Τι σημαίνει «νεοτενία»; Ο συγκεκριμένος όρος αναφέρεται στην εγγενή τάση του ανθρώπινου είδους, σε σχέση με άλλα ζωικά είδη, να έχουν μια πιο αργή εξέλιξη προς την ενηλικίωση. Αυτό έχει ως άμεση απόρροια την κλίση του ανθρώπινου είδους να εκπαιδεύεται/μαθαίνει/παραδειγματίζεται με βραδύτερο ρυθμό από, π.χ., το αρκουδάκι ή το τιγράκι, αλλά, παράλληλα, να προκρίνεται με άρτιο τρόπο η εγκεφαλική ανάπτυξη. Ο Homo Sapiens, επομένως, ωριμάζει για αισθητά μεγάλο διάστημα. Με άλλα λόγια, πάντοτε σε σύγκριση με άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, ο σύγχρονος άνθρωπος παραμένει για περισσότερο χρόνο παιδί.
Θυμάστε πώς ήταν όταν ήμαστε παιδιά; Αρκετοί, θεωρώ, το έχουν ήδη ξεχάσει. Κάποιοι, ίσως, ακόμα και να έχουν διαγράψει κάθε σκέψη και σύνδεση με το παρελθόν. Στενοχωριέμαι, δεν σας το κρύβω, όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους. Η παιδική μας ηλικία συνιστά ανεκτίμητο παράσημο. Κι αυτό επειδή δεν γυρνάει πίσω. Αιχμαλωτίζεται στον χρόνο. Εξοστρακίζεται λόγω ηλικιακής ωρίμανσης και νοητικής φθοράς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αντικαθίσταται από νοητικές συμπληγάδες, ψυχολογικά αδιέξοδα και ακόρεστη πλεονεξία.
Σαν ενήλικες, λοιπόν, ασπαζόμαστε όλες τις συνιστώσες, έστω τις περισσότερες, που επιβάλλει η συμβατική σοφία και αρνούμαστε την πολυπόθητη «λιτή αφθονία». Γινόμαστε, επί της ουσίας, θύματα της κουλτούρας που καλούμαστε να υπηρετήσουμε και, μοιραία, μετατρεπόμαστε σε άοκνους σκλάβους της απληστίας. Έχετε αναρωτηθεί πόσο βαρύ είναι το φορτίο με τις επιθυμίες ενός ενήλικα; Το παιδί, αντίθετα, ικανοποιείται με λίγα. Για παράδειγμα, με ένα παιχνίδι, μια γκριμάτσα, ένα γλειφιτζούρι, μια αγκαλιά, ένα τόπι, μια ζωγραφιά. Με τι ικανοποιείται, άραγε, ένας ενήλικας; Πώς και πότε επέρχεται κορεσμός στην έκδηλη ματαιοδοξία του; Ξοδεύουμε, βλέπετε, τόσο πολύ χρόνο και κόπο στο να αναρωτιόμαστε τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας που αμελούμε τεχνηέντως να εξερευνήσουμε το βαθύτερο εγώ μας. Ο αυθορμητισμός και η αθωότητα των παιδιών, αντίθετα, οδηγεί σε αδιαφορία για τη γνώμη των υπολοίπων, σε μεγαλειώδη αποκάλυψη της αλήθειας και, ενίοτε, σε αναγκαία κριτική. Εμείς, όμως, επιλέγουμε να χάσουμε όλα αυτά τα στοιχεία που διέπουν τη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού προς τέρψιν των προσωπικών επιδιώξεων και των κοινωνικών σκοπιμοτήτων.
