Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Απλά τα πράγματα

Οι ομάδες κατέβηκαν με πανομοιότυπο σύστημα, αλλά σαφώς διαφορετική διάταξη. Οι προθέσεις του Χάινκες διαγράφηκαν από το πρώτο λεπτό ξεκάθαρες. Έχοντας δεχτεί εντός έδρας γκολ, έπρεπε να προσέξει τα μετόπισθεν, να κυκλοφορήσει την μπάλα, ώστε να κουράσει τον αντίπαλο, και να κυνηγήσει, αν αυτό ήταν δυνατόν, ένα τεμάχιο. Όμως, το γκολ-πέναλτι της Ρεάλ, και μάλιστα σε πρώιμο στάδιο του παιχνιδιού, μόλις στο 6' λεπτό, άλλαξε τα δεδομένα. Η Μπάγερν έπρεπε να αναλάβει δράση. Και ανέλαβε. Με αξιοθαύμαστα αντανακλαστικά. Μολονότι οι Σβάινσταϊγκερ και Γκουστάβο ήταν εκτός κλίματος, οι Γερμανοί, έχοντας χάσει ουσιαστικά την μεσαία γραμμή, κυριάρχησαν στα άκρα και προσπαθούσαν να απομονώσουν τους αντιπάλους τους. Έχουμε πει ότι η Μπάγερν στηρίζεται στις ορέξεις των Ριμπερί και Ρόμπεν, καθώς και στις ικανότητές τους στο ένας εναντίον ενός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρώτη φάση της Μπάγερν, έπειτα από το πέναλτι του ιμιτασιόν Ρονάλντο. Ο Αλάμπα, εκμεταλλευόμενος τους κενούς χώρους που άφηνε ο Ριμπερί, λόγω συχνής σύγκλισης αυτού προς τον άξονα, απέφυγε εύκολα τον Αρμπελόα και πάσαρε στον Ρόμπεν, ο οποίος πήρε τα βήματα στην πλάτη του Μαρτσέλο: ο Βραζιλιάνος μάρκαρε αόριστα τον χώρο, αδυνατούσε να ''διαβάσει'' την φάση και εξέθετε σε πιθανό κίνδυνο τον Κασίγιας -οι Ντι Μαρία και Κριστιάνο δεν έπαιρναν όπισθεν μέτρα και δεν έστηναν παγίδες, προφανώς λόγω προπονητικών οδηγιών. Η Ρεάλ, όμως, δεν είχε διάθεση να παίξει ρόλο κομπάρσου, τουλάχιστον από τόσο νωρίς. Εκμεταλλεύτηκε την υπεροχή της στο κέντρο, πήρε την μπάλα, από τον Κρος αν θυμάμαι καλά, αποπροσανατόλισε τον Λαμ και κατόπιν ακολούθησε ένα γνωστό μοτίβο: πάσα του Οζίλ στον Κριστιάνο και γκολ. Η συγκεκριμένη φάση είναι ίσως η μοναδική σε όλο το ματς που ο Πορτογάλος Βλαχοδήμος (sic!) μετατοπίστηκε στον άξονα και ο Μπόατενγκ δεν κατάφερε να τον σταματήσει.

Μολονότι οι φιλοξενούμενοι έχαναν με 2-0, ήδη από το 14΄ λεπτό, δεν έχασαν την πίστη τους και το κυριότερο: δεν έχασαν την αγωνιστική τους συνοχή και δεν έδειξαν σημάδια τακτικής αποσύνθεσης. Εξάλλου, πάλι ένα γκολ κυνηγούσαν, έστω κι αν αυτό θα τους έδινε το εισιτήριο για παράταση κι όχι άμεση πρόκριση. Οι φιλοξενούμενοι, λοιπόν, είχαν απλώσει το παιχνίδι τους. Είχαν αρκετά μεγάλη κατοχή, για τα δεδομένα του ματς, και είχαν αναλάβει, πάντα με τα αμυντικά τους χαφ να κινούνται σε πολύ ρηχά νερά, την πρωτοβουλία -το να αναλαμβάνεις την πρωτοβουλία, όντας ''ξεβράκωτος'' στο κέντρο του γηπέδου, αποτελεί επιτυχία ολκής: πρόκειται για σπάνιο και περίεργο ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Συν τοις άλλοις, ας μην αμελήσουμε και την ουσιαστική συνδρομή του Λαμ που κινήθηκε πολύ χωρίς την μπάλα, και υποστήριζε τον Ρόμπεν μόνο και μόνο με την ιδέα ότι παίρνει συχνά μέτρα στον ασβέστη. Το αποτέλεσμα ήταν ο Κριστιάνο να προσέχει τον Λαμ κι ο Ντι Μαρία τον Αλάμπα κι όχι να βοηθούν τον Μαρτσέλο και τον Αρμπελόα αντίστοιχα. Σε γενικές γραμμές, τολμώ να πω ότι η Ρεάλ δεν περίμενε τέτοια αντίδραση. Δεν ανέμενε τέτοιο σθένος: η Μπάγερν, κόντρα στα προγνωστικά, έδειξε τα αγωνιστικά της κοχόνες και τα αποθέματά της. Ευτυχώς, για τους γηπεδούχους, ο Κεντίρα έκοβε, μετατρεπόμενος σε τρίτο σέντερ μπακ και χρησιμοποιώντας με κάθε πιθανό -και συνάμα αποτελεσματικό- τρόπο το σώμα του, τα σουτ των αντιπάλων. Τελικά, η πίεση της Μπάγερν απέδωσε καρπούς: ήταν θέμα χρόνου. Έχοντας χάσει αρκετές ευκαιρίες για γκολ, θα πάρει ότι άξιζε από την άσπρη βούλα (κλισέ). Ο Κρος έβγαλε την σέντρα προς τον Γκόμεζ και εξιλεώθηκε εν μέρει για το λάθος του στο δεύτερο γκολ της Ρεάλ.


