Εισαγωγή
Είναι προφανές ότι το τσου λου κούρασε νοητικά τις δυο ομάδες. Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι και οι δυο έχασαν. Και μάλιστα, μην έχοντας καλή απόδοση. Ειδικά η Ρεάλ. Όταν, όμως, ξεκινά το El Clasico, όλα αυτά πάνε στράφι. Δεδομένου ότι η Ρεάλ έπαιζε για δυο αποτελέσματα, ενώ η Μπάρτσα για ένα και μοναδικό, ο αγώνας έκρυβε τακτικές συγκινήσεις. Ελπίζω να μην σταθούμε απόλυτα στο αποτέλεσμα, αλλά να αποκρυπτογραφήσουμε τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από αυτό. Το ξέρω ότι ζητάω δυσνόητα πράγματα, ενδεχομένως και παράλογα, αλλά έχουμε πει κατά κόρον ότι το αποτέλεσμα δεν αποτελεί ολόκληρη την πίτα, αλλά κομμάτι αυτής. Και τώρα, πάμε στην ταμπακιέρα.
Ρεάλ Μαδρίτης
Προαναφέραμε ότι η Ρεάλ απέναντι στους Γερμανούς τα βρήκε σκούρα. Εγκλωβίστηκε από το πρέσινγκ και τις παγίδες της Μπάγερν, ενώ φάνηκε ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι. Ακόμα και το γκολ που πέτυχε ήταν κόντρα στη ροή αγώνα και μάλλον δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι. Συνάντησαν πάμπολλα προβλήματα με τους Ριμπερί και Ρόμπεν, τους οποίους υποστήριζε με τις γνωστές επελάσεις του ο Λαμ, και αδυνατούσαν να ακολουθήσουν το ρυθμό των Βαυαρών. Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη: η Μπάγερν παίζει με αυξημένο πλάτος και ποντάρει στο ένα εναντίον ενός -η Μπάρτσα προτιμά να συρρικνώνει το πλάτος και να το μεγιστοποιεί ξαφνικά, ενώ, χθες, ο Ντάνι Άλβες, ο αντίστοιχος Λαμ των Καταλανών, αν μπορούμε να τον βαφτίσουμε καθ' αυτόν τον τρόπο, είχε μέτρια παρουσία. Η απόδοση των Βαυαρών εξαρτάται, εν πολλοίς, από την εμφάνιση ορισμένων παιχτών -στην Μπάρτσα πρωταρχικό ρόλο παίζει το σύνολο, ο κοινός κώδικας: όταν η ομάδα χάνει, συμβαίνει διότι ο κοινός κώδικας της ομάδας δεν βρήκε πεδίο εφαρμογής, δεν ανταποκρίθηκε επαρκώς.
Χθες, όμως, η Ρεάλ έδειχνε διαφορετική. Μάχιμη. Κι ας είχε την ίδια εντεκάδα με τον αγώνα του Μονάχου. Έστησε μπλόκο στον άξονα, είχε ταχύτατες επιστροφές και απελευθέρωνε -ευκολότερα σε σχέση με τα προηγούμενα El Clasico- την μπάλα από την περιοχή της. Επιπλέον, ο Μουρίνιο κατάφερε να δώσει βάθος στην άμυνα με συνεχές και αδιάκοπο τρέξιμο (βλέπε Οζίλ), καθώς και βάθος στην αμυντική γραμμή με την διάταξη του παραδόξως σταθερότατου, αξιόπιστου και ήσυχου Πέπε. Ωστόσο, υπήρχαν και αδιέξοδα. Είναι δεδομένο ότι η ομάδα έχει προβλήματα στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις. Μόλις ο αντίπαλος απλώσει το παιχνίδι του, τα ακραία μπακ, όντας αβοήθητα και χωρίς πρωτόκολλο έκτακτης δράσης και άμεση βοήθειας, συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα στο ένας εναντίον ενός: αυτός ο Τέγιο δεν ξέρω τι όνειρο είδε, αλλά κάθε σουτ που επιχειρούσε, και μάλιστα από καλές θέσεις, σήμαινε και τον θάνατο μιας δεκοχτούρας. Ακόμα και η οπισθοχώρηση του Αλόνζο δεν κατάφερε να λύσει το πρόβλημα.
Μπαρτσελόνα
Από την άλλη πλευρά του λόφου, η Μπάρτσα, απέναντι στην Τσέλσι, δεν κατάφερε να λύσει ένα προβλεπόμενο γρίφο: έχει αποτυπωθεί πλέον στους αντίπαλους προπονητές ότι ο μόνος τρόπος, για να πάρεις αποτέλεσμα από τους Καταλανούς, ειδικά σε νοκ άουτ ματς, επαφίεται στην αμυντική προσήλωση και απόδοση. Αλλά έχουμε πει πολλάκις ότι η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες κατακριτέες: ο Ντι Ματέο το απέδειξε την προηγούμενη Τετάρτη, ενώ τολμώ να πω ότι το ίδιο έπραξε κι ο Μουρίνιο, αυτοαναιρώντας μάλιστα τον εαυτό του. Πολλές φορές ξεχνάμε ότι η κάθε ομάδα, ακόμα και η Μπαρτσελόνα, αποτελείται από πάθη και οδυνηρά αινίγματα: η απεξάρτησή τους από αυτά δεν είναι πάντοτε εύκολη δουλειά, ούτε πρόκειται για κάτι δεδομένο και αναμενόμενο. Εντούτοις, το πρόβλημα εντείνεται από την αξιοπερίεργη αστοχία που επιδεικνύουν οι παίχτες της ομάδας: αν ξαφνικά χρειάζεσαι περισσότερες ευκαιρίες για να βάλεις γκολ, τότε σίγουρα κάτι πάει στραβά.
Χθες, οι γηπεδούχοι, ανέλαβαν την πρωτοβουλία και απέκτησαν κατοχή. Προδόθηκαν, όμως, από στιγμιαίες αδράνειες και έλλειψη συγκέντρωσης: το γκολ που δέχεται η ομάδα θα μπορούσε να αποτραπεί αν ο Βαλντές και έπειτα ο Πουγιούλ καθάριζαν την φάση με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και πυγμή, ενώ κι ο Γκουαρντιόλα άργησε να δράσει από τον πάγκο. Επιπλέον, αποκόμισα την εντύπωση ότι η αμυντική γραμμή ταλανιζόταν από δισεπίλυτα προβλήματα: αφενός μεν το δίδυμο Πουγιόλ και Ματσεράνο, μειονεκτεί στον αέρα και αποσυντονίζει κάπως τις αλληλοκαλύψεις, και κατ' επέκταση τον ρόλο του Μπούσκετς ο οποίος και χθες μετατρεπόταν σε σέντερ μπακ, έστω και σπανιότερα, αφετέρου δε παρουσιάστηκαν μεγάλα κενά στις πτέρυγες. Το κόλπο, επομένως, ήταν απλό: ο Οζίλ οπισθοχωρούσε ελαφρώς, σέρνοντας μαζί του τον Μπούσκετς και απομακρύνοντάς τον από την περιοχή, και κατόπιν έσπαγε την μπάλα στον κενό χώρο που υπήρχε στις πτέρυγες. Αυτό σημαίνει ότι οι πλάγιοι της Ρεάλ δεχόντουσαν την μπάλα εν κινήσει και ουδείς δήλωνε παρών, ώστε να τους σταματήσει. Κάπως έτσι μπήκε το δεύτερο γκολ της Ρεάλ. Κι όλα αυτά με τα κάθετα σπριντ των Καταλανών να είναι περιορισμένα και τις κάθετες πάσες κομμένες. Αφήστε που ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν εκμεταλλεύτηκαν τον εξτρά παίχτη που, ελέω μαρκαρίσματος Μέσι, έμενε ακάλυπτος.
