Περί ανδρών

Πριν έναν χρόνο και κάτι ψηλά, σε ένα αμφιλεγόμενο άρθρο περί γυναικών, έγραφα: «Συν το γεγονός ότι μια μεγάλη μερίδα αντρών, στην προσπάθειά τους να ''γλείψουν παξιμάδι'', διεξάγουν απεγνωσμένη προσπάθεια να φτάσουν -ανεπιτυχώς;- τα πρότυπα που έχουν θέσει οι γυναίκες. Τι κάνουν; Αφηγούνται χαριτωμένους μύθους, τους οποίους οι γυναίκες λατρεύουν, ή γίνονται λακαμάδες/μουνοείλωτες, δηλαδή πληρώνουν τα πάντα και δεν χαλάνε ούτε ένα χατίρι». Έχω να δηλώσω ότι αυτού του είδους οι άντρες, αυτά το σιχάματα, με την κωδική ονομασία «μουνοείλωτες», χαλάνε και ξενερώνουν την πιάτσα, ενώ, παράλληλα, καθίστανται σε μέγιστο βαθμό υπεύθυνοι/υπαίτιοι για τις παρανοϊκές συμπεριφορές της γυναίκας. Εσύ, λοιπόν, χάνεις χρόνο, χρήμα και αξιοπρέπεια, ενόσω εκείνη κερδίζει την επιβεβαίωσή της. Γιατί, όμως, οι συγκεκριμένοι άντρες, άτομα χωρίς πυγμή και προσωπικότητα, δίχως κύρος και εκτόπισμα, καταφεύγουν σε τέτοιες τακτικές; Απεχθάνονται τη μοναξιά; Θέλουν να έχουν γκόμενα για διαφημιστικούς λόγους; Βρίθουν ανασφάλειας; Φοβούνται ότι αν δεν κάνουν όλα τα χατίρια θα τους σουτάρει η γκόμενα και δεν θα μπορέσουν να βρουν άλλη; Απέκτησαν μια όμορφη τύπισσα και κάνουν το παν για να την κρατήσουν και να την επιδεικνύουν σαν τρόπαιο; Όποιος και να είναι ο λόγος, όποιο και να είναι το επιχείρημα, και με κάθε δόση επιείκειας, είναι τραγικό, απαράδεκτο, ανυπόστατο, απόβλητο και δεν γίνεται (απο)δεκτό σε κανένα δικαστήριο.

Ας έχουμε, πάντως, στο μυαλό μας ότι οι άντρες, σε αντίθεση με τις γυναίκες οι οποίες, ναι, πράγματι, μπορεί να ερωτευτούν κάποιον άντρα για το μυαλό του ή την προσωπικότητά του, είναι οπτικοί τύποι. Όταν η εμφάνιση τοποθετείται σε ορθολογικό πλαίσιο, δεν αναδύεται κάποιο πρόβλημα. Εντούτοις, λίγοι άντρες λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Οι περισσότεροι, αρκετοί εκ των οποίων δεν έχουν δει πρόσφατα τα μούτρα τους στον καθρέφτη, λες και είναι κλώνοι του Τομ Κρουζ (φώτο), απορρίπτουν πολύ εύκολα, σχεδόν μηχανικά, κοπέλες που έχουν πολλά να προσφέρουν, επειδή θεωρούν ότι η εξωτερική τους εμφάνιση δεν συναντά τα υπερβολικά πρότυπά τους. Καταραμένη ματαιοδοξία! Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο κάθε ένας εξ ημών οφείλει να «παίζει μπάλα» με γυναίκες που ανταποκρίνονται στα κυβικά του. Αν μια τύπισσα σε καλύπτει στους περισσότερους τομείς, σε καταλαβαίνει, έχει σαγηνευτική προσωπικότητα και βρίθει «νορμαλότητας», είναι κρίμα να χάνεται μια τέτοια περίπτωση λόγω κεκτημένης ανωριμότητας, αφέλειας και ξεροκεφαλιάς. Και πού ξέρετε; Με αυτόν τον τρόπο ίσως βρούμε τη γυναίκα της ζωής μας. Το μόνο ελαφρυντικό που δίνω στους άντρες έγκειται στο ότι το να βρεις νορμάλ κοπέλα είναι πιο δύσκολο από το να βρεις όμορφη.