Προσοχή! Οι παρωθητικές νύξεις του κειμένου σχετίζονται με τη συμφιλίωση της παιδικής πτυχής που αποκρύπτουμε με ευλάβεια στην ψυχολογική φυλακή μας. Δεν προτείνω, με άλλα λόγια, να εξαιρέσουμε εαυτόν από την ατομική ευθύνη και τους προσωπικούς στόχους που έχει ο καθένας, ούτε να απαρνηθούμε τις ευθύνες, τις υποχρεώσεις και τους ρόλους μας, αλλά, απλώς, να μην απαξιώνουμε την παιδική οντότητα που αντανακλά ο ψυχολογικός μας καθρέφτης. Ναι, έχετε δίκιο, δεν είναι εύκολο να μένεις παιδί -αλλά ούτε και ενήλικας. Μακάρι να ωριμάζεις νοητικά, αλλά να μένεις για πάντα παιδί. Με όνειρα, με ενέργεια, με φαντασία, με ενθουσιασμό, με ακόρεστη δίψα για παιχνίδια και τσαχπινιές. Πιστέψτε (σε) αυτό που σας λέω και θα δείτε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θα πιστέψουν σε εσάς. Και πού ξέρετε; Ίσως οι περισσότεροι εξ αυτών να έχουν μείνει και ολίγον παιδιά.
Υ.Γ.1 Φαίνεται ότι όταν δεν έχω κέφια και ψυχολογικά είμαι πεσμένος, διακατέχομαι από συγγραφικό οίστρο.
Υ.Γ.2 Αφορμή για το παραπάνω άρθρο στάθηκε το παρακάτω τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Εξαιρετικό τραγούδι σε στίχους και μουσική. Απλά εξαιρετικό.
Υ.Γ.3 Καιρό τώρα προβληματίζομαι και βασανίζομαι από δύο σκέψεις, και νομίζω ότι, με αφορμή ορισμένες εξελίξεις που έλαβαν μέρος πρόσφατα, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να τις εξωτερικεύσω. Η πρώτη, και η σημαντικότερη, αφορά την πτώση των στάνταρ αναφορικά με την ανεύρεση σχέσης. Προφανώς δεν εννοώ να ρίξεις τα στάνταρ σου σχετικά με την -συγχωρέστε μου τον όρο- «νορμαλότητα» της κοπέλας. Προσωπικά αυτό θεωρώ ότι είναι αδιαπραγμάτευτο: δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με μια τύπισσα που δεν αισθάνεται, δεν νοιώθει, δεν αντιλαμβάνεται, δεν καταλαβαίνει και δεν αφουγκράζεται καταστάσεις. Ίσως, όμως, ήρθε η ώρα να πέσουν τα στάνταρ, πάντοτε προς όφελος της «νορμαλότητας», σε σχέση με το πόσο εμφανίσιμη/όμορφη είναι η κοπέλα, ή, για να είμαι πιο ακριβής, με το πόσο έντονο είναι το «κλικ» που σου κάνει. Το πρόβλημα, ωστόσο, σε αυτή την κατάσταση συνοψίζεται -κι αυτό είναι θλιβερό- στο ότι η εύρεση νορμάλ τύπισσας είναι πιο δύσκολη από την εύρεση όμορφης. Το ρεζουμέ, εν τέλει, προσδιορίζεται ότι (θα) πρέπει να κάνουμε και ορισμένες υποχωρήσεις/συμβιβασμούς στα θέλω μας. Νοιώθω ότι μόνο κερδισμένοι θα βγούμε και μάλλον είναι κρίμα να αφήνουμε τέτοιες περιπτώσεις. Η δεύτερη σκέψη σχετίζεται με την έντονη εμπλοκή των social media στο «φλερτ». Ο γράφων δεν ασχολείται με social media τύπου Facebook και σία, και ουδόλως τον απασχολούν, αλλά παρατηρεί ότι αυτός ο τύπος ανεύρεσης σχέσης επιστρατεύεται σε αξιοσημείωτο αριθμό από τους άντρες και, παράλληλα, επικροτείται σιωπηρά από τις γυναίκες. Γιατί, επομένως, προβληματίζομαι; Διότι εδώ και καιρό δέχομαι έντονες πιέσεις για να δημιουργήσω προφίλ στο Facebook. Και, για να προλάβω τους κακοπροαίρετους, δεν εννοώ να «ψαρεύεις» γκόμενες από το Facebook, αλλά να προσεγγίσεις κάποια κοπέλα που γνώρισες και απλά δεν είχες την ευκαιρία να κάνεις κίνηση εκ του σύνεγγυς. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Οταν ημασταν μικροι βιαζομασταν και θελαμε να μεγαλωσουμε... τωρα που μεγαλωσαμε, λεμε τι ωραια να ημασταν παιδια. Τελικα ο ανθρωπος δεν ικανοποιειται με τιποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο αναφορα το "φλερτ" και γενικα τις σχεσεις. Δεν υπαρχουν ουτε στανταρς, ουτε κλικς ουτε τιποτα. Υπαρχουν ανθρωποι που θα σε κανουν να χαμογελασεις πουστικα οταν τους πρωτοδεις και το πρωτο πραγμα που θα σου ερθει στο μυαλο ειναι να αρχισεις τις "ζαβολιες" μαζι τους. Οι σχεσεις δεν μπαινουν σε καλουπια.
