Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Το τετράγωνο της μελιτζάνας: υπομονή ή ανοχή;

Η όλη κατάσταση μου θυμίζει την πρόσληψη Σάντος από τον Παναθηναϊκό. Η ομάδα είχε κάνει άσχημο ξεκίνημα και κάποιοι φωστήρες έσπευσαν να τον κρεμάσουν από τα αυτιά. Το αποτέλεσμα ήταν να έρθει ο Μαρκαριάν και μαζί του τα πολυπόθητα αποτελέσματα. Αυτό που αρκετοί δεν γνωρίζουν ή τεχνηέντως αμελούν, είναι ότι ο Μαρκαριάν πάτησε πάνω στη δουλειά του Σάντος. Μια δουλειά που απέδωσε καρπούς σε μεταγενέστερο επίπεδο κι όχι από το πρώτο φιλικό παιχνίδι της χρονιάς. Λες και στη ζωή ό,τι κάνουμε αποδίδει σε πρώιμο στάδιο. Εμείς, όμως, θέλουμε άμεσα οφέλη, άμεσα κέρδη, άμεσες επιτυχίες. Αυτό είναι ανέφικτο και δονκιχωτικό. Είναι ουτοπικό. Ως απόρροια των παραπάνω κυνηγάμε το παροδικό. Το εφήμερο. Όπως ένας άνθρωπος που επενδύει στο χρηματιστήριο και περιμένει σε μια βδομάδα να διπλασιάσει τα χρήματά του ή ένας παίχτης στοιχήματος που ποντάρει δέκα ευρώ και κυνηγάει 1000. Αστεία πράγματα. Θα πρέπει να γνωρίζουμε, όμως, ότι το εφήμερο δεν υποδηλώνει διάρκεια. Σε καμία των περιπτώσεων. Για να λειτουργήσει κάποιο εγχείρημα, σχέδιο, πλάνο, οποιασδήποτε μορφής και επιπέδου, χρειάζεται χρόνος. Σαν να φυτεύεις, σήμερα, στον κήπο, σπόρους μελιτζάνας και να πηγαίνεις να τσεκάρεις την επόμενη μέρα αν έχει πετάξει καρπούς. Θα έχει πετάξει; Όχι, βέβαια. Και για να έχουμε καλό ερώτημα: με ποια προοπτική φυτεύεις τους σπόρους μελιτζάνας; Έχουμε πει ότι με μηδενική πίστωση χρόνου, δεν χτίζεις ούτε ένα τοιχάκι με Lego. Θυμηθείτε την πρώτη σεζόν του Σάντος στον Π.Α.Ο.Κ. και την επιτυχή στήριξη του Ζαγοράκη στο πρόσωπό του.


Και πάμε στον Άρη. Ο Άρης έχει περάσει πολλά δεινά. Παρόλα αυτά, στεκόμαστε διπλά στον Θεό του Πολέμου. Δεν τον αφήνουμε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το οπαδικό και φίλαθλο κίνημα παραμένει σε εγρήγορση. Κι ας (εξακολουθεί να) υφίσταται μια αξιοπερίεργη κατάσταση. Το πρόβλημα που εντοπίζω είναι διττό. Το πρώτο σκέλος έχει να κάνει με τις πίκρες των οπαδών. Θεωρούν ότι επειδή συμπορεύονται με την ομάδα και έχουν περάσει δύσκολες καταστάσεις, έχουν το δικαίωμα να ασκούν κριτική και να κάνουν το κομμάτι τους. Τρανό παράδειγμα αποτελεί ο Σούπερ 3 που νομίζει ότι συνιστά τον μοναδικό κυμματοθραύστη της ομάδας. Δυστυχώς, για όλους μας, νομίζει λάθος. Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με τις χαρές που παίρνουν οι οπαδοί. Θεωρούν ότι η συνεισφορά τους στην επιτυχία είναι πολύ μεγάλη κι ως εκ τούτου θέλουν να έχουν άποψη για τα πάντα και τους πάντες. Πάμπολλα τα παραδείγματα. Εντούτοις, η άγνοια μας συνεχίζεται. Υπενθυμίζω ότι η ομάδα που υποστηρίζουμε δεν μας ανήκει. Και πάμε στο ρεζουμέ. Ο Δημήτρης Δραγώγιας, εύστοχα ως συνήθως, αναφέρει: «Όμως, πού αρχίζουν και πού τελειώνουν οι αναφαίρετες ελευθερίες της εξέδρας; [...] Μέχρι όσους διαμαρτύρονται γιατί ακολουθώντας στην ομάδα στα εύκολα, αλλά κυρίως τα δύσκολα, μάλλον έχουν κερδίσει το δικαίωμα στην κριτική. [...] Στην Ελλάδα αρκεί το οπαδόσημο. Αυτό που απονέμεται μόνο χάρη στην πιστή και ανελλιπή παρουσία στη θύρα των φανατικών».

