, άλλωστε, αναφέρει, και μάλιστα πλείστες φορές, ότι δεν μας αρέσει να περπατάμε σε δύσβατα μονοπάτια. Αυτά, δηλαδή, που απαιτούν χρόνο, κόπο, επιμονή και υπομονή. Κι ας γνωρίζουμε ότι θα αποζημιωθούμε ποικιλοτρόπως. Τουναντίον, βρίσκουμε μια γλυκειά γεύση στο εύκολο. Το απλό. Το βιαστικό. Το εφήμερο. Μήπως, όμως, όλα αυτά που γράφω συνιστούν ψιθύρους σε ανεμοθύελλα; Ποιος ασχολείται με τέτοιους προβληματισμούς; Ουδείς. Έστω ελάχιστοι.

Οι άνθρωποι, όμως, μπορεί να σε εκπλήσσουν. Όσο λιγότερο το περιμένεις, τόσο μεγαλύτερη η έκπληξη. Τους βλέπεις κολλημένους στους ρόλους του. Κατά μία έννοια, μάλλον αμφιλεγόμενη, ίσως κυνική, εγκλωβισμένους. Παγιδευμένους. Τους έχεις συνηθίσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τετριμμένο. Απόλυτο. Κι όμως, το σκηνικό, συχνά, ανατρέπεται. Έρχεται η στιγμή που κάτι συμβαίνει και ανακαλύπτεις ότι αναπαριστούν κάτι περισσότερο από αυτό που νόμιζες. Πιο απρόβλεπτο. Πιο δημιουργικό. Πιο παιχνιδιάρικο. Παρατηρείς μια νέα διάσταση της προσωπικότητάς τους που δεν ήξερες ότι υπήρχε. Δεν το γνώριζες. Το αγνοούσες. Ίσως διότι ποτέ δεν σκέφτηκες να (την) ψάξεις. Κι αυτό ισχύει και για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Υ.Γ.1 Η σωστή απάντηση στο κουίζ της προηγούμενης ανάρτησης είναι ο Πουλίδο. Δεν το βρήκε κανείς! Ομολογώ, πάντως, ότι περίμενα μεγαλύτερη συμμετοχή. Δεν πειράζει. Συμβαίνουν κι αυτά.

Υ.Γ.2 Πήγα χθες στο Ο.Α.Κ.Α. Οχι, ο κύριος λόγος δεν ήταν η θέαση της Αρειανάρας. Απλά ήθελα να δω τα φιλαράκια κι ο αγώνας αποτέλεσε θαυμάσια αφορμή. Εξάλλου, τι να δεις από το Άρη; Τον Παπαδόπουλο, πραγματικά προκλητικός, να μην μπορεί να τρέξει από το 55' λεπτό; Τον Αγκάνθο να σέρνει το κορμί του στο γήπεδο λες και ήταν μεθυσμένος Ιταλός στα πλακόστρωτα σοκάκια της Μυκόνου; Τον Τάτο να μην δίνει πάσα ούτε στην ανεμίζουσα χαίτη του; Μα τον Τουτάτη, Σούλη, βάλε με να παίξω στα χαφ και δεν θα το μετανιώσεις. Βρίσκομαι σε εξωπραγματική φυσική κατάσταση και τρέχω σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν λέω ότι θα εξαφανιστούν τα τεράστια κενά που παρατηρούνται στον άξονα, αλλά κάτι θα κάνω. Τέλος πάντων. Η ομάδα του Άρεως, λοιπόν, πολύ απλά δεν συνιστά ομάδα. Ένα κακό σύνολο είμαστε με παίχτες που στερούνται τακτικής παιδείας και τεχνικής επάρκειας. Και με έναν εμφύλιο πόλεμο να μαίνεται. Και με μια εχθρική διαιτησία η οποία, όπου σε βρει, σε χτυπάει σαν κατεψυγμένο χταπόδι. Αλλά είναι κάπως άδικο και άκομψο να κράζουμε τους ποδοσφαιριστές. Τι φταίει, για παράδειγμα, ο Μανιάς; Ο Γιαννίτσης; Ο Ηρακλής; Ο Σουνάς; Ο Μαργαρίτης; Ο Διούδης; Τα παιδιά παίζουν όσο μπορούν. Δεν είναι ότι μπορούν και δεν θέλουν. Απλά δεν μπορούν παραπάνω. Τελεία. Δεν έχουν ικανότητες, κι αν έχουν απλά καίγονται, δεν έχουν ψυχολογία, δεν έχουν καθοδήγηση. Αν είναι να κράξουμε κάποιον, να κράξουμε αυτόν που υποτίθεται ότι έχει κάποιο ποδοσφαιρικό τάλαντο ή είναι προκλητικός. Όπως έπραξα στην αρχή της παραγράφου. Και, φυσικά, να κράξουμε τη διοίκηση (Ηλιάδη). Διότι αυτά που έγιναν το καλοκαίρι δεν τα κάνει ούτε ο χειρότερος αντιαρειανός. Ανικανότητα ή σκοπιμότητα;