Όσο περίεργο ήταν το πρώτο μέρος, άλλο τόσο ήταν το δεύτερο και έτι περισσότερο. Η Μπάγερν φαινόταν διατεθειμένη να σκοράρει και δεύτερη φορά, αλλά η Ρεάλ έδειχνε αναποφάσιστη ως προς τον τρόπο άμυνας και τον τρόπο επίθεσης -ήταν προφανές ότι ο Μουρίνιο είχε μπερδέψει τον σκοπό: μέγα στρατηγικό λάθος από τον Πορτογάλο που τον οδήγησε, πιστεύω, σε τακτικά λάθη. Τι ήθελε; Να κυνηγήσει γκολ; Να πάει το ματς στην παράταση; Να πάει στα πέναλτι; Δεν καταλάβαινα -αυτό που καταλάβαινα ήταν ότι έπαιζε στο Μπερναμπέου. Δεν μπορούσα να διακρίνω το πλάτος της Ρεάλ. Δεν κατάλαβα γιατί ο Οζίλ οπισθοχώρησε τόσο πολύ, πράγμα που τον υποχρέωνε να καλύπτει μεγαλύτερες αποστάσεις στον άξονα: μοιραίο ήταν να κουραστεί. Και, τέλος, γιατί η Ρεάλ παρέδωσε αμαχητί το κέντρο; Εκείνη το κατείχε αφού. Για να ψάξει την οργανωμένη αντεπίθεση; Οργανωμένη; Δεν μου έδωσαν τέτοια εικόνα οι Μαδριλένοι. Τι γεύτηκα, λοιπόν;
  • Ότι ο Μουρίνιο διακατεχόταν από μια ουτοπική αίσθηση υπεροχής. Νόμιζε ότι η ομάδα του θα προκρινόταν πάση θυσία. Έβλεπες τον Χάινκες να σηκώνεται από τον πάγκο, να δίνει οδηγίες, να θυμώνει, να φωνάζει κι ο Μουρίνιο αναπαυόταν στο καρεκλάκι του! Μόλις διαπίστωσε ότι οι κώλοι σφίγγουν και τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, άλλαξε συμπεριφορά: αδιάψευστος μάρτυς η κάμερα. Ειδικά η αντίδραση του στην διαδικασία των πέναλτι (φιλιά στους παίχτες του πριν την έναρξη των χτυπημάτων, παρακολούθηση της διαδικασίας σε φάση προσκυνήματος και άμεση φυγή προς τα αποδυτήρια μετά τον αποκλεισμό) καταδεικνύει ότι δεν έζησε την κανονική διάρκεια του αγώνα όπως μας έχει συνηθίσει κι όπως αρμόζει στην σημαντικότητα ενός ημιτελικού Champions League.
  • Εμφανής κούραση εκ μέρους Ρεάλ. Μην ξεχνάμε ότι την κατοχή την είχε η Μπάγερν, ήτοι ο αντίπαλος έτρεχε περισσότερο και μοιραία κουραζόταν, ενώ, επίσης, είχε προηγηθεί ο εντατικός αγώνας απέναντι στην Μπάρτσα -η κούραση δεν ήταν μόνο σωματική, αλλά και νοητική.
  •  Προσμονή για κάποια προσωπική ενέργεια. Αλλά ποιος; Και πώς;
  • Αναμονή για την εμφάνιση κενών χώρων στην άμυνα των Γερμανών, προκειμένου να βγει φαρμακερή αντεπίθεση. Ορισμένοι χώροι εμφανίστηκαν, αλλά ο Μπάντστουμπερ, έστω και δύσκολα, και κυρίως ο Μπόατενγκ δεν άφησαν τον Κριστιάνο και τον Μπενζεμά να φανούν ιδιαίτερα απειλητικοί. Μην ξεχνάμε ότι ο οπισθοχωρημένος Οζίλ έπεφτε κάτω μετά από μαρκάρισμα για να ξεκουραστεί κι ο Κεντίρα, για κάποιο λόγο που αγνοώ, είχε αναλάβει έναν ρόλο λίμπερο μπροστά από τα σέντερ μπακ. Κι όλα αυτά, χωρίς τις θαυμάσιες εικοσάρες και τριαντάρες μπαλιές του Αλόνζο.
Επομένως, η ροή του αγώνα υποδείκνυε μία και μοναδική διέξοδο: στημένες φάσεις. Εντούτοις, κάποια φάουλ που εκτέλεσε ο Κριστιάνο και ορισμένα κόρνερ που παραχώρησαν οι αμυντικοί της Μπάγερν δεν προξένησαν ιδιαίτερη ανησυχία στον Νόιερ. Αντίθετα, η Μπάγερν ήταν ιδιαίτερη κινητική, με και χωρίς την μπάλα. Εξακολούθησε τους λιγοστούς, αλλά δεδομένους, αυτοματισμούς. Πήρε πολύτιμη βοήθεια από τον Γκουστάβο που έκλεινε τα άκρα, ενώ ο Σβάινσταϊγκερ επωμίστηκε, με σχετική επιτυχία θα έλεγα, να κάνει ''παιχνίδι από πίσω'' -και οι δυο προπονητές έδωσαν βάθος στην άμυνά τους, επαναλαμβάνω στην άμυνά τους, αλλά θυμηθείτε την πρώτη πρόταση της πρώτη παραγράφου: η λέξη κλειδί έγκειται στο ''διαφορετική διάταξη''. Κι όλα αυτά με τον Κρος, έχοντας τύποις έναν ελεύθερο ρόλο, να λειτουργεί σαν θερμοστάτης ανάμεσα στις δυο πτέρυγες. Από την άλλη πλευρά, ακόμα και η είσοδος του Κακά δεν πρόσφερε κάτι ιδιαίτερο, παρά μόνο μια εσωτερική αλλαγή και τάση για κάθετο παιχνίδι. Στο 75' λεπτό οι ρυθμοί έπεσαν και το τέμπο χαμήλωσε. Αμφότερες ομάδες έδειξαν να συμβιβάζονται, αργά και σταθερά, με την ιδέα της παράτασης. Αμφότερες; Όχι, βέβαια! Η Μπάγερν έπαιζε για τη νίκη. Η απόδειξη; Η διάταξη της αμυντικής γραμμής. Πολύ ψηλά, σχεδόν στη σέντρα! Και στο 86' λεπτό, ο Γκόμεζ, ένας επιθετικός που δεν ξέρει γρι μπάλα, αλλά είναι εξαιρετικός finisher, έχασε μεγάλη ευκαιρία για το 2-2. Εκεί σουτάρεις με την μία, δίχως κοντρόλ, και στέλνεις την Ρεάλ για βρούβες. 