Πόσοι, όμως, ψάχνουν νορμάλ κοπέλα; Ή, για να είμαι πιο ακριβής, πώς ψάχνουν κοπέλα; Τα social media έχουν αναλάβει τα ηνία στο εν λόγω σενάριο και, εν πολλοίς, υποκαθιστούν το φλερτ, με τις γυναίκες να αποδέχονται σιωπηρά αυτή την κατάσταση. Καταλαβαίνω ότι αυτός ο τρόπος είναι εύκολος, απλός και συναισθηματικά ανώδυνος, αλλά, συγγνώμη, αν έχεις μια κοπέλα μπροστά σου, με σάρκα και οστά, γιατί να επιστρατεύσεις το Facebook; Δυσεπίλυτο ερώτημα. Για δυνατούς, φαίνεται, λύτες. Εντούτοις, η πικρή αλήθεια συνοψίζεται στο ότι το παραδοσιακό φλερτ, το λεγόμενο «κυνήγι», τείνει να μεταλλαχθεί διότι οι γυναίκες δεν γνωρίζουν πως να αντιδράσουν σε κοπλιμέντα και, λόγω συναισθηματικής αμετροέπειας, δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν το «πέσιμο». Με άλλα λόγια, οι άκομψες απορρίψεις εκ μέρους των γυναικών, σαν ένα είδος ψυχαναγκαστικής διαστροφής, έχουν οδηγήσει τους άντρες στο να την πέφτουν από το Facebook ή να μην την πέφτουν καθόλου. Φαύλος κύκλος, δηλαδή, ο οποίος εξομαλύνεται μόνο με την αποδοχή της ατομικής ευθύνης κι από τα δύο φύλα. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να μας πτοεί: οπλιζόμαστε με αυτοπεποίθηση και δεν επηρεαζόμαστε από άκομψες συμπεριφορές.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να ισοπεδώσουμε έναν χαριτωμένο μύθο. Οι άντρες, όπως υποδηλώνει η συμβατική σοφία, θεωρούνται κυνηγοί. Τότε γιατί το θήραμα επιλέγει σύντροφο; Είναι προφανές ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας (sic!). Μπορεί, επομένως, οι άντρες να θεωρούνται κυνηγοί, αλλά οι γυναίκες δεν θεωρούν τον εαυτόν τους λαγό -οι ρόλοι αντιστρέφονται μόλις η γυναίκα υπερβεί τα 35 έτη: η γυναίκα χάνει το πλεονέκτημα επιλογής που τηρούσε, με αποτέλεσμα να έρθει η σειρά των αντρών να επιλέγουν. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, τα δύο φύλα θα πρέπει να ψάχνουν αυτό που θέλουν να βρουν κι όχι να βρίσκουν αυτό που δεν ψάχνουν. Η ευθύνη του άντρα, βέβαια, ένεκα της ανίατης ασθένειας που ακούει στο όνομα «μουνοειλωτισμός», είναι τεράστια. Και να θυμόμαστε πως όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό το φαινόμενο ποτέ δεν κατηγορούμε την κοπέλα, αλλά τον μουνοείλωτα. Εκείνος είναι που χωρίς κανένα βάρος συνείδησης χάνει την αξιοπρέπειά του. Εκείνος είναι που μπορεί να καταστρέψει μέχρι και φιλίες ετών. Εκείνος είναι που (αυτο)ρεζιλεύεται και χαλάει την πιάτσα. Η τύπισσα δεν φταίει σε τίποτα -και είμαι απόλυτος σε αυτό. Η πλάκα είναι ότι ο μουνοείλωτας πολλές φορές έχει το θράσος να παραπονεθεί για τη συμπεριφορά της τύπισσας την οποία ο ίδιος μοχλεύει. Τέτοια εξοργιστικά έργα, φίλες και φίλοι, δεν παίζονται ούτε σε βραζιλιάνικες σαπουνόπερες. Εφόσον ο μουνοειλωτισμός, επομένως, πυροδοτεί την παρανοϊκή παράνοια των γυναικών, οι άντρες θα πρέπει να θέσουν όρια και να συμφιλιωθούν, όπως γίνεται αντιληπτό, με την αξιοπρέπεια. Η λύση; Μία και μοναδική: αυτοκριτική.

Αυτοκριτική, εντούτοις, απαιτείται και σε άλλα πεδία. Για παράδειγμα, θα πρέπει να ακούμε περισσότερο και να «ακούμε» λιγότερο. Δεν αρκεί να κουνάμε συγκαταβατικά το κεφάλι ή να μένουμε επιλεκτικά αμίλητοι. Ας προσπαθήσουμε να εξιχνιάσουμε, στο μέτρο του εφικτού, χαλαρούς υπαινιγμούς και παρωθητικές νύξεις, και δεν θα χάσουμε. Θα πρέπει να αφουγκραζόμαστε αυτά που λένε οι γυναίκες και, παράλληλα, να μιλάμε και κάποιες φορές για το πως νοιώθουμε. Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε πιο γήινοι, πιο συμπαθείς και, αν μου επιτρέπετε, ακόμα πιο δυνατοί και ελκυστικοί στα μάτια μιας γυναίκας. Να μην είμαστε, λοιπόν, γαϊδούρια. Οι γυναίκες, να ξέρετε, λατρεύουν έναν άντρα που φανερώνει γνήσιο ενδιαφέρον και εκφράζει συναίσθημα. Χρειάζεται, συνεπώς, περισσότερη ενσυναίσθηση εκ μέρους μας, δηλαδή καλλιέργεια της ικανότητας να βλέπουμε τον κόσμο με τα μάτια του άλλου. Να μπαίνουμε, με άλλα λόγια, στα παπούτσια του. Ναι, αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι αυτό απαιτεί νοητική προσπάθεια, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι δεν ερμηνεύονται όλα με την ενεργοποίηση λογικής διάθεσης. Η λογική αποτελεί ένα θαυμάσιο εργαλείο για να αποκρυπτογραφείς γρίφους, αινίγματα και προβλήματα, αλλά όχι συναισθήματα.

