Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Δύο τα ερωτήματα

Στη ζωή μου, όσος καιρός κι αν έχει περάσει, δεν μπορώ να χωνέψω ορισμένα πράγματα. Να τα συνειδητοποιήσω. Θα ξεπεράσω τα προσωπικά μου ζητήματα και θα σταθώ σε θέματα που όλοι γνωρίζουμε. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεται ο τάδε που μόλις έχει πιει ένα αναψυκτικό, το πετάει κάτω ή ο δείνα που διπλοπαρκάρει, επειδή βαριέται να ψάξει θέση για παρκάρισμα. Με προκλητική απάθεια. Ίσως δεν τους αγκάλιαζε συχνά η μαμά τους. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω πως ο ελληνικός λαός κατόρθωσε -διότι περί κατορθώματος πρόκειται- να εκλέξει τον Τζέφρυ ως Πρωθυπουργό της χώρας -περί τούτου έχουμε πει επανειλημμένως ότι ο λαός θέλει να εξαπατάται. Σαν να δίνει η Μπαρτσελόνα πραγματικά λεφτά για την αγορά του Τζόρβα και να τον ξεκινά βασικό κάτω από τα γκολπόστ. Απίστευτα πράγματα. Ειρήσθω εν παρόδω, ο Τζόρβας επιλέχθηκε από τον Σάντος για το επερχόμενο Euro. Κι αυτό απίστευτο. Και μάλιστα δήλωσε: «Θέλω να πιστεύω πως θα μας δοθεί η ευκαιρία να φτάσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Μακάρι να το κατακτήσουμε». Σύμφωνα με τα παραπάνω, ρίχνω ένα φαπ στον εαυτό μου. Γιατί; Εν αρχή, διότι υποτιμώ την δύναμη των μάνατζερ. Έπειτα, πρέπει να είμαι πραγματικά αφελής, όταν πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να λειτουργήσει με αυτογνωσία, αυτοκριτική και ρεαλιστική προσέγγιση -τα τρία προαναφερθέντα στοιχεία δηλώνουν βροντερό απών από τον Τζόρβα και τους πλείστους κλώνους του.


Μην ανησυχείτε. Δεν θα σταθώ αποκλειστικά στα του Τζόρβα, αλλά σε δυο ερωτήματα. Πρώτον, τι ομάδα έχουμε και, δεύτερον, τι ομάδα θα θέλαμε να έχουμε; Νομίζω ότι ούτε ο Σάντος μπορεί να απαντήσει -οι δηλώσεις του είναι αντιφατικές σε σχέση με αυτό που παρουσιάζει στο χόρτο. Ο καρπουζοψαράς συμπεριφέρεται σαν προπονητής συλλόγου κι όχι Εθνικής ομάδας. Ακόμα και οι κλήσεις των παιχτών θυμίζουν μεμονωμένο παιχνίδι. Σαν να επιλέγει την αποστολή για ένα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. Και με νοοτροπία ότι θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε ενδεχόμενη απώλεια βαθμών, από τα επόμενα ματς -σε παρόμοιο λάθος είχε υποπέσει κι ο Ρεχάγκελ στο πρώτο ματς του ομίλου με τη Νότια Κορέα για το Μουντιάλ του 2010. Όπως τον πρώτο χρόνο που καθόταν στον πάγκο του Π.Α.Ο.Κ., όποτε και αναπλήρωνε τις εκτός έδρας ήττες με εντός έδρας νίκες. Το Euro, όμως, δεν είναι εθνικό πρωτάθλημα που αποτελείται από τριάντα ή σαράντα αγωνιστικές· δεν είναι καν προκριματικά, όπου, βρέξει-χιονίσει, θα δώσεις δέκα ματς. Τρία ματς έχουμε όλα κι όλα. Γκαραντί. Σαν τις δεσμεύσεις του Αντωνάκη ότι, αν βγει αυτοδύναμος Πρωθυπουργός, θα αυξήσει μισθούς και συντάξεις -αλλά, ρε παιδιά, αυτός δεν τις τσεκούρωσε; Και να μην ξεχάσω τον πρώην Συνασπισμό που βγαίνει στα παράθυρα και στα πάνελ, και λέει με στόμφο: «Όχι, στα Μνημόνια». Κι όταν τον ρωτάνε που θα βρουν τα λεφτά, αρχίζει μια επική αναδρομή στο παρελθόν για το ποιος βούλιαξε και κατέστρεψε τη χώρα. Τέλος πάντων. Λοιπόν, είχαμε μείνει στα τρία ματς που έχει να δώσει η Εθνική. Ένα με την Πολωνία, το οποίο, όντας η πρεμιέρα της διοργάνωσης, θα παρακολουθήσουν αμέτρητα ζευγάρια μάτια, έπειτα με την σχετικά κορεσμένη Τσεχία και, τέλος, με τους διψασμένους Ρώσους.

