Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Διάρκεια και αναγνώριση

Και πάμε στην δεύτερη παρατήρηση που σχετίζεται με την Μπαρτσελόνα. Εν αρχή, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναφέρομαι μόνο σε αποτελέσματα και τίτλους. Η ετικέτα της Μπαρτσελόνα αναγράφει κι άλλα συστατικά που δεν έχουν την παραμικρή στατιστική σημασία. Για τους Καταλανούς έχω αφιερώσει αρκετά άρθρα. Το παρόν κείμενο ουδεμία σχέση (δια)τηρεί με τακτικά ζητήματα. Θα επικεντρωθεί και θα αφοσιωθεί σε ένα ποδοσφαιρικό ερώτημα που με ταλανίζει αρκετό καιρό: ονομάζεται διάρκεια. Για πόσο χρονικό διάστημα μπορεί μια πετυχημένη ομάδα να κρατάει τα σκήπτρα; Το ρητό που υπογραμμίζει την ευκολία του να φτάσεις στην κορυφή, αλλά τη δυσκολία της μονιμοποίησης σε αυτή, με βρίσκει (απολύτως) σύμφωνο. Πόσα χρόνια πρωταγωνιστεί η Μπαρτσελόνα; Εν τέλει, ποιο είναι το μέγιστο χρονικό όριο που μπορεί να ''τρέξει'' μια ποδοσφαιρική μηχανή; Να πούμε τρία χρόνια; Ακούγεται ρεαλιστικό. Εξάλλου, δεν το προτείνω εγώ. Η ποδοσφαιρική πιάτσα το αφουγκράζεται ή, για να είμαι ακριβέστερος, η ποδοσφαιρική ιστορία. Μήπως, λέω μήπως, η Μπάρτσα έχει υπερβεί αυτό το όριο; Ναι, κατά την γνώμη μου, το έχει υπερβεί. Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό; Απλά να συνεχίσουμε να τη θαυμάζουμε.


Επιπλέον, αναδύεται ένα αλληλένδετο ερώτημα: ποιος είναι ο ρόλος του προπονητή; Είναι σαφές ότι μια σπουδαία ομάδα χρειάζεται έναν σπουδαίο τεχνικό. Είναι γνωστό, άλλωστε, το ακόλουθο ποδοσφαιρικό ρητό: «Οι παίχτες φτιάχνουν τον προπονητή και ο προπονητής την ομάδα». Για να δούμε τι γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος: «Γιατί, όμως, ο Πεπ δεν πιστώνεται τη συμβολή του στα κατορθώματα  της Μπάρτσα; Καλύτερη εξήγηση  από αυτή που δίνει ο Γκρέιαμ Σούνες και να ήθελα δεν θα έβρισκα». Πριν περάσουμε, όμως, στον Σούνες, ας προσπαθήσουμε να έρθουμε στη θέση του Γκουαρντιόλα. Έστω, λοιπόν, ότι είσαι ο προπονητής της Μπάρτσα. Προέρχεσαι από τα φυτώρια αυτής και φόρεσες τη φανέλα της επί 18 συναπτά έτη. Γνωρίζεις την ψυχοσύνθεση της ομάδας, την εταιρική της κουλτούρα, τα θέλω των οπαδών. Είσαι νέος και ορεξάτος. Διακατέχεσαι από την δική σου αγωνιστική φιλοσοφία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχεις επηρεαστεί από τον Κρόιφ και τον Μπιέλσα ή δεν έχεις μελετήσει το στυλ παιχνιδιού της ομάδας επί Ράικαρντ. Έχεις την τιμή και την χαρά να κοουτσάρεις πραγματικούς επαγγελματίες που τυγχάνει να γνωρίζουν μπάλα και ποδόσφαιρο. Παίχτες που λάμπουν με το αντισταριλίκι τους, εντός και εκτός γηπέδου. Και πάνω από όλα, (ανα)γνωρίζεις τις δυνατότητες και διακρίνεις τα όρια.

