Ζήτω η Άρσεναλ

Είχαμε πει σε προηγούμενο άρθρο ότι ο Ολυμπιακός στα δυο εναπομείναντα ματς μπορεί να πάρει αυτό που χρειάζεται για να περάσει στην επόμενη φάση του τσου λου. Το πρώτο τεστ δόθηκε απέναντι στην Άλκμααρ, η οποία ήθελε μόνο την νίκη για να μπορεί να ελπίζει σε πρόκριση. Έχοντας παρακολουθήσει την Άλκμααρ αρκετές φορές να αγωνίζεται στο ολλανδικό πρωτάθλημα, πίστευα ότι οι ''ερυθρόλευκοι'' θα περνούσαν δύσκολες ώρες. Πρόκειται για μια φύσει επιθετική ομάδα που κυνηγάει το γκολ λες και είναι γεννημένη για αυτό. Η φυγή του Φαν Γκάαλ όμως άλλαξε και την Άλκμααρ. Ο Κούμαν δεν έχει καμία σχέση με τον προκάτοχό του, με αποτέλεσμα η ομάδα να μην μπορεί να πιάσει τα περσινά επίπεδα απόδοσης, κάτι που πιστοποιείται και από την μέχρι τώρα πορεία της στην Eredivisie. Παρόλα αυτά πρόκειται για μια ομάδα επικίνδυνα απρόβλεπτη, με έφεση στις αντεπιθέσεις, ίσως το μόνο που έχει μείνει αναλλοίωτο από την κληρονομιά του Φαν Γκάαλ.

Ο Ζίκο παρέταξε την ομάδα με σύστημα 4-4-1-1 (ή 4-2-3-1) με τον άξονα να αποτελείται από τους Μέλμπεργκ και Ζεβλάκοφ στο κέντρο άμυνας, Ντούντου και Μαρέσκα στα χαφ με τον Όσκαρ μπροστά τους και τον ''πιστολέρο'' Μήτρογλου μοναδικό προωθημένο, ενώ στα άκρα ήταν ο Γκαλίτσιος με τον Ζαϊρί δεξιά και ο Ραούλ Μπράβο με τον Λεονάρντο αριστερά. Στο ίδιο στυλ παρατάχθηκε και η ολλανδική ομάδα με αιχμή του δόρατος τον δραστήριο Ντεμπέλε, έχοντας στα άκρα τον Χόλμαν και τον Λενς αριστερά και δεξιά αντίστοιχα. Στο γήπεδο είχε και πολύ αέρα που δεν ευνοούσε τα γεμίσματα και τις μακρινές μπαλιές, ενώ ο αγωνιστικός χώρος μου θύμισε την αίθουσα που έκανα μάθημα όταν πήγαινα Γυμνάσιο.

Το ματς ξεκίνησε με αργούς ρυθμούς με τις ομάδες να φαίνονται αρκετά επιφυλακτικές. Απόλυτα ισορροπημένο παιχνίδι με λίγα φάουλ, λες και ήταν φιλικό. Σιγά σιγά όμως βγήκαν από το καβούκι τους και άρχισαν δειλά δειλά να προωθούνται. Χαρακτηριστικό είναι ότι από το 7' μέχρι το 18' λεπτό έγιναν πέντε σουτ κι από τις δυο ομάδες. Από το 20΄λεπτό και μετά οι Ολλανδοί ανέβασαν ρυθμούς και έκαναν κάποιες φάσεις, όχι όμως υψηλής επικινδυνότητας. Η αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού είναι πολύ καλή και φυσικά πιο ορθολογικη σε σχέση με το ματς της Λιέγης στο οποίο είχε έναν κεντρικό αμυντικό παραπάνω. Παρατηρώ καλή συνεργασία στο αριστερό άκρο μεταξύ Ραούλ Μπράβο και Λεονάρντο, ενώ η 'Αλκμααρ επιτίθεται κυρίως από δεξιά με τον Λενς. Τα αμυντικά χαφ και των δυο ομάδων είναι εξαφανισμένα με αποτέλεσμα να βλέπεις την μπάλα να πηγαίνει από την άμυνα κατευθείαν στην επίθεση και να δημιουργούνται εκατέρωθεν φάσεις.