Θα καταφέρουμε να περάσουμε; Επανέρχομαι στα ερωτήματα της δευτέρας παραγράφου. Ξεκινώ με το τι ομάδα έχουμε. Καταρχήν, και προσπερνώντας τις έντονες ενστάσεις μου για τα μη αξιοκρατικά και αξιοπερίεργα κίνητρα των κλήσεων, πρέπει να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκονται οι παίχτες και ποια είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οι τερματοφύλακες, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, βρίσκονται σε μέτρια ή κακή κατάσταση. Οι παίχτες της άμυνας είναι -ευτυχώς!- κάπως φορμαρισμένοι: μοναδική εξαίρεση ο Τοροσίδης, ο οποίος, πάντως, παίζει καλά με την Εθνική ομάδα κι ο Τζαβέλλας που δεν έχω ιδέα για την αγωνιστική του ετοιμότητα. Η μεσαία γραμμή, εξαιρώντας τον Μανιάτη που έκανε πολύ καλή σεζόν και τον Φορτούνη που, όσο τον είδα, δείχνει αρκετά ώριμος ποδοσφαιρικά, δεν με γεμίζει: οι Κατσουράνης και Καραγκούνης δεν έχουν μεγάλο ρεζερβουάρ, ο Νίνης είναι φανερά ασταθής, ενώ δεν ξέρω πώς μπορεί να ανταποκριθεί ο Μάκος και ο Φωτάκης σε ματς που πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες -τον Φετφατζίδη δεν μπορώ να τον υπολογίζω σοβαρά. Όσο για την επιθετική γραμμή; Ο Λύμπε είναι φορμαρισμένος, αλλά απέναντι σε σκληροτράχηλες άμυνες και γρήγορο τέμπο δεν μπορεί να ανταποκριθεί, ο Σάλπι φαίνεται φθαρμένος, αλλά πάντα τρέχει σαν να μην υπάρχει αύριο, ο Σαμαράς νομίζει ότι είναι μονδέλο και το γήπεδο πασαρέλα, κι ο Μήτρογλου δεν πιστεύω ότι μπορεί να σταθεί σε τέτοιο επίπεδο -η αιχμή του δόρατος πρέπει να είναι ο Γκέκας: αν και δεν ξέρει μπάλα, είναι φορμαρισμένος, κινείται πολύ χωρίς την μπάλα, έχει ξεπέταγμα, χτυπάει σαν κόμπρα και, αν τροφοδοτηθεί σωστά, μπορεί να το παστελώσει. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Με λίγα λόγια, οι περισσότεροι παίχτες που συνθέτουν την Εθνική, δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση -αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι και η ομάδα θα βρεθεί σε μέτρια ή κακή κατάσταση: υπάρχουν κι άλλα συστατικά που αναγράφονται στην ετικέτα μια Εθνικής ομάδας, όπως ομοιογένεια, ψυχικά αποθέματα, κατάσταση αντιπάλων κ.ά. Αυτό, όμως, που δεν αλλάζει, τουλάχιστον σε διάστημα ενός μηνός, είναι τα τεχνικά και τακτικά χαρακτηριστικά των παιχτών -η φόρμα, η αγωνιστική ετοιμότητα, η δίψα, το κίνητρο μπορεί να αλλάζουν από παιχνίδι σε παιχνίδι. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η Εθνική δεν αποτελείται από ταλαντούχους παίχτες. Δεν έχουμε δημιουργικότητα, δεν έχουμε φαντασία, δεν έχουμε ταχύτητα στην σκέψη. Δεν θα μάθει ξαφνικά ο Σαμαράς την αξία της πάσας. Δεν θα καταφέρει ο Φετφατζίδης σε μια βδομάδα να κοντρολάρει σωστά την μπάλα. Ούτε ο Παπασταθόπουλος θα μετατραπεί σε κλώνο του Λούσιο ή του Ντάνι Άλβες. Επομένως, από την στιγμή που η επίθεση συγκαταλέγεται στα ανίσχυρα σημεία της ομάδας, οφείλουμε να ρίξουμε βάρος στα ισχυρά μας σημεία. Κι αν είναι δυνατόν, χωρίς τον επικοινωνιακό μανδύα των δημοσιογράφων.

Η παραπάνω παράγραφος αφορά το τι ομάδα έχουμε. Πάμε να δούμε τι ομάδα θα θέλαμε να έχουμε. Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω, δηλώνω ότι η Εθνική, το 2004, απαρτιζόταν από παίχτες που βρισκόντουσαν στο πικ της αγωνιστικής τους ετοιμότητας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν υπήρχαν άτοπες δηλώσεις, όπως του Τζόρβα που είδαμε στο τέλος της πρώτη παραγράφου. Η ομάδα ήταν ενωμένη, πειθαρχημένη και το κυριότερο: ήταν αιφνιδιαστική και ήξερε τι πρέπει να κάνει. Ο Γερμανός παρουσίαζε στο χόρτο ακριβώς ότι μας υποσχόταν. Δεν είπε ποτέ ότι θα παίξουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας. Ούτε ότι θα γίνουμε πιο θεαματικοί ή ορμητικοί. Ήξερε ότι η Εθνική παίζει πολύ καλή άμυνα και πόνταρε σε αυτήν την ικανότητα. Ενέπνευσε τους παίχτες και τους έπεισε για το εγχείρημα. Κι όλα αυτά με την δημοσιογραφική αρχή απούσα. Να είναι καλά ο Γερμανός και η αποστασιοποίησή του από τους δημοσιογράφους: φάνηκε ευεγερτική για την ομάδα και επέτρεψε στην Εθνική να προετοιμαστεί κατάλληλα, χωρίς πίεση και άγχος. Συνεπώς, όταν βλέπω τον Σάντος να δηλώνει στο πρόσφατο παρελθόν ότι η ομάδα θα έχει επιθετικές βλέψεις, δεν μπορώ να τον πάρω στα σοβαρά. Ο λόγος είναι πολύ απλός: ο ίδιος αυτοαναιρεί τα λεγόμενά του. Το ερώτημα είναι γιατί; Θέλει να διατηρήσει μια καλή σχέση με τους δημοσιογράφους και γι' αυτό προβαίνει σε τέτοιες δηλώσεις; Πιστεύει πράγματι ότι η Εθνική μπορεί να γίνει πιο επιθετική; Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Δεν είναι κακό να πεις ότι θα στηριχτείς στην άμυνα. Ούτε ότι για να προκριθείς πρέπει με κάποιο τρόπο να σκοράρεις. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Η αναίρεση έρχεται από το τι παρουσιάζεις στο χόρτο: εκεί φαίνονται οι προθέσεις ενός προπονητή -χαρακτηριστικό παράδειγμα το δεύτερο ημίχρονο με την Αρμενία, όπου ανάθεμα αν κατάλαβε κανείς ποιο ήταν το πλάνο της Εθνικής κι ο ρόλος του κάθε παίχτη. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σας πω ότι αναφέρομαι σε αγωνιστικό σχέδιο κι όχι σε αποτελέσματα -είναι προφανές ότι όλοι θέλουν να κερδίζει η Εθνική. Προσοχή: ένα κακό αγωνιστικό σχέδιο μπορεί να συνοδευτεί από καλή εμφάνιση, ακόμα και καλό αποτέλεσμα! Το ζητούμενο είναι η διάρκεια -είναι προφανές ότι αν το αγωνιστικό πλάνο που έχεις χαράξει δεν ταιριάζει με τις επιταγές που υπογράφουν οι παίχτες σου, τότε, στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων, ούτε καλή εικόνα θα έχεις μήτε αποτελέσματα θα παίρνεις.