Τι θέλω να πω; Ο Γκουαρντιόλα δεν αποτελεί μια συνηθισμένη μορφή προπονητή, όπως τουλάχιστον την γνωρίζουμε ή, έστω, όπως επιβάλλει το ποδοσφαιρικό μάρκετινγκ. Οι παίχτες της ομάδας δεν αντικατοπτρίζουν το συμβατικό μοντέλο που ακολουθεί τους -αγωνιζόμενους σε υψηλό επίπεδο- ποδοσφαιριστές. Η ίδια η Μπάρτσα, ως σύστημα, ως οργανισμός, παρουσιάζεται διαφορετική, εναλλακτική, χωρίς, όμως, να παύει να σε ελκύει, να σε γοητεύει. Αγνοώ αν υπάρχει ανάλογο παράδειγμα στην ποδοσφαιρική ιστορία και δεν γνωρίζω για πόσο ακόμα θα ιντριγκάρεται ο Πεπ (και οι παίχτες) από το μεγαλείο των Μπλαουγκράνα. Ίσως το αντιληφθούμε όταν ο Γκουαρντιόλα κρίνει ότι τα ψωμιά του στο Καμπ Νου φαγώθηκαν. Αν κρίνω από την σπουδή με την οποία περιεργάζεται το καταλανικό του συμβόλαιο, αυτή η μέρα μπορεί να μην είναι μακριά. Είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος συνειδητοποιεί πλήρως το ζήτημα της διάρκειας και τον απασχολεί σφόδρα. Ας  δώσουμε, όμως, την σκυτάλη στον Σούνες: «Όταν στη Λίβερπουλ κερδίσαμε σε μία πενταετία  από το 1976 μέχρι το 1981, τέσσερα Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ όλοι έλεγαν πως η ομάδα είναι του Μπιλ Σάνκλι, που είχε σταματήσει από το 1974, και πως με τέτοιους παίκτες δεν χρειαζόμασταν προπονητή. Ήταν άδικο για τον Μπομπ Πέισλι επειδή είχε φτιάξει το  δικό του δημιούργημα, αλλά δεν το φώναζε τόσο πολύ όπως ο Μπράιαν Κλαφ. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τον Γκουαρντιόλα. Ωστόσο, όποιος ξέρει ποδόσφαιρο καταλαβαίνει». Κι εμείς καταλαβαίνουμε. Εν κατακλείδι, η ομάδα της Καταλονίας, κατά την γνώμη μου, μόνο με έναν τρόπο μπορεί να χάσει τη λάμψη της: τη θέληση. Είτε τη δικιά της, είτε του χρόνου. 

Υ.Γ.1 Νομίζω ότι αν ο Γκουαρντιόλα μπορούσε να πάρει τάιμ άουτ από το πρώτο λεπτό, θα το έπαιρνε δίχως σκέψη. Η είδηση δεν συνοψίζεται στην ορμητικότητα και στο υψηλό κίνητρο των Μαδριλένων. Επαφίεται στα αβίαστα λάθη των γηπεδούχων. Επαναλαμβάνω τη λέξη ''αβίαστα''. Σας έχω υποσχεθεί ότι κάποια στιγμή θα διαχωρίσουμε τις έννοιες. Το αντίδοτο της Μπάρτσα στην ψυχολογική και αγωνιστική πίεση της Ρεάλ, ονομαζόταν ''λάθος αντιδράσεις''. Η Μπάρτσα ξύπνησε από το 35' λεπτό και έπειτα, πέτυχαίνοντας δυο γκολ κόντρα στη ροή του παιχνιδιού, μόνο και μόνο για να ξανακοιμηθεί στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου. Η πρόκριση, πάντως, βγήκε ραντεβού με τους Καταλανούς. Κι ας πέτυχαν οι φιλοξενούμενοι μια ηθική νίκη. Όχι, δεν υπερβάλλω: το γεγονός ότι η Ρεάλ δεν διασύρθηκε αποτελεί για μεγάλη μερίδα του φίλαθλου κοινού σημαντική επιτυχία. Θα έχουμε, όμως, κι άλλα επεισόδια. Τέλος, παραθέτω ένα σχόλιο που διάβασα σε αθλητική ιστοσελίδα: «Πώς σε κατάντησαν έτσι, ρε Ρεάλ. Όλοι μιλούσαν για το επιθετικό σου ποδόσφαιρο και το πρεστίζ που έβγαζες προς τα έξω. Τώρα ασχολούνται με τον Μουρίνιο, τον Πέπε και τον Ρονάλντο (ιμιτασιόν) και κάπου στο βάθος υπάρχει και μια Ρεάλ». Κι όμως, η Ρεάλ θα είναι για πάντα (η) Βασίλισσα. Όπως είπε, μεταξύ άλλων, ο Τσάβι: «Στο τέλος αντέξαμε και πήραμε την πρόκριση. Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται απόλυτα πόσο δύσκολο είναι να κερδίζεις μία ομάδα σαν τη Ρεάλ». Έχει άδικο;