Οφείλω, πάντως, να σας ενημερώσω ότι η επιστημονική κοινότητα έχει αποφανθεί για αρκετά από τα παραπάνω. Για παράδειγμα, το να μένουμε (επιλεκτικά) αμίλητοι σχετίζεται με το γεγονός ότι η γυναίκα, αντί να εξηγεί με σαφήνεια το πρόβλημα που την ταλανίζει, γκρινιάζει άκομψα. Τι κάνουμε; Προσπαθούμε να κλείσουμε τα αυτιά μας για να μην (απο)τρελαθούμε. Αποτελεί, δηλαδή, ένα εγγενές είδος άμυνας. Επιπρόσθετα, έχει αποδειχθεί ότι ο αντρικός εγκέφαλος, ένα όργανο που αρέσκεται να χρησιμοποιεί λογικούς μηχανισμούς, δεν είναι προγραμματισμένος να αποκωδικοποιεί υπαινιγμούς. Επομένως, υπάρχουν στιγμές που οι άντρες λόγω ψυχολογικής αδράνειας, και παντελώς ασυνείδητα, δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των πράξεων τους -αλλά μόλις καταστεί αντιληπτό, σπεύδουν άμεσα, δίχως χρονοτριβή, να το παραδεχτούν και να ζητήσουν συγγνώμη. Αποτελεί, όμως, κοινή ομολογία ότι εκεί έξω υπάρχουν πολλά μαλακισμένα που ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και γιατί το κάνουν, αδιαφορώντας συνειδητά για την άλλη πλευρά. Παίζουν σαν μικρά κωλόπαιδα και πατάνε το «κόκκινο κουμπάκι», γνωστό και ως σημείο εκνευρισμού μιας γυναίκας, απλά και μόνο για να δουν τι κάνει. Μετά το πατάνε ξανά. Και ξανά. Μέχρι να την πιάσει υστερία. Και έχουν την εντύπωση ότι η υστερία θα αποτελέσει κάτι παροδικό ή ασήμαντο. Σαν ψίθυρο σε ανεμοθύελλα. Φευ! Αυτή η κακή συνήθεια, λοιπόν, με το να πατάμε επανειλημμένως το κόκκινο κουμπάκι, μέχρι να δούμε/ακούσουμε το «μπουμ» πρέπει να αποκλειστεί ως συμπεριφορά και να περιοριστεί ολοκληρωτικά. 

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, όλα τα παραπάνω προέρχονται από τις προσωπικές μου εμπειρίες -ναι, έχω κάνει λάθη- και από αυτά που παρατηρώ στον (στενό) κοινωνικό περίγυρό μου. Εντούτοις, οι άντρες, παρά τις ατέλειες και τις αστοχίες τους, και σε αντίθεση με τις γυναίκες, θα παραδεχτούν και κανένα λάθος. Θα ζητήσουν και καμιά συγγνώμη. Νοιώθουν την ανάγκη να εξωτερικεύσουν αυτό που αισθάνονται και να απαλλαγούν από ένα συναισθηματικό φορτίο που τους βαραίνει. Να παραδεχτούν, κοινώς, μια μαλακία που έκαναν. Κάθε φορά, πάλι, που μια γυναίκα ζητάει συγγνώμη, να ξέρετε ότι ένας σκληροτράχηλος Ουρουγουανός αμυντικός κρεμάει τα παπούτσια του και ανοίγει κομμωτήριο.

Υ.Γ.1 Ξεκινάμε με κάτι χαλαρό...



I know your eyes in the morning sun, I feel you touch me in the pouring rain, And the moment that you wander far from me, I wanna feel you in my arms again, And you come to me on a summer breeze, Keep me warm in your love and then softly leave...I believe in you, You know the door to my very soul, You're the light in my deepest darkest hour, You're my saviour when I fall, And you may not think, I care for you, When you know down inside, That I really do, And it's me you need to show, How Deep Is Your Love...

Υ.Γ.2 ...και κλείνουμε με κάτι δυνατό!

...Take it easy, take it slow, I'll take you anywhere you wanna go, Places never seen before, Cause I love you, an' I need you, I'll do my best to please you, My love can open any door, When you hear the thunder In your darkest night, I'll be there to hold you, When the lightning strikes,  So don't you worry, You can ease your mind, 'Cause we'll be dancing, At the end of time, Who loves you, who needs you, Who'll do his best to please you, I love you, I need you I'll get down on my knees...