Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Κλικ (reloaded)

Η προηγούμενη ανάρτηση, στατιστικά τουλάχιστον, πάτωσε. Αυτό δείχνει το πόσο πετυχημένη ήταν. Ο Κάνθαρος, επομένως, είναι ευχαριστημένος. Εξίσου ευχαριστημένος, όμως, είναι και με αρκετούς ποδοσφαιριστές που έχει παρακολουθήσει και του έκαναν κλικ. Θυμάστε τη λίστα με ορισμένους ξένους ποδοσφαιριστές που έχουν αγωνιστεί, ή αγωνίζονται, στην Ελλάδα; Κάτι αντίστοιχο έχω ετοιμάσει και τώρα. Απλά τώρα αναφέρομαι σε παίχτες από το διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. Επαναλαμβάνω ότι δεν προσμετρώ τίτλους, φήμη, συμβόλαια, ηλικία, συλλόγους, μεταπωλητική αξία, καριέρα και τα λοιπά. Το μοναδικό κριτήριο είναι ο αντίκτυπος που δημιουργήθηκε όταν είδα εν δράσει τον κάθε ποδοσφαιριστή. Αυτό το σκίρτημα που νοιώθεις όταν βλέπεις κάτι ελκυστικό, κάτι σαγηνευτικό. Για πάμε, λοιπόν:


  • Μόντριτς: Καλλιτέχνης, αρτίστας, μαέστρος!
  • Ντεσαγί: Βράχος στο κέντρο αμύνης. Έπαιζε και αμυντικό χαφ. Άριστη γνώση των τετραγωνικών και φοβερές τοποθετήσεις. 
  • Μπίρχοφ: Την πρώτη φορά που τον είδα να παίρνει κεφαλιές, σάστισα. Τέτοιο timing δεν είχε ούτε ο Rodman όταν πηδούσε για ριμπάουντ.
  • Ζινολά: Λίγο ατομιστής, λίγο αλαζόνας, λίγο απείθαρχος, αλλά μεγάλη μπαλαδόφατσα. Έπαιρνε την μπάλα, έτρεχε σε ασβέστη και άξονα, με την χαίτη να ανεμίζει, και άντε να τον μαρκάρεις.
  • Βιδάλ: Τα κάνει όλα. Κυριολεκτικά όλα.
  • Φαλκάο: Παιχταράς. Παιχταράς!
  • Ζιντάν: Αρχοντικός. Τέλος.
  • Όβερμαρς: Ίσως το πιο αυθεντικό εξτρέμ που έχει βγάλει ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.
  • Τότι: Δεν τον χορταίνω. Αγαπημένος παίχτης. Τορπίλες με το δεξί και το αριστερό. Για να μην αναφέρω πόσο εύκολα οι κάθετές του μπορούν να κόψουν την αντίπαλη άμυνα. Σαν βούτυρο.
  • Σμάιχελ: Από τους καλύτερους τερματοφύλακες που έχω δει στη ζωή μου. Να εξαπολύει ο αντίπαλος σουτ στο γάμμα, κυριολεκτικά στο γάμμα, να απογειώνεται, να μπλοκάρει την μπάλα στον αέρα και να προσγειώνεται με αυτήν αγκαλιά. Αυτός κι ο Σαργκάνης.
  • Μπέργκαμπ: Ποδοσφαιρική ευφυΐα σε μέγιστο βαθμό. Άτυχος όποιος αμυντικός τον μάρκαρε.
  • Νέστα: Ο τελευταίος μεγάλος Ιταλός αμυντικός.
  • Ρούι Κόστα: Αυθεντικό δεκάρι και ηγετική φυσιογνωμία. Τώρα που αποσύρθηκε κι ο Ρικέλμε, νομίζω ότι το είδος εξαφανίστηκε οριστικά.
  • Καν: Σπουδαίος τερματοφύλακας. Τρόμαζε ακόμα και τις διαφημιστικές πινακίδες. Και πήγε να πάρει και ένα Μουντιάλ μόνος του.
  • Μπατιστούτα: Τρομερός επιθετικός. Γεμάτο οπλοστάσιο. Μπορούσε να σκοράρει με οποιοδήποτε τρόπο. Ακόμα θυμάμαι το κλάμα που έριξε όταν αγωνίστηκε με την φανέλα της Ρόμα απέναντι στην αγαπημένη (του/μου) Φιορεντίνα. 
  • Ζανέττι: Πρέπει να αναφέρω και λόγο;
  • Κλαούντιο Λόπεζ: Ντρίμπλες, pace και φονικά τελειώματα.
  • Ρονάλντο: Την πρώτη φορά που τον είδα, νόμιζα ότι ήταν εξωγήινος. Έστω ότι κάποιος είχε βάλει το video σε fast forward. Δεν υπήρχαν αυτά που έκανε.
  • Τουράμ: Απίστευτη σταθερότητα. Μαζί με τον Γκαλάς είχε συγκροτήσει ένα απροσπέλαστο αμυντικό κεντρικό δίδυμο.
  • Λούτσιο: Ένας από τους ελάχιστους αμυντικούς που μπορούσαν να κουβαλούν την μπάλα με τόση ευκολία στη μεσαία γραμμή. Ποιος το κάνει τώρα αυτό; Ίσως ο Πικέ κι ο Χούμελς.
  • Κλόζε: Δεν ξέρει μπάλα, αλλά γνωρίζει ποδόσφαιρο. Μεγάλη όσφρηση, μεγάλος γκολτζής.
  • Ντάνι Άλβες: Διαστημικός. Τον θυμάμαι από την Σεβίλλη. Μπορώ να τον συγκρίνω μόνο με τον Καφού.
  • Καναβάρο: Δεν ήταν καλός με την μπάλα στα πόδια, ορισμένες φορές έπαιζε βρώμικα, αλλά ήταν γνήσιος αρχηγός, γεμάτος πάθος.
  • Νέντβεντ: Υποτιμημένος παίχτης και εξαιρετικά συμπαθής.
  • Ανγκλομά: Δεξιά ο Ανγκλομά, αριστερά ο Καρμπόνι. Enough said.
  • Χέντρι (φώτο): Υποτιμημένο σέντερ μπακ, παλαιάς κοπής. Σκωτσέζος γαρ. Από τα πιο δυνατά κορμιά που έχω δει, κέρδιζε κάθε μονομαχία.
  • Μπέκαμ: Υποτιμημένος παίχτης. Πραγματικός σκύλος μέσα στο γήπεδο. Με το δεξί έβγαζε τρομερές μακρινές μπαλιές, αλλά πόσοι γνωρίζουν ότι το ίδιο έκανε και με το αριστερό;
  • Ντι Λίβιο: Ο ορισμός του στρατιώτη. Παίχτης του προπονητή. Ακούραστος εργάτης, αστείρευτες δυνάμεις και τακτικά άριστος. Λατρεύτηκε στην Φλωρεντία.
  • Πουγιόλ: Φοβερή θέληση, μεγάλος αρχηγός.
  • Ροναλντίνιο: Παίρνεις καλαμπόκι, το βάζεις στην κατσαρόλα με λίγο ελαιόλαδο σε μέτρια φωτιά, φτιάχνεις ποπ κορν και κάθεσαι να τον παρακολουθήσεις.

Αυτή είναι η λίστα. Μην με μαλώνετε: το ξέρω ότι δεν θα συμφωνείτε με όλους. Και ναι, είμαι σίγουρος ότι έχω ξεχάσει αρκετούς. Απλά δίνω το έναυσμα για μια όμορφη ποδοσφαιρική κουβέντα. Αγωνιώ για τα δικά σας κλικ!

Υ.Γ.1 Θέλω να ελπίζω ότι η τύχη -και οι διεθνείς- θα βοηθήσουν τον Ρανιέρι στο πρώτο (του) επίσημο ματς. Στην Ελλάδα, αν στραβώσει το κλήμα εξαρχής, τότε ζόρι η δουλειά. Το μαθαίνουν από πρώτο χέρι οι προπονητές που έρχονται να εργαστούν στη χώρα μας.