Υ.Γ.3 Τα συγχαρητήριά μου στον Κριστιάνο Ρονάλντο για την κατάκτησης της Χρυσής Μπάλας. Πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή με εξαιρετικά φυσικά προσόντα, ο οποίος τα τελευταία δυο χρόνια ωρίμασε αρκετά σε τακτικό επίπεδο. Ίσως κάποια στιγμή του αφιερώσουμε μια ανάρτηση. Αυτό που θέλω να πω, πάντως, είναι ότι ο Μέσι πρέπει να αναθεωρήσει τις στυλιστικές του επιλογές ως προς την επιλογή των κοστουμιών και ότι η αρμόδια αρχή οφείλει να σκεφτεί εκ νέου με ποια κριτήρια δίνεται η Χρυσή Μπάλα. Τα στατιστικά; Τους τίτλους; Τις εμφανίσεις; Την υπέρβαση; Την βαρύτητα ονόματος; Το πρωτάθλημα; Τον σύλλογο; Τις χορηγίες;

Υ.Γ.4 Πώς θα γίνει να σηκωθώ αύριο το πρωί και να τραγουδάω σαν τον Frank Sinatra;

I've been a puppet, a pauper, a pirate, A poet, a pawn and a king, I've been up and down and over and out, But I know one thing, Each time I find myself flat on my face, I pick myself up and get back in the race, That's life, I can't deny it, I thought of quitting, But my heart just won't buy it, Cause if I didn't think it was worth a try, I'd have to roll myself up in a big ball and die...

10 σχόλια:

  1. Χάρης

    Κάνθαρε, τα παιδιά που παίζουν στον Άρη δεν φταίνε σε τίποτα. Ακόμα και οι Γιάννης Παπαδόπουλος, Τάτος και Αγκάνθο. Όπως και οι λοιποί πιτσιρικάδες. Παίζουν χωρίς ψυχολογία σε μια ομάδα που απλά κατεβαίνει στους αγώνες και ό,τι γίνει (έχουν και τους Σουπεράδες πάνω από το κεφάλι τους...). Αυτό που λες ότι τα παιδιά από τα τσικό είναι αδούλευτα και χωρίς γνώση τακτικής και κινήσεων τα πιστεύω απόλυτα. Εδώ έπαιξα μπάλα 8Χ8 με φίλους μου για 90' σερί, με κάποια μικρότερα παιδιά να παίζουν σε ομάδες τύπου Αχαρναϊκού και Απόλλωνα και οι υπόλοιποι να είμαστε μεγαλύτεροι, με δουλειές ή με κοιλιές. Ε, θυμάμαι έναν από αυτούς να πέφτει κάτω με κράμπες. Τί να πει κανείς. Προφανώς στις ελληνικές ομάδες πέφτει λούφα από τους παίκτες, αλλά και δεν γίνεται σωστή εκγύμναση από τους προπονητές. Περί τακτικής, άσ' τα.