Και εγένετο παράταση! Με μια διαφορά: οι Μαδριλένοι την λαχταρούσαν για να πάρουν ανάσα, και οι Βαυαροί για να πάρουν την πρόκριση. Έλα, όμως, που οι γηπεδούχοι -μπροστάρης ο αεικίνητος Κεντίρα- παρουσιάστηκαν φρεσκαδούρες. Γιατί; Ρωτήστε τον Χάινκες που αρνείτο πεισματικά να προβεί σε αλλαγές προσώπων -ο Μουρίνιο προσπάθησε να δώσει, και πράγματι έδωσε, μέσω των αλλαγών, αντοχές και ψυχολογικές ντόπες στην ομαδα του. Και κάπως έτσι φτάσαμε στα πέναλτι, όπου η Μπάγερν πήρε αυτό που άξιζε από τα δυο ματς: την πρόκριση. Ακριβώς ότι δεν έγινε με το έτερο ζευγάρι. Απλά τα πράγματα.

Υ.Γ.1 Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Κι όταν πράγματι μεγαλώνουμε, βιαζόμαστε να ξαναγίνουμε νέοι. Βιαζόμαστε να φορέσουμε καλοκαιρινά/χειμωνιάτικα ρούχα. Βιαζόμαστε όταν οδηγούμε. Βιαζόμαστε να περάσει ο χρόνος. Κι όταν περνάει, αναρωτιόμαστε γιατί περνάει τόσο γρήγορα. Βιαζόμαστε να φάμε: πολλές φορές καταπίνουμε αμάσητη την τροφή μας. Σαν πρόβατα -οποιοσδήποτε συνειρμός δεν είναι τυχαίος. Και, τέλος, βιαζόμαστε να κρίνουμε. Άσχημα. Κακοπροαίρετα. Έτσι, για να το παίξουμε γίγαντες. Είτε αυτό λέγεται Μπαρτσελόνα, είτε πρόκειται για εκλογές, είτε αφορά κάποιον φίλο ή γκόμενα.