Συγκεφαλαιώνοντας επιλογικά, δεν υπάρχουν εσωτερικά διλήμματα· δεν πρέπει να υπάρχουν ακόμα και για τον Σάντος, έστω κι αν χρειαστεί να αυτοαναιρέσει τις δηλώσεις που έχει κάνει κατά καιρούς. Υπάρχει μόνο μία εναλλακτική: κατάστρωση σχεδίου και πίστη σε αυτό. Αυτό το σχέδιο λέγεται άμυνα; Πολύ ωραία! Ας το εφαρμόσουμε. Λέγεται ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας; Θαυμάσια! Ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε πράξη. Αν, όμως, ρωτάτε την γνώμη μου, μόνο ένα σχέδιο υπάρχει: η πίστη στα ισχυρά σου σημεία -νομίζω ότι στην Πολωνία θα είμαστε ψυχολογικά μάχιμοι, τακτικά νηφάλιοι και προσηλωμένοι στην ομάδα που έχουμε κι όχι σε αυτή που θα θέλαμε να έχουμε. Όπως γράφει κι ο Καρπετόπουλος: «Μια ομάδα που παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο μπορεί να συγχωρηθεί, ακόμα και αν τα αποτελέσματα δεν είναι καλά, αλλά μια ομάδα που παίζει αμυντικά, οι θεοί και η ιστορία του ποδοσφαίρου τη συγχωρούν μόνο με τα αποτελέσματα. Και η Εθνική Ελλάδας παίζει δέκα φορές καλύτερη άμυνα από επίθεση [...] Για την ομάδα αυτή τα στημένα είναι το άλφα και το ωμέγα της επίθεσης: υπάρχουν πολλά ψηλά παιδιά, πολλοί ικανοί εκτελεστές και πολλοί παίκτες περιοχής που ξέρουν να μαζεύουν σκουπίδια». Ξεκινάμε!

Υ.Γ.1 Υπάρχουν φαβορί στη διοργάνωση; Βεβαίως! Η Γερμανία θέτει υπεύθυνη υποψηφιότητα: ο Λεβ βρίσκεται στην Εθνική από το 2004 και, όπως έχω γράψει από τούτο το βήμα, έχει την ικανότητα να μεταμορφώνει τους Γερμανούς παίχτες προς το καλύτερο. Επόμενη ομάδα στη λίστα η Ισπανία. Αν ξέρεις ποια στοιχεία συνοδεύουν τους Γερμανούς, τότε αυτά των Ισπανών αποτελούν αίνιγμα: δεδομένου ότι στο Μουντιάλ του 2010 αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα στο σκοράρισμα και είχαν κενά στη μεσαία τους γραμμή, ο Ντελ Μπόσκε θα πρέπει να βγάλει κάποιον άσσο από το μανίκι του, όπως τον Μάρκος Σένα του 2008. Ο Σωτηρακόπουλος, πάντως, ψηφίζει την Αγγλία, διότι, όπως λέει, πάει με ταπεινότητα στην διοργάνωση. Τα σημάδια όντως δείχνουν ότι οι Άγγλοι μπορούν να φτάσουν μακριά. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ομάδες με φόρμα και όρεξη (Ρωσία, Σουηδία), καθώς και έμπειρα σύνολα που ξέρουν να παίρνουν τα αποτελέσματα (Ιταλία). Όσο για την Ελλάδα; Το ματς με τους Πολωνούς είναι σημαντικότατο. Εκμεταλλεύεσαι τον άκρατο ενθουσιασμό τους, αλληλοκαλύπτεις μέχρι και τις διαφημιστικές πινακίδες, πετάς ένα παστέλι από στημένο και ατενίζεις τη συνέχεια υπό το κράτος διαφορετικών δεδομένων.