Υ.Γ.2 Γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης: «Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής είναι ο τελευταίος που ευθύνεται για την κατρακύλα, αλλά μπορεί να γίνει ο πρώτος που θα την πληρώσει». Έχω αρκετά παράπονα για ορισμένα γραπτά του συγκεκριμένου δημοσιογράφου, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι σωστός. Δαμιανίδη, κανόνισε την πορεία σου.

Υ.Γ.3 Οι Ιερολοχίτες έβγαλαν μια αιχμηρή ανακοίνωση κατά όλων εκείνων που ''έπαιξαν'' και εξακολουθούν να ''παίζουν'' με το μέλλον του συλλόγου. Με βρίσκει σύμφωνο. Το νου σας, ρεμάλια.

Υ.Γ.4 Έχουν περάσει τόσες ώρες από τον αποκλεισμό κι ακόμα η Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ. δεν έχει προβεί σε ανακοίνωση κατά του αέρα. Ο αέρας δεν έφταιγε; Κάνω λάθος; Να μας πει ο ''εκκωφαντικός'', κύριος Ζαγοράκης.

Υ.Γ.5 Ρε Αδαμίδη, κουράστηκα. Βαρέθηκα. Κορέστηκα. Δεν μπορώ άλλο τόσο ενδιαφέρον για μια χρεωμένη εταιρία. Ειλικρινά δεν μπορώ. Εσύ, πώς το αντέχεις;

Υ.Γ.6 Το μυαλό μου πήγε στους Megadeth. Δεν ήξερα, όμως, ποιο τραγούδι να τσοντάρω. Με μια αυθόρμητη κίνηση κατέληξα στο ακόλουθο. Ελπίζω να σας αρέσει.

14 σχόλια:

  1. Πολλοί θα λένε ότι η Ρεάλ έπαιξε μπαλάρα και ψιλογονάτισε τη Μπάρτσα. Πιστεύω ότι η Μπαρτσελόνα έκανε πολλές μαλακίες που δεν τις κάνει γενικά. Πάντως η Ρεάλ άξιζε τη νίκη χτες. Ωραίο ματσάκι, αλλά δεν τρελάθηκα,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χάρης

    Είχα την χαρά να παρακολουθήσω το 2ο ημίχρονο της αναμέτρησης Μπαρτσελόνα-Ρεάλ. Και λέω 2ο, γιατί "φταίει" το γυμναστήριο. Αν δεν γυμνάζεσαι άλλωστε, δεν μπορείς να καταλάβεις και να κρίνεις δίκαια αγωνιζόμενους αθλητές - εν προκειμένω, μιλάω για υπερπροπονημένους επαγγελματίες αθλητές. Όπως αν δεν γνωρίζεις Μακροοικονομικά και τα συναφή, δεν μπορείς να κρίνεις Μάνατζερς και Υπουργούς Οικονομικών (πλην των Ελλήνων Υπουργών βεβαίως).

    Πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό έβλεπα την Ρεάλ να μην ταμπουρώνεται στην άμυνα απέναντι στην Μπαρτσελόνα - κάτι που άλλωστε έχει αποδειχθεί μάταιο και αναποτελεσματικό. Είδα έναν αγώνα όπου η μπάλα πήγαινε πάνω-κάτω, σαν στο αγγλικό πρωτάθλημα, με την Ρεάλ να βγάζει πολύ περισσότερο τσαμπουκά, με τους παίκτες να δείχνουν μεγάλη θέληση για να παίξουν ποδόσφαιρο και να νικήσουν καθαρά την Μπαρτσελόνα. Σαν εμμονή τους έχει γίνει η Μπαρτσελόνα - και τους καταλαβαίνω απόλυτα, τόσες μπούφλες έχουν φάει. Έχει θιχτεί ο εγωισμός όλων των παικτών, ιδίως των πρωτοκλασάτων. Το τελικό απότέλσμα, 2-2, με χορταστικό θέαμα και σασπένς, με τον διαιτητή αρχικά και τους παίκτες της Ρεάλ μετά να χαλάνε το ματς στο τέλος με αχρείαστες κλωτσιές και κάρτες, μετά την αποβολή του Ράμος.