Η τωρινή κατάσταση που βιώνουμε στον Άρη, θεωρείται από αρκετούς δύσκολη και ανησυχητική. Διαφωνώ. Ήταν φυσιολογική και πλέον είναι παραφυσική. Τόσο απλά. Θυμάστε που λέγαμε για νοητική κούραση; Χρειάζεται χρόνος για να αφομοιώσουν οι παίχτες τη φιλοσοφία του εκάστοτε προπονητή. Εν αντιθέσει, με τους περισσότερους οπαδούς που, επειδή πληρώνουν -αν πληρώνουν- εισιτήριο, πιστεύουν ότι μέσα σε ένα 90λεπτο μπορούν να απαξιώσουν μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα. Όχι οποιαδήποτε ομάδα. Την αγαπημένη τους ομάδα. Κι ας έχει δώσει αυτή ελάχιστα επίσημα παιχνίδια. Και κάπου εδώ ανατέλλει η -εύλογη πιστεύω- απορία μου: ο λαός του Άρη είναι υπομονετικός ή ανεκτικός; Απαντήσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο να δοθούν. Εξαρτάται τις παραμέτρους που θέτει ο καθένας. Για παράδειγμα, αν εξετάσουμε το ζήτημα με βάση τους τίτλους, τότε ναι, είμαστε υπομονετικοί. Αν, όμως, το αποσαφηνίσουμε με κριτήριο τα άμεσα αποτελέσματα, τότε είμαστε ανεκτικοί. Μάλιστα, σε αυτή την περίπτωση, είμαστε υπέρ το δέον ανεκτικοί. Θα έπρεπε ήδη να έχουμε μαζέψει τουλάχιστον 15 βαθμούς. Δεν το κάναμε; Τότε πρέπει να φύγει ο προπονητής, ο σεκιουριτάς κι ο πασατεμποτζής. Η ζωή, όμως, όπως έχουμε πει πολλάκις, δεν κρίνεται μόνο από τα αποτελέσματα.

Το ξέρω ότι δεν είμαι τόσο καλός στον γραπτό (και προφορικό) λόγο. Ο βαθμός στις σχολικές εκθέσεις σπάνια υπερέβαινε το 14. Έκτοτε, θα μου πείτε, έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Πράγματι έτσι είναι. Κάτι παραπάνω έμαθα. Ο Κάνθαρος, λοιπόν, όντας φίλαθλος/οπαδός αράδιασε τις απόψεις του. Ωστόσο, θεωρώντας ότι δεν σας έχω πείσει, τουλάχιστον αρκετούς εξ υμών, ένεκα αδυναμίας ορθού χειρισμού της ελληνικής γλώσσας, θα αραδιάσω κάποιες παραθέσεις ανθρώπων που ασχολούνται ή έχουν ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Ξεκινάμε με την άποψη του Νέτο: «Είναι πολύ σημαντικό για μια ομάδα να μπορεί να διατηρεί τον κορμό της, δεν πρέπει να αλλάζουν κάθε τόσο προπονητές και ποδοσφαιριστές γιατί αλλιώς δεν γνωρίζουν την ομάδα και δεν μπαίνουν στο κλίμα». Δεν σας έπεισε η πλευρά του ποδοσφαιριστή; Για να εξετάσουμε την σκοπιά του προπονητή. Το βήμα στον Ρίνους Μίχελς: «Και ήττες θα υποστείς και αγωνιστικές σφαλιάρες θα φας, αλλά με μαθηματική ακρίβεια θα φτάσεις ψηλά. Εάν κάθε οκτώ και δέκα μήνες απολύεις τον προπονητή, δεν θα έχεις ποτέ τύχη». Ο Άρης, άραγε, κάθε πόσους μήνες απολύει τον εκάστοτε προπονητή; Ανεβαίνουμε στην ιεραρχία. Πάμε στα υψηλά κλιμάκια. Στα προεδριλίκια. Τι πιστεύει ο Λουκάς Μπάρλος; «Όταν ο προπονητής νοιώθει από πάνω του σφιχτό κολάρο να τον πνίγει, δεν μπορεί να δουλέψει». Το κολάρο στο λαιμό του Τσιώλη ήταν χαλαρό ή σφιχτό; Ρητορικό το ερώτημα. Και φτάνουμε στην αθλητική δημοσιογραφία και σε έναν άξιο εκπρόσωπο αυτής, τον Δημήτρη Δραγώγια: «Για την ομάδα του Σάκη Τσιώλη, που εξακολουθεί να αγνοεί τη νίκη στο πρωτάθλημα, δεν λείπει η ποιότητα, όσο το άγχος για γρήγορα αποτελέσματα. Η πίεση είναι μεγάλη και διογκώνεται περισσότερο, όσο λιγοστεύει η υπομονή».