Υ.Γ.2 Μεγάλα ματς στο πρώην Ουέφα. Πάμε, ρε Ατλέτικο!

Υ.Γ.3 Τοποθετήστε το μικρόφωνο ψηλά και τραγουδήστε παρέα με τον Lemmy και τους Motorhead!

14 σχόλια:

  1. Πριν διαβάσω, σχολιάζω: Από την ώρα που ήρθα στη δουλειά έβλεπα συνέχεια αν είχε ανέβει το άρθρο για το ψεσινό παιχνίδι! Ευχαριστώ! Πάμε να διαβάσουμε τώρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφη ανάλυση, ως συνήθως.

    Λατρεύω το "ιμιτασιόν Ρονάλντο", σ'το είπα; :)

    Ο Robben στην αρχή και ο Gomez στο τέλος έχασαν από μια άχαστη φάση. Πάντως συμφωνώ ότι με τις εμφανίσεις στους δύο αγώνες, η πρόκριση πήγε εκεί που της άξιζε.

    Ο ιμιτασιόν Ρονάλντο να χάνει πέναλτι. Τι το καλύτερο στον κόσμο;! :)

    Και είμαι πολύ αισιόδοξος για τον τελικό, παρόλο που νιώθω ότι θα φανεί η απουσία του Badstuber. Ελπίζω να μην τον αντικαταστήσει ο van Buyten, διότι όσο και αν μου αρέσει, είναι πολύ αργός, ειδικά για τέτοιο παιχνίδι. Να δω ξανά τον Tymoschuk κεντρικό αμυντικό και τι στον κόσμο :)

    Θα ήθελα τη γνώμη σου για τον τελικό, Κάνθαρε μου. Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πρώτα από όλα οφείλω να πω ότι με τιμά το πρώτο σχόλιο. Ίσως περισσότερο από όσο πρέπει. Εγώ ευχαριστώ.

    Κοίτα, έχοντας δει τον αυθεντικό Ρονάλντο, με τον Πορτογάλο σκανδαλίζομαι.

    Λογικά ο Βαν Μπούιτεν θα παίξει στον τελικό. Μην ξεχνάς, όμως, ότι απουσίες έχει και η Τσέλσι. Το θεωρητικό προβάδισμα το έχει η Μπάγερν, αλλά νομίζω ότι πρέπει να προτοιμαστούμε ψυχολογικά για ένα κακό, δυστυχώς, ματς. Και αρκετά επιφυλακτικό: ο Χάινκες ίσως θα πρέπει να περιμένει και να βάλει χαλινάρια, προκειμένου να διαπιστώσει τις προθέσεις της Τσέλσι. Ο Ντι Ματέο δεν θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Προβλέπω οπισθοχώρηση και συσπείρωση των γραμμών. Πολλά φάουλ στην μεσαία γραμμή για κόψιμο του ρυθμού και χαμηλό τέμπο εκ μέρους Τσέλσι.

    Όσο για την επίθεση; Τακτική καρμπόν με το δεύτερο γκολ, το γκολ του Τόρες, που πέτυχε στη Βαρκελώνη. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι σε αυτό το ματς οι Άγγλοι θα μπορούν να κυκλοφορήσουν κάπως πιο άνετα την μπάλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πρώτο σχόλιο είναι εντελώς αλήθεια.

      Ξέρω ότι η λογική λέει van Buyten και αγχώνομαι.

      Ούτε εγώ περιμένω θέαμα (τουλάχιστον όχι όσο το χτεσινό) στον τελικό. Μην ξεχνάμε και το ότι ο τελικός είναι στο Μόναχο και αν η Bayern παίξει λες και παίζει εκτός με τη Barcelona, ο κόσμος θα τους κράξει. Νομίζω ότι εμείς θα είμαστε πιο άνετοι στο γήπεδο και κάτι Lahm, Schweinsteiger και Rib&Rob θα βγάζουν φωτιές. Τώρα, τα νομίζω αυτά ή τα ελπίζω; Μακάρι να βγουν αληθινά, όπως και να'χει!

      Η Chelsea δεν είναι καμιά ομαδούλα, αλλά νομίζω έχει ξεκάθαρα δυνατά χαρτιά, τα οποία αν απομονώσουμε επιτυχώς, θα έχουμε το αποτέλεσμα που ζητούμε.

      Ίδωμεν :)

      Διαγραφή
  4. Φυσικά και η Τσέλσι δεν είναι ομαδούλα. Μην τρελαθούμε. Άσχετα αν κατά την γνώμη μου δεν αξίζει να βρίσκεται στον τελικό. Πέρασε από Νάπολι και Μπάρτσα και ουσιαστικά σε κανένα από τα τέσσερα ματς που έδωσε δεν ήταν καλύτερη από τον αντίπαλο!