Υ.Γ.2 Αυτοί στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν παίζονται. Αντί να κατεβάζουν τα μούτρα, να ζητήσουν συγγνώμη και να αυτοδιαλυθούν, κάθονται και διοργανώνουν συμπόσια και γιορτές. Απίστευτα πράγματα. Σαν να είσαι εγκληματίας, να σκοτώνεις, να βιάζεις και να κλέβεις, και την επόμενη μέρα να βγαίνεις στους δρόμους και, πάντοτε αναφανδόν, να το διαφημίζεις.

Υ.Γ.3 Πραγματικό γεγονός που έλαβε μέρος πριν χρόνια. Ένας γνωστός έχει πάει στο Καραϊσκάκη να παρακολουθήσει τον Ολυμπιακό. Δίπλα του κάθεται ένας ηλικιωμένος άνθρωπος που δεν δείχνει να κατέχει ιδιαίτερα το άθλημα ή τα του Ολυμπιακού. Ξαφνικά, ο ηλικιωμένος άνθρωπος ρωτάει τον γνωστό μου: «Δεν μου λες, παλικάρι μου, ποιος είναι αυτός ο καραφλός που ανεβοκατεβαίνει την πλευρά;». Κι αυτός απαντάει: «Παππού, αυτός είναι ο Τζόρτζεβιτς». Κι ο ηλικιωμένος κύριος εκτοξεύει την μυθική ατάκα: «Έλα, ρε Τζόλε!».

Υ.Γ.4 Κακό φάρμακο!


33 σχόλια:

  1. Ο Ζινταν κατα τη γνωμη μου ειναι ο κορυφαιος παικτης ολων των εποχων. Απο πολλες αποψεις.

    Εσυ Κωστη τι εχεις να πεις για αυτο το θεμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι πολύ δύσκολο να πεις ότι ο τάδε είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Δεν θα πω ότι ορισμένοι παίχτες έπαιξαν σε άλλες εποχές και άρα δεν μπορείς να συγκρίνεις: αυτά είναι κουταμάρες ολκής. Με αυτήν την λογική δεν θα μπορώ να συγκρίνω τον Ντάνι Άλβες με τον Ποζαπαλίδη, τον Μπαρέζι με τον Κουλουχέρη και τον Χατζηπαναγή με τον Φετφατζίδη. Ας είμαστε σοβαροί. Σας παρακαλώ, ας είμαστε σοβαροί. Το ποδόσφαιρο, παρά τις αλλαγές στην τακτική ως ένα είδος μόδας ή αναγκαιότητας, παραμένει ποδόσφαιρο. Αυτό που με απασχολεί σε τέτοιες συγκρίσεις είναι το εξής: μας ενδιαφέρει μόνο τι έχει κάνει ο παίχτης εντός χόρτου; Ή μας νοιάζει τι κάνει και εκτός; Το λέω αυτό, διότι στο αιώνιο δίλημμα Πελέ ή Μαραντόνα και οι δυο έχουν σκατά στις φωλιές τους, και ένας ποδοσφαιριστής οφείλει και πρέπει να είναι πρότυπο.

    Επομένως, δεν ξέρω αν ο Ζιντάν είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών, αλλά ξέρω ότι συγκατελέγεται στους κορυφαίους. Τεχνικά και τακτικά άρτιος, και ηγετική φυσιογνωμία. Τέτοιος έλεγχος του κορμιού, τέτοια απλή κυνικότητα στο πως μπορούσε να απεγκλωβιστεί ανάμεσα από δύο και τρεις αντιπάλους, τέτοια αρχοντιά όταν είχε την μπάλα στα πόδια, δύσκολα συναντάς. Και, τέλος, ξέρεις γιατί ανήκει στους κορυφαίους; Διότι οι κορυφαίοι έχουν ένα έμφυτο ταλέντο να κάνουν το δύσκολο και να φαίνεται πολύ απλό. Με φυσικότητα. Χωρίς υπερένταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χάρης

    Ωραίος Κάνθαρε, κάποιους παλιούς παικταράδες τους έχω ξεχάσει και μου τους θύμισες! Θα σχολιάσω μερικές από τις επιλογές σου και θα προσθέσω μερικές δικές μου.

    -Modric: Το καλύτερο οκταροδεκάρι (κράμα οκταριού και δεκαριού) σήμερα.
    -Totti: Στα νιάτα του ήταν απίστευτος επιθετικός, έχει βάλει κάποια από τα πιο κουλά γκολ, άλλωστε το θράσος και η αυτοπεποίθησή του ξεχείλιζαν.
    -Ronaldo: απίστευτος επιθετικός, με απίστευτα προσόντα, και με απίστευτη ατυχία.
    -Dani Alves: δεν υπάρχει σύγκριση με τον κατώτερό του Cafu.
    -Beckham: για πολλούς είναι μοντέλο και μορφονιός. Λίγοι θυμούνται πόσο παικταράς ήταν και πριν και μετά τον γάμο του με την Victoria. Αντίθετα από τους Κατσουράνη και Σεϊταρίδη που περπατούσαν πριν καν κλείσουν τα 30, ο Άγγλος τα έδινε όλα μέχρι το τέλος.
    -Ronaldinho: μεγάλος μπαλαδόρος (αν και όχι τόσο αθλητής), από ένα σημείο και μετά έγινε ο "πατατάκιας". Πλέον αράζει στην Βραζιλία και το Μεξικό και κοροϊδεύει ποδοσφαιρικά.

    Οι δικοί μου:

    -Del Piero: παικταράς και σύμβολο της σύγχρονης Juventus, όχι μόνο επειδή έμεινε 19 χρόνια στην ομάδα και συνδέθηκε με την χρυσή εποχή της, αλλά επειδή την ακολούθησε και στην Serie B μετά την ατιμωτική τιμωρία με το σκάνδαλο Calciopolis και τον υποβιβασμό.
    -Drogba: απίστευτο παλληκάρι με αστείρευτες δυνάμεις, πάντα σκόραρε κρίσιμα γκολ. Μεγάλος επιθετικός.
    -Adriano: επιθετικός-τανκ που τρόμαζε τις άμυνες. Για κάποιο λόγο, αποφάσισε να τα καταστρέψει όλα. Αγαπημένο παιδί του Moratti στην Inter.
    -Ibrahimovic: πανέξυπος επιθετικός. Το μπόι του, η δύναμή του και η ευφυία του τού επιτρέπουν να αντιλαμβάνεται αλλιώς το ποδόσφαιρο. Υστερεί σε ταχύτητα και έκρηξη σε σχέση με τον Messi και τον Cristiano Ronaldo, αλλά δεν τα χρειάζεται. Ξέρει να τοποθετείται και να σκοράρει με κάθε τρόπο από οποιαδήποτε απόσταση.
    -Inzaghi: ο ορισμός του σέντερ φορ παλαιάς κοπής. Σουτ δεν είχε, ντρίμπλα δεν είχε, τεχνική δεν είχε, δύναμη δεν είχε, ταχύτητα δεν είχε, αλλά ο άτιμος ήξερε να τοποθετείται για να σκοράρει.
    -Rooney: επιθετικός από τους λίγους με φοβερά προσόντα, αλλά εδώ και χρόνια αδικεί τον εαυτό του. Ίσως φταίει το γεγονός ότι παίζει επαγγελματικά από ανήλικος και δεν έχει ζήσει για να κάνει κι αυτός 1-2 μαλακίες να τις ευχαριστηθεί.
    -Gerrard: παικταράς και ηγέτης, σε σημείο να πάρει το Champions League μόνος του με τις σουτάρες του. Δεν έχω ξαναδεί παίκτη που να είναι κυριολεκτικά μία ομάδα μόνος του.
    -Pirlo: ο πιο εγκεφαλικός και στρατηγικός παίκτης στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
    -Scholes: ο πληρέστερος χαφ που έχω δει. Μάρκαρε. Έτρεχε. Σκόραρε. Πάσαρε. Έφερνε καφέ. Καλά, sorry ;Ρ
    -Zambrotta: μαραθωνοδρόμος που έλιωνε τις σόλες των παπουτσιών του.
    -Robben: παικταράς που στην αρχή της καριέρας του τραυματιζόταν συνέχεια. Στην Bayern έχει βρει την υγειά του και τον ρόλο του, τρέχει σαν 20άρης, και είναι από τους κορυφαίους παίκτες παγκοσμίως.