Περιεργαστήκαμε το τετράγωνο της μελιτζάνας, έχοντας τέσσερις ανθρώπους, που φέρουν συγκεκριμένη ιδιότητα, να λειτουργούν σαν πλευρές του σχήματος: ποδοσφαιριστής, προπονητής, Πρόεδρος και δημοσιογράφος. Σε τι συμπέρασμα κατέληξαν; Τι αποφάνθηκαν; Ότι χρειάζεται απαραίτητα πίστωση χρόνου. Θυμηθείτε το κέικ της υπομονής και τον τέταρτο παράγοντα. Όσο και να ψάξει κανείς στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, σπάνια θα βρει δηλώσεις ποδοσφαιράνθρωπων που να υποστηρίζουν το αντίθετο. Σκεφτείτε ότι είστε υπάλληλος σε μια εταιρία και κάθε λίγο και λιγάκι αλλάζει ο προϊστάμενος. Θα μπορέσετε να αποδώσετε τα αναμενόμενα; Να επιδείξετε τις ικανότητές σας; Να επιτύχετε συνέπεια; Θα μπορέσετε να διεκπεραιώσετε τα καθήκοντά σας, όταν είστε υποχρεωμένοι να εργάζεστε σε ένα πλαίσιο υψηλής πίεσης και χαμηλής αυτοπεποίθησης; Όταν το στάτους κβο του εργασιακού περιβάλλοντος και οι απαιτήσεις αυτού αλλάζουν με ταχύτητα Όβερμαρς; Οι απαντήσεις τείνουν προς το όχι. Αυτό που αγνοούν οι περισσότεροι είναι ότι ο Άρης, και ο κάθε Άρης, συνιστά εταιρία. Ανώνυμη εταιρία. Ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρία (Π.Α.Ε.). Επομένως, πώς γίνεται το πρώτο πράγμα που αλλάζει, όταν μια ομάδα δεν τσουλάει καλά στο χόρτο, να είναι ο προπονητής; Θυμηθείτε τον προϊστάμενο που λέγαμε παραπάνω. Αφού οι περισσότεροι (υποτίθεται ότι) δεν επιθυμούν βιαστικές αλλαγές. Φαίνεται πως άλλο να το λες κι άλλο να πρέπει να το κάνεις. Να το εφαρμόσεις. Άλλο να αποτελείς μέλος της εταιρίας κι άλλο να λειτουργείς εκτός οργανισμού. Σε μια τέτοια περίπτωση ο καθείς λέει ό,τι γουστάρει. Πώς, όμως, θα αποδώσουν οι υπάλληλοι, ήτοι οι ποδοσφαιριστές; Σίγουρα ο προπονητής αποτελεί μοναδιαία οντότητα. Ως εκ τούτου, αντιπροσωπεύει το εξιλαστήριο θύμα. Το πιο εύκολο είναι να τον διώξεις. Από πότε, όμως, η ευκολία συνάδει με την ορθότητα και τη λογική; Εν προκειμένω, το χειρότερο είναι η στάση των οπαδών και δη των οργανωμένων. Επ' αυτού, ξαναδιαβάστε την δεύτερη παράγραφο. Ανοίγω παρένθεση. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι όταν λέμε οργανωμένοι, εννοούμε ακριβώς αυτό: οργανωμένοι. Σε όλα ή έστω στα περισσότερα. Μάλιστα, θα παρομοίαζα την λειτουργία τους με αυτή των πολιτικών. Όπως οι πολιτικάντες προασπίζουν τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα εις βάρος της πατρίδας, έτσι και οι οργανωμένοι βάζουν την ομάδα σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Κλείνει η παρένθεση. Το χείριστο, όμως, αντικατοπτρίζεται στην τεράστια αλήθεια που εκστομίζει ο Όσκαρ Γουάιλντ: «Επειδή όλο και λιγότεροι πια κάνουν το σωστό, συνηθίσαμε να το θεωρούμε λάθος». Και πιστέψτε με ότι η παραπάνω ρήση ισχύει σε όλο το φάσμα της ζωής. Μπορούμε να στραφούμε προς τη σωστή κατεύθυνση; Θέλουμε να στραφούμε προς τη σωστή κατεύθυνση; Πρωτίστως ως άνθρωποι και κατόπιν ως φίλοι της ομάδας που υποστηρίζουμε; Σας εγγυώμαι ότι δεν θα χάσουμε. Μόνο τότε θα γευτούμε (αυθεντικό) τιραμισού.

Υ.Γ.1 Ο Τσιώλης ήθελε να πετύχει σαν τρελός και παλαβός. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι άμοιρος ευθυνών. Ούτε δικαιολογείται για αυτά που (δεν) είδαμε στο χορτάρι. Πιθανολογώ ότι παρασύρθηκε από κάποια πράγματα (π.χ. το περσινό νικηφόρο σερί). Ακολούθησε λανθασμένη επικοινωνιακή πολιτική. Δεν καταστάλαξε γρήγορα σε συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο. Δεν μπόρεσε να υποτάξει την πίεση. Και μόλις πήρε πρέφα τις φουρτούνες του Άρη, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση -δεν πρόλαβε να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Εμένα, πάντως, μου έβγαζε μια δίψα και μια αυτοπεποίθηση, έστω και υπερβολική. Τον πίστευα. Και είμαι σίγουρος ότι θα πετύχαινε. Εντούτοις, ξέρετε τι εισέπραξα; Ότι ο περισσότερος κόσμος τον ήθελε. Κι ας γνώριζε τις άστοχες δηλώσεις του. Κι ας έβλεπε ότι η ομάδα δεν τσουλάει καλά στο χόρτο. Αυτό λέγεται πίστωση χρόνου. Υπομονή κι όχι ανοχή. Η κριτική δεν αντιμάχεται της εμπιστοσύνης. Το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο. Προσοχή: η καλοπροαίρετη κριτική. Πώς θα περιέγραφα, λοιπόν, με ελάχιστες λέξεις την θητεία του Τσιώλη στον πάγκο του Άρη; Παλέψαμε να τον φέρουμε, όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, το παρουσιάσαμε ως επιτυχία και λύσαμε την συνεργασία μετά από συνολικά έντεκα επίσημα ματς. Τόσο πολύ έκατσε. Σκεφτείτε να μην τον θέλαμε κιόλας. Μπούρου μπούρου στην πλατεία Κουμουνδούρου.

