Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Οι ανατροπές

Στεναχωρήθηκα αρκετά με την Ατλέτικο. Με τον Ντιέγκο Κόστα και τον Τουράν εκτός, κατάφερε και περιόρισε τα ατού της Ρεάλ για 92 ολόκληρα λεπτά -εξαιρείται μερικώς ο Ντι Μαρία. Με τον Σιμεόνε να έχει σχεδιάσει στο μυαλό του ότι η ομάδα θα αντέξει για ένα 90λεπτο με φουλ τις μηχανές. Και κάπως έτσι έγινε. Η Ατλέτικο δεν μπορούσε να βγάλει το έξτρα 30λεπτο. Γιατί το λέω αυτό; Διότι, μόλις ξεκίνησε το πρώτο ημίχρονο της παράτασης, η Ατλέτικο κέρδισε ένα πλάγιο άουτ, ακριβώς μπροστά στα πόδια του Σιμεόνε. Κι ο αθεόφοβος, αντί να δώσει την μπάλα στον παίχτη του για να εκτελέσει το πλάγιο, την κλώτσησε μακριά! Ήξερε, φαίνεται, καλύτερα από όλους ότι η ομάδα δεν αντέχει. Κι αυτό αποκαλύφθηκε, περίτρανα και μεγαλοπρεπώς, καθώς κυλούσε ο χρόνος. Σωματικά, αλλά και ψυχολογικά, δεν αντέχανε. Ξέρετε τι σημαίνει να τρως γκολ στο τελευταίο λεπτό ενός τελικού; Σου «κόβονται» τα πόδια. Τα βάζεις με την τύχη σου. Βρίζεις θεούς και δαίμονες.


Ο Σιμεόνε, όμως, υπέπεσε σε ορισμένα λάθη. Δεν είμαι καχύποπτος, ούτε λάτρης του παρασκηνίου, αλλά η επιλογή του Ντιέγκο Κόστα στην αρχική εντεκάδα, πραγματικά μού κίνησε υποψίες. Ορισμένοι φίλοι μου ισχυρίζονται ότι αυτό συνέβη για στοιχηματικούς λόγους. Δεν μπορώ να το ξέρω, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι ο Σιμεόνε «έκαψε» μια αλλαγή. Μια αλλαγή που θα την χρειαζόταν για να φρεσκάρει την ομάδα στην παράταση, αντικαθιστώντας για παράδειγμα τον Χουαφράν που δεν μπορούσε να περπατήσει και τον περνούσαν οι αντίπαλοι σαν σταματημένο. Δεύτερο λάθος ήταν το γεγονός ότι τράβηξε πίσω την Ατλέτικο πιο νωρίς από ό,τι έπρεπε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κλείστηκε πίσω και περίμενε την Ρεάλ. Νταξ, καταλαβαίνω ότι έλειπε ο Τουράν που τρέχει κι ο Ντιέγκο Κόστα που παίζει ως target man, κι ως εκ τούτου η ομάδα δεν μπορούσε να εφαρμόσει ιδανικά το επιθετικό transition game, αλλά ο Σιμεόνε έδειχνε σχετικά σίγουρος ότι η ομάδα του δεν θα κινδυνέψει. Δεν έπεσε, επί της ουσίας, έξω, αλλά το ποδόσφαιρο συνιστά ένα μεγαλειώδες άθλημα κι όλα τα προγνωστικά μπορούν να ανατραπούν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Πόσω μάλλον όταν αναφερόμαστε σε ένα παιχνίδι και δη (και) τελικό. Και το τρίτο λάθος σχετίζεται με αυτό που είπα στην αρχή: ότι σχεδίασε την Ατλέτικο να αντέξει για την κανονική διάρκεια. Λάθος, βέβαια, προέκυψε εκ των υστέρων: αν η Ατλέτικο κέρδιζε, ουδείς θα κατηγορούσε τον Σιμεόνε για ττέτοιου είδους σκοπιμότητα. Και, τέλος, το τέταρτο λάθος του Σιμεόνε ήταν ότι πήρε στο κυνήγι τον Βαράν. Και ευτυχώς που δεν τον έπιασε στα χέρια του -αν και απλά νομίζω ότι θα του τα έψελνε λεκτικά και τίποτα παραπάνω. Εντούτοις, ό,τι κι αν έκανε ο Βαράν, όλες οι κάμερες είναι στραμμένες πάνω σου. Μην δίνεις το δικαίωμα στον κόσμο να σε υποβάλλει σε μια δοκιμασία χαρακτηρισμών. Αφορμή ψάχνει, εξάλλου. Να βρει ένα ψεγάδι πάνω σου για να μειώσει αυτά που έχεις πετύχει φέτος. Αυτά είχα να πω για τον Αργεντινό, και κατ' επέκταση για την Ατλέτικο, και ελπίζω να μην ληφθούν ως κακοπροαίρετη κριτική -διότι δεν είναι.