    Μιας και το έφερε η κουβέντα, πρέπει να γράψεις κάτι για την μεταμόρφωση του Απόλλωνα με τον Σάντσες. Δεν είναι λίγο να τρώμε πρώτα 3 από τον ΟΦΗ εντός έδρας με τον Βοσνιάδη στον πάγκο και τώρα να ρίχνουμε 4 στον ΠΑΣ Γιάννινα. Μιλάμε για ολική ανατροπή της κατάστασης της ομάδας, και χωρίς να έχουν γίνει ακόμα μεταγραφές.

    Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι απλά παικταράς. Όπως και οι Μέσσι-Ιμπραΐμοβιτς. Απλά καθένας έχει τις αρετές και τα ελαττώματά του. Για μένα ο Πορτογάλος αξίζει περισσότερο, γιατί ό,τι έχει κάνει στην Ρεάλ (και σε κάποιο βαθμό και με την Μάντσεστερ) τα έκανε σχεδόν μόνος του. Όπως αντίστοιχα και ο Σουηδός, ο οποίος παρ' ότι γυρολόγος, όπου έπαιξε άφησε το στίγμα του. Δεν είχαν την Μπαρτσελόνα να παίζει γι' αυτούς, χωρίς να μειώνω την αξία του Μέσσι. Περί κριτηρίων στην Χρυσή Μπάλα, πιστεύω απλά δεν υπάρχουν, παρά μόνο το "ποιός κάνει τον μεγαλύτερο ντόρο". Αν το κόκκινο κοστούμι του Μέσσι σου φάνηκε περίεργο, πού να δεις το περυσινό, που απλά δεν το φοράει ούτε ο Γιώργος Μάγκας στα μαγαζιά που παίζει κλαρίνο στην Λιβαδειά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κωστη ειναι πλεον ξεκαθαρα τα πραγματα. Εχουμε πεσει. Ειμαστε -7 απο τον προτελευταιο. Ειναι 99-1 το να σωθουμε πλεον... Οι παικτες δεν μπορουν απλα. Δεν ξερουν. Η διοικηση το καλοκαιρι πρεπει να κυνηγηθει. Αισχη διεπραξαν... Τι να πω. Το καλοκαιρι θα πρεπει να τιμωρηθουν ΟΛΟΙ οσοι μας εφτασαν εδω που μας εφτασαν.. Να μας φωναζουν οι οπαδοι της Καλλονης εκει εκει στη β εθνικη... Ντροπη και αισχος...

    Με αδικεις για το κουιζ. Ημουν σιγουρος οτι ειναι ενας απο τους 2 Ισπανους :P

    Ο Ροναλντο την αξιζε φετος. Τα δινει ολα σε καθε προπονηση και εχει βελτιωθει αφανταστα. Τρομερος παικταρας, υποδειγμα αθλητη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χάρη, ο Γιάννης Παπαδόπουλος ήταν προκλητικός. Το παιδί δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Η, για να είμαι πιο ακριβής, δεν ήθελε να πάρει τα πόδια του. Κι όταν ο παρτερνέρ του είναι ο Ηρακλής, καταλαβαίνεις τι γίνεται. Βάζεις και τον Αγκάνθο που νομίζει ότι συμμετέχει σε αγώνα επίδειξης ικανοτήτων, βάζεις και τον Τάτο που ξεχνάει ότι έχει δέκα συμπαίχτες, και δένει το γλυκό. Ο άξονας, εκεί δηλαδή που έπρεπε τακτικά να στηριχτούμε, είναι τραγικός. Μοιραία δεχόμαστε γκολ. Το πρόβλημα, με άλλα λόγια, δεν ξεκινάει από την αμυντική γραμμή, αλλά από την άμυνα στο πεδίο του άξονα.