Υ.Γ.2 Τις προάλλες, ο θείος μου, ακριβώς μετά το ματς με τον Π.Α.Ο.Κ., πέτυχε τον Γιάτσεκ Γκμοχ στο κέντρο της Αθήνας. Τον ρωτάει: «Γιάτσεκ, τι γίνεται με τον Τσιώλη;». Ο σαγόνιας αποκρίνεται: «Ο Σάκης είναι καλό παιδί και καλός προπονητής, αλλά έχει να διαχειριστεί μεγάλο ρόστερ. Είναι δύσκολη η επικοινωνία. Επίσης, θέλει χρόνο για να τους μάθει όλους. Λογικό είναι να κάνει δοκιμές». Μόλις μου έγινε γνωστή η συνομιλία, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι οι δοκιμές του Φερέιρα που έλαβαν μέρος πέρυσι και στην αρχή της φετινής σεζόν. Πώς να ρολάρει, άραγε, η ομάδα του -πρώην μυρουδιά και νυν προπονηταρά- Φερέιρα την δεδομένη στιγμή;

Υ.Γ.3 Για το νέο προπονητή δεν έχω να πω κάτι. Δεν τον ξέρουμε, δεν μας ξέρει. Θα τον μάθουμε, θα μας μάθει. Ας ελπίσουμε ότι η επιλογή του έγινε με ορθολογικά και ρεαλιστικά κριτήρια. Το προφανή στοιχεία που τον συνοδεύουν είναι τα προπονητικά του νιάτα και οι φιλοδοξίες του. Ελπίζω να μην προβούμε σε υπερβολές, αν και απ' ό,τι βλέπω ήδη έχουμε μπει σε τροχιά. Κάποιο site τον παρομοίασε ως τον Πολωνό Γκουαρντιόλα. Ρε, είστε λακαμάδες; Όπως είπε ένας φίλος του Άρη: «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι».

Υ.Γ.4 Παντοδύναμο κομμάτι. Από τους Dimmu Borgir.

15 σχόλια:

  1. Το τετραγωνο της μελιτζανας?Η ειδηση του πλατους?,Ο κυκλος και το ρεβολβερ?,Ανικανοτητα πανικος και Lego?,Πιαστε τις γωνιες?,Οι ινδιανοι και ο τιγρης που δουλευει?.
    Ρε φιλαρακι που τους βρισκεις τετοιους τιτλους αναρτησεων?
    Τελικα αν εμβαθυνουμε τους τιτλους δε θα χρειασθει να διαβασουμε την αναρτηση.
    Θεος οπως παντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλοφάγωτος ο καινούργιος προπονητής ...

    Αν κάνει παρέλαση (εαρινή) νομίζω θα "δείξει", γιατί είναι δουλευταράς. Όχι αποτελέσματα, αν και είναι μανιακός με αυτά, θα δείξει παιδεία στην ομάδα.

    Το Γενάρη πρέπει να ξαλαφρώσει το ρόστερ, είναι πολλοί οι 32 παίκτες. ΕΛΕΟΣ! Πότε θα μάθουν τα βασικά στο Βικελίδης οι διοικητικοί;

    Υ.Γ. Λόγω τίτλου πήρα έμπνευση και υπόσχομαι συνταγή για μελιτζανόπιτα. Εύκολη αφού δεν έχει φύλλα και πολύ σπέσιαλ γεύση. Θέλω όμως πίστωση χρόνου ... ο coach!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φόρη, η αλήθεια είναι ότι το να βρίσκω τίτλο για την κάθε ανάρτηση με διασκεδάζει όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Είναι σαν παιχνίδι για μένα. Μέσα στο μυαλό μου οι τίτλοι αντιπροσωπεύουν το περιεχόμενο των αντίστοιχων αναρτήσεων σε υπερθετικό βαθμό. Ελπίζω και στο δικό σας. Επιπλέον, προσπαθώ να βρίσκω πρωτότυπους και πιασιάρικους τίτλους, ώστε να κρατώ το ενδιαφέρον αμείωτο. Θέλω να πιστεύω ότι κάνω αξιόλογη δουλειά. Το ότι κάνεις αναφορά στους τίτλους το λαμβάνω ως λαμπερό κοπλιμάν. Ευχαριστώ.