Υ.Γ.2 Γράφει ο Μιχάλης Λεάνης: «Την ίδια ώρα ο Αρης πλησίαζε τον τριψήφιο αριθμό ξένων παικτών αμφιβόλου ποιότητας και τα συνεταιράκια έψηναν τον κόσμο ότι είναι μεγάλη επιτυχία σε ένα άκρως... ανταγωνιστικό πρωτάθλημα τεσσάρων ομάδων, ο Αρης να τερματίζει τεταρτοπέμπτος και καταϊδρωμένος, εξασφαλίζοντας -όταν εξασφάλιζε- την έξοδο στην Ευρώπη. Οταν δεν έπιανε το «κόλπο» με την Ευρώπη, είχαν σαν επιτυχία τους τελικούς Κυπέλλου. Το γεγονός ότι η ομάδα έπαιξε σε τέσσερις τελικούς, δεν κέρδισε κανέναν και δεν κατάφερε να σκοράρει σε κανέναν, δεν το σχολίασε κανείς. Αυτό που είχε σημασία ήταν η ανταπόκριση του κόσμου. Και αυτό δικό τους επίτευγμα. Λες και ο κόσμος δεν ακολουθούσε την ομάδα, αλλά αυτούς γιατί είναι υπηρέτης τους».

Υ.Γ.3 Από το υπέροχο ''British Steel'' ακούμε το παρακάτω τραγούδι.

17 σχόλια:

  1. Χάρης

    Αγαπητέ Κάνθαρε, η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό, μετά τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. (Η Εθνική ομάδα μπάσκετ δεν συγκινεί όσο παλαιότερα, τουλάχιστον εμένα, και ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός δεν έχει πείσει διαχρονικά με την ποιότητά του, αλλά έχει προκαλέσει τον κόσμο με τις Παράγκες και τους διαιτητές, κακά τα ψέμματα. Ο φετεινός Ολυμπιακός με Βαλβέρδε είναι άλλο ανέκδοτο.)

    Κατά την γνώμη μου, πολύ δύσκολα θα μπορούσε ο Σάντος να φτιάξει καλύτερο ρόστερ για το Γιούρο από όσους το απαρτίζουν σήμερα, ακόμα κι όταν μιλάμε για τους 3 γνωστούς τερματοφύλακες (Χαλκιά, Τζόρβα και Σηφάκη). Δεν υπάρχει κάποια κραχτή περιπτωση αδικημένου ποδοσφαιριστή που να μην κλήθηκε (βέβαια, όταν οι Καραγκούνης, Ζαγοράκης, Μπασινάς, Κατσουράνης και Γιαννακόπουλος τρέχανε κάποτε σαν τρελλοί και τα κάνανε όλα, τί να τον κάνεις τον Στολτίδη ή τον Ζήκο).

    Το πρόβλημα με τον Σάντος είναι ότι εξ αρχής ήθελε να χαίρει δημοσιογραφικής εκτίμησης και προστασίας (ξέρουμε όλοι πολύ καλά το επίπεδο της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα) μετά από όσα έγιναν με τον Ρεχάγκελ. Στην αρχή έλεγε όντως ότι θα προσπαθήσει να παίξει πιο επιθετικά. Ξεκίνησε με το 4-4-2 με ρόμβο στα χαφ - γιατί κύριε?!?! Αφού μπουρδούκλωσε τα παιδιά χωρίς αιτία και είδε τα χαΐρια μας με την Γεωργία στο πρώτο ματς των προκριματικών, το γύρισε σε 4-3-3 και εγκατέλειψε για πάντα τον ρόμβο (που ως σύστημα δεν είναι πιο επιθετικό, απλά δίνει μεγαλύτερη ασφάλεια στον άξονα του γηπέδου, εξαφανίζει τα εξτρέμ και το άνοιγμα που δίνουν στο παιχνίδι και το εφαρμόζουν πλέον οι ιταλικές ομάδες κυρίως). Μετά το πρώτο ματς ο Σάντος δεν ξαναμίλησε για επιθετικό παιχνίδι της Εθνικής, γιατί απλώς δεν υπάρχει η δυνατότητα για κάτι τέτοιο.

    Στα προγνωστικά για την διοργάνωση, θα έλεγα ότι δεν υπάρχει καθαρό φαβορί, ούτε καν η Ισπανία. Κι αν το πάρει, θα το καταφέρει πολύ δύσκολα και έχοντας φτύσει πολύ αίμα. Από εκεί και πέρα, η Γερμανία είναι ομάδα που έρχεται με φόρα από το Μουντιάλ του 2010 και αναμένεται πολύ δυνατή. Η Ολλανδία είνα πολύ καλή μεσοεπιθετικά, αλλά στο μεσοαμυντικό κομμάτι δεν με πείθει, τουλάχιστον έχει καλό τερματοφύλακα. Η Πορτογαλία έχει μόνο Κριστιάνο Ρονάλντο και Νάνι, αλλά σαν ομάδα δεν αξίζει πιστεύω. Η λατρεμένη μου Ιταλία είναι σε φάση αναδιοργάνωσης, με πολλούς νέους (αν και όχι τόσο νεαρούς) παίκτες στο ρόστερ. Λείπει ένας σκόρερ και ένας παίκτης τύπου Ντελ Πιέρο ή Τόττι, ενώ η αμυντική λειτουργία δεν δείχνει το ίδιο αποτελεσματική και απροσπέλαστη όσο πριν 5-10 χρόνια. Για μένα είναι μεγάλο ερωτηματικό. Τέλος, η Αγγλία έρχεται πιο ταπεινή από ποτέ (όσο θυμάμαι που παρακολουθώ μπάλα) και με απώλειες. Κι αν ο Λάμπαρντ είναι ευλογία που αποχώρησε λόγω τραυματισμού, οι Μπάρρυ-Κέιχιλλ είναι μεγάλες απώλειες, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ποιοι τους αντικατέστησαν. Η ελπίδα της ομάδας είναι το δίδυμο Ρούνυ-Γουέλμπεκ, αλλά κάποιος πρέπει να τους τροφοδοτεί και στηρίζει για να απειλήσουν. Θα έλεγα ότι η Αγγλία μπορεί να αποτελέσει την έκπληξη του τουρνουά, σε σχέση με τις τωρινές προσδοκίες και το παρελθόν της. Οι λοιπές ομάδες με αφήνουν αδιάφορο.