Συμπέρασμα
Έχουμε αναφέρει ουκ ολίγες φορές ότι είναι πιο εύκολο να καταστρέψεις το παιχνίδι του αντιπάλου, από το να επιβάλεις το δικό σου. Χθες, υπήρξαμε αυτόπτεις μάρτυρες, για μια ακόμη φορά, μιας τέτοιας κατάστασης -εξαιρείται το πρώτο ''πόδι'' του φετινού Σούπερ Καπ. Η διαφορά στην φιλοσοφία της Ρεάλ, όταν αντιμετωπίζει την Μπάρτσα, είναι εντυπωσιακή. Αντίθετα, οι Καταλανοί έχουν αποδείξει ότι παραμένουν προσηλωμένοι στο πλάνο που έχει θεσπίσει ο προπονητής τους. Στην απλότητα. Αυτό δείχνει πίστη στις δυνατότητές του συνόλου και του οργανισμού. Πίστη στον κοινό κώδικα. Έχουμε σχολιάσει, εξάλλου, ότι οι μεγάλες ομάδες παραμένουν προβλέψιμες με απρόβλεπτο τρόπο και ποντάρουν σε αυτό. Μολονότι, λοιπόν, χθες, η Ρεάλ έπαιξε ένα είδος ελαστικής άμυνας παρά έστησε ένα συμπαγές αμυντικό τοίχος, η προϊστορία της τακτικής του Μουρίνιο είναι αυτή που προδίδει τα κίνητρα: απαιτείται συνέχεια και συνέπεια εκ μέρους της Ρεάλ, προκειμένου να αντιστρέψει το κλίμα. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την ομάδα του Ζιντάν, του Φίγκο, του Ρομπέρτο Κάρλος, του Ιέρο, του Μακελελέ, του Ραούλ και του αυθεντικού Ρονάλντο.
Επίλογος
Όπως έχει γράψει ο Καρπετόπουλος: «Το ποδόσφαιρο είναι μια γλώσσα. Στις καλές ομάδες μιλάνε όλοι την ίδια γλώσσα. Αν είσαι καλός προπονητής διαλέγεις παίκτες που μιλάνε την ίδια γλώσσα, αλλά αν είσαι πολύ καλός προπονητής μαθαίνεις τη γλώσσα και σε αυτούς που μιλάνε καλά κάποια άλλη». Ο Μουρίνιο μπορεί να οδηγεί την Ρεάλ στην πρώτη θέση, αλλά δεν αρκεί. Η ομάδα δεν πρέπει απλώς να κερδίζει· πρέπει να το κάνει πειστικά. Εμφατικά. Εκκωφαντικά. Με τακτικό στιλ και αγωνιστική φινέτσα. Ακριβώς εκεί αναπαύεται η αίσθηση υπεροχής και η ανωτερότητά της. Και φυσικά, ο προπονητής οφείλει να προσδώσει τακτικές καινοτομίες. Το πρωτάθλημα, λοιπόν, μπορεί να το πήρε. Όμως, το κατέκτησε;
Υ.Γ.1 Στοιχηματικοί λόγοι με υποχρέωσαν να παρακολουθήσω το Εβιάν - Τουλούζ. Τολμώ να το εκφράσω με απόλυτη σιγουριά: Η Εβιάν είναι ο φετινός Ο.Φ.Η. της Γαλλίας. Από την άλλη πλευρά, η Τουλούζ είναι μια δουλεμένη ομάδα, με λίγους, αλλά δεδομένους αυτοματισμούς. Στάμπαρα κι έναν παίχτη από την ομάδα του Καζανοβά. Η θέση του; Box to box μέσος. Το όνομά του; Μούσα Σισοκό. Να τον θυμάστε.
Υ.Γ.2 Σωστά μιλάει ο Παναγιώτης Στεφάνου: «Με λύπη μου διακρίνω τις τελευταίες ώρες, μια προσπάθεια φόρτωσης ευθυνών (περισσότερες απ΄ όσες πραγματικά έχει) στον Μασάδο. Το σκεπτικό είναι ''τα ρίχνουμε όλα πάνω του και καθαρίσαμε''. Αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο, σημαίνει πως ουδείς διδάχθηκε από το παρελθόν, επομένως τσάμπα καταναλώνουμε ενέργεια και φαιά ουσία. Αν φταίει για το ότι έφερε ηρεμία στην ομάδα, μετά τη φρενήρη εποχή Πρόμπιερζ, για το ότι έφερε αποτελέσματα, για το ότι με τη συμπεριφορά του κράτησε το τμήμα όρθιο σε χαλεπούς καιρούς, για το ότι εκπέμπει ποδοσφαιρικό πολιτισμό, τότε ας απολυθεί και ας ''κρεμαστεί'' στον Λευκό Πύργο!».
Υ.Γ.3 Νομίζω ότι έφτασε το τέλος εποχής για τον Δαμιανίδη. Η ομάδα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια της, να στηριχτεί σε νέα παιδιά, να προσελκύσει τον κόσμο: πρέπει να κερδίσει την χαμένη αξιοπιστία της.
Υ.Γ.4 Ο περισσότερος κόσμος, όταν ακούει τις λέξεις ''ΠΑ.ΣΟ.Κ.'' και ''Νέα Δημοκρατία'', βγάζει, υποτίθεται, φλύκταινες. Τότε, πώς σκατά παίρνουν στις δημοσκοπήσεις διψήφια ποσοστά; Ποιος προτίθεται να τους ψηφίσει; Τα δέντρα και οι κολώνες της Δ.Ε.Η.; Φαίνεται ότι βρισκόμαστε στη χώρα της σύγχυσης. Από τους Genesis.
Είναι προφανές ότι το τσου λου κούρασε νοητικά τις δυο ομάδες. Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι και οι δυο έχασαν. Και μάλιστα, μην έχοντας καλή απόδοση. Ειδικά η Ρεάλ. Όταν, όμως, ξεκινά το El Clasico, όλα αυτά πάνε στράφι. Δεδομένου ότι η Ρεάλ έπαιζε για δυο αποτελέσματα, ενώ η Μπάρτσα για ένα και μοναδικό, ο αγώνας έκρυβε τακτικές συγκινήσεις. Ελπίζω να μην σταθούμε απόλυτα στο αποτέλεσμα, αλλά να αποκρυπτογραφήσουμε τα μηνύματα που κρύβονται πίσω από αυτό. Το ξέρω ότι ζητάω δυσνόητα πράγματα, ενδεχομένως και παράλογα, αλλά έχουμε πει κατά κόρον ότι το αποτέλεσμα δεν αποτελεί ολόκληρη την πίτα, αλλά κομμάτι αυτής. Και τώρα, πάμε στην ταμπακιέρα.
Ρεάλ Μαδρίτης
Προαναφέραμε ότι η Ρεάλ απέναντι στους Γερμανούς τα βρήκε σκούρα. Εγκλωβίστηκε από το πρέσινγκ και τις παγίδες της Μπάγερν, ενώ φάνηκε ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι. Ακόμα και το γκολ που πέτυχε ήταν κόντρα στη ροή αγώνα και μάλλον δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι. Συνάντησαν πάμπολλα προβλήματα με τους Ριμπερί και Ρόμπεν, τους οποίους υποστήριζε με τις γνωστές επελάσεις του ο Λαμ, και αδυνατούσαν να ακολουθήσουν το ρυθμό των Βαυαρών. Δεν πρέπει να προξενεί έκπληξη: η Μπάγερν παίζει με αυξημένο πλάτος και ποντάρει στο ένα εναντίον ενός -η Μπάρτσα προτιμά να συρρικνώνει το πλάτος και να το μεγιστοποιεί ξαφνικά, ενώ, χθες, ο Ντάνι Άλβες, ο αντίστοιχος Λαμ των Καταλανών, αν μπορούμε να τον βαφτίσουμε καθ' αυτόν τον τρόπο, είχε μέτρια παρουσία. Η απόδοση των Βαυαρών εξαρτάται, εν πολλοίς, από την εμφάνιση ορισμένων παιχτών -στην Μπάρτσα πρωταρχικό ρόλο παίζει το σύνολο, ο κοινός κώδικας: όταν η ομάδα χάνει, συμβαίνει διότι ο κοινός κώδικας της ομάδας δεν βρήκε πεδίο εφαρμογής, δεν ανταποκρίθηκε επαρκώς.