    Χάρη, είμαι 31 χρονών, πηγαίνω για μπάλα (5x5 και 8x8) και τρέχω, έχοντας και χρόνιο πρόβλημα τραυματισμού, περισσότερο από 20χρονα παιδιά και παίχτες που παίζουν σε ομάδες. Καταλαβαίνω πλήρως τι λες. Και για τη φυσική κατάσταση, και για την τακτική.

    Για τον Απόλλωνα θα ήθελα πολύ να γράψω, αλλά δεν τον έχω σπουδάσει!

    Ο Κριστιάνο είναι παιχταράς, ναι. Και διαπιστώνω ότι τακτικά μπορεί να βελτιωθεί κι άλλο. Το θυμάμαι το περσινό κοστούμι του Μέσι. Υπέροχο! Τέλος, για τα κριτήρια που αναφέρω, δεν ξέρω τι ισχύει. Ειλικρινά σου μιλάω. Αν έπρεπε να διαλέξω κάποιο από αυτά που γράφω, θα διάλεγα τις χορηγίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Nick, αν αξίζουμε να πέσουμε αγωνιστικά, ας πέσουμε! Και στην Β', και στην Γ', και στην Ω' Εθνική! Δεν με ενδιαφέρει! Όπου και να είμαστε, όπου και να βρισκόμαστε, με όποιον και να παίζουμε, εγώ θα υποστηρίζω τον Άρη. Ούτε τον Σκόρδα, ούτε τον Σούλη, ούτε τον Ηλιάδη, ούτε τον Γράντα, ούτε κανέναν. Μόνο τον Άρη! Και να σου πω και κάτι; Καλά να πάθουμε. Τα λάθη, εσκεμμένα ή όχι, πληρώνονται.

    Για το κουίζ, που λες ότι σε αδικώ, μάλλον έχεις δίκιο! Αλλά η ψήφος σου, εν τέλει, πήγε στον Αγκάνθο!

    Κι εγώ πιστεύω ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει αφιερώσει τρομακτικά χρονικά ποσά στην προπόνηση, σε τακτική και, κυρίως, εκγύμναση. Είναι επαγγελματίας. Και μπράβο του. Αλλά, θα την πω την κακία μου, μέσα στο μυαλό μου προκρίνεται περισσότερο ως αθλητής παρά ως ποδοσφαιριστής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι καραβιές ξένων που έφερνε ο Κόντης - παντελονιάζοντας τα μεσιτικά μαζί με τον Σαουρίδη - τώρα βγάζουν τα ύφαλα. Με τον Κάνθαρο τα λέγαμε 2-3 μπορεί και 4 χρόνια πίσω, χωρίς να συμφωνούμε σε όλα. Κρίμα πάντως μια μεγάλη (από κόσμο) ομάδα να πληρώνει εκτός από τα δικά της παραγοντικά λάθη και το συνοθύλευμα που λέγεται Σούπερ Λίγδα. Όπου για να σωθεί νταηλίκι ο Πλατανιάς κάποιοι άλλοι θα την πληρώσουν.

    Τέλειο το πανό από τις Γριές τις προάλλες. «Μια πόλη, μια ομάδα, μια τζατζίκι, μια πατάτες»! Ανπέχταμπλ!

    Ο Κριστιάνο δουλεύει πολύ εκτός γηπέδου. Πότε τραυματίστηκε τελευταία φορά; Αμφιβάλλω αν θυμάται κανείς. Και με τα χρόνια πήζει το μυαλό του, είναι πολύ λιγότερο η μεταξωτή φλωρούμπα του παρελθόντος.

    Τέλος η Χρυσή Μπάλα είναι ένα στημένο πανηγυράκι που διευθύνουν οι χορηγοί. Κάτι παρόμοιο με τη Eurovision. Βραβείο της πλάκας. Σαν το περσινό κουστουμάκι του Μέσσι. Αλλά και το φετινό. Έτοιμος για το πάλκο του Κακέτση (γίγαντας) ο Ηλίας με το μπορδοροδοκόκκινο κουστουμάκι. Άμα τον πλαισιώσουν και 4 καλά xekola, συν τίποτε φωτιές και τίποτε καπνοί, θα πέσει το λούλουδο βροχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κρίμα, ξεκρίμα, όπως ανέφερα, τα λάθη πληρώνονται. Και μπορεί η ΕΠΟ, η διαιτησία και πολλοί οπαδοί άλλων ομάδων να είναι, και πολλές φορές εμφατικά και απροκάλυπτα, εναντίον του Άρη, αλλά ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος ο Άρης. Μεγάλη αλήθεια που πονάει.

    Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα καρότα που πετούσαν στον Καραγκούνη! Επικό!

    Συμφωνώ για Κριστιάνο.

    Κι εγώ προς τις χορηγίες κλίνω. Νταξ, αν κάποιοι διασκεδάζουν, πάω πάσο. Δεν με ενοχλεί ο θεσμός. Απλά εξετάζω τα κριτήρια.

    Υ.Γ. Λέω την Κυριακή να φτιάξω την βασιλόπιτα. Θα εξαρτηθεί από το αν θα πάω μια ημερήσια εκδρομή εκτός Αθηνών ή όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νικολας.

    Ο Ροναλντο ειναι παιχταρας παντος καιρου. Μ' αριστερο, με δεξι, με κεφαλια, ολα μεσα.
    Ειναι ομως και τσογλανος. Γουσταρα ομως που δακρυσε απο συγκινηση, γιατι επιτελους αφησε τον εαυτο του ελευθερο κι αυθορμητο.

    Σε δυο βδομαδες μπαινει ο Φλεβαρης, κι ετοιμαζεται ο Μιχαλιτσος για ηρωικα διπλα και επαγγελματικους ασσους.

    Εχεις mail.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Νικόλα, δεν είναι και η πρώτη φορά που δακρύζει! Αλλά δεν τον κατηγορώ. Το ποδόσφαιρο προσφέρει εξαιρετικές συγκινήσεις.

    Ναι, έχουμε πει ότι ο Φλεβάρης είναι ο κατεξοχήν μήνας του Μιχαλήτσιου. Όσον αφορά τα ηρωικά διπλά και τους επαγγελματικούς άσσους, no comment.

    Ρε θηρίο, τι έκθεση είναι αυτή που έγραψες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλύτερος παίκτης, καλύτερος προπονητής, καλύτερη 11άδα της fifa, καλύτερη 11άδα της UEFA να έχουμε να λέμε και να συζητάμε. Πως μπορεί να προκύψει ο καλύτερος ποδοσφαιριστής; Με τι κριτήρια; Πως θα συγκρίνεις έναν τερματοφύλακα με έναν επιθετικό; Μας αρέσουν οι ποδοσφαιροκουβέντες όμως, γι' αυτό όλη η "βαβούρα"...

    Στο ΥΓ.2 αποκάλυψες τον καλύτερο λόγο για να πηγαίνεις στα (περισσότερα τουλάχιστον) Ελληνικά γήπεδα σήμερα (με το επίπεδο του ποδοσφαίρου που παίζεται): για να δεις τους φίλους, τους οποίους μέσα στην καθημερινότητα τους "χάνουμε" και τους ξεχνάμε. Ανεκτίμητο, χαλάλι το εισιτήριο (και η πίκρα της ήττας από την Καλλονή)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μπαλαντέρ, αυτό που με απασχολεί ως προς το καλύτερος παίχτης, είναι το εξής: μας νοιάζει μόνο τι έκανε ο ποδοσφαιριστής μέσα στο χόρτο; Ή, μήπως, πρέπει να εξετάσσουμε και τι άνθρωπος ήταν εκτός χόρτου; Εδώ και καιρό θέλω να γράψω για αυτό το θέμα.

    Δεν με πείραξε τόσο η τιμή του εισιτηρίου, η διαδρομή και η ήττα. Και μόνο που είδα φιλαράκια και πετούσαμε ατάκες ο ένας στον άλλον, ήταν υπεραρκετό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...