Περί (λαθρο)μετανάστευσης

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο μεταναστευτικό, δηλώνω ότι η μετανάστευση συνιστά μία παρεξηγημένη έννοια. Κατά την Ιστορία, για διάφορες αιτίες, όπως εύρεση τροφής ή κλιματικές συνθήκες, έχουν υπάρξει μαζικές μετακινήσεις ανθρώπων από μία περιοχή σε μία άλλη. Πλέον, βέβαια, η μετανάστευση λαμβάνει μέρος κυρίως για οικονομικούς λόγους και συνοψίζεται ως μία προσπάθεια των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό το «καλύτερο αύριο», όμως, δεν είναι παντού το ίδιο. Για τον Έλληνα, λόγου χάρη, που πηγαίνει στο Λονδίνο μπορεί να σημαίνει εύρεση εργασίας σε ένα πρόσφορο επαγγελματικό περιβάλλον, με ευνοϊκότερες συνθήκες, καλύτερες αποδοχές και προοπτικές εξέλιξης. Για τον Πακιστανό, πάλι, μπορεί να σημαίνει ένα πιάτο φαγητό και ένα δωμάτιο για να κοιμάται. Το να πάει, ωστόσο, ένας Έλληνας στο Λονδίνο έχει κάποια λογική: προφανώς θα υπάρχουν κάποιες ικανότητες, κάποια στοιχειώδη προσόντα, κάποια έγγραφα που πιστοποιούν την επάρκειά του, θέληση για δουλειά και, επίσης, κάποια κενά στην αγορά εργασίας που δεν καλύπτονται από την εγχώρια προσφορά. Συν τοις άλλοις, η πόλη είναι πολιτισμένη, λειτουργεί σε υπεύθυνο νομικό πλαίσιο και επικρατούν χαμηλά ποσοστά ανεργίας. Επομένως, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι Έλληνες υποψήφιοι που πάνε στην Αγγλία -και στην κάθε Αγγλία- τυγχάνουν ευρείας αποδοχής από τους εκεί ανθρώπους και οι περισσότεροι εξ αυτών που εργάζονται αφήνουν άριστες εντυπώσεις στους εργοδότες τους.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν ο μετανάστης δεν έχει προσωπικά εφόδια μαζί του (π.χ. πτυχία); Σε μια τέτοια περίπτωση οφείλω να φέρω το παράδειγμα των Αλβανών. Οι Αλβανοί, κατά τη γνώμη μου, είναι άγαρμποι, με ελάχιστα ίχνη αισθητικής, αλλά είναι δουλευταράδες και ντόμπροι. Ήρθαν στην Ελλάδα για να καλύψουν την ψυχολογική ανεπάρκεια των Ελλήνων γονέων που «έπρεπε» να δουν το παιδί τους να φοιτά σε κάποιο Πανεπιστήμιο και να γίνεται Στρατηγός, Καθηγητής, γιατρός ή δικηγόρος. Έλα ντε, όμως, που δεν μπορούν όλοι να φοιτήσουν στο Πανεπιστήμιο. Το αποτέλεσμα ήταν να θεωρηθεί ντροπή να εργαστεί κάποιος νέος στα χωράφια, να γίνει βαφέας ή να κάνει χειρωνακτικές εργασίες, καθώς οι Έλληνες γονείς θεώρησαν τη σωματική εργασία απόβλητη και ντροπιαστική για τα παιδιά τους. Οι Αλβανοί, λοιπόν, όντας οπλισμένοι με θέληση για εργασία, ήρθαν, δούλεψαν, έβγαλα καλά λεφτά, ειδικά επί δραχμής, και αναπλήρωσαν ένα μεγάλο κενό στην αγορά εργασίας που δημιουργήθηκε από την ψευδαίσθηση των Ελλήνων γονέων ότι η οικονομική ευμάρεια εκείνης της εποχής -επίπλαστη στο σύνολό της- θα υπήρχε στο διηνεκές κι ότι θεωρείτο ντροπή το παιδί τους να κόβει χόρτα, να αρμέγει γελάδια ή να βάφει κάγκελα. Το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης γαλούχησης το βλέπουμε τώρα: δίνεις στον Έλληνα κοντάρι για βαφή τοίχου κι αυτός να νομίζει ότι πρόκειται για selfie stick (φώτο).

Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη περίπτωση. Άνθρωποι χωρίς κανένα πτυχίο, χωρίς κανένα προσόν και χωρίς καμιά διάθεση για εργασία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα -εξαιρώ μερικώς τους Σύριους, Αφγανούς, Σουδανούς και σία- αντιπροσωπεύουν οι Πακιστανοί. Θα ήθελα πραγματικά να πιάσω κουβέντα με έναν Πακιστανό και να τον ρωτήσω γιατί στοιβάζονται σε σαπιοκάραβα με κατεύθυνση την Ελλάδα. Τους προωθούν Τούρκοι, με σκοπό να προκαλέσουν κοινωνικές αναταραχές στην Ελλάδα; Έχουν πάρει πρέφα ότι εδώ δεν θα τους ενοχλήσει κανείς δεδομένου ότι είμαστε η χώρα του πασαλείμματος; Είχαν παιδικό όνειρο να πιάσουν πόστα σε φανάρια και να καθαρίζουν παρμπρίζ; Θέλουν να γίνουν έποικοι/άποικοι; Δεν ξέρω ποια είναι η απάντηση.