Τα του facebook "πεσιματα" μου θυμιζουν ραβασακια που εδινες στην ωραια του σχολειου και ποτε δεν εγραφες ονομα και κατεληγες να τον παιζεις μονος. Τα social media εχουν πιασει τοσο απο ατομα που θελουν επιβεβαιωση ή που εχουν αδιεξοδες σχεσεις.
Μανόλο, ο άνθρωπος, όπως έχω αναφέρει κατά κόρον, συνιστά το πιο άγριο θηρίο. Δεν ικανοποιείται εύκολα, ζητάει συνεχώς περισσότερα και κάνει το κακό απλά για χαβαλέ. Νομίζω ότι το να θυμόμαστε κάποιες φορές το πως ήμαστε σαν παιδιά είναι λυτρωτικό. Προσωπικά αυτά που γράφω προσπαθώ να τα κάνω πράξη. Προσπαθώ, με άλλα λόγια, να είμαι ένα ώριμο παιδί.
ΔιαγραφήΓια τις σχέσεις θα πω -μπορεί να έχω άδικο- ότι το ''κλικ'' υφίσταται. Κι αυτό που ουσιαστικά γράφω στο κείμενο αφορά ακριβώς αυτό: να μην επηρεαζόμαστε αποκλειστικά από τα ''κλικ'' υψηλής βαθμολογίας. Φυσικά παίζουν ρόλο και άλλες συνιστώσες, απλά λέω ότι αν σε καλύπτει η κοπέλα σε όλα τα άλλα, ίσως είναι κρίμα να χάσεις έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει επειδή δεν πιάνει τα στάνταρ του ''κλικ''' ή δεν είναι όσο όμορφη τη θες. Δεν σου έχω κρύβω, πάντως, ότι αυτό που γράφω το έχω κάνει στο παρελθόν,χωρίς επιτυχία οφείλω να ομολογήσω, και παραλίγο να το έκανα και τώρα πρόσφατα.
Νομίζω ότι τα facebook πεσίματα έχουν πιάσει διότι είναι η εύκολη λύση. Επίσης, τυχόν απόρριψη είναι πιο ανώδυνη. Πίσω από την οθόνη του υπολογιστή σου όλα μοιάζουν πιο απλά. Συν το γεγονός ότι αρκετός κόσμος, όπως σωστά λες, ψάχνει επιβεβαίωση ή προσπαθεί να καμουφλάρει τις ανασφάλειές του μέσω facebook. Η όλη κατάσταση είναι πιο σύνθετη από όσο φαίνεται και το όλο θέμα σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το έχουν αποδεχτεί και τα δυο φύλα.
Θα σου καθόμουν αλλά είσαι Αρειανός...δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω τόσο μεγάλη θυσία στα πιστεύω μου...θα ήθελα να σου δώσω συμβουλές περι φλερτ σαν τον Μανόλο αλλά δεν είμαι το κατάλληλο άτομο ούτε έχω το κατάλληλο φύλο. Υπομονή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω με τον Μανόλο από πάνω για το Faceboo.
Γιατί, τι έχουν οι Αρειανοί; Γαμώ τα παιδιά είναι! Και γιατί δεν είσαι το κατάλληλο άτομο;
ΔιαγραφήΌπα, παρανόησις!Δεν ψάχνω συμβουλές για φλερτ! Αφού είμαι γαμώ τα παιδιά (ψωνάκι)!