Ο Αντσελότι, πάλι, είχε χάσει το χρώμα του. Έκανε κοντινό η κάμερα και την μία ήταν κίτρινος, την άλλη κόκκινος, την επόμενη σαν μουστάρδα. Με το χρώμα στο νεανικό πρόσωπό του να εμφανίζεται μετά το τρίτο γκολ της ομάδας και αφού κατανάλωσε κάτι χαπάκια αδιευκρίνιστης σύστασης. Η συμβολή του στο παιχνίδι ελάχιστη. Νομίζω ότι η κούραση, σωματική και ψυχολογική, της Ατλέτικο αποδείχτηκε αποφασιστικής σημασίας για το ξέσπασμα της Ρεάλ. Και τι ξέσπασμα! Εντυπωσιακό! Να τρέχεις επί ένα 90λεπτο λιγότερο από τον αντίπαλο σου, και μάλιστα με όχι τόσο μεγάλη κατοχή, άρα μη ποιοτικό τρέξιμο, και στην παράταση να βγάζεις μια εξωγήινη φρεσκάδα: για αυτό, και μόνο για αυτό, είδαμε να εφαρμόζεται το επιθετικό  transition game της ομάδας. Κάποιοι κάνουν λόγο για ντόπα. Φυσικά και υπήρχε ντόπα. Δεν το συζητώ αυτό. Τι ντόπα; Ψυχολογικής προέλευσης. Ξέρετε τι σημαίνει να σκοράρεις σε έναν τελικό στο 93' λεπτό; Του αντιπάλου, είπαμε, του «κόβονται» τα πόδια, και τα δικά σου «βγάζουν» φτερά. Έτσι εξηγείται η μεταμόρφωση της Ρεάλ. Με τον Αντσελότι να έχει στήσει λάθος την ομάδα, αλλά να προβαίνει σε κάποιες διορθωτικές αλλαγές, τις οποίες, βέβαια, θα έκανα ακόμα κι εγώ. Η Ρεάλ, λοιπόν, είχε χάσει τη μάχη της μεσαίας γραμμής (κλισέ) από τον Γκάμπι, ο οποίος έτρεχε σε όλο το μήκος του οριζόντιου άξονα, τον Τιάγκο και τον Ραούλ Γκαρσία, που μετατρεπόταν σε δεξί εσωτερικό χαφ, κάνοντας μια χαψιά τα χαφ της Ρεάλ. Έχουμε πει ότι ο Μόντριτς είναι καλλιτέχνης, αρτίστας, αλλά θέλει στηρίγματα. Κι αυτά τα στηρίγματα δεν ονομάζονται ούτε Κεντίρα μήτε Ντι Μαρία. Μόλις είδα το όνομα του Κεντίρα στην αρχική εντεκάδα, απόρησα. Ο παίχτης διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που δεν υπάρχουν σε άλλο χαφ της Ρεάλ, αλλά δεν βρίσκεται σε κατάλληλη αγωνιστική ετοιμότητα για να επωμιστεί αυξημένες αρμοδιότητες. Κι ο Ντι Μαρία μπορεί να ήταν ο μόνος που προσπαθούσε να κάνει κάτι, προκαλώντας αρκετά προβλήματα στον Φελίπε Λουίς και στον Κόκε που ερχόταν να καλύψει, αλλά η συνεισφορά του στην άμυνα ήταν ελάχιστη. Επίσης, οι Κοεντράο και Καρβαχάλ ήταν για λύπηση, σαν να βλέπεις τον Κορδονούρη και τον Ρουμπάκη, μη μπορώντας να παίξουν το overlap, να βγάλουν εύστοχες σέντρες ή να κερδίσουν μονομαχίες στο ένας εναντίον ενός. Συν τοις άλλοις, ο Μπενζεμά βρισκόταν εκτός παιχνιδιού, ο Μπέιλ αποδεικνύει ότι ξέρει λιγότερο τόπι από όσο νομίζουμε και ο Κριστιάνο Ρονάλντο για να εκτελέσει φάουλ έπρεπε να φτιάξει το μαλλί -απίστευτο σκηνικό- που κατακλυζόταν από πέντε κιλά τζελ.