    Θεωρώ ότι ο Μουρίνιο είναι σε σωστότερο δρόμο με τον τρόπο παιχνιδιού που εφάρμοσε χθες, και θα το έχει υπ' όψιν του όταν αντιμετωπίσει την Μπαρτσελόνα στον δεύτερο γύρο του πρωταθλήματος και ίσως και στο Τσάμπιονς Ληγκ. Υπομονή να κάνουμε και θα δούμε.

    Η Μπαρτσελόνα που πήρε το 2006 νομίζω το Τσάμπιονς Ληγκ με Ράικαρντ προπονητή δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με την σημερινή, ούτε στο ρόστερ ούτε στον τρόπο παιχνιδιού. Τότε ήταν ο Ετό'ο, ο Ροναλντίνιο, ο Ντέκο, ο Φαν Μπόμμελ, ο Ολεγκέρ, ο Φαν Μπρόκχορστ, μαζί με Τσάβι, Πουγιόλ, Βαλντές, ο Ινιέστα δεν υπήρχε, ενώ ο Μέσσι μία έπαιζε μία δεν έπαιζε. Αν τους συγκρίνεις με τους σημερινούς, καμία σχέση. Μπούσκετς, Πέδρο, Φάμπρεγας, Πικέ, Αμπιντάλ, Μασκεράνο, Βίγια προστέθηκαν στο ρόστερ και αντικατέστησαν τους προαναφερθέντες. Η τωρινή Μπαρτσελόνα είναι δημιούργημα δύο "πατεράδων": του γενικότερου συστήματος Μπαρτσελόνα, και του Γκουαρδιόλα. Η Μασία έδωσε απλόχερα το καλύτερο υλικό που είχε στην ομάδα, και ο προπονητής (που τύχαινε να είναι ο Γκουαρδιόλα, ένας άνθρωπος που ξέρει τί είναι η Μπαρτσελονα έχοντας γαλουχηθεί σε αυτήν) πήρε τα υλικά και τα διαχειρίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να καλύψει τις αδυναμίες τους και να υπερτονίσει τα προσόντα τους. Οι παίκτες της Μπάρτσα υστερούν στην δύναμη, στο ψηλό παιχνίδι, και στην υψηλή ταχύτητα. Από την άλλη, έχουν μεγάλη τεχνική στον χειρισμό της μπάλας (κοντρόλ, πάσα, σουτ, ντρίμπλα), διορατικότητα, και αντοχές για ακατάπαυστο πρέσσινγκ στον αντίπαλο για να του αποσπούν την μπάλα. Αυτό είναι το σημείο-κλειδί: αν εξαιρέσεις το πρέσσινγκ, η Μπάρτσα δεν είναι καλή χωρίς την μπάλα στην κατοχή της, και έχει ξεχάσει το πώς είναι να σε κλείνει ο αντίπαλος στα καρέ σου - αν και πρώτα πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα το καταφέρει. Σημασία έχει ότι η Μπαρτσελόνα έχει μπει στο πάνθεον του ποδοσφαίρου. Με τα κατορθώματά της, και μάλιστα απέναντι στον υψηλότατο ανταγωνισμό τυ σήμερα, έχει ξεπεράσει πιστεύω τον Άγιαξ των 1970s, την Ρεάλ με τα συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών, την Λίβερπουλ με τα 3 Κύπελλα πρωταθλητριών, ίσως και την Βραζιλία του Πελέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν είδα το παιχνίδι, καθώς την ίδια ώρα, η ομάδα μου έδινε τη δική της μάχη για μια θέση στον τελικό του Wembley. Μιας και η κουβέντα είναι γενική, θα κάνω την τοποθέτησή μου.