    Για την Εθνική δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Δεν υπάρχουν σημαντικές αλλαγές στην 11άδα σε σχέση με το Mundial. Ούτε οι Ρουμάνοι είναι κανένα μεγάλο εμπόδιο. Ακόμα και να χάσει ο Ranieri στο άδειο Στάδιο Καραϊσκάκη, δεν τρέχει κάστανο. Και ο Rehagel και ο Fernando Santos είχαν ξεκινήσει άσχημα (5άρα από Φινλανδία και εντός έδρας Χ με την Γεωργία του Ketsbaya αντίστοιχα), αλλά η αρχική αποτυχία δεν τους εμπόδισε εν τέλει να πετύχουν.

    Οι γιορτές του ΠΑΣΟΚ για την επέτειό του μου προκαλούν αναγούλα και θυμό, όπως και η προπαγανδιστική διαστρέβλωση του "έργου" και της "προσφοράς" του Ανδρέα Παπανδρέου στον τόπο, αλλά και τί να κάνουν? Ρόλους παίζουν, πολιτική δύναμη το παίζουν, the show must go on σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Σαν να μην διέφθειραν τον Έλληνα και σαν να μην κατέστρεψαν την Ελλάδα σε παν επίπεδο ποτέ. Και η κωλο-φάρα των Παπανδρεϊκών να ζητιανεύει στον Τζέφρυ (με το σουρεάλ σύνθημα "Γιώργο γερά να πέσει η Δεξιά") μπας και τους πετάξει κανένα ξεροκόμματο. Αλλά η δικαιοσύνη, αργά ή γρήγορα, έρχεται για όλους και για όλα. Όποτε γίνουν οι επόμενες εκλογές θα πέσει γέλιο. Ειδικά για το ΠΑΣΟΚ ο ΟΠΑΠ θα βγάλει στοίχημα "over/under 3%".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αρχισα να πρωτοβλέπω ποδόσφαιρο προς το 2000, οπότε εκείνες τις καλές εποχές τις θυμάμαι πολύ αμυδρά, και ενώ γνωρίζω για πολλούς απο τους παίκτες που αναφέρεις, δεν πρόλαβα τη "μαγεία" τους αυτοπροσώπως. Μερικούς για να σου πω την αλήθεια, τους έμαθα πρώτα απο το Fifa 99, και έπειτα απο την οθόνη. Αλλους, έπρεπε να εφευρεθεί το youtube για να καταλάβω απο πρώτο χέρι τι έκαναν. Είμαι περίεργη περίπτωση...

    Ο Μπέκαμ ήταν ίσως το πρώτο μου ποδοσφαιρικό πουλέν, και ο λόγος που μου κατσε να υποστηρίζω Μάντσεστερ. Θυμάμαι να προσπαθώ να τον μιμηθώ στη γειτονιά μου, όταν με το φίλο μου παίζαμε εκτελέσεις φάουλ. Θυμαμαι επίσης στο Fifa 2000 να ψάχνω να τον βρω στα δεξιά, για να cheatάρω με τις πάρε-βάλε σέντρες του.
    Μετά με ξενέρωσε επειδή... ξύρισε το μαλλί του. Πήγε και στη Ρεαλ, και το όλο σταριλίκι με έκανε να τον ψιλοαντιπαθήσω, και να έχω την εντύπωση οτι πέρα απο τα φάουλ που ζουμάρουν οι κάμερες, δεν κάνει και κάτι σπουδαίο. Τόσα ήξερα κι εγώ...

    Φιλίπο Ιντζάγκι: Με κάποιο τρόπο, πάντα ήταν εκεί να σκοράρει, ίσως γιατι ήξερε να σπάει το οφσαϊντ όσο κανείς άλλος, ίσως γιατι διάβαζε πολύ καλά τις φάσεις. Τον έχουν πει άμπαλο, τον έχουν πει κωλόφαρδο, γιατι "όλα τα βάζει σε κενή εστία". Αφού είναι τόσο απλό να βρεθείς εκεί, γιατί δεν βάζουν όλοι οι επιθετικοί απο 20 γκολ τη σεζόν;

    Εντγκαρ Νταβιντς: Απλά λατρεία!! Αμυντικό χαφ- σκύλος, που κυκλοφορούσε στο γήπεδο με μαλλί ράστα, και γυαλιά, με δυνατό αριστερό πόδι, και αμα λάχει έκανε και κατι freestyle στα διαφημιστικά που σε χαζεύουν.
    Γίνεται να ξαναυπάρξει τέτοιος;

    Ο Μπεργκαμπ μου έχει καρφωθεί στο μυαλό για 2 φάσεις: Η πρώτη είναι το γκολ κόντρα στην Αργεντινή στο Μουντιάλ του 98'. Δέχτηκε τη μπάλα απο 80 μέτρα, και την κατέβασε λες και κοντρόλαρε μπαλόνι! Εγώ πάλι πασχίζω να μάθω πως κοντρολάρουν μετά απο πάσα...
    Η δεύτερη είναι η ντρίμπλα πάνω στο δύσμοιρο Νταμπίζα. Οκ, νομίζω οτι δεν ήθελε να κάνει αυτό ακριβώς, αλλα και πάλι, η φάση μαρτυρά την ποδοσφαιρική σπιρτάδα του.

    Ο Ροναλντίνιο είχε unique στυλάκι, και αυτό πάντα σε κερδίζει. Ομολογουμένως μπορούσε να κάνει απίστευτα πράγματα, αλλά στη συνέχεια κουράστηκε και κούρασε. Για μένα σαφώς πιο σπουδαίος ποδοσφαιριστής ο Ζιντάν: Απλός, ουσιαστικός και θεαματικός ταυτόχρονα.

    Ρομπέρτο Κάρλος: Καθιέρωσε τον ορισμό του επιθετικού wing-back. Με τα πνευμόνια και το χαμηλό κέντρο βάρους του, ήταν απόλαυση να τον βλέπεις να τρέχει απο τα αριστερά, και να παίρνει τα βήματα για να εξαπολύσει ευθύβολο χαμηλό σουτ. Το αντίπαλο τείχος πάντα έκανε το σταυρό του στα φαουλ... (τον μιμήθηκε με σχετική επιτυχία και ο Γρηγόρης Γεωργάτος)
    Αντίστοιχη λατρεία απο τα δεξιά (και δεν ειρωνεύομαι) ήταν ο Γιούρκας Σεϊταρίδης. Πέρα απο τον Καφού, ποιός ήταν πιο ολοκληρωμένο δεξί μπακ στην ηλικία του; Τον έφαγε το κεφάλι του δυστυχώς. (Πιο μετά βέβαια, βγήκε ο Αλβες, και αποκαλύφθηκε και ο Μαϊκόν)

    Μαλντίνι: Με τον Νεστα ήταν κάτι σαν Master και Apprentice. Στάματησε το ποδόσφαιρο στα 41 του αν δεν απατώμαι. Κλασικός εγκεφαλικός λίμπερο απο τα παλιά, σεμνότατος παίκτης...

    Σενι και Τσιλαβερτ: Everyone loves a scoring goalkeeper...

    Βασίλης Τσάρτας: Oχι Τσιάρτας, μη μου χαλάτε την παιδική ηλικία. :P Αμα είχα το αριστερό πόδι για κάτι παραπάνω απο το συμπλέκτη, θα τον μιμόμουν κι αυτόν. Σαν πέναλτι έμοιαζαν τα φάουλ του.