Χθες, όμως, η Ρεάλ έδειχνε διαφορετική. Μάχιμη. Κι ας είχε την ίδια εντεκάδα με τον αγώνα του Μονάχου. Έστησε μπλόκο στον άξονα, είχε ταχύτατες επιστροφές και απελευθέρωνε -ευκολότερα σε σχέση με τα προηγούμενα El Clasico- την μπάλα από την περιοχή της. Επιπλέον, ο Μουρίνιο κατάφερε να δώσει βάθος στην άμυνα με συνεχές και αδιάκοπο τρέξιμο (βλέπε Οζίλ), καθώς και βάθος στην αμυντική γραμμή με την διάταξη του παραδόξως σταθερότατου, αξιόπιστου και ήσυχου Πέπε. Ωστόσο, υπήρχαν και αδιέξοδα. Είναι δεδομένο ότι η ομάδα έχει προβλήματα στις διαγώνιες αλληλοκαλύψεις. Μόλις ο αντίπαλος απλώσει το παιχνίδι του, τα ακραία μπακ, όντας αβοήθητα και χωρίς πρωτόκολλο έκτακτης δράσης και άμεση βοήθειας, συχνά αντιμετωπίζουν προβλήματα στο ένας εναντίον ενός: αυτός ο Τέγιο δεν ξέρω τι όνειρο είδε, αλλά κάθε σουτ που επιχειρούσε, και μάλιστα από καλές θέσεις, σήμαινε και τον θάνατο μιας δεκοχτούρας. Ακόμα και η οπισθοχώρηση του Αλόνζο δεν κατάφερε να λύσει το πρόβλημα.
Μπαρτσελόνα
Από την άλλη πλευρά του λόφου, η Μπάρτσα, απέναντι στην Τσέλσι, δεν κατάφερε να λύσει ένα προβλεπόμενο γρίφο: έχει αποτυπωθεί πλέον στους αντίπαλους προπονητές ότι ο μόνος τρόπος, για να πάρεις αποτέλεσμα από τους Καταλανούς, ειδικά σε νοκ άουτ ματς, επαφίεται στην αμυντική προσήλωση και απόδοση. Αλλά έχουμε πει πολλάκις ότι η σκοπιμότητα έχει πολλές μορφές και δεν είναι όλες κατακριτέες: ο Ντι Ματέο το απέδειξε την προηγούμενη Τετάρτη, ενώ τολμώ να πω ότι το ίδιο έπραξε κι ο Μουρίνιο, αυτοαναιρώντας μάλιστα τον εαυτό του. Πολλές φορές ξεχνάμε ότι η κάθε ομάδα, ακόμα και η Μπαρτσελόνα, αποτελείται από πάθη και οδυνηρά αινίγματα: η απεξάρτησή τους από αυτά δεν είναι πάντοτε εύκολη δουλειά, ούτε πρόκειται για κάτι δεδομένο και αναμενόμενο. Εντούτοις, το πρόβλημα εντείνεται από την αξιοπερίεργη αστοχία που επιδεικνύουν οι παίχτες της ομάδας: αν ξαφνικά χρειάζεσαι περισσότερες ευκαιρίες για να βάλεις γκολ, τότε σίγουρα κάτι πάει στραβά.
Χθες, οι γηπεδούχοι, ανέλαβαν την πρωτοβουλία και απέκτησαν κατοχή. Προδόθηκαν, όμως, από στιγμιαίες αδράνειες και έλλειψη συγκέντρωσης: το γκολ που δέχεται η ομάδα θα μπορούσε να αποτραπεί αν ο Βαλντές και έπειτα ο Πουγιούλ καθάριζαν την φάση με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και πυγμή, ενώ κι ο Γκουαρντιόλα άργησε να δράσει από τον πάγκο. Επιπλέον, αποκόμισα την εντύπωση ότι η αμυντική γραμμή ταλανιζόταν από δισεπίλυτα προβλήματα: αφενός μεν το δίδυμο Πουγιόλ και Ματσεράνο, μειονεκτεί στον αέρα και αποσυντονίζει κάπως τις αλληλοκαλύψεις, και κατ' επέκταση τον ρόλο του Μπούσκετς ο οποίος και χθες μετατρεπόταν σε σέντερ μπακ, έστω και σπανιότερα, αφετέρου δε παρουσιάστηκαν μεγάλα κενά στις πτέρυγες. Το κόλπο, επομένως, ήταν απλό: ο Οζίλ οπισθοχωρούσε ελαφρώς, σέρνοντας μαζί του τον Μπούσκετς και απομακρύνοντάς τον από την περιοχή, και κατόπιν έσπαγε την μπάλα στον κενό χώρο που υπήρχε στις πτέρυγες. Αυτό σημαίνει ότι οι πλάγιοι της Ρεάλ δεχόντουσαν την μπάλα εν κινήσει και ουδείς δήλωνε παρών, ώστε να τους σταματήσει. Κάπως έτσι μπήκε το δεύτερο γκολ της Ρεάλ. Κι όλα αυτά με τα κάθετα σπριντ των Καταλανών να είναι περιορισμένα και τις κάθετες πάσες κομμένες. Αφήστε που ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί δεν εκμεταλλεύτηκαν τον εξτρά παίχτη που, ελέω μαρκαρίσματος Μέσι, έμενε ακάλυπτος.
Συμπέρασμα
Έχουμε αναφέρει ουκ ολίγες φορές ότι είναι πιο εύκολο να καταστρέψεις το παιχνίδι του αντιπάλου, από το να επιβάλεις το δικό σου. Χθες, υπήρξαμε αυτόπτεις μάρτυρες, για μια ακόμη φορά, μιας τέτοιας κατάστασης -εξαιρείται το πρώτο ''πόδι'' του φετινού Σούπερ Καπ. Η διαφορά στην φιλοσοφία της Ρεάλ, όταν αντιμετωπίζει την Μπάρτσα, είναι εντυπωσιακή. Αντίθετα, οι Καταλανοί έχουν αποδείξει ότι παραμένουν προσηλωμένοι στο πλάνο που έχει θεσπίσει ο προπονητής τους. Στην απλότητα. Αυτό δείχνει πίστη στις δυνατότητές του συνόλου και του οργανισμού. Πίστη στον κοινό κώδικα. Έχουμε σχολιάσει, εξάλλου, ότι οι μεγάλες ομάδες παραμένουν προβλέψιμες με απρόβλεπτο τρόπο και ποντάρουν σε αυτό. Μολονότι, λοιπόν, χθες, η Ρεάλ έπαιξε ένα είδος ελαστικής άμυνας παρά έστησε ένα συμπαγές αμυντικό τοίχος, η προϊστορία της τακτικής του Μουρίνιο είναι αυτή που προδίδει τα κίνητρα: απαιτείται συνέχεια και συνέπεια εκ μέρους της Ρεάλ, προκειμένου να αντιστρέψει το κλίμα. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την ομάδα του Ζιντάν, του Φίγκο, του Ρομπέρτο Κάρλος, του Ιέρο, του Μακελελέ, του Ραούλ και του αυθεντικού Ρονάλντο.
Επίλογος
Όπως έχει γράψει ο Καρπετόπουλος: «Το ποδόσφαιρο είναι μια γλώσσα. Στις καλές ομάδες μιλάνε όλοι την ίδια γλώσσα. Αν είσαι καλός προπονητής διαλέγεις παίκτες που μιλάνε την ίδια γλώσσα, αλλά αν είσαι πολύ καλός προπονητής μαθαίνεις τη γλώσσα και σε αυτούς που μιλάνε καλά κάποια άλλη». Ο Μουρίνιο μπορεί να οδηγεί την Ρεάλ στην πρώτη θέση, αλλά δεν αρκεί. Η ομάδα δεν πρέπει απλώς να κερδίζει· πρέπει να το κάνει πειστικά. Εμφατικά. Εκκωφαντικά. Με τακτικό στιλ και αγωνιστική φινέτσα. Ακριβώς εκεί αναπαύεται η αίσθηση υπεροχής και η ανωτερότητά της. Και φυσικά, ο προπονητής οφείλει να προσδώσει τακτικές καινοτομίες. Το πρωτάθλημα, λοιπόν, μπορεί να το πήρε. Όμως, το κατέκτησε;
Υ.Γ.1 Στοιχηματικοί λόγοι με υποχρέωσαν να παρακολουθήσω το Εβιάν - Τουλούζ. Τολμώ να το εκφράσω με απόλυτη σιγουριά: Η Εβιάν είναι ο φετινός Ο.Φ.Η. της Γαλλίας. Από την άλλη πλευρά, η Τουλούζ είναι μια δουλεμένη ομάδα, με λίγους, αλλά δεδομένους αυτοματισμούς. Στάμπαρα κι έναν παίχτη από την ομάδα του Καζανοβά. Η θέση του; Box to box μέσος. Το όνομά του; Μούσα Σισοκό. Να τον θυμάστε.