    Δεν είμαι φίλος της Barcelona (για να μην παρεξηγηθώ, ούτε εχθρός είμαι, απλά δεν αχολούμαι πολύ με το ισπανικό ποδόσφαιρο). Τα τελευταί χρόνια, όμως, μετά από τόσες επιτυχίες, σε συνδυασμό με το ελκυστικό ποδόσφαιρο και την αξιοσημείωτη σταθερότητα, της βγάζω το καπέλο. Μπαίνει με το σπαθί της στο πάνθεον των ομάδων, που θα μνημονεύονται για πάντα, όπως λίγες ομάδες του παρελθόντος. Πάντα θα είναι το σημείο αναφοράς για τους μελλοντικούς ποδοσφαιρόφιλους, όταν θα ψάχνουν να δουν τι γινόταν στις αρχές του 21ου αιώνα.

    Διαφωνώ με την άποψη πολλών, ότι ο Guardiola έχει παιχταράδες και οποιοσδήποτε θα τα πήγαινε καλά σε αυτή την Barcelona. Ο Souness απάντησε για μένα. Δεν ξέρω αν ο Guardiola θα έχει ανάλογες επιτυχίες σε κάποια άλλη ομάδα, αλλά στη σημερινή Barcelona, σίγουρα άλλος προπονητής δε θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα. Η Μασία πάντα δούλευε σωστά, αλλά τώρα βγήκε μια φουρνιά ποδοσφαιριστών που είναι world class. Ο Guardiola, με όπλο την προσωπικότητά του, τους κρατάει ενωμένους και τους δείχνει το δρόμο για την επιτυχία. Αν κάποιος πιστεύει πως αυτό είναι εύκολο, τότε ας ανατρέξει σε παραδείγματα τόσων και τόσων προπονητών και στα προβλήματα που είχαν με τα αποδυτήρια. Επαναλαμβάνω: δεν κρίνω τον Guardiola ως προπονητή, αλλά τον θεωρώ την καταλληλότερη φιγούρα για τον πάγκο της Barcelona. Και φυσικά, του πιστώνω το μεγαλύτερο μέρος των επιτυχιών.

    Μιας και αναφέρθηκες στη Liverpool, δεν μπορώ να μείνω αμέτοχος. Κατά πολλούς, εκείνη η ομάδα είναι ότι η σημερινή Barcelona. Progressive ποδόσφαιρο. Και, μάλιστα, για πολλά χρόνια. Πράγματι είναι πολύ άδικο, οι επιτυχίες του Paisley να πιστώνονται εξ'ολοκλήρου στον Shankly (αν και πιστέυω ότι ο κόσμος της ομάδας τιμά και εκτιμά και τους δύο ανάλογα). Ο Shankly έδωσε το όραμα και έβαλε τα θεμέλια. Τα πρώτα χρόνια του Paisley, πράγματι δρέψαμε τους καρπούς της δουλειάς του Shankly. Αλλά, ο Paisley ήταν εκεί, κοντά στα 10 χρόνια και οι επιτυχίες συνεχίστηκαν. Δεν ξέρω αν ήταν της ίδιας προπονητικής αξίας με τον προκάτοχό του, αλλά το έργο του -να διατηρήσει την ομάδα στην κορυφή- ήταν εξίσου δύσκολη με αυτό του Shankly, να τη βγάλει από το βούρκο. Απλά, όπως είπες, δεν το φώναζε. Δε χρειάζονταν. Είχε να δείξει πολλά, άλλωστε. Αντίθετα, ο Clough διατυμπάνιζε το έργο του στην Derby. Όποιος βλέπει ποδόσφαιρο, καταλαβαίνει τη διαφορά.

    Καλό βράδυ!