    Τον χοντρο-Ρονάλντο τον πρόλαβα τραυματία, και τον απόλαυσα στο Μουντιάλ του 2002. Βλέποντας τι έκανε στα νιάτα του, κατάλαβα τι έχασα. Δεν τον έβλεπε κανείς...

    Επίσης, βλέποντας βιντεάκια μου κανε κλικ και ο Βαλντεράμα. Ξεχώριζε εμφανισιακά, αυτό το ξέραμε όλοι, αλλα δεν γνώριζα οτι στο γήπεδο ήταν ένα ομαδικό 10ράκι. Κράταγε μπάλα, και μετά τη μοίραζε με πάσες που έκοβαν και ατσάλι. Ωραία πράγματα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να πω κι εγω καποιες επιλογες μου...

    Αριεν Ρομπεν: Με μια κινηση ειναι σταθερα στους κορυφαιους! Φοβερος, οσο παει γινεται και καλυτερος, και αγωνιστικα και σε προσωπικοτητα, αφου εξελισσεται σε ηγετη!

    Αντρες Ινιεστα: Ο ανθρωπος απλα μαγευει.

    Φιλιπ Λαμ: Το καλυτερο δεξιο φουλ μπακ ολων των εποχων. Παρα πολυ σημαντικος παικτης για Μπαγερν και Γερμανια.

    Μανουελ Νοιερ: Ο τερματοφυλακας-λιμπερο. Το ειδωλο μου.

    Ζλαταν Ιμπραημοβιτς: Πολυ μεγαλος επιθετικος. Ο κορυφαιος του πλανητη. Εδω και 10 χρονια παιρνει καθε χρονο πρωταθλημα, ειναι σταθερα στους καλυτερους, ειναι ηγετης, βαζει απειρες γκολαρες και συμπληρωνει την τριαδα με Μεσσι-Ροναλντο. Ο τρελοχαρακτηρας του με κανει να τον λατρευω περισσοτερο. Ενα τσουλου του λειπει...

    Λιονελ Μεσι: No comms..

    Εντεν Αζαρ: Εχει ολα τα φοντα να καθιερωθει ως ο νεος βασιλιας του ποδοσφαιρου στα επομενα χρονια.

    Ματς Χουμελς: Απροσπελαστος και τεχνιτης. Ολο το πακετο του στοπερ.

    Αντρεα Πιρλο: ΜΑΕΣΤΡΟΣ

    Ροτζεριο Σενι: Τερματαρα, σκορερ, σημαια, ηγετης.

    Νταβιντ Σιλβα: Αυθεντικος Ισπανος.. Μεγαλο μυαλο.


    Αυτα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χάρη, θα συμφωνήσω για την αξία των παιχτών που αναφέρεις, καθώς και με την περιγραφή αυτών. Απλά να πω ότι ο Πίπο έκανει κοντρόλ με το καλάμι, αλλά ήταν πολύ έξυπνος επθετικός. Χρησιμοποιούσε καλαά το κορμί του, είχε μια έκρηξη, έπαιζε στο όριο του οφσάιντ, έπαιζε και λίγο βρωμικα με τα χέρια του, αλλά είχε καλές τοποθετήσεις και μύριζε το γκολ. Όσο για τον Ντρογκμπά, τον θυμαμαι από την Γκινγκάμπ και μετά στην Μαρσέιγ. Φαινόταν ο άνθρωπος από τότε. Ο Α ντριάνο πράγματι ήταν ένα θωρηκτό. Είχε δοθεί δανεικός στην Φιορεντίνα, πήγε στην Πάρμα και γύρισε στην Ίντερ ως φονικός επιθετικός. Το σουτ του Αντριάνο, χωρίς φόρα, ήταν από τα πιο δυνατά που έχω δει. Μετά έπρεπε να εμφανιστεί ο Χουλκ για να δω πάλι τέτοιο σουτ. Το πιστεύεις ότι ο παίχτης είναι μόλις 32 χρονών; Τέλος, να αναφέρω ότι ο Ρούνεϊ χρόνο με τον χρόνο παρουσιάζεται ελαφρώς χειρότερος. Σαν να πέφτει η απόδοσή του. Κάπως λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι παίζει επαγγελματικά, και βασικός, από τα 16 του.

    Δεν φοβάμαι ότι θα χάσουμε την πρόκριση -δεν εννοώ αυτό. Το ξέρω ότι ακόμα και με γκέλα, μπορούμε να περάσουμε και γνωρίζω ότι και οι προκάτοχοί σε αντίστοιχες πρεμιέρες δεν κέρδισαν, αλλά προκρίθηκαν -με τον Ρεχάγκελ να αλλάζει την ομάδα προς το καλύτερο σε μόλις έναν αγώνα, χωρίς φανφάρες και τα λοιπά. Επίσης, θέλω να πιστεύω ότι οι παίχτες θα σκιστούν για τον νέο προπονητή τους και θα του δείξουν ότι το λέει η καρδούλα τους. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι δεν θεωρώ τους Έλληνες ποδοσφαριστές τον ορισμό του επαγγελματία, κάτι που ο Ρανιέρι θα θεωρεί σίγουρο, και δεν νομίζω ότι οι δημοσιογράφοι μπορούν να διαχειριστούν θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα.

    Αυτοί οι άνρθωποι στο ΠΑΣΟΚ δεν παίζονται. Για να έχουμε καλό ερώτημα, με τι χρήματα διοργανώθηκε το συνέδριο; Μιλάμε για ένα κόμμα που χρωστάει δεκάδες εκατομμύρια. Αν έχω εγώ μι επιχείρηση και χρωστάω δεκάδες μύρια θα μου περάσουν βραχόλια. Αυτοί, όμως, είναι και προκλητικοί. Κάνουν και συνέδρια. Κάτι λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι μπορούν να λαμβάνουν προκαταβολικά χρήματα από τους προϋπολογισμούς επομένων ετών. Πραγματικά με έχουν αηδιάσει στο ΠΑΣΟΚ. Και είμαι περίεργος να δω πως συμπεριφέρονται στη ζωή τους. Τα ίδια κάνουν; Μάλλον τα ίδια θα κάνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άλεξ, ο Μπέκαμ ήταν ένας σκύλος. Όλο αυτό το σταριλίκι δεν τον βοηθούσε μέσα στο γήπεδο. Υποτιμημένος παίχτης, όσο οξύμωρο και να ακούγεται αυτό. Θυμάμαι και τις δυο φάσεις που αναφέρεις για Μπέργκαμπ. Νταξ, ο παίχτης ήταν απόλαυση. Μεγάλη συμπάθεια. Ο Ντάβιντς ήταν ένας αυθεντικός αμυντικός χαφ. Δυστυχώς κι αυτή η θέση πλέον αρχίζει να εξαφανίζεται -ή, για να το θέσω καλύτερα, μεταλλάσεται, καθώς λαμβάνει περισσότερες αρμοδιότητες.

    Καλός παίχτης ο Ρομπέρτο Κάρλος. Έτυχε σε μια σπουδαία φουρνιά Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών και είχε από την άλη πλευρά τον Καφού. Δύσκολο να σταματήσει τα άκρα της Βραζιλίας και για αυτό οι παίχτες του άξονα έκαναν πάρτι! Φοβερός παίχτης ο Μαλντίνι. Απίστευτη διάρκεια και συνέπεια. Έπαιζε λίμπερο/κέντρο άμυνας και μόλις έχασε την ταχύτητά του έπαιξε, με επιτυχία, και αριστερό μπακ. Σπουδαίος αμυντικός. Ο τελευταίος ήταν ο Νέστα. Κάτι Μπονούτσι και κάτι Κιελίνι δεν τους φτάνουν.

    Για τον Τσάρτα και Σεϊταρίδη θα τα πούμε σε άλλη ανάρτηση!