Υ.Γ.2 Σωστά μιλάει ο Παναγιώτης Στεφάνου: «Με λύπη μου διακρίνω τις τελευταίες ώρες, μια προσπάθεια φόρτωσης ευθυνών (περισσότερες απ΄ όσες πραγματικά έχει) στον Μασάδο. Το σκεπτικό είναι ''τα ρίχνουμε όλα πάνω του και καθαρίσαμε''. Αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο, σημαίνει πως ουδείς διδάχθηκε από το παρελθόν, επομένως τσάμπα καταναλώνουμε ενέργεια και φαιά ουσία. Αν φταίει για το ότι έφερε ηρεμία στην ομάδα, μετά τη φρενήρη εποχή Πρόμπιερζ, για το ότι έφερε αποτελέσματα, για το ότι με τη συμπεριφορά του κράτησε το τμήμα όρθιο σε χαλεπούς καιρούς, για το ότι εκπέμπει ποδοσφαιρικό πολιτισμό, τότε ας απολυθεί και ας ''κρεμαστεί'' στον Λευκό Πύργο!».
Υ.Γ.3 Νομίζω ότι έφτασε το τέλος εποχής για τον Δαμιανίδη. Η ομάδα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια της, να στηριχτεί σε νέα παιδιά, να προσελκύσει τον κόσμο: πρέπει να κερδίσει την χαμένη αξιοπιστία της.
Υ.Γ.4 Ο περισσότερος κόσμος, όταν ακούει τις λέξεις ''ΠΑ.ΣΟ.Κ.'' και ''Νέα Δημοκρατία'', βγάζει, υποτίθεται, φλύκταινες. Τότε, πώς σκατά παίρνουν στις δημοσκοπήσεις διψήφια ποσοστά; Ποιος προτίθεται να τους ψηφίσει; Τα δέντρα και οι κολώνες της Δ.Ε.Η.; Φαίνεται ότι βρισκόμαστε στη χώρα της σύγχυσης. Από τους Genesis.
το πρωτάθλημα και το πήρε και το κατέκτησε. δεν ήταν μόνο το ψεσινό ματσ αλλά όλο το πρωτάθλημα. στο υπόλοιπο πρωτάθλημ έπεισε. το αν η μπαρτσελόνα ήταν πιο αποτελεσματική φέτος (βλ απουσία βίγια) και άλλαζαν κάποια δεδομένα αλλό θέμα. το πρωτάθλημα δεν είναι ένα ματσ αλλά όλα τα ματσ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο χθεσινό κλάσικο πιστεύω έπαιξε σπουδαίο ρόλο η προηγούμενη νίκη της Τσέλσυ κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Ο Μουρίνιο πρέπει να αντέγραψε τον τρόπο παιχνιδιού που έδωσε την νίκη στον Ντι Ματτέο και τους παίκτες του. Με την διαφορά ότι δεν υπήρχαν οι καμινάδες προς κάποιον αντίστοιχο Ντρογκμπά, αφού άλλο οι Μεϊρέλες και Λάμπαρντ, και άλλο οι Τσάμπι Αλόνσο και Οζίλ. Και φυσικά, άλλο ο Ντρογμπά μόνος του, και άλλο οι Κριστιάνο Ρονάλντο και Μπενζεμά. Το πρώτο γκολ του Κεντίρα το έφαγε ο Πουγιόλ μόνος του (αντί να κάνει κοντρόλ στην μικρή του περιοχή έπρεπε αμέσως να της δώσει μια της μπάλας να φύγει, αλλά ας κάνει κι αυτός ένα ανθρώπινο λάθος). Το γκολ του Αλέξις Σάντσες θα έλεγα ότι ήταν ανέλπιστο, υπήρχε άλλωστε η ψυχολογική πίεση να πάρει το ματς η ομάδα για να μην χάσει το πρωτάθλημα. Το 1-2 από τον Κριστιάνο τους διέλυσε την ψυχολογία, και κλείδωσε την νίκη και τον τίτλο.
Θα έλεγα ότι η Ρεάλ πήρε το παιχνίδι σχετικά άνετα. Αρκεί να θυμηθούμε την υπερπροσπάθεια σε προηγούμενα ματς και κατέληγαν σε χαλαρές ήττες με 5-0 και 3-1. Από το αδιάκοπο και ανελέητο πρέσσινγκ περασμένων αναμετρήσεων, θα έλεγα ότι λειτούργησε σαν παλιά και καλή Εθνική Ιταλίας. Άμυνα μπετόν πίσω και στο κέντρο, δεν κινδυνεύει η άμυνα και μάλιστα χωρίς υπερπροσπάθεια, και μπροστά με μια φοβερή αποτελεσματικότητα θα μπει ένα γκολάκι, ίσως και δύο.
Η Μπαρτσελόνα μου φάνηκε ανήμπορη να κάνει το παιχνίδι της. Στην αλλαγή του ο Τσάβι πέταγε μπουκάλια στον πάγκο, εκνευρισμένος από το ότι απλά δεν μπορούσε να κάνει το παραμικρό. Ήταν καλά μπλοκαρισμένη, αλλά δεν ήταν μόνο η άμυνα της Ρεάλ. Είναι μια αργή ομάδα συνολικά, όπου μόνο οι επιθετικοί της είναι πραγματικά γρήγοροι. Όμως, εξαρτάται φέτος αποκλειστικά από τον Μέσσι, και αυτό το πληρώνει. Τα εγκλήματα του καλοκαιριού (μή απόκτηση κάποιου ταιριαστού αμυντικού με συνέπεια να γίνεται τέτοιος ο αταίριαστος Μασεράνο, απόκτηση Φάμπρεγας χωρίς να τον χρειάζεται ακόμα και με το συμβόλαιό του στην Άρσεναλ να τελειώνει μετά από ένα χρόνο, λόγω των Σεσκ-Αλέξις δεν υπήρχαν λεφτά για άλλες κινήσεις) πληρώνονται.
Εν κατακλείδι, θα έλεγα ότι με την χθεσινή σχετικά άνετη νίκη ο Μουρίνιο ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ το πρωτάθλημα παρά το έκλεψε λόγω των προβλημάτων της Μπαρτσελόνα. Άλλωστε θέλει πολλή προσπάθεια για να γυρίσει ο τροχός από τις πεντάρες στις νίκες, έστω και χωρίς να παίζει την μπαλίτσα που ξέρει. Το τί θα γίνει στον τελικό του Τσάμπιονς Ληγκ (αν προκριθούν βέβαια αμφότεροι) θα είναι μια διαφορετική ιστορία.
'''Εν κατακλείδι, θα έλεγα ότι με την χθεσινή σχετικά άνετη νίκη ο Μουρίνιο ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ το πρωτάθλημα παρά το έκλεψε λόγω των προβλημάτων της Μπαρτσελόνα.'''
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι αυτή είναι η αλήθεια.
Τώρα απομένει το μεγάλο CL που είναι και αυτό στα μέτρα του Μουρίνιο.
Καλή εβσομάδα σε όλους.
Κάνθαρε, Χριστός Ανέστη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδα την Τσέλση με την Μπαρτσελόνα... κι έπαθαν τα νεύρα μου - εξ αιτίας της δεύτερης.
Πασούλες ανάμεσα σε οκτώ αμυντικούς, με τον αποδέκτη να κάνει σα να μη θέλει να ...λερωθεί απ' τη μπάλλα, σέντρες γιά καναδυό επιθετικούς, ανάμεσα σε οκτώ συν ένα (του τερματοφύλακα) κεφάλια... στους λίαν έμπειρους περί την ...αεροπορία Άγγλους, και διάφορα άλλα ηλίθια. Πώς να μπει γκόλ μετά;
Εάν αυτό είναι το ποδόσφαιρο του 21ου αιώνα μΧ απο μία απ' τις υποτιθέμενες πέντε-δέκα κορυφαίες ομάδες του πλανήτη, τότε εγώ:
- Ή θα πάω να βγάλω δελτίο επαγγελματία ποδοσφαιριστή. (Έστω και γιά το πρωτάθλημα των ΚΑΠΗ, με τον Βραδυποριακό.)
- Ή θα κόψω τελείως τους αγώνες ποδοσφαίρου στην τιβή.