    Για το γεγονός ότι παίζεις στο Μόναχο έχω να πω ότι μάλλον πρόκειται για μειονέκτημα. Θα πρέπει να μην παρασυρθείς από τον ενθουσιασμό του κόσμου. Εδώ παίζει μεγάλο ρόλο ο προπονητής. Στο πως θα στήσει την ομάδα. Τι προσανατολισμό θα της δώσει. Πως θα αναλύσει το πλάνο και θα πείσει τους παίχτες του να το ακολουθήσουν. Ο Χάινκες, βέβαια, δεν είναι χθεσινός. Τα γνωρίζει όλα αυτά και μάλλον θα δούμε μια επιφυλακτική Μπάγερν. Χωρίς να σημαίνει ότι οι Ριμπερί και Ρόμπεν δεν θα επιδιώξουν το ένας εναντίον ενός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χάρης

    Το χθεσινό ματσάκι δεν το είδα, αν και θα το 'θελα, και καταλαβαίνω ότι έχασα μια ακόμα ποδοσφαιρική αναμέτρηση γεμάτη σασπένς και τα πάντα όλα. Πρόλαβα μόνο από το 110' και μετά. Ειδικά η "μπεκάτσα" του Σέρχιο Ράμος ήταν όλα τα λεφτά.

    Πιστεύω κι εγώ ότι στον Τελικό προκρίθηκαν οι δύο ομάδες που το άξιζαν από τις αναμετρήσεις των 2 ημιτελικών. Ναι, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά πιστεύω ότι ακόμα και η Τσέλσυ άξιζε να περάσει την Μπαρτσελόνα. Κάποιοι θα πουν ότι δεν έπαιξε μπάλα, αλλά μπερδεύουν το ποδόσφαιρο και το "αντιποδόσφαιρο". Όπως έλεγε ο Σωτηρακόπουλος, αντιποδόσφαιρο είναι το βίαιο παιχνίδι, η κλωτσοπατινάδα, το τουρλουμπούκι, οι μαγκιές, το βρώμικο παιχνίδι (όπως αποβλήθηκε ο Τέρρυ), το να ανοίγεσαι και να τρως συνέχεια 6 ή 8 γκολ χωρίς να το πάρεις χαμπάρι σαν την Παρτιζάν Βελιγραδίου ή κάτι άλλες ομάδες από πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Αυτά συνιστούν το αντιποδόσφαιρο. Και δεν είναι κακό να παραδέχεσαι την ανωτερότητα του ατιπάλου και να προσαρμόζεσαι σ' αυτόν. Στον πόλεμο, όταν δεν μπορείς να νικήσεις στο πεδίο της μάχης με τακτικό στρατό, το γυρνάς στον ανταρτοπόλεμο. Η Τσέλσυ έπαιξε ρεαλιστικά. Η Μπαρτσελόνα, εκτός των 2 γκολ και των δοκαριών του Μέσσι, δεν έκανε άλλες φάσεις για γκολ. Φλύαρη και παγιδευμένη στο μονοδιάστατο παιχνίδι της.

    Θα πω και κάτι άλλο. Η ίδια η Μπαρτσελόνα φταίει που ο αντίπαλος κλειδώνεται στο δωμάτιό του και παρκάρει το λεωφορείο μπροστά στο τέρμα. Αυτό συμβαίνει γιατί πνίγει χωρίς μέτρο τον αντίπαλο. Όταν πιέζεις κάτι, αυτό αναγκάζεται να συμπιεστεί αυθόρμητα. Όσο περισσότερη πίεση ασκείται, τόσο μεγαλύτερη συμπίεση και παραμόρφωση (και κλείσιμο των χώρων προς το τέρμα) προκαλείται. Η μεγάλη ομάδα πρέπει να ξέρει πότε να πιέζει και πότε να αποσυμπιέζει τον αντίπαλο, για να τον βγάλει από το καβούκι του. Κοινώς, θα έπρεπε η ίδια η Μπαρτσελόνα να δίνει εσκεμμένα πού και πού την μπάλα στον αντίπαλο και την δυνατότητα να κάνει παιχνίδι. Είναι το ίδιο με την αγορά που κυριαρχείται από ασφυκτικά μονοπώλια και price fixing, καταργείται ο ανταγωνισμός, οι τιμές ανεβαίνουν και καταρρέει η κατανάλωση. Είναι μια βασική αρχή που ο Γκουαρδιόλα θα έπρεπε να την γνωρίζει.