    Είπες Βαλντεράμα και θυμήθηκα Ασπρίγια και Γέπες. Τον πρώτο δεν τον θυμάμαι καλά, αλλά μου είχε κάνει εντύπωση πως έτρεχε με την μπάλα στα πόδια. Σαν να βλέπω την εικόνα τώρα μπροστά μου. Ο Γέπες είναι υποτιμημένο σέντερ μπακ. Πολύ σταθερός, δυνατός, δύσκολο να τον περάσεις. Ακόμα και στο τελευταίο Μουντιάλ έκανε ηρωικά παιχνίδια.

    Τέλος, νομίζω ότι δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε Τσένι (ή Σένι) και Σιλαβέρτ. Ο πρώτος ήταν πολυ καλός τερματοφύλακας, σοβαρός, μία πραγματική σημαία, αφού βρίσκεται μια ζωή στην ίδια ομάδα, ενώ ο δεύτερος ήταν επιδειξίας, σαν τον Τοχούρογλου ένα πράγμα. Ποτέ δεν τον συμπάθησα τον Παραγουανό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Nick, η κίνηση του Ρόμπεν είναι συγκεκριμένη. Όλοι την ξέρουν, αλλά ελάχιστοι μπορούν να τον αντιμετωπίσουν. Έχει αυτή την έκρηξη, pace, κλειστή ντρίμπλα, παίρνει την μπάλα από τον ασβέστη και υγκλίνει προς τον άξονα. Ωραίος παίχτης. Έχει όμως ένα θέμα με την πάσα. Δώσε την μπάλα πιο γρήγορα, αγόρι μου!

    Ινιέστα, Μέσι και Τσάβι είναι το τρίγωνο της επιτυχίας. Παίχτες με διαφορετικά χαρακτηριστικά, και ορισμένα κοινά στοιχεία, συγκρότησαν ένα φοβερό τρίδυμο. Συμφωνώ με τα χίλια για Λαμ και Αζάρ. Θα μπορούσαν και οι δυο να βρίσκονται στη λίστα μου. Ο Νόιερ ίσως είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας αυτή την στιγμή με την μπάλα στα πόδια.

    Να πω δυο λόγια και για τον Ζλάταν. Ψωνάρα, αλαζόνας, ποζεράς, ολίγον ατομιστής, περιπατητής, θέλει να βρίσκεται στο επίκεντρο όλων. Αλλά είναι και παιχταράς. Διαχειρίζεται άψογα το κορμί του, βλέπει γήπεδο, έχει απίστευτη τεχνική, η παρουσία του και μόνο προκαλεί τρόμο στην αντίπαλη άμυνα. Έχει την ικανότητα να διασπά τις κλειστές άμυνες. Στερείται ταχύτητας και έκρηξης, όπως σωστά αναφέρει ο Χάρης, αλλά πραγματικά δεν τα χρειάζεται. Είναι απόλαυση εντός χόρτου και μεγάλος ατακαδόρος, αλλά όχι τόσο συμπαθής, ούτε πολυδιαφημισμένος. Αν είχε ένα κλικ μικρότερο εγωισμό, για παράδειγμα η συμπεριφορά τους στην Μπαρτσελόνα ήταν φουλ εγωιστική καθώς ήταν ανήμπορος να καταλάβει τον κοινό κώδικα της ομάδας, θα μπορούσε να είναι ακόμα μεγαλύτερο μέγεθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ελα ρε Κάνθαρε! Χτες ήμασταν εδώ μαζεμένοι 3 άτομα, πίναμε μπύρες, ακούγαμε μουσικούλα και ρωτούσαμε συνέχεια ο ένας τον άλλον πχ: "Πίρλο ή Τζέρραρντ;" Μέχρι που ξεμείναμε από ποδοσφαιριστές (πιάναμε κυρίως παλιότερους) και αρχίσαμε τις μαλακίες τύπου "Σταλόνε ή Σβατζενέγκερ;"

    Για μένα πάντως ο κορυφαίος παίχτης που έχω δει να παίζει μπάλα είναι ο Ρονάλντο (ο παλιός έτσι, όχι ο Κριστιάνο) και το πιο πολυμηχάνημα μέσα στο γήπεδο ο Ζέεντορφ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. είπα να περάσω να πω μια μουσική καλησπέρα
    τσιμπα το

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συμφωνα με τα κριτηρια που επιλεγεις τη λιστα:
    Χοακιν:φοβερη ντριμπλα.

    ανρι:πολυ καλα τελειωματα.

    νταβιντς:μου εδινε την εντυπωση οτι αμεσως μετα το τελος του ματς θα πηγαινε να τρεξει τουλαχιστον ημιμαραθωνιο...

    ρεδονδο:τεχνικη-φινετσα.

    ΥΓ:πριν 2-3 χρονια, ενα αμερικανικο περιοδικο ειχε εκδοσει μια συλλεκτικη εκδοση με τους 500 καλυτερους παικτες που εχουν αγωνιστει στο nba.Αν κανει κατι παρομοιο η uefa εχει να πεσει πολυ κουβεντα...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ωραίος ο Πρόεδρος! Έχουν πλάκα αυτά τα διλήμματα. Υπό τη συνοδεία εύγεστων ξανθιών, φυσικά. Ο Ρονάλντο ήταν φαινόμενο!

    Γεια σου, Φούλη!

    Ανώνυμε, το μοναδικό κριτήριο για τη λίστα μου είναι το κλικ που μου έκανε ο παίχτης. Τίποτα άλλο. Και τώρα που το σκέφτομαι, ξέχασα να βάλω τον μεγάλο Άλαν Σίρερ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μωρέ πολλούς ξέχασες αλλά και τι να λέει. Μήπως αν έφτιαχνα τον κατάλογο θα ήταν πιο μεστός; Μπα, μάλλον χειρότερος θα ήταν.

    Ενδεικτικά.

    Όταν μιλάμε για κεντρικούς αμυντικούς δεν γίνεται να απουσιάζει ένας από τους καλύτερους. Φράνκο Μπαρέζι! Τον οποίο μνημόνευσες σε σχόλιο αλλά δεν μπήκε στον κατάλογο. επίσημα με τη βούλα.

    Στην άλλη άκρη του γηπέδου, ξεχάστηκε ο Αντόνιο ντε Ολιβέιρα Φίλιο, δηλαδή ο Καρέκα.. Ο 2ος λόγος - μετά τον Μαραντόνα - της απίθανης επιτυχίας των Παρτενοπέι τη εποχή μπρος πίσω του 1990. Όπως ήβρα, σε 164 αγώνες πέτυχε 73 γκολ. Αδίστακτος φονέας. Με ένα μεγάλο κουσούρι. Δεν είχε το επικοινωνιακό, γι' αυτό και δεν έγινε τόσο δημοφιλής όσο του άξιζε. Μάλλον δεν τον ένοιαζε κιόλας.

    Ο Ροναλντίνιο μπορούσε να κάνει απίστευτα πράγματα και ήταν ο λόγος που έγινα Μπάρτσα. Καθώς και να προσφέρει πολύ περισσότερα στο ποδόσφαιρο. Αλλά δεν ήταν ποτέ στρατιώτης του, ήταν παράλληλα ένας μπον βιβέρ και "αθλητής" του ποδόγυρου. Σαν τον Τζόρτζ Μπέστ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Κάτι που ξέχασα. Ο Ronaldo Luiz Nazario de Lima τραυματίστηκε στις 12 Απριλίου του 2000, σε αγώνα κυπέλλου Ίντερ – Λάτσιο. Όσοι τον έχουν δει από τότε και μετά δεν ξέρουν τίποτε, γιατί ήταν απλά μια παιχτούρα. Όχι ο σέντερ με το μεγάλο ρεπερτόριο συνοδευόμενο από υπερηχητική ταχύτητα στις ενέργειές του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Υπουργέ, όταν είχα δει πρώτη φορά τον Ρονάλντο, είχα πάθει πλάκα. Μπάρέζι όντως ένας από τους καλύτερος, αλλά για τον Καρέκα δεν τον έχω ''πετύχει'' να είμαι ειλικρινής.