Μολαταύτα, μια μετριότατη Ρεάλ κατέκτησε το τσου λου απέναντι σε ένα πληγωμένο και κουρασμένο θηρίο. Διότι η Ατλέτικο αυτό μας έδειξε φέτος: ότι είναι θηρίο. Ένα σύνολο από στρατιώτες που βγαίνουν στο πεδίο της μάχης για τον στρατηγό τους, και μόνο, για να μετουσιωθούν σε μια πραγματική ομάδα. Αλλά ένας τελικός πάντα κρύβει εντάσεις. Πάντα ελλοχεύει το απρόοπτο. Το αιφνίδιο. Το απρόβλεπτο. Ανατροπές, λοιπόν. Στο σκορ, στα τρεξίματα, στα συναισθήματα.

Υ.Γ.1 Το ξέρω ότι λείπω αρκετό καιρό, αλλά, συγχωρέστε με, δεν το κάνω επίτηδες!

Υ.Γ.2  Από τον Κώστα Καίσαρη: «Οι πολιτικοί είναι σαν τα σκυλιά. Έχουνε αναπτυγμένη την όσφρηση. Μυρίζουνε ποιος είναι ο νικητής και πάνε μαζί του»

Υ.Γ.3 Με αφορμή μια κουβέντα που είχα με μια παρέα, γράφω ότι ο άντρας χωρίζει επειδή δεν θέλει να είναι πια δεσμευμένος. Η γυναίκα χωρίζει επειδή δεν της κάνει αυτός με τον οποίον είναι και θέλει κάποιον άλλο. Και αυτό συνήθως γίνεται έχοντας ήδη βρει αυτόν τον άλλον. Σαν upgrade. Για παράδειγμα, καλύτερη τσέπη. Η γυναίκα, λοιπόν, όντας ένα πλάσμα που βρίθει ανασφαλειών, και σε αντίθεση με τον άντρα που είναι πιο εξοικειωμένος με την αλήθεια, έχει μεγαλύτερο πρόβλημα με τη μοναξιά. Δεν την αποδέχεται με τίποτα. Εντούτοις, το μέγα σφάλμα της γυναίκας -καταραμένη ματαιοδοξία!- είναι ότι πιστεύει ότι (τής) φταίει αυτός ο συγκεκριμένος με τον οποίον είναι μαζί, χωρίς να θέλει να καταλάβει ότι σε κάποιο αόριστο χρονικό διάστημα και με τον άλλον, τον καινούριο, σαν τον παλιό θα καταλήξει η σχέση, ίσως και χειρότερα. Εκτός αν ο καινούριος είναι είλωτας και λακαμάς. Αλλά, γυναίκες, εξαρτάται τι είδους άντρα ψάχνετε. Κι εσείς αυτό το ξέρετε καλύτερα από εμάς.

Υ.Γ.4 Κομματάρα!

 

18 σχόλια:

  1. RESPECT στην Ατλετικο και στον Σιμεονε.. Μονο αυτο!!!

    Υ.Γ. Μας ελειψες φιλε μου Κανθαρε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χάρης

    Πού χάθηκες βρε Κάνθαρε?

    Για τον χθεσινό Τελικό γνώμη μου είναι ότι ρούφηξε αδικαιολόγητα το γκολάκι ο Casillas (ο οποίος εδώ και μήνες παίζει στην Real με μέσον αντί του Diego Lopez, γιατί ως γνωστόν η Εθνική Ισπανίας δεν μπορεί να πάει στο Mundial με βασικό τερματοφύλακα τον γκαφατζή Reina ή τον επιπόλαιο De Gea, και με τον Valdes τραυματία) σαν Έλληνας goalkeeper, και έτσι η Atletico ήταν στο παιχνίδι για την κούπα μέχρι το τέλος. Μέτρια η Real, αλλά ούτε η Atletico έπαιξε φοβερά.

    Για την ακρίβεια η Atletico πλήρωσε το ανύπαρκτο βάθος στο roster της, αφού στηρίζεται ουσιαστικά σε 15 παίκτες περίπου όλη την χρονιά. Χαλύβδινη ομάδα, αλλά δεν άντεξε την παράταση. Είχε δύο πολύ σημαντικές απουσίες (Diego Costa, Arda Turan) που έγειραν την πλάστιγγα.