    Τέλος πάντων, ο τελικός με Μπάγερν και Τσέλσυ είναι ανοικτός, δεν βλέπω φαβορί. Συνυπολογίζοντας τις απουσίες λόγω καρτών μεσοαμυντικών παικτών και των δύο ομάδων (Αλάμπα, Μπαντστούμπερ, Γκουστάβο, Τέρρυ, Ιβάνοβιτς, Μεϊρέλες, ενώ Κέιχιλλ και Νταβίντ Λουίζ είναι αμφίβολοι λόγω τραυματισμού), το σίγουρο είναι ότι το ματς θα είναι over.

    Τέλος, να εκφράσω την θλίψη μου και την απογοήτευσή μου για τον Πύρρο Δήμα που εντάχθηκε στο ΠΑΣΟΚ. Έφαγα το παραμύθι "για την Ελλάδα ρε γαμώτο" όταν ήμουν πιτσιρικάς, αλλά ποτέ ξανά. Όλοι οι Ολυμπιονίκες (οι προβεβλημένοι τουλάχιστον) ήταν και είναι αντικείμενα προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚ που τους έφερε στην Ελλάδα από την Αλβανία, την Γεωργία ή οπουδήποτε αλλού και τους έκανε ανθρώπους, δίνοντας και τα απαραίτητα "φάρμακα" και "βιταμίνες". Όπως γινόταν στην Ανατολική Γερμανία επί Χόνεκερ. Το ότι πιάστηκαν οι διάδοχοι των Ολυμπιονικών ντοπαρισμένοι απαξάπαντες, δεν σημαίνει ότι οι προηγούμενοι ήταν απαραίτητα καθαροί. Απλώς ήταν "τυχεροί" που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δεν τους τσίμπησε ποτέ η WADA, σαν τον Σαμπάνη ("κάτι μου έριξαν στην σούπα"), τον Κεντέρη, την Θάνου και την Χαλκιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. τα χαμένα πέναλτι ήταν μια εξιλέωση για την χαμένη χρονία της μπάρτσα. (Κακόψυχος :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χάρη, από την στιγμή που δεν το είδες, ελπίζω να αποτυπώνω ικανοποιητικά το mentality του αγώνα. Να μπορώ να σου δώσω την γεύση του ματς.

    Διαφωνώ ότι η Τσέλσι άξιζε να περάσει την Μπαρτσελόνα. Το ότι ευτύχησε να πετύχει γκολ και μάλιστα στα τέλη των ημιχρόνων, δεν μου λέει κάτι. Νομίζω ότι ούτε η ίδια δεν το πίστευε. Ούτε η ίδια δεν πίστευε ότι μπόρεσε με νύχια και δόντια να κρατήσει το μηδέν στο πρώτο ματς ή ότι ο Μέσι έχασε το πέναλτι. Έχουμε πει, όμως, ότι αν δεν σκοράρεις εκτός έδρας δεν πας πουθενά. Και η Μπάρτσα δεν σκόραρε.

    Βεβαίως και η Τσέλσι έπαιξε ρεαλιστικά. Και ηρωικά. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι άξιζε να περάσει την Μπαρτσελόνα και να φτάσει τελικό; Γιατί; Επειδή η Μπάρτσα είχε μόλις τέσσερα δοκάρια, ένα χαμένο πέναλτι, 4-5 κραυγαλέα τετ α τετ και τρεις φονικές κεφαλιές αντί να έχει 18 δοκάρια, 20 τετ α τετ και 17 φονικές κεφαλιές; Τότε κι ο ΑΠΟΕΛ θα έπρεπε να παίξει τελικό. Κι αυτός ρεαλιστικά και ηρωικά έπαιζε. Αλλά τι λέμε; Εδώ οι Άγλλοι δεν άξιζαν να περάσουν από την Νάπολι!

    Για τον τρόπο παιχνιδιού της Μπάρτσα τα έχουμε πει. Αποτελεί προσωπική της επιλογή. Αυτή είναι η φιλοσοφίας της. Ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας ανεξαρτήτως αντιπάλου. Συμφωνώ ότι υπάρχουν στιγμές που εγκλωβίζεται από αυτή την φιλοσοφία, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχουν σχέδια χωρίς λάθη ή αστοχίες. Ακόμα κι αν μιλάμε για έναν οργανισμό ως η Μπάρτσα.

    Για τον τελικό νομίζω ότι η Μπάγερν είναι θεωρητικό φαβορί. Δεν ξέρω πως θα αντιμετωπίσει το γεγονός ότι παίζει εντός έδρας. Ίσως γυρίσει μπούμερανγκ. όσο για την Τσέλσι ενδιαφέρον έχει να δούμε την προσσέγιση του Ντι Ματέο. Ως Ιταλός, και ιδιαίτερα τυχερός ως προπονητής που φτάνει σε τελικό τσου λου, πιστεύω ότι θα είναι ιδιαίτερα προσεχτικός.