    Εννοείται ότι έχω ξεχάσει αρκετούς. Σκοπός μου δεν ήταν να τους βάλω όλους, αλλά να έχουμε μια ωραία συζήτηση. Στη λίστα με τα ''κλικ'' μου θα μπορούσαν/έπρεπε να είναι και οι Σίρερ, Χοακίν, Ραούλ, Πανούτσι, Έφενμπεργκ, Μοστοβόι, Καρπίν, Παουλέτα, Φράι, Μέλερ, Σιμεόνε, Αλμπερτίνι, Τζόλα, Ρίισε, Κερζάκοφ, Κούμαν, Πουγιόλ. Είμαι βέβαιος ότι ξεχνάω αρκετούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κατά συρροή δολοφόνος ο Καρέκα. Δεν έκανε φαντεζί κινήσεις, ήταν το ιδανικό της κορυφαίας αποτελεσματικότητας. Με δεξί-αριστερό-κεφάλι. Όλες τις καλές ευκαιρίες τις έστελνε στο στόχο, αν δεν απέκρουε το τέρμα έγραφε γκολ. Για τετ-α-τετ δεν συζητάμε, αν έχανε καμιά φορά κανένα η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου.

    Απολαύστε υπεύθυνα Αντόνιο Καρέκα.

    Και Ρονάλντο στη Μπάρτσα, όταν ήταν ακόμα φαινόμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Νικολας.

    Ειχαμε παει στην Τουμπα για τον Μαραντονα, και τριβαμε τα ματια μας με τον Καρεκα. Ολη η παρεα.
    Δεν εγινε καμια αναφορα στον τελειοτερο σεντερφορα ολων των εποχων. Τον τεραστιο Μαρκο Φαν Μπαστεν. Ολα μεσα. Δεξι, αριστερο, κεφαλια, και κυριως με αρχοντικο στυλ και ατσαλακωτος.
    Σαν παλιοτερος να σου θυμισω τη χαρα που μου εδωσε ο Μισελ Πλατινι, με την Σεντ Ετιεν μεσα στο Χαριλαου, οπως και το φονικο διδυμο που συνεθεσε με τον Πολωνο Μπονιεκ στη Γιουβε.
    Επισης τα χρονια που ο Κουβελας μας ειχε φερει τη δορυφορικη, καθε Κυριακη βραδυ εβλεπα τη domenica sportiva στο RAI, και πιο συγκεκριμενα την Καλιαρι και τον Εντσο Φραντσεσκολι. Μεγαλη παιχτουρα.
    Απο τους καλυτερους υδραυλικους, ηταν ο Ντανιελ Ορτεγκα. Μπαλαδοφατσα και κωλοπαιδο.
    Δε γινεται να μνημονευεται ο Ρομαριο και να λειπει ο Κριστο Στοιτσκοφ. Μαζι με τον Γιορνταν Λετσκοφ τον καραφλα, εκαναν παπαδες στο μουντιαλ του '90.
    Αλλος μεγαλος παιχταρας και αντισταρ, ηταν ο Δανος Ελκιερ. Τελειωνε το παιχνιδι και πηγαινε στον παγκο κι αναβε τη μαλμπουρια.
    Επισης γουσταρα με χιλια την ωμη δυναμη και τη βαρβατιλα του Ντανκαν Φεργκιουσον στην Εβερτον. Ετσι κι μπαλα ηταν στον αερα διεκδικησιμη, Παναγια βοηθα.
    Κουαντεμοκ Μπλανκο. Στα 41 του ακομα παιζει στο Μεξικο. Εκανε εκεινη τη μαγκια με τη μπαλα στο μουντιαλ του '98. Απιθανος.
    Ειναι κι αλλοι πολλοι, αλλά θελω παρεα και ξυδια παραδιπλα, για να θυμηθω και να μοιραστω εμπειριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ντανιέλ Ορτέγκα ήταν ο πολιτικός στη Νικαράγουα. Αριέλ Ορτέγκα λέγεται ο ποδοσφαιριστής.

      Πράγματι, μεγάλη παράλειψη ο Φαν Μπάστεν.

      Διαγραφή
  18. Υπουργέ, σε πιστεύω!

    Νικόλα, συμφωνώ για Φαν Μπάστεν. Ο Ορτέγκα ήταν μπαλαδόφατσα και μεγάλο κωλόπαιδο. Τεράστιος ατομιστής, χωρίς ίχνος τακτικής να διέπει το παιχνίδι του, ιδανικός για μπάλα, αλλά όχι για ποδόσφαιρο. Πέτα τον σε μια αλάνα και κάτσε να τον παρακολουθείς, αλλά να στήσεις μία ομάδα γύρω του για να παίξεις ποδόσφαιρο δεν γινόταν. Νομίζω ότι αυτός ο παίχτης είναι από τους πιο αντιπαθητικούς ποδοσφαιρστές που έχω δει στη ζωή μου. Μου έσπαγε τα νεύρα. Και το χειρότερο: δεν είχε αρχοντιά στο παιχνίδι του. Τον Λέτσκοφ τον θυμάμαι να κάνει παπάδες το 1994. Ντάνκαν Φέργκιουσον; Τι είπες τώρα; Τι θωρηκτό ήταν αυτό; Αυτό που λες ότι θες παρέα και ξύδια, το κάνω συχνά με ορισμένους ρομαντικούς του μπάσκετ. Έχω δυο φιλαράκια που, όπως και εγώ, κάποτε ήμαστε φανατικοί με μπάσκετ, αλλά πλέον δεν ασχολούμαστε. Κι όταν η κουβέντα πάει στο μπάσκετ, αναλωνόμαστε σε παλιούς παίχτες. Από Ντέρεκ Τσίβιους και Τρέβορ Ράφιν μέχρι Σαμπόνις και από Χόρας Γκραντ και Μαρκ Ίτον μέχρι Γκλεν Ράις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν βρεις χρόνο να παρακολουθήσεις το βίντεο θα καταλάβεις τι εστί Καρέκα.

      Αυτό με τα σχόλια, που όταν περάσει πενταήμερο από την ανάρτηση του θέματος χρειάζονται έγκριση, είναι επιλογή σου ή έχει μείνει από παλιά; Χθες έδωσα μια απάντηση στο Νίκολας και χάθηκε.

      Διαγραφή
    2. Υπουργέ, το είδα το βίντεο. Αλλά δεν αρκεί μονάχα ένα βίντεο: χάνεις πολλά πράγματα. Φαίνεται, πάντως, επιθετικός ολκής.

      Αυτό με τα σχόλια είναι δική μου επιλογή. Αλλά θα πρέπει να αυξήσω τις μέρες. Πάω να το κάνω τώρα.

      Διαγραφή
  19. Α, μην το ξεχάσω, το απόγευμα, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα δημοσιεύσω μία ανάρτηση για την Εθνική ποδοσφαίρου. Τρεις μέρες το παλεύω και δεν προλάβαινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Γειά σου Κάνθαρε!
    Μπήκα να δω τι κάνεις κι ευχαριστήθηκε το μάτι μου κίτρινο.
    ΥΓ2. Μα δεν είναι περίεργο και το οτι κανείς δεν το βρίσκει παράξενο όλο αυτό;
    Τα φιλιά μου!
    ΑnD

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ηθελα να ποστάρω σχόλιο εδώ λίγο πριν φύγω για μπιζνες (σικ), αλλά μου κανε ντριμπλες το blogger και δεν δημοσιεύτηκε. Θα προσπαθήσω να το γράψω παλι...