Αυτό που ξέρω είναι ότι μια χώρα αποδέχεται τους μετανάστες όταν υπάρχει χώρους για αυτούς κι όταν οι εν λόγω άνθρωποι έχουν κάτι να προσφέρουν ή δεν δημιουργούν πρόβλημα. Στην Ελλάδα, όμως, όπου κάποτε έδεναν τα σκυλιά με λουκάνικα, δεν τίθεται θέμα ενεργοποίησης τέτοιων μηχανισμών λογικής. Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει, επικρατεί μια αριστερή φιλοσοφία στο μεταναστευτικό, η οποία επιβάλλει συλλήβδην την αποδοχή των μεταναστών. Συγγνώμη, αλλά μια τέτοια συμπεριφορά δεν συνιστά πολιτική. Δεν γίνεται να δέχεσαι στη χώρα σου ανθρώπους που δεν έχουν καμία ικανότητα, κανένα προσόν για δουλειά, καμία διάθεσή για εργασία και υπόκεινται σε μια θρησκεία που ουδεμία σχέση τηρεί με οποιαδήποτε μορφή πολιτισμού, λογικής, σεβασμού ή προόδου. Δεν γίνεται να δέχεσαι στην πεπερασμένη σε μέγεθος χώρα σου ανθρώπους που οδηγούν σε υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας ολόκληρης της περιοχής. Και δεν γίνεται διότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να απορροφηθούν από την Ελλάδα. Σαν να έχεις ένα δωμάτιο που χωράει δέκα νοματαίους κι εσύ να πας με το στανιό να τοποθετήσεις άλλους είκοσι. Θα χωρέσουν; Όχι. Κι αν κάποιος τάσσεται αναφανδόν υπέρ της αποδοχής όλων των μεταναστών να τους πάρει σπίτι του για να τους πλένει, να τους ντύνει και να τους ταΐζει.

Το ρεζουμέ είναι ότι ελάχιστοι νοιάζονται για το μεταναστευτικό και τις προεκτάσεις του. Γιατί συμβαίνει αυτό; Αγνοούν τη σημασία του; Πιστεύουν ότι πράγματι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ικανοί και ανίκανοι, ήσυχοι και ταραχοποιοί, τίμιοι και λαμόγια, μπορούν να εναρμονιστούν στη χώρα μας, να βρουν δουλειές και να εγκλιματιστούν; Αρνούνται πεισματικά να παραδειγματιστούν από χώρες που έχουν θεσπίσει μεταναστευτικά μέτρα; Γουστάρουν να βλέπουν υψηλές μετρήσεις στο Ελληνόμετρο; Φοβούνται ότι αν δηλώσουν κάτι φαινομενικά αρνητικό για το μεταναστευτικό θα θεωρηθούν ρατσιστές; Αχ, αυτός ο καταραμένος αντιρατσισμός! Η χειρότερη μορφή ρατσισμού, να υπενθυμίσω. Μέχρι, λοιπόν, να βάλουμε μυαλό, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Τα καραβάκια με τους (λαθρο)μετανάστες έρχονται συνεχώς προς τα νησιά μας, η Κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της, το Κράτος υπολειτουργεί, το πεδίο του Άρεως έχει καταστεί συνώνυμο της κατασκήνωσης και οι Έλληνες στην Αθήνα σύντομα θα μετατραπούν σε μειονότητα. Δεν αργεί αυτή η ώρα.

Υ.Γ.1 Μην με μαλώνετε για το γεγονός ότι δεν γράφω για αθλητικά. Έχω βαρεθεί τόσο χρόνια να γράφω (για) τα αυτονόητα. Σκέφτομαι, πάντως, να γράψω ένα άρθρο για τον Ατρόμητο και ένα για τον Παναθηναϊκό. Και σας χρωστάω και ένα άρθρο περί αντρών. Δεν το έχω ξεχάσει!

Υ.Γ.2 Νταξ, η κατάσταση στην Κυβέρνηση έχει ξεφύγει. Κανένα ίχνος σοβαρότητας στη Βουλή από τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις; Από την Κωνσταντοπούλου που την έχει δει Ιωάννα της Λωραίνης; Από τον Βαρουφάκη που δηλώνει Α, ψηφίζει Β και μετά υποστηρίζει το Γ; Από την Αριστερή Πλατφόρμα με τους δραχμολάγνους; Από την πλειοψηφία των βουλευτών της Κυβέρνησης που ασκούν αντιπολίτευση στην ίδια την Κυβέρνηση; Επιμένω, λοιπόν, στην άποψή μου: ο Τσίπρας βιάστηκε να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα. Εδώ δεν μπορεί να κουμαντάρει τις πλείστες συνιστώσες που αποτελούν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα καταφέρει να βάλει τάξη στη χώρα; Με τι στελέχη; Ποιους συνεργάτες; Ποιος θα τον βοηθήσει;

Υ.Γ.3 Όταν θες δύναμη σε ήχο και στίχους, τότε ο Lemmy κι η παρέα του αποτελούν εγγύηση.