    Η Real έπαιξε ουσιαστικά χωρίς Cristiano Ronaldo και Khedira (ωσεί παρόντες), ο Xabi Alonso τιμωρημένος, ο Pepe στον πάγκο ανέτοιμος. Ο Βale ήταν για γέλια, ο Benzema έγινε αλλαγή, έπαιξε στην άμυνα ο Varane που έχει χάσει έδαφος από τους τραυματισμούς του φέτος.

    Το ματσάκι, με δυο λόγια, ήταν αμφίρροπο και με suspense, αλλά σχεδόν χωρίς φάσεις, γιατί και οι δύο ομάδες είχαν αρκετά προβλήματα. Τελικά ισοφάρισε στο 93' ο Sergio Ramos και από κει και πέρα, με την Atletico εξουθενωμένη και παραδομένη (διαφωνώ για το ότι "τους κόπηκαν τα πόδια από την ισοφάριση στο τέλος", έμπειροι επαγγελματίες είναι και είχαν μπροστά τους άλλα 30'), τα 3 γκολ που έβαλε η Real στην παράταση ήταν λίγα. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.

    Μπράβο στον Ancelotti και στους παίκτες της Real που πήραν το 10ο Κύπελλο Πρωταθλητριών, έγραψαν Ιστορία. Πλέον ο Σύλλογος είναι απελευθερωμένος από την ψύχωση για την κατάκτηση του 10ου τροπαίου. Μάλλον τώρα θα πάνε για το 11ο ;Ρ

    Χίλια μπράβο στην Atletico και τον Simeone για όσα κατάφεραν φέτος (ειδικά ο τίτλος της Primera ήταν επικός), κανείς δεν το περίμενε, αλλά σε αντίθεση με την Borussia Dortmund (που ήταν και παραμένει νεανική ομάδα με προοπτική) δεν πιστεύω να τους ξαναδούμε σε τόσο υψηλό επίπεδο τα επόμενα χρόνια. Ο Diego Costa φεύγει, ο Courtois είναι αμφίβολος, οι υπόλοιποι παίκτες είναι μεγάλοι σε ποδοσφαιρική ηλικία ή μέτριοι παίκτες που παρασύρθηκαν από την γενική άνοδο της ομάδας. Ελπίζω το ΔΣ να διαχειριστεί σωστά την ομάδα και να τους ξαναδούμε να παίζουν καλά του χρόνου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Nick, η Ατλέτικο ήταν η καλύτερη ομάδα που παρακολούθησα φέτος. Επαναλαμβάνω, ομάδα. Και εσείς μου λείψατε!

    Αλλά, φίλε Χάρη, έχω υποχρεώσεις που πρέπει να εκπληρώσω. Θα μπορούσα, πάντως, να δώσω στίγμα, το παραδέχομαι. Ο Κασίγιας χθες θύμισε Τζόρβα. Πανάστοχες εξόδους. Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη ενός τερματοφύλακα είναι να πάει να βγει, να διστάσει, και να επιστρέψει στο τέρμα. Αν κάνει την κίνηση και βγεις, πρέπει να βγεις. Αυτό έχω καταλάβει βλέποντας ποδόσφαιρο. Από την Ρεάλ, ο μόνος που διασώθηκε ήταν ο Ντι Μαρία που είχε το κουράγιο να κάνει ατομικές προσπάθειες κι ο Μόντριτς. Ειδικά ο τελευταίος, για τον οποίο έπρεπε να αναφερθώ και στο κείμενο εκτενέστερα, πάλευε σαν σκυλί, προσπαθούσε να μοιράσει παιχνίδι, προσπαθούσε να παίξει ποδόσφαιρο, βρε παιδί μου. Όσο για αυτό που λες ότι είναι επαγγελματίες, ναι, είναι, αλλά είναι και άνθρωποι. Κι όταν το ματς θέλει ένα λεπτό για να λήξει και δέχεσαι γκολ, ε, όσο να 'ναι, επηρρεαζεσαι ψυχολογικά. Τέλος, έχεις δίκιο για τη διαχείριση από το Δ.Σ. Απλά να θυμόμαστε ότι η Ατλέτικο δεν είναι πυροτέχνημα. Από το 2009-2010 χτίζεται κάτι καλό στην Μαδρίτη. Και μακάρι του χρόνου να είναι εξίσου ανταγωνιστική.