    Για τον Δήμα δεν μπορώ να πω ότι στενοχωρήθηκα ή απογοητεύτηκα. Ας πήγαινε σε όποιο κόμμα ήθελε, έστω κι αν είχε δηλώσει προ τριετίας ότι δεν τον ενδιαφέρει η πολιτική. Οι κακές γλώσσες, πάντως, λένε ότι απλά ξεχρεώνει παλαιά γραμμάτια. Παλαιές ''βοήθειες''. Παλαιές ''χάρες''. Οι οποίες δόθηκαν επί ΠΑΣΟΚ, βεβαίως βεβαίως. Το αναφέρεις κι εσύ, εξάλλου. Δεν ξέρω, βέβαια, αν έπαιρναν όλοι κουμπάκια ή χτυπούσαν κουραμπιέδες και ζουμιά, ειδικά από την στιγμή που ορισμένοι ποτέ δεν πιάστηκαν, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Σημασία έχει η απόγνωση του κάθε κόμματος που κάνει μεταγραφές μπας και τερματίσει σε καλή θέση. Μεταγραφές χωρίς σκάουτινγκ. Κάποιες μάλιστα είναι και μεταγραφές αεροδρομίου. Χωρίς ιδιαίτερη ουσία.

    Αλλά τι να μπορεί να προσφέρει ο Δήμας κι ο κάθε Δήμας; Τι να προσφέρει η Μπάρμπα; Ο Χαϊκάλης; Ο αποκληρωμένος Παπαμιχαήλ; Ακόμα κι ο Κύρτσος ως εκπρόσωπος τύπου του ΛΑΟΣ. Τι να λέμε τώρα; Εδώ δεν μπορούν να προσφέρουν οι επαγγελματίες του χώρου. Που τόσα χρόνια έχουν λεηλατήσει την κοινή λογική. Έχουν αφυδατώσει την στοιχειώδη σκέψη. Πρόσωπα που εμφανίζονται επί τόσα χρόνια στην τηλεόραση σαν τις επαναλήψεις του Ρετιρέ που προβάλλει το MEGA. Προσωπικά βαρέθηκα. Και το Ρετιρέ και τους πολιτικούς.

    (συγνώμη για την έκταση της απάντησης.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χάρης

    Κάνθαρε, οι "επαγγελματίες" της πολιτικής που αναφέρεις, είναι δήθεν επαγγελματίες. Παριστάνουν τους πολιτικούς. Κανονικά, η ενσάρκωση της έννοιας της πολιτικής θα έπρεπε να τους κάνει μήνυση για αντιποίηση ιδιότητας κα δυσφήμιση επαγγέλματος. Τί ξέρει από σοβαρή πολιτική ο κάθε υιός ή η κάθε θυγατέρα του μπαμπά, που κληρονομεί την βουλευτική έδρα? Είνα σοβαρός πολιτικός ο υιός Βαρβιτσιώτης, ή η κόρη Γεννηματά, ανάμεσα σε αρκετούς άλλους? Αυτό δεν είναι Δημοκρατία, αλλά πρόκειται για ολιγαρχία και βασιλεία μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Συνοψίζοντας τα του διημέρου, η Μπάρτσα αυτοκτόνησε. Όταν έχεις σκορ πρόκρισης, παίζεις στην έδρα σου με παίκτη παραπάνω, χάνεις πέναλτι, έχεις δοκάρια δεν σου φταίει καμία κούραση και καμία (δήθεν) προβλεψιμότητα στο παιχνίδι σου.

    Στο ματς Ρεάλ-Μπάγερν, όταν η πρόκριση κρίνεται στην ρώσικη ρουλέτα (κλισεδάρα!) των πέναλτι δεν υπάρχει δίκαιη πρόκριση ή άδικος αποκλεισμός. Θα δώσω ένα ελαφρυντικό στην Ρεάλ γιατί έβγαλε τρία εξαιρετικά δύσκολα ματς (τα δύο εκτός έδρας) σε διάστημα μίας εβδομάδας κι αυτό προχθές ήταν εμφανές...

    ΥΓ.1 Ωραίος τελικός θα γίνει στο ΟΥΕΦΑ!
    ΥΓ.2 Δεν νομίζω πως ο "ιμιτασιόν" Ρονάλντο υπολείπεται σε αξία του "ορίτζιναλ"...
    ΥΓ.3 Κάνε την βουλή μπουρδέλο βρε Ντανιέλο, βρε Ντανιέελο!!!
    ΥΓ.4 Motorhead, not my cup of tea. Ακούω συγκεκριμένα τραγούδια σε συγκεκριμένες στιγμές.
    ΥΓ.5 Kanthare σ' έσκισα!!! Έχω πιο πολλά υστερόγραφα από σένα. ΟΛΕ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χάρη, μαζί σου είμαι.