    Ο ποδοσφαιρικός Άρης έχει μεγάλο πρόβλημα επιβίωσης. Θα φύγουν όλοι οι παίκτες χωρίς να μπει φράγκο στο ταμείο, επειδή η ΠΑΕ είναι ασυνεπής και θα λυθούν τα συμβόλαια, και πολύ σωστά. Ούτε μερικά χιλιάρικα για τον Κατίδη δεν υπάρχουν στο ταμείο. Αντί να φωνάζει ο κόσμος για την κακιά ΕΠΟ (που όντως είναι γελοία, αλλά δεν δημιούργησαν οι Γκαγκάτσηδες τα χρέη των ΠΑΕ), ας πάρει στο κυνήγι τον Κόντη και τον Σκόρδα. Το ίδιο ισχύει και για τους ΑΕΚτζήδες που μπούκαραν σήμερα στην Σούπερ Λίγκα για να... φοβίσουν τον Μαρινάκη και τον Πιλάβιο μπας και πάρει η ΑΕΚάρα άδεια για μεταγραφές. Το μόνο που κατάφεραν είναι να ταράξουν έναν καρδιοπαθή του Πανιωνίου που χρειάστηκε ασθενοφόρο. Αντί να τα βάζετε με τον όντως αντιπαθέστατο Μαρινάκη, πάρτε στο κυνήγι τους Νικολαΐδη, Θανόπουλο και Αδαμίδη που διέλυσαν και χρεοκόπησαν την ΑΕΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε μου Κάνθαρε οι δηλώσεις ενός προπονητή γνωρίζεις ότι έχουν σκοπιμότητα. Δεν απευθύνεται στους παίκτες του…
    Στην προκριματική φάση παίξαμε άμυνα στα περισσότερα παιχνίδια, εκτός ορισμένων στα οποία προσπαθήσαμε να είμαστε δημιουργικοί (καθώς ο αντίπαλος το επέτρεπε).

    Η αλλαγή νοοτροπίας χρειάζεται αρκετό χρόνο ακόμη και όταν αυτή συμβαδίζει με την αλλαγή τις ποιότητας των παικτών.
    Στην περίπτωση μας δεν είμαι βέβαιος ότι πρέπει να βιαζόμαστε για μια τέτοια αλλαγή και μάλιστα παράλληλα με σημαντικές διακρίσεις…

    Συμφωνώ με τα φαβορί που δίνεις για τη κατάκτηση του τουρνουά και πιστεύω επίσης ότι μπορούμε να μη χάσουμε το πρώτο παιχνίδι, παίζοντας με τον τρόπο που συνήθως τα καταφέρνουμε και έχοντας υπομονή…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χάρη, δεν ξέρω αν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά η κατάκτηση του 2004 είναι απίστευτη. Όπως έχω πει και στο πρόσφατο παρελθόν, θα πρέπει να αποσαφηνιστούν τα κριτήρια κλήσης των παιχτών. Ο κόσμος, μεταξύ των οποίων κι ο υπογράφων, πιστεύει ότι στην Εθνική πρέπει να καλούνται αυτοί που αξίζουν την κλήση. Όχι όποιοι έχουν καλύτερο μάνατζερ ή βαρύτερο όνομα. Και το χειρότερο είναι ξέρεις ποιο είναι; Η καβάτζα των δημοσιογράφων. Πόσοι δημοσιογράφοι εξέφρασαν ισχυρές ενστάσεις για τις κλήσεις του; Από τα συνηθισμένα σερφαρίσματα είδα μόνο τον Σαμπράκο να διατυπώνει χαλαρές αμφιβολίες για τις κλήσεις των τερματοφυλάκων. Σκέψου να έκανε τέτοιες επιλογές ο Ρεχάγκελ. Θα τον είχαν κρεμάσει από τα αυτιά. Το τρικ με τον ρόμβο ήταν αστείο. Και ξέρεις τι μου κάνει εντύπωση; Τρία χρόνια στον ΠΑΟΚ και ποτέ, μα ποτέ, δεν προσπάθησε να δώσει επιθετικότητα στην ομάδα -ούτε έκανε αντίστοιχες δηλώσεις. Και, μόλις ανέλαβε την Εθνική, άρχισε τις δηλώσεις περί θεάματος και τις αλλαγές σχημάτων. Τώρα εγώ τι να συμπεράνω; Αν μου έδινες δέκα δραχμές και μου έλεγες πόνταρέ τα σε αυτόν που πιστεύει ότι θα το πάρει, θα τα έβαζα σε δυο ομάδες: τη Γερμανία, πάντοτε αξιόπιστη, και τη Ρωσία. Οι Ολλανδοί δεν νομίζω ότι θα μπορεσουν να φτάσουν πάλι τελικό. Και, αν είμαστε και ακριβοδίκαιοι, με βάση τις εμφανίσεις που είχε κάνει στο Μουντιάλ, δεν έπρεπε καν να βρίσκεται στους τέσσερις. Οι Ολλανδοί στα προκριματικά πετάνε φλόγες, αλλά όταν φτάνουν στα τελικά κάτι παθαίνουν λες και αγχώνονται. Και οι Ισπανοί δείχνουν ξεζουμισμένοι. Όσον αφορά τους Ιταλούς έχεις δίκιο για την αναδιοργάνωση που γράφεις και την απουσία ενός παιχταρά (Τότι, Ντελ Πιέρο). Την Πορτογαλία δεν την λογαριάζω καν. Και η πλάκα ξέρεις ποια είναι; Ότι αν η Ελλάδα προκριθεί, παίζει να διασταυρωθεί με Προτογαλία, ακόμα και Γερμανία. Ο Άρης, το έχω πει εδώ και πάρα πολύ καιρό, όπως κι ο κάθε Άρης, πρέπει να σταματήσει να ντριμπλάρει την αλήθεια. Το ίδιο και στην ΑΕΚ. Πάρε δηλώσεις του Κόντη και του Αδαμίδη προ έξι μηνών και συνέκρινέ τες με την τωρινή κατάσταση των δυο ομάδων. Νομίζω ότι και οι δυο θα γινόντουσαν θαυμάσιοι πολιτικοί με την σημερινή έννοια του όρου.

