Έχουμε σχολιάσει πλείστες φορές πως η αποβολή ενός παίχτη, δηλαδή η αριθμητική ανισορροπία, οριστικοποιεί αρκετές αλλαγές στην σκακιέρα της τακτικής. Διότι, κι αυτό πολλές φορές το ξεχνάμε, το ποδόσφαιρο, αυτό το θαυμάσιο άθλημα, είναι συνώνυμο της τακτικής. Και με μια καλή τακτική μπορείς να ξορκίσεις μικρές ατέλειες και αριθμητικά μειονεκτήματα. Ο Μουρίνιο, εξάλλου, έχει δηλώσει αρκετές φορές ότι το να αγωνίζεται μια ομάδα με αριθμητικό μειονέκτημα δεν υποδηλώνει απαραίτητα και κάποιος είδος αγωνιστικής αναπηρίας, διότι οι προπονητές εκπαιδεύουν τους παίχτες τους στο να αντιδρούν ορθολογικά σε τέτοιες καταστάσεις. Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζουν πως να καλύψουν περισσότερα τετραγωνικά, ήτοι ποιοτικό τρέξιμο, αντιλαμβάνονται την αξία της πάσας και της αλληλοκάλυψης, και καταλαβαίνουν την ψυχολογική απελευθέρωση που βιώνουν, καθώς αν χάσουν ένα παιχνίδι, ενώ παίζουν με παίχτη λιγότερο, κανείς δεν θα τους πει τίποτα. Θα περίμενε, βέβαια, κανείς από τον Μουρίνιο να είναι λίγο καλύτερα διαβασμένος στο τι συμβαίνει όταν η ομάδα που μένει με παίχτη περισσότερο είναι η δική του.
Το λέω αυτό, διότι η εικόνα της Τσέλσι ήταν αχαρακτήριστη. Στο πρώτο ματς, αυτό στο Παρίσι, κατάφερε, χωρίς να το αξίζει, να δραπετεύσει με την ισοπαλία. Χθες, στο Λονδίνο, παρουσιάστηκε τακτικά μπερδεμένη και με έντονες πινελιές αλαζονείας. Έχω παρατηρήσει πως όταν ο Μουρίνιο δεν έχει ξεκάθαρο σκοπό, και στα νοκ άουτ παιχνίδια συχνά δημιουργούνται τέτοιες καταστάσεις, βραχυκυκλώνει. Αυτό έγινε και χθες. Με το 1-1 του πρώτου αγώνα να είναι πολύ ύπουλο σκορ, ο Μουρίνιο δεν ήξερε τι να κάνει. Να επιτεθεί για να πετύχει γκολ; Μα και γκολ να έβαζε, όπως και έγινε, η Παρί πάλι ένα τεμάχιο ήθελε για να μπει στο παιχνίδι της πρόκρισης. Να παίξει άμυνα υπέρ βωμών και εστιών, όπως έχει πράξει αρκετές φορές; Κι αν η Παρί πετύχαινε ένα γκολ σε σημείο που η Τσέλσι δεν μπορεί να αντιδράσει; Τι έγινε τελικά; Ο Πορτογάλος επέλεξε μια μέση λύση. Προσπάθησε να κρατήσει τους επιθετικογενείς παίχτες του αντιπάλου εκτός περιοχής, ενώ, παράλληλα, προτίμησε να εξαργυρώσει την κατοχή μπάλας σαν ένα είδος άμυνας κι όχι σαν μια ευκαιρία για να εντοπίσει το ρήγμα στην αμυντική πανοπλία του αντιπάλου. Συν τοις άλλοις, δεν τήρησε μεγάλος πλάτος και προσπάθησε να κάνει παιχνίδι από τον άξονα, αλλά χωρίς να τον υπερφορτώσει. Δεν πήρε, δηλαδή μεγάλα ρίσκα, φάνηκε επιφυλακτικός, αλλά οι παίχτες του έδειξαν μια τάση για άναρχη επίθεση. Από αυτή την κατάσταση εξαιρείται ο Αζάρ. Ο Βέλγος είναι παιχταράς και, ευτυχώς για εμάς, δεν μπαίνει σε καλούπια.
