Ποιοι ήταν οι κανονιέρηδες;

Στο ποδόσφαιρο λένε ότι δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Συμφωνώ με αυτή την άποψη. Όμως στο αποψινό παιχνίδι κέρδισε μακράν ο καλύτερος και δίκαια προκρίθηκε στους ημιτελικούς. Με μια Μπάρτσα εκρηκτική κατά διαστήματα η Άρσεναλ δεν είχε και πολλές ελπίδες. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα πως μπορούσε να χάσει αυτή την πρόκριση. Πιο πολλές ελπίδες έδινα στους Ρώσους απέναντι στον υπερόπτη Μουρίνιο. Αλλά πως ήταν δυνατόν να χαθεί; Ασύστολη πίεση από τα χαφ και τα μπακ της ομάδας, φοβερή κυκλοφορία, αστείρευτες δυνάμεις και το κυριότερο ύπαρξη ουσίας. Η ομάδα δεν θάμπωσε με την απόδοσή της, όπως στο πρώτο ματς, αλλά κυριάρχησε στο κέντρο, εγκλώβισε τους αντίπαλους επιθετικούς, φόρτωσε παίχτες στην επίθεση και έτρεξε. Έτρεξε τόσο πολύ που οι αμυντικοί της Άρσεναλ δεν ήξεραν πως να σωθούν από την αργεντίνικη λαίλαπα. Ο Βενγκέρ έπρεπε να μοιράσει στους παίχτες του αντιεμετικά χαπάκια. Η αμυντική γραμμή έκανε πολλά ατομικά λάθη, αδυνατούσε να παίξει το τεχνητό οφσάιντ και δεχόταν εύκολα την κάθετη. Λες και έπαιζε ο Σαριέγκι με τον Καντέ. Ίσως ο Βενγκέρ θα έπρεπε να έχει αλλάξει νωρίτερα σε 4-4-2 για να στηρίξει τον Μπέντνερ, ο οποίος δεν είχε καμιά βοήθεια από Ροτζίσκι και Γουάλκοτ. Όσο για την προσπάθεια του Νασρί να παίξει τον ρόλο του Φάμπρεγας μάλλον ήταν ανεπιτυχής. Οι Καταλανοί όποτε ήθελαν έβγαιναν μπροστά και αν είχαν όρεξη σκόραραν κιόλας. Στο δεύτερο ημίχρονο μάλιστα έκαναν και συντήρηση δυνάμεων ενόψει του ντέρμπι με την Ρεάλ Μαδρίτης. Εκεί κι αν πέσουν κορμιά. Όπως τα κόβω τα πράγματα η ομάδα του Γκουαρντιόλα είναι το νούμερο ένα φαβορί για την κατάκτηση του τσου λου. Μετά το ματς τρεις σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό: Α) ποιος μπορεί να σταματήσει την ομάδα της Βαρκελώνης στο τσαμπιόλι, Β) πόσα τεμάχια θα μετρούσε ελληνική ομάδα αν έπαιζε στο Καμπ Νου απόψε και Γ) Μήπως η Μπάρτσα παίζει πιο απελευθερωμένα χωρίς τον Ζλάταν;