    Υ.Γ. Όσο πλησιάζει ο καιρός, να περιμένω βιντεάκι Lynyrd Skynyrd;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καλημερίζω τον αναλυτή του ποδοσφαίρου
    ΡΕ ΚΑΝΘΑΡΕ να σου κάνω μια ερώτηση ?μεταξύ μας μια που δεν μας βλέπει και κανένας ...........
    μου έγραψες για τον παπαδογιάννη ότι έχει δίκαιο?
    σε τη έχει δίκαιο ?ποιος έχει δίκαιο ?
    η δημοσιογραφική dream team με τον Φιλιπάρρα αρχηγό τον από δίπλα του καταστροφέα του ελληνικού μπάσκετ?
    σε τη έχει δίκαιο το πουσταριό ?και ποιος κάνει κριτική ?
    ο κύριος λέω ατάκες της πλάκας για να εξυψώσω το μπασκετικό μυαλό μου κλέβοντας τη δόξα των αμερικανών σπορτκάστερ?
    ποιος έχει δίκαιο?
    να μου πεις ότι τα έλεγες ΕΣΥ να σου έλεγα ΝΑΙ
    να μου έλεγες ότι εγώ σαν ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ γράφω για τον ΑΡΗ και δεν μου αρέσει η ομάδα που κάποτε έπαιζα στα εφηβικά του τμήματα να είναι στα τάρταρα
    ο κύριος παπαδογιάννης το μέλος της δημοσιογραφικής μπασκετικής DREAM TEAM
    πάρε το Φιλιπάρα και σάλτα και γ........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια χαρά τα γράφεις Κάνθαρε!
    Επανήλθες βλέπω στις παλιές σου μουσικές συνήθειες! Ωραία! :))
    Καλό Σ/Κ να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πρόεδρε, μπαλάρα δεν έπαιξε η Ρεάλ σε καμία περίπτωση. Ήταν καλύτερα προετοιμασμένη και σε αντίθεση με το πρώτο ματς του κυπέλλου κατέβασε πιο ορθολογικό σχήμα. Ήταν ορμητική, προσπάθησε να εκεμεταλλευτεί τα λάθη της αμυντικής γραμμής των Καταλανών και μάλιστα σε κάποιο βαθμό τα κατάφερε. Αν κάποιος από τους δυο ήταν γραφτό να κερδίσει αυτή έπρεπε να είναι η Ρεάλ. Και ναι, ήταν χορταστικό ματς.

    Χάρη, ο Πύρρος Δήμας έλεγε ότι ο αθλητισμός είναι υγεία, ο πρωταθλητισμός αρρώστια. Δεν έχει άδικο. Ακόμα, όμως, κι ο ερασιτεχνικός αθλητισμός εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους. Τέλος πάντων. Να σου πω κάτι; Είναι προφανές ότι ο Μουρίνιο είναι μπερδεμένος του κερατά. Αν δεν απατώμαι σε κάθε, μα κάθε ματς, παρουσιάζει διαφορετικούς παίχτες και το κυριοτέρο διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Το αγωνιστικό πλάνο του κάθε ελ κλάσικο είναι διαφορετικό. Εσύ το λες εμμονή, κάποιος άλλος το λέει προβληματισμό ή απόγνωση. Πιθανόν να ισχύουν και τα τρία συγχρόνως. Όπως έχω πει πολλάκις, για να κερδίσεις μια ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο πρέπει να παίξεις κι εσύ ποδόσφαιρο. Ο Μουρίνιο δεν το τηρεί με συνέπεια. Αν μετά από τόσα παιχνίδια και τόσο σκάουτιγνκ βρίσκεται τώρα σε σωστότερο δρόμο, τότε άστα να πάνε. Το ρόστερ της ομάδας επί Ράικαρντ όντως δεν τηρεί πολλές ομοιότητες με το παρόν, αλλά αναφορικά με τον τρόπο παιχνιδιού υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία. Έχουν, όμως εξαληφθεί αρκετά πράγματα, όπως οι διαγώνιες μακρινές μπαλιές του Ντέκο που αντικατάθηκαν από οριζόντιο και ξαφνικό κάθετο παιχνίδι. Η μετάβαση, πάντως, από την Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ στην Μπαρτσελόνα του Πέπε, έγινε τόσο ομαλά που φαντάζει εξωπραγματική. Αναφορικά με την τελευταία παράγραφο, σίγουρα έχει μπει στο πάνθεον του ποδοσφαίρου. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς. Και χαίρομαι τα μάλα που έχω τη χαρά και την τιμή να την παρακολουθώ ιδίοις όμμασι.