    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παλικαρά μου, τους χαιρετισμούς μου από το Βανκουβερ του Καναδά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανταποδίδω τους χαιρετισμούς! Καλά ταξίδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κρίμα που δεν το πήρε η Ατλέτικο. Έπαιξε μπαλάρα φέτος και πλέον θα αργήσει πάρα πολύ πιστεύω να ξαναπάει τελικό. Οκ, τουλάχιστον σήκωσε πρωτάθλημα, έπρεπε να πάρει κάτι. Πάντως πιστεύω ότι και από το 10' αν πήγαινε 1-1 πάλι θα έχανε στην παράταση, γιατί η ομάδα δεν άντεχε να βγάλει πάνω από 90λεπτο σε αντίθεση με τη Ρεάλ που έχει παίκτες που θα μπορούσαν να κάνουν το 110% (ακόμα κι αν δεν έδωσαν το 100% στο 90λεπτο)

    Πρόεδρας ΑΠΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μέτριο ματς (απαράδεκτο το πρώτο ημίχρονο) με έντονες συγκινήσεις στο φινάλε κι αν η Ατλέτικο δεν είχε ξεμείνει από δυνάμεις και διεκδικούσε πράγματα στην παράταση θα το θυμόμασταν για χρόνια. Η νίκη του Δαβίδ επί του Γολιάθ είναι η εξαίρεση του κανόνα. Αν συνέβαινε πιο συχνά δεν ήταν άθλος ή κατόρθωμα (για να το μνημονεύουμε)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει γιατί ξεκίνησε ο Ντιέγκο Κόστα, αλλά πάντως αυτή η κίνηση δεν έχει λογική Σιμεόνε. Σαν να την υπαγόρευσε κάποιος άλλος, όπως το στοίχημα που λένε οι φίλοι σου.

    Ο Κασίγιας ποιοτικός απορροφητήρας το Σάββατο! Ποιός Τζόρβας, Γλύκος και βάλε!

    Ο Ανσελότι είναι κόουτς που τα βρίσκει με τους παίκτες του, σε όποια ομάδα κι' αν πήγε, γιατί ξέρει ότι αυτοί μπαίνουν στο γήπεδο, όχι αυτός. Λογικά λοιπόν να στηρίζει το μέλος της κλίκας Κοεντράο, το ανέκδοτο της ενδεκάδας της Ρεάλ. Ο Βραζιλιάνος Μαρτσέλο είναι κολλητός του Κριστιάνο και στους απέναντι. Η είσοδός του πάντως ήταν ο κύριος λόγος που το ματσάκι έστριψε, το γήπεδο κατηφόρισε. Βρήκε συμπαραστάτη ο Άγγελος της Μαρίας και τους γλεντήσανε.

    Τελικά και στη Ρεάλ, όπως και στη Μπάρτσα, ένας Τσάβι κάνει τη διαφορά. Μόνο που ο Αλόνσο φαίνεται να έχει ακόμα 2-3 χρόνια υψηλής απόδοσης, ενώ ο Ερνάντεζ έχει "πέσει" και δύσκολα να επανέλθει στα προ 2ετίας επίπεδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πρόεδρε, κρίμα, ναι. Προσωπικά ήθελα πολύ να το πάρει. Ας ελπίσουμε ότι και του χρόνου η ομάδα θα αποτελέσει πονοκέφαλο για Μπάρτσα και Ρεάλ.

    Σωστός ο Μπαλαντέρ.

    Υπουργέ, το γιατί ξεκίνησε ο ντιέγκο Κόστα αποτελεί αίνιγμα ολκής. Μάλλον τα ρεπορτάζ δεν έλεγαν όλη την αλήθεια. Ο Κασίγιας ήταν κάτω του μετρίου στον τελικό. Οι εξόδους θύμιζαν Χαλκιά στα καλά του! Ο Αντσελότι είναι κύριος. Ξέρει να διαχειρίζεται καταστάσεις, και ανθρώπους, αθόρυβος εργάτης, υποχρεώνει τους παίχτες να παίζουν για την ομάδα. Δεν είναι εγωκεντρικός. Ο Μαρτσέλο, ας μην το ξεχνάμε, βρήκε και έναν Χουαφράν που από το 77΄λεπτό με το ζόρι έτρεχε λίγα μέτρα. Και, τέλος, εννοείται ότι ο Αλόνσο είναι ο εγκέφαλος της Ρεάλ στη μεσαία γραμμή, αν κι ο Μόντριτς είναι μεγάλη αδυναμία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Νικολας.