    Υπουργέ, νομίζω ότι θα αντέξει σίγουρα μέχρι και τον Φλεβάρη. Από εκεί και μετά μετράμε αντίστροφα. Αυτό δείχνει η ιστορία. Το ρόστερ είναι μεγάλο στα χαρτιά. Υπάρχουν και αρκετοί μικροί που αγωνίζονται με τη δεύτερη ομάδα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν απαιτείται μείωση. Την έχεις την πίστωση χρόνου για την μελιτζανόπιτα. Εγώ σκέφτομαι να φτιάξω ατομικά τσουρεκάκια. Ίδωμεν. Λευτεριά στους τίτλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χάρης

    Γενικά είμαι υπέρ της στήριξης του προπονητή σε μακροχρόνια βάση. Όπως ο Καραγεωργίου στον Εργοτέλη που είναι 5-6 χρόνια εκεί, ή ο Γκέραρντ παλαιότερα στον ΟΦΗ που έκατσε 15 χρόνια. Χωρίς να ξεχνάω την δεκαετία του τιτανοτεράστιου Όττο Ρεχάγκελ στην Εθνική Ελλάδος. Πρέπει όμως και ο προπονητής, ειδικά στην αρχή, να βοηθήσει τον εαυτό του για να μην τον διώξουν. Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη που τρώει τουςπροπονητές. Ο Βαλβέρδε πριν δύο χρονια στην Βιγιαρεάλ, ο Μπενίτεθ πέρυσι και ο Γκασπερίνι φέτος στην Ίντερ, είναι μερικοί από τους προπονητές στην Ευρώπη που έχουν απολυθεί πριν τα μέσα της σαιζόν επειδή οι ομάδες τους όχι μόνο δεν κέρδιζαν, αλλά ούτε και έπειθαν ότι θα μπορούσαν να συνέλθουν. Τέτοιες περιπτώσεις γενικά είναι σπάνιες στα σοβαρά πρωταθλήματα.

    Ο Σάκης Τσιώλης (χωρίς να υιοθετώ την άποψη ότι έγινε κατά λάθος προπονηταράς επειδή έτυχε να είναι στον Ολυμπιακό Βόλου του Μπέου) προσωπικά δεν με πείθει ότι είναι καλύτερος από άλλους συμπαθείς προπονητές σαν τον Μπάμπη Τεννέ και τον Γιώργο Παράσχο. Από τους Έλληνες προπονητές σε τοπ επίπεδο για τα μέτρα μας παραδέχομαι μόνο τον Τάκη Λεμονή και τον Άγγελο Αναστασιάδη, όπως και τον συγχωρεμένο Γιάννη Κυράστα. Όλοι οι υπόλοιποι, από τον Γιώργο Βαζάκα και τον Σούλη Παπαδόπουλο μέχρι τον Νίκο Νιόπλια και τον Νίκο Αναστόπουλο, βράζουν στο ίδιο καζάνι της ημιμάθειας. Κι ας έχουν τίποτα πτυχία προπονητικής να τα ανεμίζουν επειδεικτικά στους επικριτές τους, λες και τα πτυχία σε κάνουν Φέργκιουσον, Βενγκέρ ή Μουρίνιο.

    Για το ρόστερ σου είχα πει φίλε Κάνθαρε το εξής: Πώς γίνεται μια ομάδα με μεταγραφές Ιουλίου τον Καπετάνο, τον Σολτάνι και τον Ιάκομπ, συν τους 4 του Ολυμπιακού Βόλου τον Σεπτέμβρη (Γιακούποβιτς, Σανκαρέ, Ούμπιδες, Ακόστα), με την "υποχρέωση" σαν καινούριες προσθήκες να μπουν αμέσως στην βασική ενδεκάδα αλλάζοντας τα 7/11 αυτής (στην πραγματικότητα τα 5/11 μιας και ο Γιακούποβιτς δεν παίζει και Σολτάνι-Ιάκομπ παίζουν-δεν παίζουν) να έχει ομοιογένεια? Αφού ήξεραν ότι θα υπήρχε αυτό το πρόβλημα μέχρι τουλάχιστον το τέλος του πρώτου γύρου, μέχρι οι παίχτες να μάθουν ο ένας τον άλλο, να αποκτήσουν επικοινωνία ποδοσφαιρική και λεκτική μεταξύ τους, η Διοίκηση όφειλε να συμβιβαστεί με τις κακές εμφανίσεις και τα κακά αποτελέσματα και να στηρίξει τον προπονητή κόντρα σε όλα και όλους. Δεν το έκανε. Και φέρνουν για νέο προπονητή έναν άγνωστο σε μας, από το πουθενά. Να πω ότι έφερναν τον Μπάγεβιτς ή κάποιο γνωστό ευρωπαϊκό όνομα σαν τον Κριστόφ Ντάουμ, να πω ΟΚ. Χαζές κινήσεις της καταπώς φαίνεται αδύναμης απέναντι στην εξέδρα διοίκησης του Άρεως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. κανθαρε
    θα συμφωνησω παλι με το χαρη.
    μονο λεμονης και αγιος αγγελος (το τι γελιο εκανα τοτε που χτυπαγε το κεφαλι στο τραπεζι δε λεγετε!!!)
    να καταλαβω ρε φιλε μια συμπαθεια στο τσιωλη γιατι εχει συμπαθητικη μουτσουνα.
    ο.κ.
    μεχρι εκει ομως!!
    ποια ακριβως στοιχεια ειδες που σε επειθαν για ενα καλυτερο μελον??
    ειδες να εχει καποιο πλανο και να προσπαθει πανω σε αυτο??
    ακομα κι ο παππους στο βαζελο δεν εχει και θα δεις σε λιγο καιρο.
    ο βαλβερδε ποτε προλαβε και περασε τη φιλοσοφια του την πρωτη χρονια??
    τη δευτερη με 15 νεους παιχτες??
    φετος που του εφυγε βασικοτατος παιχτης ο ριερα και εχει και ενα σωρο τραυματισμου και αλλους 12-13 νεους παιχτες??
    εσυ που κανεις ωραιες αναλυσεις και βαζεις και ωραιους τιτλους που λεει ο φορις τι παραπανω απο μας εβλεπες??
    εγω 2,5 παιχνιδια ειδα και σου λεω οτι αντε να τελειωνες το πολυ 8ος 9ος με το ζορι!!!
    ο σπανος εκανε το λογικο φετος.
    αριστερα επσταιν κορυφη μητρογκολ.
    δεστον τωρα πρωτο πρωτο.
    παει φουλ για ευρωπη με τα ψεματα του δωνη ο σπανος.
    τα αλλα ειναι ναχουμε να λεμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. να σαι καλα κανθαρε