- Ή θα πάω να γίνω ...δημοδιδάσκαλος (το προηγούμενο επάγγελμα του Μουρίνιο, αν δεν κάνω λάθος), μπας κι εξελιχθώ κι εγώ σε ...Μούρη, και τα κονομήσω χοντρά.
Ως τότε, προτιμότερο το τάβλι (να παρακολουθώ, δηλαδή). Αν μη τί άλλο, ακούς αυθεντικό υβρεολόγιο και σπας πλάκα! :-)
Έλεος πια! Μέχρι τον προχθεσινό αγώνα όλοι περιμέναν ότι θα το πάρει η Real χωρίς να έχει νικήσει την Barcelona και όλοι γκρινιάζανε. Την νίκησε λοιπόν μέσα στην έδρα της και πάλι γκρίνια γιατί δεν έπαιξε ανοιχτά! Το κατέκτησε και το κατέκτησε μέσα στο Camp Nou. Και ο Mourinho δεν έχει ανάγκη να αντιγράψει κανέναν.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Πρώτα από όλα να πω ότι εκφράζω απλά ένα ερώτημα, μια απορία, προκειμένου να σκανάρω γνώμες και στάσεις. Επίσης, για να προλάβω γεγονότα και καταστάσεις, το διατυπώνω πριν από το τσου λου, ώστε να μην συνθεδεί με ενδεχόμενη επιτυχία ή αποτυχία των Μπάρτσα-Ρεάλ στην Ευρώπη.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλεξ, σωστά γράφεις ότι το πρωτάθλημα δεν είναι μόνο ένα ματς. Το πρωτάθλημα είναι μαραθώνιος και η Ρεάλ τερμάτισε πρώτη. Αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο νούμερα και στατιστικά. Υπάρχει και το πρεστίζ. Υπάρχει και η αξία του ηττημένου και κυρίως ο τρόπος που κερδίζει κάποιος.
Χάρη, μου φαίνεται περίεργο να αντέγραψε ο Μουρίνιο τον Ντι Ματέο. Αφού είναι ο Special One. Μετά από τόσα ματς απέναντι στην Μπάρτσα τώρα βρήκε πώς να την αντιμετωπίζει; Για τον Πουγιόλ συμφωνώ: ουδείς άσφαλτος (sic!). Όπως συμφωνώ ότι κέρδισε σχετικά άνετα, πάντα συγκριτικά με τα προηγούμενα ντέρμπι. Και ναι, μπορείς να πεις ότι η Ρεάλ έβγαζε κάτι ιταλικό στο παιχνίδι της. Γράφεις ότι η Μπάρτσα είναι μια αργή ομάδα. Είναι προσωπική της επιλογή. Έτσι έχει επιλέξει να παίζει. Δεν την ενδιάφερει να απλώνει το παιχνίδι της. Σε πολιορκεί και κάποια ξαφνική στιγμή επιχειρεί έφοδο. Βεβαίως και θέλει προσπάθεια για να αντιστραφεί το κλίμα. Το κοινό της Μαδρίτης δεν ενοχλείται ακριβώς από τις ήττες που έχει υποστεί η Ρεάλ, αλλά κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο έχουν έρθει αυτές.
Ανέστη, θα το δούμε για το τσου λου. Εκεί επικρατούν διαφορετικά ισχύοντα. Δεν υπάρχει μαραθώνιος παρά νοκ άουτ. Και στα νοκ άουτ ακολουθούνται διαφορετικές τακτικές.
Εργδημεργ, Αληθώς Ανέστη! Από ότι καταλαβαίνω δεν είσαι φαν του ποδοσφαίρου της Μπάρτσα. Θεμιτό και δεκτό. Πρέπει, όμως, να καταλάβουμε ότι αυτό που αποτυπώνει η Μπάρτσα στο χόρτο είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί. Απαιτούνται άπειρες ώρες προπόνησης και νοητικής εξάσκησης. Για αυτό βλέπουμε τώρα διάφορους παίχτες, σαν τον Τέγιο ή τον Κουένκα, να μοιάζουν εκτός κλίματος. Απαιτείται χρόνος για να πλένουν όλοι οι παίχτες τα δόντια τους με την ίδια οδοντόβουρτσα. Αν γίνεις δημοδιδάσκαλος, θα σε παρακαλούσα να με ενημερώσεις για να σε παρακολουθώ. Είμαι σίγουρος ότι θα είσαι φινετσάτος!
Ανώνυμε, δεν νομίζω ότι προσωπικά γκρινιάζω. Εκφράζω απλά μια απορία. Ένα εύλογο ερώτημα. Ούτε είμαι φίλος της Μπαρτσελόνα ή της Ρεάλ. Την Ατλέτικο Μαδρίτης (ομαδάρα) υποστηρίζω. Το σίγουρο είναι ότι μετά από αυτήν την εξέλιξη θα παρακολουθήσουμε με όψιμο ενδιαφέρον τις μονομαχίες των ημιτελικών.
Κάνθαρε συγχώρα με αλλά η "αντικειμενική" sportday θέλει τον φετφατζίδη στο γιούρο (να σταματήσω να βλέπω πρωτοσέλιδα;; )
ΑπάντησηΔιαγραφήελπίζω ο σαντος να μην επηρεάζεται
όσον αφορά το ερώτημα που έθεσες και γω πιστεύω πως το κατέκτησε η ρεαλ( ρεκορ επιθεσης στην λα λιγκα, νίκη στο καμπ νου δεν το λες και λίγο)
πάντως την απουσία του πικε δεν την καταλαβαίνω
τις καλησπέρες μ
Lio
Eγω δεν καταλαβα την εντεκαδα του γκουαρντιολα.Δεν ξερω αμα στις δηλωσεις του εξηγησε τιποτα αλλα οι επιλογες του ηταν για φαπες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον μουρινιο ηταν απλα ενα καλο κοουτσαρισμα,δεν εκανε τιποτα φοβερο η καμια καινοτομια,απλα φανηκε οτι πλεον η ρεαλ ειναι καλυτερη μεσα στο γηπεδο και οτι η μπαρτσελονα εχει κλαταρει-ντεφορμαριστει.Και προφανως το κατακτα πενταδικαια,την καλυτερη επιθεση ολων των εποχων εχει,μην ψειριζετε τη μαιμου επειδη σας καθεται στο λαιμο ο μουρινιο και ο πεπε.
Πολυ δυσκολη η ρεβανς της μπαρτσελονα με την τσελσι,δυσκολα δεν θα φαει γκολ.
Κατσε να παει ο ΒαλβερδεΣ στην Μπαρτσελονα του χρονου, να κανει τα ροτεισον οπως πρεπει. Θα εχει μαζι του και τον Μαρκανο, τον Ορπαιθ, τον Γεστε. Τρελανε τους ρε Μυτογκα λεμε. :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου Κάνθαρε, ωραίο άρθρο! Πιστεύω ότι λίγο πολύ οι ομάδες έχουν βρει το τρωτό σημείο της Μπαρτσελόνα και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τη χτυπήσουν εκεί. Η Τσέλσι και η Ρεάλ τα κατάφεραν
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλτατε Κάνθαρε, η Μπαρτσελόνα πιστεύω ότι έφτασε σε ένα σημείο καμπής. Όχι ότι ξεκινάει η πτώση της, αλλά μάλλον σταματάει η εξέλιξή της. Όλο και περισσότεροι αποκρυπτογραφούν τον τρόπο παιχνιδιού της Μπάρτσα, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Εδώ την κέρδισε η διαλυμένη Τσέλσυ, με τους Λάμπαρντ και Ντρογμπά να απέχουν από το προσωπικό τους απόγειο περασμένων ετών.
Δύσκολα θα θεωρείται πλέον η αχτύπητη ομάδα των περασμένων ετών, που ό,τι και να κάνεις δεν θα ακουμπάς την μπάλα και θα τρως 5 γκολ για πλάκα, μπορεί και 8. Αυτά δεν τα λέω επειδή έχασε από την Ρεάλ του Μουρίνιο. Τα λέω επειδή φέτος την έχει κοντράρει κανονικά ακόμα και η αργή Μίλαν (με τους γέροντες Φαν Μπόμμελ και Αμπροζίνι) στην φάση των ομίλων. Τα λέω επειδή η κάποτε αδιάτρητη άμυνά της (συνηθισμένα κάτι σκορ τύπου 6-0 και 8-0, χωρίς να τρώει καν το γκολ της τιμής) φέτος τρώει περισσότερα γκολ από ποτέ, από περισσότερους αντιπάλους. Και σκοράρει λιγότερα γκολ από τις άλλες χρονιές. Από τις πεντάρες έπεσε στα 1-0.