    Scouser Jim, πρώτα από όλα να σου πω ότι ήθελα να συνδέσω τα λόγια του Σούνες με την Λίβερπουλ και το ματς που έδινε, αλλά τελικά δεν κατάφερα να το δω. Τέλος πάντων. Νομίζω ότι η σημασία του Γκουαρντιόλα θα φανεί όταν αυτός αποφασίσει να φύγει. Μέχρι αυτό να συμβεί μπορούμε να απολαμβάνουμε την Μπάρτσα, τυς παίχτες και τον προπονητή. Ένας προπονητής που δεν κρατάει απλα τα αποδυτήρια ή στήνει καλά την ομάδα. Όποτε χρειάζεται κάνει καλό κοουτσάρισμα, έστω κι αν αυτές οι φορές λόγω ροής παιχνιδιού είναι λίγες. Όσο για τη Λίβερπουλ και τον Πέισλι δεν χρειάζεται αλαζονία. Αυτοί που αγαπούν και νοιώθουν το ποδόσφαιρο καταλαβαίνουν την επιτυχία του Πέισλι. Κι ας μην το έδειχνε ο ίδιος στις συνεντεύξεις τύπου. Το έδειχνε η ομάδα στο γήπεδο. Lynyrd Skynyrd; Έγινε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κωνσταντίνε, καλώς ήρθες, ρε μάγκα! Ο Παπαδογιάννης δεν ξέρω τι έχει πάθει. Τα τελευταία χρόνια βλέπω μία στροφή προς τη συνεχή εναλλαγή μιζέριας και αποθέωσης. Κρίνει ίδιες καταστάσεις με διαφορετικά κριτήρια. Μπορώ να σου πω ότι σε ορισμένα κείμενα βγάζει και εμπάθεια π.χ. για τον Άρη ή το ποδόσφαιρο. Λες και το ποδόσφαιρο φταίει για την κατάντια του μπάσκετ. Κάποτε τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, αλλά από τη στιγμή που άλλαξε ύφος, αναγκαστικά αλλάζω κι εγώ προτίμηση. Ίσως η ''ασθένεια'' του Φίλιππα είναι μεταδοτική. Ελπίζω πως όχι. Κι αν είναι μεταδοτική, τότε ξέρω έναν δημοσιογράφο που έχει ανοσία: τον Βασίλη Σκουντή. Η φράση, όμως, που είπε ο Παπαδογιάννης για τον Δαμιανίδη και τον Αλεξανδρή με βρίσκει σύμφωνο. Κι αν δεν την έγραφε αυτός, θα την έγραφα εγώ. Άλλωστε, χιλιάδες Αρειανοί πιστεύουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Γιατί ρε Δαμιανίδη δεν πρόσεξες την ομάδα; Γιατί μας λέγατε ότι η εταιρία δεν χρωστάει; Γιατί μας λέγατε ότι το σωματείο είναι νοικοκυρεμένο; Γιατί δεν ανοίγετε, για να μην πω κλείνετε, τον δρόμο σε εκείνος που ήθελαν/θέλουν να μπουν στην ΚΑΕ; Και υπάρχουν κι άλλα ''γιατί''.

    Γεια σου Αστροφεγγιά. Στις μουσικές επάλξεις. Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλή και κορυφαία η Μπάρτσα αλλά μήπως φέτος η ΡΕΑΛ πάρει και τα δύο?
    Καλό αυτό με τον φταίχτη αέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεια σου Κάνθαρε

    Καταρχάς ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις μουσικές σου επιλογές, που είναι ίσως ο βασικός λόγος που επισκέπτομαι συχνά το ιστολόγιο σου. Είσαι γνώστης και φαίνεται! Μια ερώτηση μόνο για δύο τραγούδια που με εντυπωσίασαν, το come and gone των Q5 και το light into the darkness των rage. Μ' άρεσαν τόσο που αποφάσισα να εντρυφήσω στις δύο αυτές μπάντες, κ θα ήθελα να μου πεις από ποιο άλμπουμ να ξεκινήσω.

    Απολαμβάνω τις ποδοσφαιρικές σου αναλύσεις, αλλά μιας κ είμαι φίλαθλος του Παναθηναικού κ δε γνωρίζω τόσο τα του Άρη, δυσκολεύομαι να σε ακολουθήσω. Τα διεθνή ματς πάντως με ενδιαφέρουν αρκετά.