    Μπετόνια, υπάρχουν προπονητές, ακόμα και στην Ελλάδα (Κούπερ, Βαλβέρδε), που όσο και να έψαχνες να βρεις ένα ψεγάδι, δεν μπορούσες. Πρόκειται για εξωπραγματική κατάσταση που ξεβράκωνε τους δημοσιογράφους και το κοινό: ουδείς μπρορούσε να τους προσάψει το παραμικρό. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Αυτό μπορούμε να παίξουμε κι αυτό πρέπει να κάνουμε. Αυτό το στυλ παιχνιδιού μας ταιριάζει. Και πολύ καλά πράττουμε! Το δέχομαι αδιαμαρτύρητα! Το να αλλάξεις τον αγωνιστικό προσανατολισμό μια ομάδας είναι εξαιρετικά δύσκολο. Δεν αλλάζει μόνο το ''παίζω περισσότερο επίθεση'', αλλά οι αλληλοκαλύψεις, η κίνηση άνευ μπάλας, οι επιστροφές. Η υπομονή αποτελεί μέγιστη αρετή κι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά σε όλο το φάσμα της ζωής.

    Καλημέρες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διακρίνω ένα ισχυρό ομαδικό πνεύμα στην ομάδα και αυτό με κάνει αισιόδοξο. Αν μάλιστα ξεκινήσουμε με επιτυχία η αυτοπεποίθησή μας θα ανέβει, ότι έγινε και στην Πορτογαλία. Οι αδύνατες ομάδες χρειάζονται επιτυχίες για να δυναμώσουν.

    Μην υποτιμάτε ότι σε 10 προκριματικούς αγώνες δεχθήκαμε μόνο 5 γκολ, είναι σημαντικό. Αν δείτε τα στατιστικά της προκριματικής φάσης

    http://www.uefa.com/uefaeuro/season=2012/statistics/round=15171/teams/index.html

    (πατώντας πάνω στο GA goals against) οι ομάδες που δέχτηκαν τα λιγότερα είναι αυτές που στην πλειοψηφία τους προκρίθηκαν.

    Σχετικό. Respect στην Ιταλία που δέχθηκε μόνο 2 και το πάει ως συνήθως στα "μουγγά".

    Επιμύθιο. Αν δε μας χαντακώσουν οι ντεφορμέ - μέτριοι τερματοφύλακες που επελέγησαν έχουμε μεγάλες ελπίδες να προκριθούμε από τον όμιλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στην ίδια σελίδα, αν πατήσετε το AT (attempts on target) είμαστε στην 20ή θέση (σε σύνολο 51) με 54 προσπάθειες. Εμείς οι ακίνδυνοι επιθετικά ...

    Η Αγγλία είναι πολύ παρακάτω, στην 33η θέση με 38 μόλις προσπάθειες. Τελευταία και καταϊδρωμένη από τις ομάδες που προκρίθηκαν. Λογικά δεν θα περάσει τον όμιλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κάνθαρε βλέπω πως δεν τον πολυσυμπαθείς τον Σάντος. Δεκτό και σεβαστό, ωστόσο θεωρώ πως έχει κάνει καλή δουλειά. Ορισμένες επιλογές του χρήζουν περαιτέρω συζήτησης, ωστόσο στο σημείο που βρισκόμαστε λίγη σημασία έχει. Απέχουμε παρά ελάχιστες ώρες από την έναρξη του Ευρωπαϊκού και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε όλοι μας είναι να φωνάξουμε δυνατά "ΕΛΛΑΣ" και να στηρίξουμε όλους όσους απαρτίζουν το ποδοσφαιρικό τμήμα της ομάδας.

    Το επιμύθιο του Minister με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, αν δεν αντιμετωπίσουμε προβλήματα στη θέση του άσσου, τότε και εγώ φρονώ πως η πρόκριση δεν είναι κάτι το άπιαστο. Το αυριανό (σημερινό) παιχνίδι είναι κομβικότατο, όπως λες και εσύ Κάνθαρε. Αν πάρουμε τη νίκη, ή έστω την ισοπαλία, θέτουμε ισχυρές βάσεις για τη πρόκριση και ο αγώνας με την Τσεχία θα είναι σαν τελικός, ιδιαίτερα αν οι Ρώσοι κερδίσουν αύριο.