Όλα αυτά δεν μειώνουν σε τίποτα το συνολικότερο επίτευγμα του γενικότερου συστήματος της Μπαρτσελόνα τα τελευταία χρόνια. Το θέαμα που έχει προσφέρει στους ποδοσφαιρόφιλους αυτή η ομάδα, και οι χαρές που έχει προσφέρει στους οπαδούς της, δεν περιγράφονται. Όλα αυτά κινδυνεύουν από την στασιμότητα που διακρίνεται στην ομάδα. Ο τρόπος παιχνιδιού έχει μείνει ίδιος και απαράλλακτος, με συνέπεια να αντιμετωπίζεται από τους αντιπάλους καλύτερα με το πέρασμα του χρόνου. Η μαγκιά για να μην χαθεί η αύρα της ομάδας και η δυναμική της θα είναι να υπάρξει μια μικρή ανανέωση του τρόπου παιχνιδιού. Δεν ξέρω να πω τί πρέπει να γίνει, αυτό θα είναι δουλειά του Γκουαρδιόλα ή του επόμενου προπονητή, που κατά 99% θα είναι ο Ερνέστο Βαλβέρδε (εντάξει, μην βαράτε, ένα αστειάκι έκανα...).
Lio, δυστυχώς ο Σάντος επηρρεάζεται. Σκεπαζόμενος υπό τον επικοινωνιακό μανδύα των δημοσιογράφων, αυτή την στιγμή κατέχει το αλάθητο. Μέχρι να αποφασιστεί διαφορετικά. Αυτή την στιγμή ένα από τα αλάθητα του Σάντος προσδιορίζεται στο ότι η Εθνική, επί των ημερών του πάντα, μετατράπηκε, υποτίθεται, από ένα κλειστό κλαμπ σε ανοιχτό, όπου όλοι έχουν δικαίωμα να δοκιμάσουν την τύχη τους. Όλοι εκτός τον Βελλίδη. Με βάση αυτά που έχουμε δει, να περιμένεις και να περιμένουμε τον ''Έλληνα Μέσι'', το πυροτέχνημα Φέτφα, στην Εθνική. Και ναι, μην διαβάζεις πρωτοσέλιδα. Όσο για τον Πικέ, δεν μπορώ να δώσω εξήγηση. Προφανώς ο Γκουαρντιόλα γνωρίζει κάτι παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήLs13, επειδή γράφω και γράφεις για καινοτομία, από την πλευρά μου, αφήνοντας ήδη παρωθητικές νύξεις από προηγούμενα κείμενά μου, υπονοώ τις τακτικές καινοτομίες που έχει παρουσιάσει, επιδείξει στην προπονητική του καριέρα. Όχι, μόνο στην Ρεάλ. Και με τα λίγα που ξέρω από ποδόσφαιρο, κρίνω ότι αυτές είναι μηδαμινές. Στο Μπάρτσα - Τσέλσι νομίζω ότι θα δούμε ισχυρή πίεση και φρενήρη ρυθμό εκ μέρους των γηπεδούχων. Ειδικά αν σκοράρουν στο πρώτο μέρος. Τρίτη συνεχή αποτυχία για την Μπάρτσα θα είναι σημαντικό ψυχολογικό χτύπημα.
Σωστός ο Μανόλο! Μου αρέσει το πνεύμα σου!
Σε ευχαριστώ, Footballnews. Λες να τα ξανακαταφέρει η Τσέλσι;
Χάρη, είχα γράψει ένα άρθρο για το μέγιστο χρονικό διάστημα κυριαρχίας μιας ομάδας. Η ποδοσφαιρική ιστορία βρίθει με ουκ ολίγα παραδείγματα και υποδεικνύει τα τρία χρόνια ως ένα τέτοιο διάστημα. Η Μπάρτσα, κατ' εμέ, έχει ξεπεράσει αυτό τον ορισμό, αυτό τον όριο. Επομένως, θωρητικά πάντα, ναι, έχει ξεκινήσει το σημείο καμπής. Στα υπόλοιπα που γράφεις συμφωνώ. Η ομάδα θα πρέπει να βρει νέα πηγή έμπνευσης, ώστε να αποδιοργανώσει εκ νέου τους αντιπάλους της, αγωνιστικά και ψυχολογικά. Ασχέτως της έκβασης του τελικού κυπέλλου Ισπανίας και του τσου λου θεωρώ ότι η έμπνευση θα επιχειρηθεί του χρόνου μέσω της φυγής του Γκουαρντιόλα προς άλλες πολιτείες. Αυτό το σχόλιο θα το θυμάμαι, ελπίζω, και θα το επικαλεστώ όταν έρθει η ώρα.
Καλό ξημέρωμα να έχουμε!
hello Κάνθαρε!εγώ θα κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου (του Μουρίνιο δλδ :Ρ) και θα πω ότι δεν νομίζω ότι χρειάζεται να είναι καινοτόμος για να είναι κορυφαίος. Είναι κορυφαίος γιατί οι ομαδες του είναι πολύ καλά προπονημένες,στο αμυντικό και στο επιθετικό κομμάτι, ενώ και πολλοί από τους παίκτες του ήταν στο peak της καριέρας τους υπ'αυτόν, κατι που δεν νομιζω να'ναι τυχαίο. Όσον αφορά τους τίτλους που εχει παρει, προκειται για τρομερη επιτυχια να παρεις UEFA και CL με την Πόρτο και την Ίντερ (!). Αν θς οπωσδήποτε να βρουμε κατι καινοτομικο, ας πουμε οτι καθιερωσε τα συστηματα με 3 κεντρικα χαφ (4-3-3 και 4-3-1-2 σε Πόρτο και Τσέλσι), όταν ολοι παιζανε 4-4-2.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, και επειδή η νύξη ισως αφορά και τον Γκουαρντιόλα, θα σου πω οτι, κατα τη γνωμη μου, δεν μπορουμε να μιλαμε για δικη του καινοτομια, όταν ο συγκεκριμένος τροπος παιχνιδιου διδασκεται στις ακαδημιες της Μπαρτσα, ενω παρομοιες ομαδες (εστω και αρκετα χειροτερες ή αναποτελεσματικες) υπηρξαν ο Αγιαξ του φαν Χααλ, η Ρομα του Σπαλετι και η εθνικη Μεξικο από το 205 (τουλαχιστον) και μετα.
Αυτά τα ολίγα :)
Νίκος
Νίκο, για δικηγόρος του διαβόλου καλά το πας. Χαίρομαι που ανταλλάσουμε απόψεις! Για πάμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Γκουαρντιόλα το λες και μόνος σου όταν γράφεις ''έστω και αρκετά χειρότερες ή αναποτελεσματικές''. Η τακτική επιτυχία του εγχειρήματος είναι εντυπωσιακή. Πρόσεχε: αναφέρομαι σε εμφανίσεις και αγωνιστικό πλάνο. Όχι, σε αποτελέσματα ή τίτλους. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ -πολλάκις η ερμηνεία των αριθμών δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, αλλά δείχνει σαφή προτίμηση στο τι θα γράψει η ιστορία.
Για τον Μουρίνιο η άποψή μου είναι γνωστή. Προπονητής αλαζόνας, κωλοτούμπας, εμπρηστικός, γκρινιάρης μέχρι αηδίας. Θιασώτης του Μακιαβελισμού. Πάει σε μια ομάδα και την ξεζουμίζει. Της τσαλακώνει το προφίλ. Της πίνει το μεδούλι. Προφανώς για δική του προβολή. Και με οικονομικές πλάτες. Χατήρι δεν του χαλάνε. Όσο για την Πόρτο μην ξεχνάμε ότι πήρε Ουέφα και πρόσφατα. Η Πόρτο δεν είναι πυροτέχνημα. Και μην ξεχνάς τις ιδιαιτερότητες εκείνου του τσου λου: έπαιζαν τρεις ελληνικές ομάδες στους ομίλους, ενώ είχαν περάσει όλα τα αουτσάιντερ! Και τελικό με την Μονακό! Βέβαια, σαφώς και συνιστά μεγάλη επιτυχία η πορεία του στην Πόρτο. Δεν το συζητώ. Δεν ήταν τυχαία σε καμία περίπτωση. Αλλά είχε και το αβαντάζ ότι δεν ήταν τόσο γνωστός. Ήταν αθόρυβος. Τώρα πουλάει σαν τρελός: τα media λατρεύουν τέτοιους χαρακτήρες κι ο Μουρίνιο προσφέρει ακριβώς το προιόν που ζητάνε. Και δεν εννοώ το αγωνιστικό προιόν.