    τον δραγωγια παντως δεν τον παω

    κοροιδευε πριν 2 χρονια τον αποελ...

    μακαρι να ξερουν τι κανουν με τον πολωνο, δυσκολα τα πραματα

    Lio

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χάρη, στην Ελλάδα νομίζω το έχουμε ξεφτιλίσει με την παραμονή προπονητών. Και το λυπηρό είναι ότι πολλές φορές η απομάκρυνσή τους πραγματοποιείται με διαφορετικά κριτήρια από αυτά που πρέπει. Ο Τσιώλης δεν είναι προπονηταράς. Ούτε άσχετος. Του δόθηκε η δυνατότητα να δουλέψει σε μια μεγάλη ομάδα και να κάνει ένα μεγαλύτερο βήμα στην καριέρα του. Γενικώς οι Έλληνες προπονητές είναι υποτιμημένοι. Ξέρουν να οργανώνουν την ομάδα πολύ καλά χωρίς την μπάλα στα πόδια. Το πρόβλημα έγκειται τι γίνεται όταν η μπάλα βρίσκεται στα πόδια. Εκεί θέλει και ταλέντο, το οποίο σπάνια αξιοποιείται λόγω έλλειψης σκάουτινγκ, φυτωρίων, αξιοκρατικών κριτηρίων και λοιπά. Συμφωνώ απόλυτα ότι πρέπει να βοηθήσει κι ο προπονητής. Πέρυσι ο Τσιώλης δεν βοήθησε; Την ομάδα και τον εαυτό του; Φέτος ποιον να βοηθήσει; Το ρόστερ συμπληρώθηκε αργά. Έξι ματς δώσαμε. Έξι ματς. Εγώ παίζω με μια ομάδα έξι χρόνια κι ακόμα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τα στοιχειώδη. Θα μου πεις άλλο επίπεδο. Συμφωνώ, αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι δεν χρειάζεται επιπλέον χρόνος. Εξάλλου, τα πράγματα δεν ήταν τόσο τραγικα, όσο λένε. Έχω δει και χειρότερες ομάδες, έχω και χειρότερο Άρη. Αλλά μας πιάνουν οι υπερβολές, η μανία για αποτελέσματα και ξεφεύγουμε. Προφανώς δεν έχει επιτευχθή η ομοιογένεια του ρόστερ. Προφανώς η διοίκηση (έπρεπε να) το γνωρίζει, να περιμένει και να υπομένει. Και προφανώς φταίει η διοίκηση. Και προφανώς υποκύπτει στα θέλω των οπαδών, κυρίως των οργανωμένων, αν και υπάρχουν στιγμές αυτοί που δεν είναι οργανωμένοι συνήθως λειτουργούν χειρότερα σε τέτοια ζητήματα. Τέλος πάντων.