    Λοιπόν, κατ αρχήν παίρνω πάσα απο το σχόλιο για τον Ρούνει. Σχετικά προσφατα, ο σερ Αλεξ Φεργκιουσον είπε σε συνεντευξη οτι πριν αποκτήσει παίκτες, πρώτα.... γνώριζε τον πατέρα τους, για να δει αν διατηρείται νέος. (φαντάζομαι κάπως έτσι καταλαβε τι γονίδια κουβαλούσε ο Τεντι Σερινγχαμ)
    Στην περίπτωση του Ρούνεϊ, αυτό δεν το έκανε. Εξάλλου, ο άνθρωπος ήταν ολοκληρωμένος world-class παίκτης στα 19 του. Εκτός απο τη σωματική κόπωση που περνάει ένας wonderkid λοιπόν, σαφώς παίζουν πρωταρχικό ρόλο τα γονίδια. Ο Ρούνεϊ είναι περίπτωση παίκτη που... ωρίμασε σωματικά πολύ πιο γρήγορα απο την ηλικία του (σκέψου και το πως είχε χάσει τα μαλλιά του απο τα 25)
    Μεγάλη λατρεία πάντως ο χοντρούλης!!

    Επισης να αναφέρω παίκτες που μου έκαναν Κλικ, οι οποίοι είναι πιο κοντά στη δική μου ηλικία.

    Τον Μεσι τον είχα μάθει ως minion του Ροναλντίνιο. Απο την 1η σεζόν του Γκουαρντιόλα όμως, κατάλαβα οτι είναι κάτι πολύ παραπάνω. Οσο απόλαυση ήταν οι σάμπες που χόρευε ο Ρονι, άλλο τόση απόλαυση είναι να βλέπεις τον Μεσι να διεισδύει με αβίαστες ντρίμπλες, και ταυτόχρονα να παίζει το 1-2 με τους συμπαίκτες του. Απλότης...

    Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, μου είχε κάνει κλικ απο την πρώτη στιγμή που τον είχε πάρει ως εξτρέμ ο σερ Αλεξ, χάρη στο διαβολικό στυλ που ντρίμπλαρε στον ασβέστη. Σταδιακά, άρχισε να γίνεται πιο ουσιαστικός, να πατά περιοχή, και να αναδεικνύει και τις σωματικές του ικανότητες, με αποτέλεσμα να σπάει τα κοντέρ. Είτε σου προκαλεί αντιπάθεια, είτε όχι, δεν μπορείς να αρνηθείς το τι ικανότητες κουβαλάει αυτό το άτομο.

    Ιμπραϊμοβιτς: Απλά μοναδικός!! Κανει το τόπι ακριβώς οτι θέλει. Πιο πολύ μοιάζει να κοροϊδεύει τους αντιπάλους με το μειονέκτημα ταχύτητας, παρά φαίνεται ως έλλειψη. Είναι κρίμα να είναι τόσο περίεργος και αλαζόνας, αλλα απο την άλλη, χωρίς την τρέλα και τον εγωισμό του δεν παίρνω όρκο οτι θα ήταν ο ίδιος.

    Μακελελέ: Σπάνια τον παρατηρείς στο γήπεδο, σπάνια ακούς τον εκφωνητή να προφέρει το ονομα του (είχα σκάσει στα γέλια με το επωνυμο την πρώτη φορά που το άκουσα σε περιγραφή), αλλά για κάποιο λόγο όποια ομάδα τον είχε κέρδιζε το κέντρο.
    Ανάλογη περίπτωση ήταν και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Αλλά εδώ στο Ελλαδιστάν θέλαμε να αποδείξει οτι είναι Βραζιλιάνος...

    Κουαρέσμα: Παρόμοιο στυλ με τον Κ. Ρονάλντο, συν οτι χρησιμοποιεί μαεστρικά το εξωτερικό φάλτσο. Αυτό αρκεί για να σε καβλώσει.

    Jay-Jay Okocha: "So good that they named him twice"

    Ζουνίνιο Περναμπουκάνο: Τι φάουλ εκτελούσε, τι πέναλτι, το ίδιο πράμα στην κυριολεξία ήταν. Ηταν ίσως ο πρώτος που καθιέρωσε με επιτυχία το λεγόμενο "knuckle shot", πριν το εκβιάσει μπροστά σε κάθε κάμερα ο Κ.Ρονάλντο.

    Κακά: Απέριττος σε σχέση με πολλούς συμπατριώτες του, αλλά στα ντουζένια του ήταν μια μεσοεπιθετική γραμμή μόνος του. Απλός και περιεκτικός στο παιχνίδι του.

    Και τέλος:
    Αλέκος Αλεξανδρής και Γιασεμής Γιασεμάκης: Γελα όσο θες (και καλά θα κάνεις), αλλά ότι γκολ βάζανε, το βάζανε με ψαλιδάκι. Αυτό το γουστάρω!! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Μάγκα, πάω για μπανάκι και μετά να φάω σε ένα ταβερνάκι. Μόλις επιστρέψω, θα απαντήσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Άλεξ, μου αρέσει ο Ρούνεϊ. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οπισθοχώρησε. Ειδικά επί Μόγιες, έπαιζε κάτι σαν χαφ!

    Γιατον Μέσι ισχύει αυτό που είπες: απλότητα. Κάνει το δύσκολο με τόση ανεση που φαίνεται πολύ απλό. Δείγμα μεγάλου παίχτη.

    Ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι ένας τρομακτικός αθλητής. Δύναμη, άλμα, έκρηξη, ταχύτητα, τα έχει σε πολύ υψηλούς βαθμούς. Αλλά οι προσπάθειές του σού βγάζουν μια ένταση, μία απεγνωσμένη τάση για να κάνει επίδειξη ικανοτήτων. Δεν μπορώ να πω ότι συγκαταλέγεται στους αγαπημένους μου.

    Για τον Ζλάταν τα είπαμε και πιο πάνω. Ο άνθρωπος είναι ειδική περίπτωση. Τώρα τελευταία αρχίζω να τον συμπαθώ περισσότερο, ενώ στην Παρί φαίνεται ότι έχει βρει ανθρώπους που τον εκτιμούν και τον πιστεύουν. Κι αυτό αρέσει πολύ στον Σουηδό.

    Άριστος χαφ ο Μακελελέ. Και στην Ρεάλ και στην Τσέλσι είχε κάνει πολύ δουλειά. Πολύ τρέξιμο, άριστες τοποθετήσεις, δεν ήταν ιδανικός για να πασάρει ή να κουβαλά μπάλες, ούτε έπαιρνε μέτρα στον άξονα ή σκόραρε, αλλά αποτελούσε υπερπολύτιμη μονάδα για κάθε ομάδα και ήταν κυρίαρχος στον χώρο ευθύνης του. Ακόμα και στην Παρί, όπου πήγε προς το τέλος της καριέρας του, έπαιξε τίμια και αποτέλεσε πολύτιμη μονάδα. Πραγματικός χαφ.

    Ο Κουαρέσμα, όπως και ο Σιμάο ή ο Νάνι, είχε δυνατότητες, αλλά καμία διάρκεια. Ούτε συνέπεια στο παιχνίδι τους.

    Ο Οκότσα, ή Οκοτσά όπως τον έλεγαν οι Γάλλοι σπίκερ από τον καιρό που αγωνιζόταν στην Παρί ήταν ένας πολύ καλός παίχτης. Τεχνίτης, πολυσύνθετος, με σημά κατατεθέν οι τορπίλες που πετούσε. Έπρεπε να βρίσκεται στη λίστα μου. Αξέχαστες οι εποχές που τον παρακολουθούσα στην αγαπημένη μου Παρί.

    Ο Ζουνίνιο μου φαίνεται υπερτιμημένος. Είχε φοβερό πόδι, αλλά τίποτα άλλο. Πολυτέλεια για κάθε ομάδα. Αργός, ντελικάτο, με έναν ελεύθερο ρόλο στην Λυόν πίσω από τους επιθετικούς, θεωρούσε το μαρκάρισμα ποδοσφαιρική ταπείνωση. Αν δεν είχε το πόδι, δεν ξέρω τι καριέρα θα είχε κάνει. Άσε που όταν ακούω ''Ζουνίνιο'', μου έρχεται στο μυαλό ο Ζουνίνιο Παουλίστα που είχε παίξει στην Μπόρο και στην Ατλέτικο. Κοντούλης, με χαμηλό κέντρο βάρους, μοντέρνο δεκάρι και μεγάλη μπαλαδόφατσα.