    Τρίτον, μια προσωπική παρατήρηση για το site αν μου επιτρέπεις. Tο μαύρο φόντο που έχεις κ τα λευκά γράμματα με κουράζουν πάρα πολύ. Τόσο που δυσκολεύομαι να διαβάσω μία παράγραφο. Ως εκ τούτου θα σου πρότεινα να το αλλάξεις σε λευκό, για την ξεκούραση του αναγνώστη.

    Με υγεία, James

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γεια σου Ανέστη. Ακόμα και να πάρει το πρωτάθλημα, δεν είναι εύκολο να ξεγράψεις ή να διαγράψεις την εικόνα των Καταναλών. Εξάλλου, έχουμε ακόμα δρόμο. Το ίδιο ισχύει και για το τσου λου.

    Καλώς τον James! Μην νομίζεις: δεν είμαι και τόσο γνώστης. Για τους Q5 είναι πολύ απλά τα πράγματα. Έχουν κυκλοφορήσει μόνο δυο άλμπουμ, αλλά τι άλμπουμ; Αλμπουμάρες. Το πρώτο λέγεται Steel the Light και το δεύτερο When the Mirror Cracks. Άκουσε και τα δυο! Τώρα για τους Rage περιπλέκονται κάπως τα πράγματα, καθώς έχουν τροποποιήσει κάπως το μουσικό τους στυλ. Πρώτα από όλα, αν θυμάμαι καλά, είχα βάλει το Destination Day. Δυνατό κομμάτι. Τι αλμπουμ προτείνω; Το Perfect Man, to Ten Years in Rage kai to Lingua Mortis, έτσι για διαφορετική γεύση. Κατέβασε, πάντως, όλη τη δισκογραφία τους και άκουσε την. Θα βρεις ενδιαφέροντα ευρήματα. Από την στιγμή που γράφεις ότι δεν γνωρίζεις καλά τα του Άρη, ελπίζω τα γραπτά μου να είναι κατανοητά και να σε βοηθούν να με ακολουθείς. Όσο για τον Παναθηναϊκό, έχω υποσχεθεί ότι θα γράψω έναν άρθρο για τον Τσάκα. Η προσωπική σου παρατήρηση γίνεται δεκτή. Σου υπόσχομαι ότι θα το λάβω σοβαράτατα υπόψη μου. Σε ευχαριστώ.

    Καλό ξημέρωμα σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Κάνθαρε είμαι σχεδόν σίγουρος πως το πρωτάθλημα στην Ισπανία θα το πάρει η Ρεάλ. Το θέλει πιο πολύ. Η Μπαρτσελόνα πιστεύω έχει επικεντρωθεί στο να κατακτήσει για δεύτερη συνεχόμενη φορά το Τσαμπιονς Λιγκ. Και μάλλον θα τα καταφέρει, και κάπου εκεί γίνεται οριστικά μια από τις μεγαλύτερες ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Perinio, με δεδομένα τα χθεσινά αποτελέσματα και το +7, το πρωτάθλημα είναι πολύ πιθανό να καταλήξει στη Μαδρίτη. Έχουμε, όμως, δρόμο. Όλα γίνονται. Ερώτηση: δεν είναι ήδη μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ναι μπράβο, το Destination Day! Τρομερό κομμάτι. Ειδικά στους Rage χάθηκα λίγο, γιατί έχουν βγάλει καμιά εικοσαριά άλμπουμ. Ευχαριστώ για τις επιλογές σου, θα τις ακούσω με χρονολογική σειρά.
    Βtw το Dread and the Fugitive Mind αποτελεί εξαιρετική επιλογή. Ομολογώ πως δεν το γνώριζα, παρόλο που έχω ακούσει αρκετά άλμπουμ από Megadeth. Μου άρεσε πολύ και αυτό άλλωστε φανερώνει πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Megadeth, δεν υπάρχει δίσκος που να μην έχει μέσα διαμαντάκι.
    Vamos Arianara, James

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δεν λες πάλι καλά, που ο Munstaine ήταν λίγο τρελός και τον έδιωξε ο Hetfield. Λες και οι υπόλοιποι δεν έπιναν. Τέλος πάντων. Για καλό (μας) βγήκε. Τα σέβη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...