    Θέμη, όπως είπα και στον Χάρη, ο Έλληνας προπονητής είναι υποτιμημένος. Αξίζει να πάρει ευκαιρίες. Ένας λόγος που ήθελα τον Τσιώλη ήταν ακριβώς αυτός: είναι Έλληνας. Με ρωτάς τι είδα; Είδα σχεδόν σε όλα τα ματς να έχουμε ένα ορμητικό ξεκίνημα 15 λεπτών με πρέσινγκ σε όλο το γηπέδο. Κι ακριβώς εκεί ήθελε να εστιάσει ο Τσιώλης. Το ότι δεν έγινε με συνέπεια οφείλεται σε έλλειψη χρόνου και σε δικά του λάθη και άλλες παραμέτρους(π.χ. συχνές εναλλαγές θέσεων και προσώπων ή αδυναμία στις ψηλές μπαλιές που με ψηλά κορμιά θα έπρεπε να τις καθαρίζουμε -σημαίνει έλλειψη επικοινωνίας) . Δεν θα σταθώ σε δοκάρια, ατυχίες και διαιτησίες. Κι όπως είπα και σε προηγούμενο άρθρο μέσα από τα επίσημα βρισκόμαστε σε φάση προετοιμασίας. Με αρκετά γρανάζια να έρχονται αργά στην ομάδα κάτι τέτοιο φαντάζει αναπόφευκτο. Το θέμα δεν είναι μόνο τι βλέπω, αλλά και το τι θα έβλεπα. Επομένως, δεν γίνεται να φωνάζω να φύγει ένας προπονητής μετά από έξι επίσημα παιχνίδια. Μετά από δυο μήνες δλδ. Το καταλαβαίνεις. Μετά από δυο μήνες. Δεν παίζαμε έτσι σε όλη τη σεζόν, ήτοι σε 30 ματς, παίζαμε έτσι σε έξι μόλις ματς. Όταν πρόκειται για έξι ματς ναι, θα κάνω υπομονή. Αν τον κρατούσα δυο χρόνια και έβλεπα ότι δεν αλλάζει τίποτα, θα ήταν ανοχή. Ελπίζω να με καταλαβαίνεις. Όσο για τον Ατρόμητο το λέω πριν την έναρξη της σεζόν ότι ο Δώνης φτιάχνει κάτι καλό. Έχει πάρει καλούς παίχτες σε κάθε θέση, ωριμάζει προπονητικά και το κυριότερο στήνει αυτή την ομάδα εδώ και 2,5 χρόνια. Όχι έξι αγωνιστικές.

    Lio, δεν γνωρίζω αυτό που λες για τον Δραγώγια. Δεκτό να μην τον πηγαίνεις. Όσες φορές τον διαβάζω, πάντως, είναι πραγματικά ευχάριστη εμπειρία. Για τον Πολωνό ισχύει ότι έγραψα στο υστερόγραφο. Σίγουρα, μια αλλαγή προπονητή φέρνει ενθουσιασμό και μεταλλάσει την ψυχολογία προς το καλύτερο, αλλά φαίνεται ότι αυτό ισχύει μέχρι ο προπονητής να μπει στην ρουτίνα του πρωταθλήματος και να προσαρμοστεί. Επιπλέον, όταν αλλάζει ο προπονητής, ο αντίπαλος δεν ξέρει τι μπορεί να περιμένει. Απλά να υπενθυμίσω ότι ο Πολωνός έκλεισε συμβόλαιο μέχρι το τέλος της σεζόν με ότι αυτό συνεπάγεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όπως καλά ξέρεις είμαι οπαδός της υπομονής και της παροχής του απαραίτητου χρόνου που απαιτείται για να χτιστεί ένα οικοδόμημα με γερά θεμέλια. Δεν πρέπει όμως να παραβλέψουμε και τον παράγοντα υλικά. Αν τα υλικά που θα χρησιμοποιήσει ο εργολάβος είναι β' και γ' διαλογής υπάρχει σοβαρός κίνδυνος και το οικοδόμημα να παρουσιάζει δυσκολίες στην ανέγερση και να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει.

    Για παράδειγμα σε μας, επιχείρησε προχτές ο Κωστένογλου να ρίξει μια ματιά στο στοκ που διαθέτει η αποθήκη του. Και τι βρήκε μέσα; Υλικά κομμένα, αλλιωμένα και ακατάλληλα για να οικοδομήσει με αυτά ένα στιβαρό οικοδόμημα. Ακόμα κι αν είναι ικανός εργολάβος, μόλις καταρρεύσει αυτό που έχτισε, θα τον κατηγορήσουν για εγκληματία και θα στηθούν για πάρτη του λαϊκά δικαστήρια.

    Και το καλύτερο; Αυτοί που του εξασφάλισαν τα σκάρτα και ακατάλληλα υλικά θα μείνουν αλώβητοι και θα ψάχνουν για καινούριο θύμα να του φορτώσουν τη σκαρταδούρα και να περιμένουν να τους χτίσει το Μπουρτζ αλ Αράμπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δε νομίζω να χρειάζεται να τα λες κάθε φορά (για το θέμα προπονητή μιλάω). Αφού αυτή η κατάσταση δε βλέπω να αλλάζει ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο με τα μυαλά που (δεν) κουβαλάμε. Δυστυχώς....
    Πάμε ρε Dimmu!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Την περίμενα αυτή σου την ανάρτηση. Συμφωνώ στα περισσότερα. Όλοι ζητάμε άμεσα αποτελέσματα - πράγμα τις περισσότερες φορές ανέφικτο. Κι αν είσαι και λίγο άτυχος και χάσεις 1-2 παιχνίδια έρχεται και το άγχος!

    Δεν ξέρω αν όντως ο Τζιώλης είναι τόσο καλός προπονητής όσο λένε ή μάλλον όσο φωνάζουν πολλοί δημοσιογράφοι. Τις περισσότερες φορές ο προπονητής πρέπει να δοκιμάσει σχήματα, πρόσωπα, να διαχειριστεί καταστάσεις μέχρι να "ανακαλύψει" την αλήθεια για τα πρόσωπα και τις δυνατότητες τους στην ομάδα. Συνέβη σε πολλούς προπονητές. Χρειάζεται υπομονή για 2-3 μήνες και μετά έρχονται τα αποτελέσματα... Κι αν κάποιος έχει υπομονή για μια σεζόν τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι την επόμενη σεζόν η ομάδα θα πάει πολύ καλύτερα. Απλά γιατί τότε ο προπονητής μπορεί και κατεβάζει την ομάδα όπως ακριβώς τα έχει σχεδιάσει στο μυαλό του.