Από την άλλη πλευρά, η Παρί κυριάρχησε. Και δεν στέκομαι στο αποτέλεσμα. Σχολιάζω μόνο τα της εμφάνισης. Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός, αλλά αν ρωτούσες κάποιον, χωρίς να γνωρίζει τι έχει συμβεί στο παιχνίδι, ποια ομάδα αγωνίζεται με παίχτη λιγότερο θα σου απαντούσε η Τσέλσι. Αν, επίσης, τον ρωτούσες ποιος πιστεύει ότι θα προκριθεί θα απαντούσε η Παρί. Οι παίχτες του Μπλαν όποτε ήθελαν πάγωναν τον ρυθμό, όποτε ήθελαν εφάρμοζαν ένα επιθετικό transition game, όποτε ήθελαν έπαιζαν επιθετική άμυνα, όποτε ήθελαν άνοιγαν το πλάτος, όποτε ήθελαν κυκλοφορούσαν την μπάλα σαν την Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Έδειξαν ότι δεν αποτελούν μια soft και ντελικάτη ομάδα, αλλά, αντίθετα, μπορούν να αντιπαρατάξουν δύναμη και πάθος. Ακόμα κι ο μικροκαμωμένος Βεράτι, αυτός ο παιχταράς που ξέρει να απεγκλωβίζει την μπάλα από την άμυνα με αξιοθαύμαστη ευκολία και συνέπεια, είτε με ντρίμπλες είτε με κάθετο παιχνίδι, τα έβαζε με θηρία. Συν τοις άλλοις, ο Μπλαν τοποθέτησε τον Μαρκίνιος δεξί μπακ για να περιορίσει τις επελάσεις του Αζάρ και έδωσε έναν ελεύθερο ρόλο στον Παστόρε, με τον Αργεντινό, μετά την αποβολή του Ζλάταν, να έχει μια κλίση προς τα δεξιά, αφήνοντας, επί της ουσίας, όλη την αριστερή πλευρά στον ακούραστο Μάξουελ και την επίθεση στον Καβάνι. Και το πιο σημαντικό; Η Παρί μπήκε στο γήπεδο με μοναδικό σκοπό να πάρει την πρόκριση. Μπήκε στο γήπεδο αποφασισμένη να πουλήσει ακριβά το τομάρι της. Μπήκε στο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο.
Χάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Chelsea και ο Mourinho με απογοήτευσαν χθες. Πραγματικά απορούσα γιατί ο Diego Costa υποδύεται το αριστερό εξτρέμ. Ο Ramires απογοήτευση, όπως και ο Fabregas. Ο Hazard είναι παικτρόνι που δεν πιάνεται στο ένας εναντίον ενός, αλλά ουσία δεν έχει στο παιχνίδι του, ειδικά κόντρα σε κλειστές άμυνες. Επίσης πόσο καιρό ακόμα ο φοβερός Azpilicueta θα ταλαιπωρείται αριστερά, τόσο χάλια είναι ο Filipe Luis?
Η Paris Saint-Germain έδειξε για άλλη μια φορά την ικανότητά της να αμύνεται σωστά, να επιτίθεται επικίνδυνα, και κυρίως να παγώνει τον ρυθμό και να ελέγχει την ροή ενός αγώνα χωρίς να πανικοβάλλεται, θυμίζει δηλαδή παλιές ιταλικές ομάδες. Όλα αυτά είναι παρακαταθήκη του Ancelotti. Η αποβολή του Ibrahimovic απελευθέρωσε τους συμπαίκτες του και ειδικά τον Cavani που συνήθως επισκιάζεται από τον παικταρά Σουηδό. Ο Maxwell δεν παίζει σαν full back, αλλά λειτουργεί ως στήριγμα στην επίθεση από αριστερά, ανεβαίνει στην σέντρα μοιράζοντας την μπάλα και αφήνει άλλους να κάνουν τα δικά τους μπροστά. Ο Verratti παρ' ότι δεν κλωτσάει παίρνει πολύ εύκολα κάρτες.
Τέλος, να πω ότι σε αντίθεση με τους άλλους νεόπλουτους της Manchester City, η Paris Saint-Germain είναι σαφώς πιο ομάδα, και καλύτερη μάλιστα. Οι Παριζιάνοι έχουν τα φόντα να κατακτήσουν το Champions League κάποια στιγμή. Η Manchester City όχι.