    Μπαλαντέρ, έχεις περισσότερα υστερόγραφα από μένα; Θα σου δείξω στην επόμενη ανάρτηση! Σε έναν δίκαιο ποδοσφαιρικό κόσμο η Μπάγερν θα περνούσε χωρίς να πάει το ματς στην παράταση και στα πέναλτι. Σε έναν δίκαιο ποδοσφαιρικό κόσμο η Μπάρτσα θα πήγαινε τελικό. Στο ποδόσφαιρο, όμως, δεν κερδίζει ή περνάει πάντα ο καλύτερος. Ουδείς έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία ή την πρόκριση. Οφείλω να ομολογήσω ότι το ζευγάρι του τελικού Ουέφα είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί για τον κόσμο και τον θεσμό. Οι δυο ομάδες ήταν εντυπωσιακές. Κι όσο κι αν συμπαθώ την Μπιλμπάο, στο τελικό είμαι με την Ατλέτικο (ομαδάρα!). Ο ιμιτασιόν Ρονάλντο κάνει μια ενέργεια και σου βγάζει μια ένταση, μια αγωνία. Φαίνεται ότι έχει προέλθει μέσα από αμέτρητες ώρες προπόνησης. Ο αυθεντικός Ρονάλντο έκανε μια ενέργεια και σου φαινόταν τόσο μα τόσο απλό. Σαν να γεννήθηκε για αυτό. Να δω τον Μπατίστα να μιλάει για δημοσιονομική πολιτική και ολοκληρώθηκα ως άνθρωπος! Δεν γουστάρεις Motorhead; Δεν τους θεωρώ top, αλλά είναι δύναμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ψηφίζω BALADEUR για την κούπα των κλισέ! Η ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι κερδίζει από τα αποδυτήρια.

    Υπήρξαν δυο λογιώ Ρονάλντο. Αυτός μετά τον αγώνα Ίντερ – Λάτσιο για το Κύπελλο Ιταλίας, στις 12 Απριλίου του 2000, όταν και τραυματίστηκε σοβαρά. Αυτός ήταν ένα μεγάλος παίκτης. Και εκείνος πριν τον τραυματισμό, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ!

    Γιατί αυτά που έκανε το ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ τα έκαναν και άλλοι μεγάλοι παίκτες αλλά κανένας, ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΚΑΝΕΝΑΣ, τόσο γρήγορα. Σε ένα αγώνα της Μπάρτσα για την Πριμέρα νομίζω το 1996 (ή μήπως το 1998) έχει μετρηθεί η ταχύτερη κίνηση με τη μπάλα που έχει επιτευχθεί παγκόσμια!

    Όσο για τον άλλο Ρονάλντο, τον ιμιτασιόν που λέει ο Κωστής, το καλύτερο το έγραψε ο Χελάκης, νομίζω πρόπερσι. «Αν ήμουν ο προπονητής του θα τον έδινα στην Εθνική ράγκμπυ της Νέας Ζηλανδίας και θα ζητούσα από τα δαμάλια να μου τον γυρίσουν άντρα»!

    Η δική μου γνώμη είναι πως από προσόντα είναι καλύτερος του Μέσι, αλλά παίζει σαφώς λιγότερη μπάλα στο χορτάρι. Και ο λόγος είναι ότι έχει από το λαιμό και πάνω. Είναι κατσίφλωρας μεταξωτός! Ακόμα τον θυμάμαι με τα περλέ σκουλαρίκια όταν έπαιζε πιτσιρικάς στη Ματζέστε Γιουνάϊτενζ. Λουλού με πτυχίο ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ύπουργέ, κατά την άποψή μου, έχει να κάνει με τη αύρα που απορρέει από τον κάθεναν για κάθε ενέργεια.

    Ο Ρονάλντο, ο προ τραυματισμών Ρονάλντο, ήταν ένα φόβητρο. Ένα ντελικάτο άρμα μάχης που ισοπέδωνε τα πάντα. Δεν είναι μόνο η ποσότητα των γκολ που πέτυχε, αλλά το πως τα πετύχαινε. Και το κυριότερο: ο αντίκτυπος αυτού του τρόπου στον κόσμου. Η ποδοσφαιρική του φινέτσα. Το ίδιο ισχύει και για τον Μέσι. Βλέπεις τον Αργεντινό να κάνει μια κούρσα, να αδειάζει τρεις παίχτες, να λομπάρει το τέρμα και σου φαίνεται τόσο απλό. Κι αυτή την απλότητα την θαυμάζεις. Αντίθετα, βλέπεις τον Κριστιάνο σε μια παρόμοια ενέργεια, αλλά δεν σου βγάζει αυτό το κλικ. Μπορεί να είναι εξίσου όμορφη η ενέργεια, αλλά δεν σου προξενεί τον ανάλογο θαυμασμό. Κι αυτό το πράγμα δεν το κερδίζεις βάσει προπόνησης. Δεν το αποκτάς ξαφνικά. Το έχεις ή δεν το έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...