Ο μόνος τρόπος

Κάθε φορά που μιλάω για πολιτικά με κάποιον, βρίσκομαι σε μια πρωτοφανή κατάσταση. Αν μιλάω με ακροδεξιό, ο συνομιλητής μου με θεωρεί κομμουνιστή, κι αν μιλάω με κομμουνιστή, τότε δέχομαι συντονισμένα πυρά περί χουντικών πεποιθήσεων. Φαντάζομαι ότι αυτό συμβαίνει διότι δεν τους λέω αυτά που θέλουν να ακούσουν και, απαλλαγμένος από κομματικές παρωπίδες, απλά έχω το θάρρος της γνώμης μου να αποτυπώσω λεκτικά αυτά που συλλαμβάνουν οι νοητικοί ορίζοντές μου.

Ωστόσο, έχουμε αναφέρει πολλάκις ότι το ίδιο τραγούδι ο κάθε ένας εξ ημών το μεταφράζει διαφορετικά. Ακούμε όλοι την ίδια μελωδία, αλλά ανάθεμα αν καταλαβαίνουμε το ίδιο πράγμα. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι το εξής: πώς γίνεται να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υποστηρίζουν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α; Γιατί να το υποστηρίζουν; Η απάντηση, εν τέλει, είναι πολύ απλή και κυμαίνεται σε δύο αλληλένδετες συνιστώσες. Η πρώτη αφορά το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η άνοδος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. οφείλεται στην απέχθεια και την αποστροφή που ένιωσαν οι ψηφοφόροι για προηγούμενες κυβερνήσεις. Και είναι φανερό ότι αυτή η απέχθεια, παρά τα εγκληματικά λάθη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., εξακολουθεί και υποβόσκει σε υπερθετικό βαθμό εις βάρος της σύνεσης. Μολαταύτα, επιμένω ότι το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο και η ημερομηνία λήξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει ήδη αποτυπωθεί ανεξίτηλα στον καμβά της πολιτικής: ο Τσίπρας (φώτο) και η παρέα του, οι οποίοι έχουν παρασύρει τη χώρα σε αριστερούς ατραπούς, δημιούργησαν πολύ υψηλές προσδοκίες στους ψηφοφόρους, κάτι το οποίο, πιθανότατα, σχεδόν σίγουρο δηλαδή, θα εντείνει την αβεβαιότητα και θα πυροδοτήσει εξάρσεις κομματικών αντιπαραθέσεων.

Η δεύτερη συνιστώσα, γεννηθείσα ως άμεση απόρροια της πρώτης, σχετίζεται με τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τις μεγαλεπήβολες υποσχέσεις -κενές και έωλες στο σύνολό τους- του Τσίπρα. Συγγνώμη αν θα στενοχωρήσω τους φίλους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά τέτοια ψέμματα, τέτοια έλλειψη αυτογνωσίας, τέτοιες υπερβολές, τέτοιο μπαράζ βερμπαλισμού, δεν έχω δει πουθενά και πολύ αμφιβάλλω αν θα ξανασυναντήσω. Ο Έλληνας, βλέπετε, ζει ακόμα με το χθες. Στερείται πολιτικής παιδείας. Δεν διαθέτει κριτική ικανότητα. Ξεχνάει και συγχωρεί πολύ εύκολα. Μπερδεύεται συχνά στον ιστό που υφαίνουν οι λαϊκιστές. Και, τέλος, έχει δημιουργήσει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, ένα πολιτικό σύστημα κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το ότι διάφορες συνιστώσες του ίδιου του κόμματος διαδηλώνουν εις βάρος της κυβέρνησης και συμμετέχουν σε πορείες εναντίον αυτής. Και κακώς, κάκιστα αιφνιδιάζονται οι νοητικοί μηχανισμοί μας. Ο Μάρκος Αυρήλιος, στωικός φιλόσοφος και Αυτοκράτορας της Ρώμης, πάντοτε με λιτό και απλό τρόπο, γράφει: «Όπως είναι ντροπή να παραξενεύεσαι που η συκιά βγάζει σύκα, άλλο τόσο είναι ντροπή παραξενεύεσαι που ο κόσμος γεννά αυτά που εγκυμονεί. Είναι ντροπή ο γιατρός ή ο πλοίαρχος να παραξενεύονται αν ο άρρωστος ανεβάζει πυρετό ή αν ο άνεμος φυσάει αντίθετα». Επομένως, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι ούτε ο ο πολιτικός στίβος μήτε οι Έλληνες ψηφοφόροι, που δεν φημίζονται για την ωριμότητά τους, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο συνοψίζεται στο να το εφαρμόσουμε.

Υ.Γ.1 Keep going Leicester!

Υ.Γ.2 Η αύρα του Παλέ είναι πιο καυτή κι από την κόλαση. Εκπληκτική έδρα!

Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να καταλάβω την εμπάθεια ορισμένων προς τον Owens. Νταξ, δεν διαθέτει τη σκηνική παρουσία του Halford, αλλά έχει, μέχρι και σήμερα, καταπληκτική φωνή. Τα δυο album, δε, που κυκλοφόρησε με τους Priest περιέχουν παντοδύναμα riffs. Ορίστε ένα μικρό δείγμα.