Ενταξει μην τα τραγικοποιουμε τα πραγματα. Δεν επαιξε κακο ποδοσφαιρο η Τσελσι, ισα ισα γενικα και οι δυο ομαδες εκαναν ωραιο παιχνιδι, ισως και απο τα καλυτερα του φετινου τσου λου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μενα καλα εκανε ο Μουρινιο και δεν επαιξε φουλ επιθεση και ειδικα μετα το 70 πηγε να παρει τη νικη και αυτο φανηκε. Ηταν ατυχη η ομαδα που εφαγε γκολ στο τελος και πηγε σε παραταση και η Παρι τυχερη γιατι στο τελος της παρατασης χωρις πολλες δυναμεις, καταφερε το ακατορθωτο.
Κερατα "αφανα" ξυλο που θες....
Χάρη, διαφωνώ για την ικανότητα του Αζάρ απέναντι στις κλειστές άμυνες. Είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να κάνει μια προσωπική ενέργεια και να δημιουργήσει κενούς χώρους, προσελκύοντας ουσιαστικά αντιπάλους πάνω του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αθπλικουέτα δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει. Καλός στα αμυντικά του καθήκοντα, καλές επιστροφές, δεν είναι άτεχνος σαν τον Κορδονούρη, αλλά δεν μπορεί να βγάλει σέντρα, δεν παίζει το όβερλαπ και δεν απειλεί.
Λέμε ξαι ξαναλέμε ότι το ιταλικό στυλ παιχνιδιού που εφαρμόζει κάποιες φορές η Παρί αποτελεί παρακαυαθήκη του Αντσελότι, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος. Συχνά ξεχνάμε ότι σχεδόν όλη η εντεκάδα της Παρί αγωνιζόταν στην Ιταλία!
Τέλος, να ξαναπώ για τον Βεράτι ότι είναι εξαιρετικός ποδοσφαιριστής. Απεγκλωβίζει θαυμάσια την μπάλα, βλέπει γήπεδο, παίζει κάθετα, τρέχει ασταμάτητα. Κι όλα αυτά τα κάνει με χάρη. Θα ταίριαζε τέλεια στην Μπαρτσελόνα.
Όσο για την Σίτι, όσα λεφτά και να δώσουν οι Άραβες, η φανέλα αποκτά κιλά με επιβλητικές εμφανίσεις. Σαν αυτή της Παρί απέναντι στην Τσέλσι.
Μανόλο, δεν νομίζω ότι τραγικοποιώ κάτι. Η Παρί μπήκε για να παίξει ποδόσφαιρο. Από την αρχή φάνηκαν οι προθέσεις της. Ακόμα και μετά την αποβολή δεν δείλιασε. Έπαιξε ορθολογικά, με πρόγραμμα και σχέδιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μουρίνιο, κατά την ταπεινή γνώμη, τα είχε χαμένα ή, αν προτιμάς, ήταν τακτικά μπερδεμένος. Έπεσε στην παγίδα του σκορ του πρώτου αγώνα, ενώ δείχνει τρομερά επιφυλακτικός, χωρίς όμως να τον ακούν οι παίχτες του. Στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού έκανε κινήσεις με τα χερια του για ηρεμία και κυκλοφορία μπάλας, προφανώς για να πάει το ματς στην παράταση, όπου η Παρί σε ένα θεωρητικό επίπεδο θα λύγισε από την κούραση, αλλά οι παίχτες του έβγαιναν άναρχα μπροστά για να πετύχουν γκολ. Με τον Κόστα αγκυροβολημένο στα αριστερά, χωρίς τα πλάγια μπακ να ανεβαίνουν, τον Αζάρ να αποτελεί τη μοναδική πηγή κινδύνου και μια μεσαία γραμμή να έχει χάνει τις μονομαχίες, δεν ξέρω τι ακριβώς ήθελε. Πήγε να κάνει συντήρηση του σκορ, χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το πως. Και την πάτησε από μια ομάδα που κατέβηκε να παίξει ποδόσφαιρο.