    Θα μου πείτε ποιός έχει υπομονή και γιατί να έχει? Σωστό κι αυτό... Αλλά σε ομάδες που δεν έχουν ένα σταθερό σχήμα ή μια πορεία super πρέπει ο προπονητής να ανακατέψει την τράπουλα για να εκμαιεύσει το μέγιστο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αετόπουλο, τα υλικά στον Άρη δεν είναι άσχημα. Δεν είναι εξαιρετικά και δεν είναι σάπια. Μάλιστα, φέτος, ακόμα και οι δημοσιογράφοι δεν είπαν μεγάλα λόγια περί υλικού. Παρόδοξο κι όμως αληθινό. Τις προσδοκίες τις καλλιέργησε ο ίδιος ο κόσμος που δεν λογαριάζει τίποτα, παρά μόνο τα θέλω του και την επικράτηση αυτών. Για τη φετινή σεζόν, τουλάχιστον μέχρι το τωρινό σημείο, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά εδώ δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε τις σοβαρότερες συνιστώσες της ζωής, θα λειτουργήσουμε ορθολογικά για τον Άρη και τον κάθε Άρη;

    Πρόεδρε, κι εγώ κουράστηκα και πιθανολογώ ότι σας κούρασα. Αυτό που με θλίβει ότι αρκετοί συνοπαδοί μου απλά περίμεναν το μοιραίο. Αν φερόμαστε έτσι στον κάθε προπονητή που έρχεται στο Χαριλάου, δεν χρειαζόμαστε εξωτερική βοήθεια. Καίμε μόνοι μας τη γούνα μας.

    Γιάννη, δώσαμε έξι αγώνες. Το ρόστερ συμπληρώθηκε αργά. Είχαμε απουσίες, τραυματισμούς. Πώς αξιολογείς την δουλειά; Κι όπως πολύ σωστά ανέφερε ο Χάρης: η διοίκηση δεν γνώριζε ότι απαιτείται χρόνος; Ο Σάκης Τσιώλης είναι, όχι ο Χάρυ Πότερ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. εμένα να πάρετε στον Άρη. μπορεί να έκανα 3 χρόνια να στήσω την ομάδα αλλά η ρηλαξ φέτος πετά. ομοιογένεια φαντασία όμορφο ποδόσφαιρο αποτελέσματα. μια απολαυση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ρε συ πολυ κλοτσια!!!
    ακομα πονανε τα πλευρα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. επικό το άσμα.
    τί λες για όλα αυτά που μας συμβαίνουν;
    καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πρόεδρε, πριν πολλά χρόνια, όταν ο Κάνθαρος μασούσε αντιπάλους και σίδερα, είχα στήσει μια ομάδα με μέτριους παίχτες. Δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε δυο συνεχόμενες μπαλιές. Τότε αποφασίσαμε να εκλέξουμε έναν από την ομάδα και να δίνει εντολές. Οι συμπαίχτες μου επιλέξανε εμένα. Και προς τιμή μου, άκουγαν ό,τι τους έλεγα. Καθήσαμε δυο χρόνια, είπαμε κάποια πράγματα και σιγά σιγά έβλεπες την ομάδα να μετουσιώνεται σε έναν οργανισμό με ακλόνητη τακτική και χαλύβδινη άμυνα. Η ομάδα είχε ταυτότητα και φιλοσοφία. Επαναλαμβάνω ότι οι μέτριοι παίχτες που δεν μπορούσαν να αλλάξουν δυο συνεχόμενες πάσες, μεταμορφώθηκαν σε μια δουλεμένη και πειθαρχημένη ομάδα. Το απότελεσμα ήταν να παίξω μία από τις καλύτερες μπάλες της ζωής μου. Όχι λόγω θεάματος, αλλά ουσίας. Τι έκανα; Εντόπισα τα θετικά χαρακτηριστικά του κάθε παίχτη, τα μπλένταρα μεταξύ τους, τα προσάρμοσα στην ομάδα και το αποτέλεσμα ήταν άκρως ικανοποιητικό.

    Γεια σου Θέμη. Την Κυριακή το απόγευμα θα ανεβάσω την ανάρτηση για το ματς. Ίσως και νωρίτερα. Ίδωμεν.

    Summertime Blues, τι να πω κι εγώ; Τα έχω πει πολλές φορές: η κοινωνία νοσεί. Άνθρωποι που δεν ξέρουν να φέρονται στο σπίτι τους, στην κοινωνία και στις σχέσεις τους, έχουν την απαίτηση από τους πολιτικούς -που οι ίδιοι ψηφίζουν- να είναι σωστοί. Ζητάμε παράλογα πράγματα. Παράλογα. Κι όταν ακολουθείς λάθος μονοπάτι, καταλήγεις σε λάθος προορισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιος θα λομπάρει τον τερματοφύλακα;

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...