Στο δεύτερο ημίχρονο περίμενα τους γηπεδούχους εξαρχής να πιέσουν αρκετά την ομάδα του Πειραιά, το ξεκίνημα όμως με διέψευσε. Οι δυο ομάδες δεν είχαν αλλαγές στις συνθέσεις τους με τον Ζίκο να μένει προφανώς ευχαριστημένος από την εικόνα της ομάδας. Η Άλκμααρ όσο περνούσε η ώρα άρχιζε να πατάει γκάζι με τον Ολυμπιακό να μην μπορεί να ακολουθήσει στο ίδιο μοτίβο. Οι μεσοαμυντικοί της ολλανδικής ομάδας Μέντεζ και Σάαρς ανέβασαν την απόδοσή τους, με τον Μαρέσκα να αποδεικνύει μία ακόμη φορά ότι δεν είναι καθαρόαιμο αμυντικό χαφ. Οι επιθέσεις, σε αντίθεση με το πρώτο ημίχρονο, πραγματοποιούνταν και από τις δυο πλευρές έχοντας και την συμπαράσταση των δυο ακραίων μπακ Ποκονιόλι και Σβερτς. Ακίνδυνος ο Ολυμπιακός όχι όμως και η Άλκμααρ. Το σουτ του Βερνμπλουμ στο 64' λεπτό κοντράρει και αναγκάζει τον Νικοπολίδη να πέσει (!) στη γωνία του και να διώξει τη μπάλα κόρνερ. Ειλικρινά τελευταία φορά που θυμάμαι τον Αντώνη να κάνει τέτοια βουτιά, ήταν στο Euro του 2008, όπου συγκρούστηκε με το δοκάρι.

Σκεφτόμουν ότι όποιος καταφέρει να σκοράρει θα κέρδιζε και τον αγώνα. Η υπεροχή της Άλκμααρ συνεχίστηκε με τον Κούμαν να θέλει να ''κλέψει'' την παράσταση. Αποσύρει τον δραστήριο Ντεμπέλε στο 68' λεπτό και βάζει στην θέση του τον Πελέ, ανακουφίζοντας παράλληλα τους ''ερυθρόλευκους''. Από την άλλη ο λευκός Πελέ δεν προβαίνει σε καμία αλλαγή, εξωτερική ή εσωτερική. Από εκείνη την στιγμή και μέτα η πίεση των γηπεδούχων εξασθενούσε. Ο Ολυμπιακός αντέδρασε σωστά στο χρονικό σημείο που έπρεπε και έκοψε την ορμητικότητα των Ολλανδών. Κι όχι μόνο την έκοψε, αλλά ανέβηκε μπροστά με τον Μπράβο να υποστηρίζει τον Λεονάρντο και τον Γκαλίτσιο τον Ζαιρί. Θα μπορούσε να σκοράρει κιόλας στο 84΄λεπτό, με τον Λεονάρντο να σουτάρει ύστερα από όμορφη πάσα του πολυεργαλείου Όσκαρ. Μάλιστα, ένα λεπτό αργότερα είχε ακόμη μια καλή στιγμή με σουτ του (αθόρυβου πλην ουσιαστικού) Ντούντου. Τα τελευταία λεπτά κύλισαν πολύ ήσυχα για τον Ολυμπιακό με την Άλκμααρ να μην μπορεί να απειλήσει στο ελάχιστο την εστία του Νικοπολίδη.

Πολύ περίεργο παιχνίδι το αποψινό με την Άλκμααρ να με ψιλοαπογοητεύει και τον Ολυμπιακό να κάνει πράξη αυτά που ήθελε ο Ζίκο. Ώριμο παιχνίδι από παίχτες και προπονητή, δεν έδειξαν σε κανένα σημείο του αγώνα χαλαρότητα και πήραν σχετικά εύκολα αυτό που ήθελαν. Τα σενάρια πρόκρισης δεν είναι πολλά. Οι Πειραιώτες κρατούν την τύχη στα χέρια τους. Θέλουν νίκη ή ισοπαλία απέναντι στην Άρσεναλ και δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο. Εάν όμως χάσουν από τους Άγγλους και παράλληλα κερδίσει η Σταντάρ την Άλκμααρ τότε τερματίζει τρίτος, λόγω του ότι υστερεί σε ισοβαθμία με τους Βέλγους. Θεωρώ ότι (τουλάχιστον) την ισοπαλία θα την πάρει ο Ολυμπιακός και μαζί την πρόκριση στην επόμενη φάση. Άλλωστε το αξίζει.