Από εκεί και πέρα είναι μετρ στην προετοιμασία και στην φυσική κατάσταση. Λάτρης της πειθαρχίας. Και πολύ καλά κάνει. Άριστος στην εφαρμογή αμυντικών τακτικών, έστω και αξιοπερίεργων ή κατακριτέων. Ειδικός στα επικοινωνιακά παιχνίδια και στο να τραβά τα βλέμματα πάνω του, προκειμένου να αποφορτίσει την ομάδα του, έστω κι αν νομίζω ότι καθ' αυτόν τον τρόπο προβάλλει εκούσια το ''εγώ'' του. Αλλά τακτικά δεν έχει παρουσιάσει κάτι καινούριο. Και μην ξεχνάς ότι πάντα είχε πλάτες για να αγοράσει ότι καλύτερο. Εκτός αν σημαίνει καινοτομία να παίρνει μια φύσει επιθετική ομάδα, όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, και να βάζει, όταν παίζει με την Μπάρτσα, έντεκα παίχτες πίσω από τη σέντρα και την μπάλα. Και μετά να λέει ότι κέρδισε ή προκρίθηκε παίζοντας σωστό και δίκαιο ποδόσφαιρο (βλέπε ημιτελικό Μπάρτσα - Ίντερ). Έτσι είναι οι μεγάλοι προπονητές; Η ιστορία μπορεί να έχει γράψει ότι έχει πάρει δυο τσου λου. Μπορεί να γράψει σε λίγο καιρό ότι θα πάρει και τρίτο ή τέταρτο ή πέμπτο. Αλλά ξεχνάει να γράψει πολλές ουσιαστικές πτυχές που αξίζουν αναφοράς και ανάλογης κριτικής.
Συνεχίζουμε λοιπόν! Το "έστω και αρκετά χειρότερες ή αναποτελεσματικές" έχει να κάνει στο ότι καμία από τις προαναφερθείσες ομαδες δεν είχε Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι κλπ! Επίσης, αλλο η τακτική επιτυχία που αναφέρεις τώρα, δηλαδή το πόσο καλά εχουν αφομοιώσει οι παίκτες το συστημα, και άλλο η τακτική καινοτομια, το να παρουσιάσεις κάτι καινούργιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τον χαρακτήρα του, εννοείται ότι μπορώ να καταλάβω το ότι δεν τον συμπαθείς, αλλά δεν νομιζεις ότι λεει κατι το οτι οσοι εχουν συνεργαστει μαζι του (κυρίως παίκτες αλλά και πρόεδροι) λένε τα καλύτερα? Και ας υπάρχει και καποιος που δεν είναι politically correct, παρα να κανει δηλωσεις όπως οι έλληνες παίκτες και προπονητές!
Η Πόρτο δεν είναι φυσικά αμελητέα ποσότητα, αλλά μιλάμε για συνεχόμενους τίτλους, και αυτό από μονο του ειναι πολυ δυσκολο.Σχετικά με τις οικονομικες προφανως ειναι πολυ σημαντικό, αλλά εχει κανει επιτυχιες και με μικρο μπατζετ (βλ. Πορτο) και αλλοι προπονητες με παρομοιο μπατζετ εχουν αποτυχει (βλ. Μαντσινι). Επίσης, το top 5 ακριβοτερων μεταγραφων στην ιστορια της Μπαρτσελονα είναι τα 4 τελευταια χρονια http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_FC_Barcelona_records_and_statistics#Transfer_fee_paid
Για το Μπαρτσα-Ιντερ που αναφερεις δεν βλεπω γτ δεν επαιξε σωστα και δίκαια.
Για τη Ρεαλ , συμφωνω σε καποιο σημειο οτι της κραταει λίγο το χαλινάρι στα σημαντικά ματς (παραδειγμα τα τελευταια ματς με μπαρτσα και μπαγερν) αλλα φέτος στο πρωταθλημα εχει βάλει 109 γκολ and counting!
Τεσπα, το θεμα ειναι μαλλον υποκειμενικο. Με τα παραπανω δεν θελω να απαξιωσω το εργο του Γκουαρντιολα (ετσι κι αλλιως η Μπαρτσα 08-09 ηταν μια από τις θεαμτικότερες ομάδες που έχω δει) αλλά προσωπικά πιστευω ότι θα κριθει όταν παει σε αλλη ομαδα.
Και κατι τελευταιο για τον Μουρινιο. Πιστευω ότι είναι πολυ δυσκολο να μην παραδεχτεις εναν ανθρωπο που ειναι ο ορισμος του αυτοδημουργητου, και απο γυμναστης σε σχολεια καταληγει να κατακτα τον ποδοσφαιρικο κοσμο.
Αυτά! Τα λέμε
Νίκος
Συνεχίζουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκο, νομίζω ότι συμφωνούμε και οι δυο σε αυτό: όπου και να πάει ο Γκουαρντιόλα είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να έχει παρόμοια απόδοση και επίδοση με αυτή που παρουσιάσε και παρουσιάζει στην Μπάρτσα. Ο Γκουαρντιόλα με την Μπάρτσα κόλλησαν σαν τα μακαρόνια με τη σάλτσα.
Όσο για τις τακτικές καινοτομίες του Πεπ, νομίζω υφίστανται και μάλιστα έντονα. Δεν είναι μόνο τα κάθετα σπριντ και οι διαγώνιες/κάθετες πάσες. Δεν είναι το μικρό πλάτος και το ξαφνικό ξεδίπλωμα. Δεν είναι το χαμηλό τέμπο και η ξαφνική άνοδος του ρυθμού. Δεν είναι το πως δημιουργούν τριπλή παγίδα για να ανακτήσουν την μπάλα σε δευτερόλεπτα. Ούτε τα τριγωνάκια. Ούτε καν ο ρόλος του Μέσι. Μήτε το γεγονός ότι ψάχνουν συνεχώς τον ελεύθερο συμπαίχτη και δεν απογειώνουν την μπάλα ή η προσήλωση που επιδεικνύουν στο πλάνο του προπονητή, ανεξαρτήτως αντιπάλου και συνθηκών. Και πολλά πολλά άλλα. Είναι όλα τα προηγούμενα μαζί! Συγχρόνως!
Το θέμα δεν είναι ότι εκείνες οι ομάδες που ήταν "έστω και αρκετά χειρότερες ή αναποτελεσματικές", δεν είχαν Τσάβι, Ινιέστα και Μέσι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είχαν τόσο κοινό κώδικα. Αυτός σου επιτρέπει να επιβάλλεις καινοτομίες. Όχι, το ατομικό ταλέντο ούτε οι προθέσεις.
Για τον χαρακτήρα του Μουρίνιο το έγραψα και παραπάνω: ''τα media λατρεύουν τέτοιους χαρακτήρες κι ο Μουρίνιο προσφέρει ακριβώς το προιόν που ζητάνε''. Το ότι ο Μοράτι κι ο κάθε Μοράτι πίνει νερό στο όνομά του δεν μου λέει κάτι. Εξάλλου, με την ίδια ευκολία μπορώ κι εγώ να πω ότι το κλίμα των αποδυτηρίων ήταν εναντίον του μετά την εντός έδρας ήττα από την Μπάρτσα. Θυμίσου τις στιχομυθίες με Ράμος και Κασίγιας.