    Ζει ο βασιλιας Κανθαρος ?
    Ζει και βασιλευει και τον κοσμο κυριευει.

    Η Ατλετικο οσο εχει προπονητη τον Σιμεονε, θα ειναι παντα σε υψηλες πτησεις.
    Το μυστικο του Τσολο ειναι πως βαζει τους παιχτες να παιζουν πολυ κοντα ο ενας στον αλλο. Αυτο δεν φαινεται στην τηλεορασα, Αν δεις ζωντανα το παιχνιδι απο την εξεδρα, θα δεις οτι η ομαδα ειναι παραταγμενη σε 30 μετρα μηκος, και οταν η ανιπαλη ομαδα παιζει στις ακρες, μειωνει και το πλατος στα 30-35 μετρα. Παντα μιλαω για το αμυντικο παιχνιδι της.
    Επιθετικα δεν παιζει την κοντρα-επιθεση με τη μεγαλη μπαλια. Μονο οταν ειναι παροντας ο Κοστα. Συνηθως ανεβαινουν τα πλαγια μπακ Χουανφραν-Φιλιπε και παιζουν τη γραμμη με τα οβερλαπινγκ.
    Η παπαρια του Κασιγιας τους εβγαλε απο την υποχρεωση να προσπαθησουν επιθετικα, με πολλους παιχτες.
    Αμυντικα δεν ειχε προβλημα, οπως σε ολη τη χρονια.

    Η Μαδριτη κερδισε γιατι ειχε τον Καρλετο στον παγκο. Εβγαλε τον Κοεντραο κι εβαλε τον Μαρτσελο, που ειναι καλυτερος επιθετικα. Να θυμισω οτι ο Κοεντραο προερχεται απο τη Μπενφικα, κι εχει μεγαλουργησει στο γηπεδο του τελικου. Οπως κι ο Ντι Μαρια.
    Εβγαλε τον Κεντιρα, κι εβαλε στο αμυντικο χαφ τον Μοντριτς, που απο κεινο το σημειο και μετα, ανεβασε την αποδοση του.
    Δε διστασε να βγαλει τον Μπενζεμα και να βαλει τον απειρο Μορατα, για να φρεσκαρει την επιθεση του.

    Οταν ισοφαριζεις στα χασομερια, εχεις μαζι σου την τυχη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Grande filosofo kanthar0s.
    Ειδα τον τελικο μπασκετ στην γιουρολιγκα και το ευχαριστηθηκα.Υψηλο επιπεδο και αγωνιστικο και τακτικο.
    Ο τελικος στο τσου λου ηταν σαν να βλεπω την αριαναρα φετος.Πολυ χαμηλο επιπεδο,βαρετο ματς αφου με την παρεα που εβλεπα συχνα αλλαζαμε θεμα γιατι δεν μας τραβουσε το ματς.
    Στις καθυστερησεις δε μια λυπηση για την ατλετικο λες και ειδα τον τελικο μπασκετ ή του ποδοσφαιρου οπου ο παναθηναικος μας ριμαξε Αρη και παοκ.
    Σου ευχομαι να εχεις μια ομορφη μερα(βαγγελης)
    Υγ δεν βρεθηκε ενας χριστιανος να ριξει μια σφαλιαρα στον κριστιανο στο τελος?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γεια σου, Νικόλα! Ζω και βασιλεύω! Απλά έπεσαν πολλά μαζεμένα και έπρεπε να προβώ σε αποφάσεις για εξοικονόμηση χρόνου. Έχεις δίκιο για το μικρό πλάτος και τη συρρίκνωση των γραμμών. Έχει δίκιο για για το ότι η γκέλα του Κασίγιας τους έβγαλε από την υποχρέωση να ψάξουν πιο έντονα το γκολ. Και ελπίζω να τα πάει καλά και του χρόνου η ομάδα. Αλλά νομίζω ότι δίνουμε υπερβολική σημασία στον Αντσελότι. Πολύ καλός πρπονητής, τον σέβομαι κα ιτον εκτιμώ, αλλά δεν νομιζω ότι η συνεισφορά του στον τελικό ήταν τόσο ουσιώδης. Απλά έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει. Το αυτονόητο. Τέλος, συμφωνώ και για την τύχη. Αρχίζω να πιστεύω ότι η τύχη παίζει παντού παιχνίδια. Στη ζωή εννοώ. Έστω αυτό το μικρό ποσοστό.