    Μακάρι να έχουμε καλή παρουσία. Μπορούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μικρέ σκάουτερ κάτι συμπληρωματικό.

    Αν ήθελαν να δώσουν αβάντα αύριο στην Πολωνία, δεν θα όριζαν τον κατάπτυστο Χάουαρντ Γουέμπ στον αγώνα Ρωσία - Τσεχία, θα τον έβαζαν στον δικό μας αγώνα. Και εκεί θα όριζαν τον Κάρλος Βελάσκο Καρβάλιο, που δεν θυμάμαι να έχει δώσει δικαιώματα. Διορθώστε με.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Τα σημάδια όντως δείχνουν ότι οι Άγγλοι μπορούν να φτάσουν μακριά"

    Φερανε τελικα σταλονε,πελε και μαικλ κειν στην ομαδα?

    Εκτος αν για αγγλια πλεον το μακρυα προσδιοριζεται στο να περασουν σχετικα ευκολα τον ομιλο (που ουτε αυτο ειναι σιγουρο...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. "Φέρανε τελικά σταλονε,πελε και μαικλ κειν στην ομάδα?"

    Striker, είσαι θεός!!! Πήγα να πέσω κάτω απ' την καρέκλα απ' τα γέλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θεωρώ τον Φερνάντο Σάντος κόσμημα για το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Κόσμημα με βάση το επίπεδο (σε σύγκριση με το δικό μας πάντα), την εργατικότητά του και το ήθος του. Θαρρώ πως πλην τερματοφυλάκων (μεγάλη κουβέντα αυτή) οι επιλογές του ήταν λογικές.

    Όσο για τα των δηλώσεων, σόρι αλλά δεν τις διαβάζω ποτέ. Μου αρκούν τα έργα, τα λόγια περιττεύουν.

    Πάντως (για να κάνω και τον δικηγόρο του διαβόλου) όταν έλεγε τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη (θυμηθείτε τις "σαρδέλες") τον παίρνανε όλοι κυνήγι. Βλέποντας και το άγριο κράξιμο στον Ρεχακλή (ο οποίος είχε την πολυτέλεια να μην επηρεάζεται πολύ γιατί έμενε εκτός Ελλάδος) ίσως αποφάσισε να τροποποιήσει προσωρινά (μέχρι να ολοκληρωθεί ομαλά το μεταβατικό στάδιο) την επικοινωνιακή του πολιτική.

    Στα αγωνιστικά, μεγάλο μας μειονέκτημα το έλλειμμα στην θέση των κεντρικών χαφ. Εξαρο-οκτάρια δηλαδή. Το 2004 είχαμε Ζαγοράκη, Μπασινά και Κατσουράνη-Καραγκούνη-Καφέ στα ντουζένια τους. Και την πολυτέλεια να μένουν εκτός αποστολής ο (φιναλίστ του Ch.L.) Ζήκος και ο Στολτίδης. Επίσης νομίζω ότι μας λείπει κι ένας κεντρικός αμυντικός με τα τεχνικά χαρακτηριστικά του Δέλλα. Τέλος πάντων…

    Ελπίδες και προσδοκίες δεν έχω. Θα κάτσω απλά να απολαύσω την συμμετοχή μας. Αν προκύψει κάτι καλύτερο ευπρόσδεκτο. Μόνη απαίτηση να τιμήσουν την γαλανόλευκη. Ζητάω πολλά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλημέρα σας είπα; Δεν σας είπα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μα, Υπουργέ, αυτό ακριβώς λέω! Ότι η άμυνα είναι το ισχυρό μας σημείο κι αυτό πρέπει να εκμεταλλευτούμε. Μάλιστα δεν ομιλώ αποκλειστικά για τακτική επιλογή, αλλά μάλλον για τακτική αναγκαιότητα. Προσωπικά δεν ξέρω πολλές Εθνικές που μπορούν να αμυνθούν με τέτοια συνέπεια. Το ποδόσφαιρο, όμως, δεν είναι μπάσκετ. Η θέση που έχουμε στο Attempts on Target, δεν μου λέει και πολλά. Η Εθνική δεν χρειάζεται πολλές προσπάθειες. Χρειάζεται αποτελεσματικότητα. Θυμάμαι ένα ματς Άρης - Τρίκαλα για την Β' Εθνική. Η πουτάνα η μπάλα να μην μπαίνει με τίποτα. Κάποια στιγμή, προς το τέλος του αγώνα, εμφανίζεται μια κάρτα που έγραφε τις προσπάθειες για γκολ. Ο Άρης είχε 39 προσπάθειες, αν θυμάμαι καλά, και τα Τρίκαλα, στα οποία τερματοφύλακας καθόταν ο Γκοέντας που προερχόταν από τα φυτώρια του Άρεως, είχαν μόνο δύο. Τελικό αποτέλεσμα; 0-2. Δεν στέκομαι στο νούμερο του Άρη -οι περισσότερες προσπάθειες μπορείς να πήγαν στα περιστέρια-, αλλά σε αυτό των Τρικάλων. Όσο για τον Γουέμπ, ελπίζω να κρατήσει τις ισορροπίες στο ματς. Το ίδιο εύχομαι και τους τερματοφύλακες. Μια καλή άμυνα και μια καλή αμυντική γραμμή χρειάζεται ένα καλό τερματοφύλακα για καθοδήγηση.