Το Μπάρτσα - Ίντερ αποτελεί ένα από τα πλέον απαράδεκτα παιχνίδια που έχω παρακολουθήσει στην ζωή μου. Για αυτό τον βάφτισα ως θιασώτη του Μακιαβέλισμού. Η προΐστορία, όμως, τον προδίδει: ''Ο Πορτογάλος τεχνικός αναφερόμενος στο παιχνίδι δεν δίστασε να παρομοιάσει την Τότεναμ με λεωφορείο ενώ παράλληλα την κατηγόρησε για αντιποδόσφαιρο. «Πως να κερδίσεις ένα παιχνίδι, όταν ο αντίπαλος σου παρκάρει ένα... λεωφορείο μπροστά στην εστία του; Αυτή ήταν η τακτική της Τότεναμ. Δεν ήρθε για να παίξει μπάλα, αλλά για να παρκάρει το λεωφορείο και να πάρει με κάθε τρόπο την ισοπαλία. Λυπάμαι αυτούς που πλήρωσαν εισιτήριο για να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Κανονικά θα πρέπει να απευθυνθούν στη διοίκηση της Τότεναμ, για να πάρουν τα χρήματά τους πίσω» δήλωσε χαρακτηριστικά ο Πορτογάλος τεχνικός των «μπλε», θέλοντας να καυτηριάσει την αμυντική τακτική της Τότεναμ (Σεπτέμβριος του 2004)''. Αυτά είχαν γίνει πριν οχτώ χρόνια. Όταν το κάνει αυτός δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όταν το κάνουν οι άλλοι; Μάλλον ενοχλείται.
Τέλος, παραδέχομαι για πολλοστή φορά ότι δεν τον πάω. Αλλά δεν θα τον απαξιώσω. Δεν είμαι αντιμουρίνιο, όπως αρκετός κόσμος που σπεύδει, κατόπιν εορτής, και ερμηνεύοντας επιδερμικά και βιαστικά, αποκλειστικά τα πρόσκαιρα αποτελέσματα, να κατακεραυνώσει την Μπαρτσελόνα. Είναι μεγάλος προπονητής και ιδιαίτερη φιγούρα: κάτι τέτοιοι τύποι δεν ξεχνιούνται. Θα προσπαθήσω, όμως, να του αποδώσω τις τιμές που του αρμόζουν. Κι όχι αυτές που θέλουν κάποιοι να χρεώσουν στην ιστορία.
Ετοιμάζομαι για Ρεάλ - Μπάγερν! Θα προσπαθήσω να γράψω κάποιο άρθρο, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Έχει πάρει φωτιά ο κώλος μου! Ίσως αρκεστώ σε κάτι λιτό και περιεκτικό, με έντονες, ωστόσο, παρωθητικές νύξεις. Για να κάνουμε κουβέντα!
Ενταξει, εννοειται οτι δεν απαιτω να κανει τα ιδια πραγματα και σε αλλη ομαδα, απλα περιμενω να δω την εξελιξη της πορείας του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την τακτικη καινοτομια, πιθανοτατα να τα ειδαμε πρωτη φορα ολα μαζί ταυτόχρονα, αλλά και πάλι πιο πολύ από καινοτομία μου κάνει σε τακτική αποτελεσματικότητα, και ο κοινος κωδικας που αναφερεις σε καποιο βαθμο προϋπήρχε.
Για το Μπάρτσα-Ιντερ νομιζω οτι οι συνθηκες δεν αφηναν αλλα περιθωρια και δε νομιζω οτι ειναι ο μονος της λογικης "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα".
Επίσης, για το επεισοδιο με Κασιγιας και Ραμος ειναι πολυ δυσκολο τοσο εντονες προσωπικότητες να μην εχουν και τις συγκρουσεις τους, και προσωπικά είμαι σίγουρος ότι φεύγοντας από την Ρεαλ ολοι θα λενε τα καλυτερα.
Τεσπα, αντε καλό ματσάκι!
Νίκος
Χάρης
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνθαρε, τον Γκουαρντιόλα δεν τον θεωρώ μεγάλο προπονητή. Τέτοιοι είναι μεταξύ άλλων οι Μουρίνιο, Φέργκιουσον, Βενγκέρ, Αντσελόττι, Λίππι, Χίντινκ, Ρεχάγκελ, Φαν Χάαλ, και πολλοί άλλοι. Άνθρωποι που όπου κι αν δούλεψαν, με κάποιες προΰποθέσεις, άφησαν έργο πίσω τους. Τον θεωρώ σαν έναν Λεμονή της Ισπανίας, τηρουμένων των αναλογιών (ότι έμαθε την δουλειά από μέσα).
Του αναγνωρίζω ότι είχε μια φαεινή ιδέα. Ή μάλλον, πολλές φαεινές ιδέες ταυτόχρονα, που κόλλησαν καλά μεταξύ τους, έχοντας μάθει από μικρό παιδί την κουλτούρα της Μπάρτσα. Πίεση ψηλά, έλεγχος και κατοχή μπάλας, τίκι-τάκα, τα γνωστά. Ένας και μόνο τρόπος παιχνιδιού. Επαναλαμβάνω: ΕΝΑΣ και ΜΟΝΟ.
Απαγορεύεται να είσαι μονοδιάστατος προπονητής. Όσο καλός κι αν είναι ο τρόπος παιχνιδιού που καθιερώθηκε, αργά ή γρήγορα θα σκαλώσει η ομάδα από τον αντίπαλο. Όταν οι άλλοι προπονητές το παλεύουν από δω κι από κει όταν στραβώνει το παιχνίδι, ο Γκουαρδίόλα απελπίζεται και βάζει μέσα στην αντίπαλη περιοχή τον Πικέ (έχοντας προηγουμένως βγάλει τον Ιμπραΐμοβιτς) ή τον Κεϊτά όπως προχθές, μπας και πάρει κεφαλιά και μπει γκολ. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.
Ο καθαρός αποκλεισμός από την σημερινή διαλυμένη Τσέλσυ, με Κέιχιλλ-Τέρρυ έξω στο ημίχρονο, τον Λάμπαρντ και τον Ντρογκμπά στα ποδοσφαιρικά γεράματα, τον Τόρρες να βάζει επιτέλους ένα γκολάκι, και τον υπηρεσιακό προπονητή Ντι Ματτέο, δεν είναι και το καλύτερο παράσημο για τον προπονητή Γκουαρδιόλα. Λογικά με την απώλεια και των δύο τίτλων θα αποχαιρετίσει το Καμπ Νου.
Τέλος πάντων, ο Μουρίνιο γέλαγε προχθές βράδυ, αλλά τώρα γελάνε και στην Βαρκελώνη με τον αποκλεισμό της Ρεάλ Μαδρίτης από την Μπάγερν Μονάχου. Τουλάχιστον ο Μουρίνιο έχασε στο κορώνα-γράμματα (στα πέναλτυ), όχι από λάθη και παραλείψεις. Θα είναι ενδιαφέρον και ανοιχτό ματσάκι ο τελικός με Μπάγερν-Τσέλσυ.
Νίκο, όλοι περιμένουμε να δούμε την εξέλιξη της καριέρα του. Μπορεί να εξελιχθεί σαν τον Βίλας Μπόας. Μπορεί να βγει και νέος Καπέλο. Άγωνστο προς το παρόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρη, ένας και μόνο. Μαζί σου. Αλλά τόσο δύσκολος να αποτυπωθεί στο χόρτο. Σχεδόν μη πιστευτός. Και (ενδεχομένως) δυσνόητος Για αυτό το παιχνίδι της ομάδας το είχαν βαφτίσει playstation. Διότι, δεν το καταλάβαιναν. Το αν απαγορεύεται ή όχι να είσαι μονοδιάστατος προπονητής είναι μια τεράστια κουβέντα. Το να είσαι μονοδιάστατος δεν σημαίνει ότι είσαι και προβλέψιμος ή ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να σε σταματήσει κάποιος. Ουσιαστικά αυτό που ζητούσε ο κόσμος, για να μην πω όχλος, από την Μπάρτσα ήταν να κερδίζει συνεχώς και ακατάπαυστα με πεντάρες. Εδώ κέρδιζε με 2-0 και έγραφαν κάποιοιο ότι ξεφουσκώνει η ομάδα. Κι ας είχε ισοπεδώσει τον αντίπαλο. Συμφωνώ ότι ο Γκουαρντιόλα θα αποτελεσει παρελθόν. Το ποιος θα τον αντικαταστήσει αποτελεί αίνιγμα ολκής. Διαφωνώ, όμως, για την φράση ''καθαρός αποκλεισμός''. Αποκλεισμός, ναι. Σκέτος. Χωρίς ανάλογο επιθετικό προδιορισμό.
Καλησπέρες!