    Χαιρετώ τον Βαγγέλη! Καλώς ή κακώς, έχω σταματήσει να βλέπω μπάσκετ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν ήταν σπουδαίο το θέαμα, αλλά απόκτησε τρομερό ενδιαφέρον με το γκολ του Ράμος, μέχρι να σβήσει η φλόγα από το κερί της Ατλέτικο. Δεν μπόρεσε η ομάδα, δεν άντεξε. Όσο για τον Κριστιάνο, νομίζω ότι υπερβάλλουμε λίγο, με τους δημοσιογράφους να έχουν ξεφύγει επί του θέματος. Νταξ, το παιδί σκόραρε και πανηγύρισε. Λίγο έξαλλα, αλλά, νομίζω, εντός επιτρεπτών ορίων. Κι αυτό το λέει ένας περίεργος τύπος που δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τον Κριστιάνο.

    Καλο Σαββατοκύριακο να έχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Εντός ορίων ο Σφίχτης; ΔΝΤ. Απλά καλύτερα να μην ασχοληθούμε, δεν θέλω ν' ανοίξω το στόμα μου καθόσον είμαι κιουρία. Όχι λατζέρα και πλύστρα σαν τη Ριάννα, που τον έκανε ρόμπα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ρε παιδί μου, μου φαίνεται υπερβολικό όλος αυτός ο ντόρος με τον πανηγυρισμό. Πιο υπερβολικός από τον ίδιο τον πανηγυρισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Το ότι δεν πανηγυρίζει τα γκολ των άλλων είναι κι' αυτό υπερβολικό ή φυσιολογικό;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αυτό που γράφει ο υπουργός με τον μη πανηγυρισμό του Κριστιάνο μου θύμισε τον τιτάνα Henrik Larsson!

    Τελικός Champions League το 2006 στο Παρίσι. Φιναλίστ οι Barcelona, Arsenal. Προηγούνται οι Άγγλοι και παίζουν φουλ άμυνα γιατί είναι λιγότεροι (είχε αποβληθεί ο Lehmann). Η Μπάρτσα έχει αγχωθεί, γκολ δεν μπαίνει. Και ο Ράικαρντ ρίχνει στο τελευταίο ημίωρο το "μεγάλο όπλο": τον παιχταρά Henrik Larsson. Ο Σουηδός έφτιαξε και τα 2 γκολ της Μπάρτσα (με ισάριθμες ασίστ), αλλά η βασική του συνεισφορά δεν ήταν αυτή. Με την είσοδό του η Ισπανική ομάδα απέκτησε "πυξίδα" στο γήπεδο και βρήκε τον αγωνιστικό προσανατολισμό της.

    Το βασικό δεν ήταν η (όποια) τεχνική του κατάρτιση. Το βασικό ήταν η νοοτροπία του. Στο γκολ της ισοφάρισης οι παίκτες της Μπάρτσα ξέσπασαν -μέσω των πανηγυρισμών- από το μεγάλο άγχος που τους είχε κυριεύσει. Φώναζαν, έκλαιγαν, σαν μικρά παιδιά έκαναν που λυτρώθηκαν από το βάρος...

    Όλοι; Όχι! Ο Larsson τρέχει στο τέρμα, μαζεύει την μπάλα και την στήνει στη σέντρα. Δεν είναι ώρα για πανηγυρισμούς, η δουλειά δεν τελείωσε.

    Όταν μπήκε το 2ο γκολ, οι υπόλοιποι έγιναν ένα κουβάρι στο χόρτο. Αυτός πήγε στην εξέδρα των οπαδών και ύψωσε την γροθιά του. Αποστολή εξετελέσθη, νενικήκαμεν. Πως ξεχωρίζουν οι άνδρες από τα παιδιά, οι νικητές (στην προσωπικότητα) από τους μέτριους...

    Παιχταράς ο Κριστιάνο αλλά νομίζω πως του λείπει αυτό που κάνει κάποιον "μεγάλο" και μάλλον είναι αργά για να το αποκτήσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δεν θα διαφωνήσω, αγαπητέ Μπαλαντέρ. Τουναντίον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...