    Μικρέ Σκάουτερ, έχω εκφράσει τα σεβη μου στον Σάντος, όταν καθόταν στον πάγκο του ΠΑΟΚ. Δεν είναι απατεώνας ο άνθρωπος. Αλλά στην Εθνική έχει υποπέσει σε λάθη. Το ότι τον κριτικάρω, πάντοτε καλοπροαίρετα, δεν σημαίνει ότι δεν τον συμπαθώ -και τον εαυτό μου κριτικάρω και μάλιστα σκληρά πολλές φορές. Με βάση αυτό που έφτιαξε ο Ρεχάγκελ, δεν νομίζω ότι μπορούσαμε να υπογράψουμε κάποιον άλλον. Κι εχώ έχω πίστη ότι μπορούμε να περάσουμε. Αρκεί να είμαστε ψυχολογικά έτοιμοι για μια διασταύρωση με τον όμιλο της Γερμανίας και να μην σταθούμε απλά σε μια ενδεχόμενη πρόκριση. Αν οι παίχτες το πιστεύουν, θα φανεί στο γήπεδο.

    Striker, όταν λέω μακριά δεν εννοώ να φτάσει και τελικό -όταν λέω όλοι, εννοώ... Αλλά το γεγονός ότι δεν πάνε στη διοργάνωση με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες είναι θετικό. Ακόμα και οι τραυματισμοί της τελευταίας στιγμής μάλλον χαλυβδώνουν την ομάδα παρά την αποσυντονίζουν. Σε ένα Euro, βλέπεις, όλοι θέλουν να παίξουν. Θυμάμαι άλλες διοργανώσεις που ξεκινούσαν με ένα τουπέ και μια υπεροψία. Και φυσικά έτρωγαν τα μούτρα τους. Ξέχασες τον Μπόμπι Μουρ!

    Μπαλαντέρ, δεν το περίμενα αυτό από σένα. Υπάρχει παίχτης Πελέ; Μόνο το δεκάρι το καλό! (Κι ο Σάκης Πρίττας.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φυσικά και υπάρχει παίκτης Πελέ! Είναι αυτός που βλέπει την πλάτη του Ντιεγκίτο στο αιώνιο ερώτημα για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό ξέρεις τι μου θυμίζει; Την δήλωση του Πελέ ότι ο Νεϊμάρ είναι ο καλύτερος παίχτης πάνω στη Γη και την άμεση απάντηση του Ντιεγκίτο ότι ο Πελέ έχει δίκιο, διότι ο Μέσι είναι από άλλο πλανήτη!

    (Κορυφαίος όλων, βέβαια, ο πυραυλοκίνητος Σάκαρος.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κανθαρε πως την ειδες την Εθνικη?Εγω θεωρω πως οι Φορτουνης και Σαλπι πρεπει να παιξουν βασικοι απο την αρχη. Οσο για το κενο στην αμυνα θεωρω οτι πρπεει να παιξει ο Κατσουρανης και στην θεση του ο Μάκος.

    Μη ξεχνάς για όλα συχητάμε σήμερα (16:30) στο μπλογκ (Eurochat)

    Καλη συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γειάσου Κανθαράκο μας...ε, μη νομίζεις δ εν είσαι μό-νο εσύ,που δ ε μπορείς να συ-νει-δητο-ποιή-σεις ορισμένα (ή πολλά) πράματα στη ζωούλα σου...είμαστε πολλοί...να΄ξερες ε μ είς πόοοσα έχουμε που ΔΕΝ μπορούμε,με τίποτε να τα συνειδητοποιήσουμε,(ή κοινώς να τα καταπιούμε,ή να τα φάμε) που λένε..στη ζωή μας...αλλά δυστυχώς, αναγκαζόμαστε να το κάνουμε επειδή έτσι πρέπει,ή γι α τί εάν δ εν το κάνουμε θα καταλήξουμε, στη καλύτερη με τα χάπια ή σε ψυχιατρική κλινική (στη χειρότερη ίσως)....???ε, μάλλον βέβαια ΔΕΝ είναι και τόοοσο εύκολο αυτό,(πάντα κάτι μας τρώει μέσα μας) αλλά ντάξει...όσο να το κάνεις...και τα πρωσοπικά μας είναι ένας πολύυ δύσκολος τομέας σε αυτό...πάντα....πάντως καλά τα λές (όπως πάντα) κι έχεις δίκιο...καλώς σε ξαναβρίσκω...εδώ...(μετά από κάμποσο καιρό)...καλησπέρες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Υπολοχαγέ, δεν διαφωνώ με τις προτάσεις σου. Θα έγραφα σήμερα άρθρο, αλλά ήμουν -και εξακολουθώ να είμαι- πολύ κουρασμένος. Υπόσχομαι ότι θα γράψω αύριο.

    Αθανασία, όταν φτάνουμε στο σημείο να μη μρορούμε να συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα σημαίνει ότι επικρατεί διαφορετική νοοτροπία. Το ποια είναι σωστή αποτελεί ενδιαφέρουσα κουβέντα. Αλλά πώς μπορείς να συζητήσεις με κάποιον που νομίζει ότι Δημοκρατία σημαίνει απεριόριστη ελευθερία και ανεξάντλητη πηγή δικαιωμάτων;

    Πάω για μπάνιο και ύπνο. Είμαι πτώμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...