    Ο Κακά στην Μίλαν ήταν απόλαυση. Ψηλό κορμί, ντελικάτος. Χαιρόσουν να τον βλέπεις. Πήγε στην Ρεάλ, είχε κάποιους τραυματισμούς, είχε και τον Μουρίνιο και επέστρεψε στην Μίλαν για να βρει τον παλιό καλό εαυτόν του. Έκανε δυνατό come back και θα έπρεπε ο Σκολάρι να τον καλέσει στο Μουντιάλ.

    Τέλος, για τους Έλληνες παίχτες να περιμένετε κεχωριστό αφιέρωμα!

    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Θα μπορουσα να γραψω για ολη την Αρσεναλ. Φαν Περσι, Χλεμπ, Νασρι, Σονγκ ειχαν ξεχωριστη θεση στο κλικ που μου εκαναν. Θα πω μονο για δυο.

    Φαμπρεγας
    Τις περισσοτερες ασσιστ στην Αγγλια πριν φυγει απο την Αρσεναλ. Τις περισσοτερες ασσιστ στην Αγγλια απο οταν πηγε στην Τσελσι. Για την περιοδο του στην Μπαρτσελονα τα λεει πολυ ωραια στο Balacticos. Απιστευτη ψυχραιμια και μυαλο στο παιχνιδι του.

    Τσαμπερλειν
    Ειδικα αν τον συγκρινουμε με τον Γουολκοτ οταν ηταν στην ηλικια του. Μπορει να τριπλαρει τον οποιονδηποτε χρησιμοποιώντας και τα δυο ποδια και οχι απλα πετώντας την μακρια και να τρεξει. Θελει ακομα δουλεια στην τελικη πασα. Τα δυο καλυτερα του παιχνιδια την πρωτη του χρονια τα εκανε με μιλαν 3-0 και Γιουναιτεντ που το ματς ηταν 1-1, τον εβγαλε για να βαλει τον Αρσαβιν και αυτος δεν μαρκαρε τον Βαλεντσια που εκανε το 2-1.

    Ντονοβαν
    Εγκλημα του Κλινσμαν που δεν τον πηρε στο Μουντιαλ οσο καλη ομαδα κι αν εκανε.

    Khune
    Τερματοφυλακας της Νοτιου Αφρικης με τρομερες εκτιναξεις και ακομα πιο εκπληκτικος με τη μπαλα στα ποδια. Ποιος Νοιερ;

    Πετριτς
    Στον Παναθηναικο δεν τον εχω δει να παιζει αλλα φαινεται και ακουγεται οτι δεν εχει καμια σχεση με το πως ηταν στο Αμβουργο.

    Γκουτι
    Και μονο για αυτο αξιζει https://www.youtube.com/watch?v=mC56VBOkRPA

    Βαριεμαι να σκεφτω αλλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Συμφωνώ για Ντόνοβαν. Είχε γίνει μεγάλη κουβέντα στην Αμερική. Τελικά αυτό που έσωσε τον Κλινσμαν από την υπέρμετρη κριτική είναι ότι άφησε όλη την παλαιά φρουρά εκτός κι όχι μόνο τον Ντόνοβαν. Ωραίος παίχτης, πάντως, ο Αμερικανός.

    Όπως ωραίος είναι κι ο Φάμπρεγας. Απλά στην Μπαρτσελόνα, εν τέλει, δεν ταίριαξε. Φαινόταν ένα κλικ πίσω από την υπόλοιπη ομάδα. Στην Άρσεναλ, όμως, ειδικά, ήταν master and commander. Στην Τσέλσι να πω την αμαρτία μου δεν τον έχω παρακολουθήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Έχουμε και λέμε χωρις καμια ιδιαιτερη σειρα, οπως ερχονται:

    Ρομπερτ Προσινετσκι, Αλιοσα Ασανοβιτς, Ζβονε Μπομπαν, Νταβορ Σουκερ, Γκοραν Βλαοβιτς, Aλεν Μποκσιτς, Μαριο Στανιτς...Γκεοργκι Χατζι, Ποπεσκου, Χριστο Στοιτσφκοφ, Σμαιχελ, Οι δυο Λαουντρουπ, Χενρικ Λαρσον, Τομας Ραβελι, Ρουι Κοστα, Φρανκο Μπαρεζι, Ντιμιτριο Αλμπερτινι, Ρομπερτο Μπατζιο, Σαβιτσεβιτς, Μαρκο Σιμονε, Παολο Μαλντινι, Πολ Γκασκοιν, Πολ Λαμπερτ (νομιζω λεγοταν Πολ), Στεφαν Σαπουιζα, Καρλ Χαιντς Ριντλε, Γιουργκεν Κλινσμαν, Λοταρ Ματεους, Ματιας Ζαμερ, Γιουργκεν Κολερ, Ολιβερ Καν, Αντρεας Μπρεμε, Στεφαν Εφενμπεργκ, Ντεσαγί, Μπαρτεζ, Ζινεντιν Ζινταν, Εμανουελ Πετι, Ρομπερτ Πιρες, Φρεντρικ Λιουνμπεργκ, Πατρικ Βιειρα, Τιερι Ανρι, Στιβεν Τζεραρντ, Τζειμι Γκαραχερ, Λαντον Ντονοβαν, Λουις Γκαρσια, Μιλινκο Παντιτς (τον ξεχασα στο σχετικο αρθρο σου μιας και περασε απο Ελλαδα), Μιγιατοβιτς, Φαουστινο Ασπριγια, Καρλος Βαλντεραμα, Γκαμπριελ Μπατιστουτα, Αριελ Ορτεγκα, Καφου, Ντενις Μπεργκαμπ (ΝΑΙ ΜΩΡΗ ΜΟΥΡΛΑ!), Φαν Ντε Σααρ, Μαρκ Οβερμαρς, Εντγκαρ Νταβιτς, Ντελ Πιερο, Πιερλουιτζι Καζιραγκι, Φαμπριτσιο Ραβανελι, Παολο Σοουζα (και αυτον τον ξεχασα στο σχετικο μιας και επαιξε εδω), Ρομπερτ Γιαρνι (και αυτον τον ξεχασα), Φιλιπ Λαμ, Ζουνινιο Περναμπουκανο, Ζορζ Γουεα, Κλοντ Μακελελε, Βλαντιμιρ Γιουγκοβιτς, Χαβιε Ζανετι, Mικαελ Κονσελ, Μαρσελο Σαλας, Ιβαν Ζαμορανο, Παβελ Νεντβεντ, Πολ Ινς, Λι Σαρπ, Ερικ Καντονα, Βλαντιμιρ Σμιτσερ, Ριισε, Γιουρι Τζορκαεφ, Μιροσλαβ Κλοζε, Xιντετοσι Νακατα, Καμπος (ο μεξικανος), Χοσε Λουις Σιλαβερτ, Κλαρενς Ζεεντορφ, Τζει-Τζει Οκοτσα, Τζον Καριου, Ο Ακουνια ο Παραγουανος, Νουνο Γκομεζ, Ελντερ Ποστιγκα (και αυτον τον ξεχασα...επαιξε και δω), Αντρει Καντσελσκις, Σινισα Μιχαιλοβιτς, Μαρτιν Νταλιν, Χακαν Σουκουρ, Χασαν Σας, Ντιεγκο Φορλαν...

    Αστο θα γραφω κανα τριωρο ακομα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Είσαι σατανάς! Τι να κάνω τώρα; Να αρχίζω να σχολιάζω τον κάθε ένα παίχτη ξεχωριστά; Πόσους ωραίους παίχτες έχουμςε δει, πάντω, ε; Κάποια, δε, από αυτούς είναι παιχταράδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Tιποτα να μην κάνεις. Δεν χρειάζεται. Νταξ, απλά όσοι ώρα τους έγραφα ενα αγνό χαμόγελο καύλας ήταν ζωγραφισμένο. Τι να λέμε τώρα...

      Διαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...